Ik voel me zo snel buitengesloten
Hoi,
ik ben een vrouw van 31, leuk gezinnetje, fijne man.
Ik heb geen groot probleem ofzo maar iets waar ik in mijn leven nog best vaak tegenaan loop. Ik heb vaak het gevoel 'er niet bij te horen'. Dit gevoel komt duidelijk uit mijn jeugd, mijn middelbare schooltijd waarin in superonzeker en ongelukkig was. Ik had wel vriendinnen maar moet moeite doen om erbij te horen zegmaar.
Nu merk ik dat nog steeds. Een voorbeeldje; op het schoolplein staan veel moeders met elkaar te praten maar mensen zeggen niet snel iets tegen mij.(terwijl ik wel begin dan hoor) Nu klinkt dit wel heel zielig, dat ben ik niet hoor! Maar ergens doet het nog steeds pijn.
Ook vaak gebeurt; sta ik met iemand te praten, komt er een derde bij, wordt ik gewoon genegeerd en gaan ze samen verder praten. Terwijl ik toch echt wel iets te melden heb.
Vaak is het trouwens wel heel gezellig als ik 1 op 1 met mensen afspreek.
Ik wil hiermee niet zeggen dat de mensen in mijn omgeving stom zijn en ik niet...maar juist dat het waarschijnlijk aan mij ligt en dat ik van die 'oude'pijn van het genegeerd worden af wil..
Beetje vaag verhaal volgens mij he.?
Begrijpt iemand me?
Ja ja ja ja
ik begrijp je en ken het helemaal. Het is inderdaad denk ik een oud zeer en niet dat je daadwerkelijk wordt buitengesloten of expres wordt buitengesloten. Misschien doe je het onbewust zelf ook dat je staat te praten met iemand en er komt iemand langs die je echt even wat moet zeggen en persoon nummer 1 wordt door jou even in de wachtkamer gezet. Ach ik zou ook niet weten hoe ik dat gevoel kan veranderen en misschien heeft iedereen er wel last van maar hebben wij het idee dat wij de enige zijn ???
P.s.
ik heb er ook last van hier op het forum. Ik heb dan het gevoel dat niemand reageert op mijn postings. Maarja dan denk ik doe niet zo gek maar dat gevoel komt toch regelmatig terug.
Is het zo of lijkt het zo?
wat doe je zelf als je staat te praten met iemand en er komt iemand bij? het kan zijn (psychologie van de koude grond) dat je onbewust een stapje terug doet en daarmee een lichaamstaal signaal afgeeft dat je ruimte biedt.
Als je er nardrukkelijk bij blijft staan dan kan ik me niet voorstellen dat 2 mensen zich letterlijk met hun rug naar je zouden keren. Waarsch biedt je zelf een soort bescheidenheid en terughoudendheid waardoor mensen letterlijk de ruimte NEMEN die jij biedt en jou niet zozeer afwijzen maar dat voelt dan wel zo.
Ik zou zeggen let daar eens op en dan ben ik benieuwd of dat anders voelt....
PS begrijp me niet verkeerd ik wil niet de indruk geven dat je iets verkeerd doet of dat het niet goed is zoals je bent maar onbewust heb je missch meer aandeel in dat wat er gebeurt als je zelf denkt (en dat komt door dat oude zeer en dat is heel logisch).
suk6
Bluf
Best herkenbaar, hoor. Onder het motto dat andere mensen ook maar mensen zijn, heb ik inmiddels besloten dat die andere mensen gewoon beter bluffen dan ik. Ik denk dat bijna iedereen wel met dat soort gevoelens kampt. Hoe vertrouwder je je in een bepaalde omgeving voelt, hoe minder last je ervan hebt, hoe zekerder je overkomt en hoe kleiner de kans dat mensen over je heen kijken. Dat kun je misschien met bluffen bereiken, maar als je het grondiger wil aanpakken, moet je misschien toch je basiszelfvertrouwen zien op te vijzelen. Dat versterkt het gevoel dat je - waar dan ook - op je plaats bent, iets te bieden hebt. Als mensen dán over je heen kijken, sta je sterk genoeg in je schoenen om niet te denken dat het aan jou ligt, zoals je nu lijkt te denken, maar aan hen, of aan het weer, of aan het onderwerp - maakt niet uit.
Yep!
Ik herken het wel! Ik hoorde op school al niet bij die "populaire meiden" en nu nog steeds niet. Tussen al die klessebessende moeders op het schoolplein voel ik me ook al niet echt happy.
Op school was ik toch wel gelukkig, want ik hoorde tenminste NIET bij de grote meute! Wij waren het kleine groepje "outsiders" die altijd net overal dwars tegenin gingen. Als je dan in "mama wereld" komt is het weer effe je plek zoeken, en ik hoor weer niet bij die grote meute. Dus ik blijf er (net als als puber) maar een beetje tegenaan schoppen! Ik doe al lang geen moeite meer om erbij te horen, en op het schoolplein heb je ook meer moeders die zo zijn hoor, je moet ze alleen even vinden.
Hou je eigen goede kanten voor ogen, zo belangrijk is het niet om erbij te horen. Ik heb liever twee goede vriendinnen dan 20 van die vage kennissen...
groetjes Tess
Ook nooit bij de populaire meiden gehoord
vroeger niet, nu niet. Heb een paar goede vriendinnen, dat wel, en dat zijn al vele jaren dezelfde personen.
Mijn dochters hebben hetzelfde; m'n zonen niet zozeer.
Ik vind het weleens jammer. Maar ja, het is nu eenmaal zo... Het lukt me niet. Ik ben soms te kattig en te kritisch en ik kan niet 'doen alsof' - en dat is meteen van mijn gezicht te scheppen, ook als ik niks zeg. Helaas.
tonny
Ik vind het wel eens makkelijk
In situaties waarin ik even niet weet hoe een praatje aan te knopen (schoolplein inderdaad, om maar wat te noemen) denk ik vaak: ach ja, ik ben ook verlegen, ik hoef lekker niet. Vroeger op school moest je natuurlijk wel want toen moest je het echt met die mensen doen waarmee je in de klas zat. Maar nu vind ik dat toch anders, als het niet lukt om in een nieuwe omgeving aansluiting te vinden, nou dan maar niet.
Ik vond het ook wel een ontdekking kinderen te zien die als peuter al op iedereen af durven te stappen. Toen dacht ik ook: ach, het komt dus ook niet doordat ik het niet geleerd heb maar het zit er gewoon niet in. Vond ik dus ook wel een opluchting 
.
Overlijdingsadvertentie
Als ik in de krant op de pagina met overlijdingsadvertenties kom, denk ik iedere keer weer; hoeveel advertenties zouden er voor mij staan, hoeveel mensen zouden mij missen? Iedere keer neem ik mij dan voor socialer te worden.
Om de een of andere reden heb ik het idee dat ik wel herdacht moet worden na mijn dood, terwijl ik nu springlevend sociaal "gedoe" meestal zonde van mijn tijd vind en vind ik het veel prettiger alleen te zijn of met mijn gezinnetje.
Marieke
Bedankt
voor jullie reacties. Ik reageer een beetje laat want we zijn een weekendje weg geweest.
Wat me opvalt is dat de meeste van jullie er totaal niet mee lijken te zitten. hmm, dat doet me toch wel goed. Ik ben denk ik wat onzekerder, ergens binnenin mij zegt een stemmetje dat ik het dan vast niet waard ben enz. En misschien straal ik dat soms wel uit.
Vanmiddag ga ik gewoon lekker alleen op het schoolplein staan, vol zelfvertrouwen. Wat kan mij het ook schelen dat er niemand tegen me gaat praten..
En.....kijk dan eens om je heen
ik heb dit ook gehad, me alleen voelen op het schoolplein. tot dat ik eens om me heen keek en wel meer mensen alleen zag staan. na 8 jaar op dezelfde basisschool komen mensen naar mij toe voor een praatje. Maar ik merk nu weer juist dat ik het ook wel eens lekker vind om even alleen te staan na een drukke dag.
laats kwam iemand naar me toe die precies hetzelfde had. Alleen voelen op het schoolplein. Ik zei toen; kijk eens om je heen hoeveel mensen er alleen staan. vanaf dat moment durft ze zelf ook mensen aan te preken voor een praatje, en word ze genegeert gaat ze gewoon ergens anders staan. hou de eer aan jezelf. het zijn maar 5 minuten!
Ben dus geen uitzondering
Het zou mijn verhaal kunnen zijn. Ik heb ook moeite met omgang met andere mensen. Zoals Scarlet het zo mooi kan omschrijven: alsof je een verliefde puber bent die foute dingen zegt. Dat heb ik ook! En dan zelf jaren later schaam ik me soms nogwel voor hetgeen ik had gezegd.
Ook ik hoor voor mijn gevoel nergens bij, heb bijna niemand om me heen. Voel me heel alleen op het schoolplein. Maar hoe kun je meedoen aan een spel als je steeds aan de zijlijn blijft staan? Die anderen spelen dat het spel waar je zelf ook zo graag aan mee wilt doen zei iemand mij laatst. En zo is het ook, als je mee wilt doen, moet je gewoon gaan. Ook de beste spelers maken zo hun fouten, dus waarom zou jij dat niet mogen? Wil je niet meedoen? Ook goed, al mis je dan soms wel lol.
Ik wacht eigenlijk te veel af wat andere mensen doen, doe weinig spontaans. Als ik soms zie hoe snel sommige mensen contacten kunnen maken die uitlopen op een leuke vriendschap, kan ik daar best jaloers op worden. Had ik dat maar eens denk ik vaak. Maar bij die mensen die er voor open staan om vriendschap mee aan te gaan, blijf ik maar wachten.... denk dan vaak dat zij waarschijnlijk al een leuke groep mensen om zich heen hebben. En zo wacht ik al jaren tot iemand mij ziet staan...maar zo kom ik er niet. En die potentiele vriend(inn)en ook niet.
Oefenen
Ik ben van nature ook niet handig in contact leggen, maar daar heb ik wel iets aan gedaan. Heel veel geleerd van mijn man (die met wildvreemde mensen een praatje maakt) en veel geoefend. In winkels bijvoorbeeld, want dan maak je contact met iemand die je daarna waarschijnlijk nooit meer zult zien en dan is het niet erg als je stom over komt 
. In het begin voelde het zooooo onecht en raar, maar dat gaat over als je vaak oefent. Je komt dan opgewekt, spontaan en open over en zo reageren anderen weer op jou. Hoe vaker je oefent, hoe normaler het voelt .
Mathilde
