Ik voel me soms zo alleen staan
Ik voel me soms zo alleen staan in onze relatie en ben daar heel onzeker over.
Mijn man is een lieverd, heel zorgzaam naar ons gezin en een hele goede vader. Maar op sommige momenten komen zijn slechtste eigenschappen naar boven. Dan is hij moeilijk voor rede vatbaar bij discussies, kan niet naar zichzelf kijken bij kritiek (van mijn kant), laat mij en/of anderen niet uitpraten en kan gewoon heel boos overkomen. Ik heb er dan last van dat hij zich zo gedraagt (bij ons thuis, maar ook in gezelschap van anderen) en spreek hem daar wel op aan, omdat ik vind dat ik m'n grens mag aangeven, dat wat ik niet leuk of fijn vindt. Ik stel me dan aan volgens hem, ik heb geen gelijk, hij doet het nooit goed etc. Mijn onzekerheid zit 'm dan erin dat ik me afvraag: had ik wel zo moeten reageren? Had ik 't maar in moeten slikken? Had ik het op een later moment moeten zeggen, met de kans dat hij aangeeft geen idee meer te hebben waar ik over praat? Al dat. Hij voelt zich gekrenkt, ik word er verdrietig van. Ik vraag me zelfs wel eens af of ik ermee kan blijven omgaan, het idee hebbende dat ik me aanpas, maar wat ik zeg: we hebben het ook fijn samen en een lieve zoon... Ik wil m'n gezinsleven ook niet op het spel zetten.
Wie herkent dit? Hoe ga je ermee om?
Lastig
Therapie? In zo'n geval kan het handig zijn als een derde eens naar julli ecommunicatie gewoonten kijkt. Aan de andere kant kan ik me zomaar voorstellen dat hij op tilt springt als je dat voorstelt.
Inslikken en op een later moment zeggen zou ik denk ik niet doen.
Niekie
"Ik voel me soms zo alleen staan in onze relatie"
Ja, herkenbaar.
"Ik heb er dan last van dat hij zich zo gedraagt (bij ons thuis, maar ook in gezelschap van anderen) en spreek hem daar wel op aan, omdat ik vind dat ik m'n grens mag aangeven, dat wat ik niet leuk of fijn vindt. Ik stel me dan aan volgens hem, ik heb geen gelijk, hij doet het nooit goed etc. Mijn onzekerheid zit 'm dan erin dat ik me afvraag: had ik wel zo moeten reageren? Had ik 't maar in moeten slikken? Had ik het op een later moment moeten zeggen, met de kans dat hij aangeeft geen idee meer te hebben waar ik over praat?"
Ja, herkenbaar.
Ik heb jaaaaren aan mezelf getwijfeld. Net als jij.
Mijn man is een goed redenaar, kon alles zo draaien dat ik aan mezelf ging twijfelen.
Na therapie, jaren geleden, ben ik veel sterker geworden. Ik mag zijn wie ik ben. Ik ben ook maar een mens en maak af en toe fouten. Geen reden dat mijn man zich richting mij soms onbeschoft gedraagt.
Inmiddels geef ik het vaker aan richting hem als hij weer bot/onaardig reageert, maar helaas, het helpt nog niet (altijd) goed.
Ben nog steeds (na jaren moeilijk gedrag van hem) nog niet zo ver dat ik wil scheiden, maar het is bij tijd en wijle wel moeilijk.
Mijn advies: twijfel niet aan jezelf!
Het is nooit verkeerd om te kijken of je iets niet handig gedaan of gezegd hebt en of je je gedrag kan verbeteren. Maar een man die altijd jou de schuld geeft, altijd doet voorkomen of zijn vervelende gedrag door jou / jouw gedrag komt, is zelf natuurlijk ook niet perfect. Dat gedrag van hem is niet goed te praten. En dat betekent dat je niet aan jezelf moet twijfelen.
Ik heb jaren gedacht "ben ik nou gek of hij?" Zulke rare reacties van hem in bepaalde situaties.
Inmiddels weet ik hoe het zit. Kan ik zijn gedrag begrijpen en verklaren.
En ik ben echt niet perfect. Maar ook zeker niet zo dom en onhandig als hij me vaak het gevoel wil geven.
Hoe oud is jullie kind?
Ik weet niet of jullie een tweede kind willen? Ik moet je waarschuwen: het zou zomaar kunnen zijn dat zijn gedrag dan nog erger wordt dan het nu is.
grenzen
Mijn man heeft er ook soms een handje van. Dan is hij volgens mij nog in "ik ben de manager" modus.
Ik ga er recht tegenin en vertel hem dat ik niet accepteer dat hij zo tegen mij praat. En ik ga dan echt niet bij mezelf na of ik het misschien beter kan slikken. Dan accepteer je de rolverdeling, en geef je hem impliciet toestemming om zo tegen je te praten, en dan kan het snel afglijden.
Mijn man is daarna trouwens dagenlang superlief tegen me, dus ook al zegt hij haast nooit sorry, hij weet dondersgoed dat ik gelijk heb 
Grenzen
Dc heeft gelijk. Je moet heel goed je grenzen aangeven, omdat hij niet goed rekening met jou houdt.
Als hij het ondanks je vriendelijke (of boze) uitleg niet begrijpt, dan kan het zijn dat hij die uitleg gewoon niet kan begrijpen. Dan moet je dus des te duidelijker zijn in wat jij wel acceptabel vindt. En gewoon aangeven dat je dat niet pikt.
Maar goed, dan moet je dus steviger in je schoenen staan. Niet aan jezelf twijfelen. Daar moet je aan werken en vervolgens dat meer uitstralen naar hem.
