Ik weet het even niet meer
Ik voel enkel nog vriendschappelijke gevoelens voor mijn partner en denk er steeds vaker over na hoe het zou zijn als we apart van elkaar verder zouden gaan. Maar het idee dit de kinderen aan te moeten doen (18 en 21) breekt mijn hart.
Daarbij heb ik geen idee waar ik naartoe zou moeten. Ik sta nergens ingeschreven voor een huurhuis, dus dat is geen optie. In mijn eentje een huis kopen gaat me (denk ik) ook niet lukken. Man uitkopen en in ons huis blijven (zou ik heerlijk vinden) kan ik denk ik niet betalen. Sjonge jonge, maar zo doorgaan lijkt me ook niet goed.
We hebben totaal geen ruzie ofzo hoor. Man is 6 jaar ouder dan ik en lijkt de laatste tijd wel 16 jaar ouder. Om fitter te worden zou hij echt weer naar de sportschool moeten, maar hij roept veel maar komt niet in actie. Dat gezapige begint me echt tegen te staan. Ik zou willen dat hij eens wat meer de daad bij het woord voegt en weer wat meer gaat bruisen. Als straks de kinderen uit huis zijn en wij met 2 over blijven, dan weet ik echt niet welke gemeenschappelijke deler we nog hebben.
We hebben een leuk sociaal netwerk, maar het is toch niet normaal dat ik liever dingen met andere erbij onderneem dan alleen met mijn partner? Of seksueel gebied ben ik al helemaal op hem uitgekeken.
Ik weet het gewoon allemaal even niet meer........tranen weer in mijn ogen terwijl ik dit type....
Heb je je besluit al genomen, of sta je nog open voor een opfrissing van de relatie? Het kan zijn dat nu een beetje jouw midlife is begonnen; -is dit het nu voor de rest van mijn leven? (bijvoorbeeld)
Wat je, als je daar nog voor open staat, zou kunnen doen, is samen gaan sporten, dan hoeft je man niet alleen te gaan en samen heb je een stok achter de deur en een gezamenlijk doel. Of je gaat samen iets nieuws leren, het beste iets waarbij je elkaar nodig hebt (salsadansen, of ijsdansen) of anders iets anders; klimmen, kookcursus, er zijn zoveel dingen te verzinnen, als het maar iets is wat je samen nieuw leert. Als je iemand weer met nieuwe ogen dingen ziet doen, raak je die sleur misschien een beetje kwijt. (en anders zou relatietherapie ook nog iets kunnen betekenen misschien?)
Uit elkaar gaan kan altijd nog (en ik zou me wel alvast inschrijven bij een woningbouwvereniging, dat kan nooit kwaad)
Heb je dit al eens met hem besproken? Relatietherapie lijkt me een mooie eerste stap. Daarna kun je alsnog besluiten dat je niet verder wilt. De kinderen zijn al groot, dus daar hoef je niet meer voor te blijven.
MMcGonagall schreef op 28-09-2022 om 16:50:
Heb je dit al eens met hem besproken? Relatietherapie lijkt me een mooie eerste stap. Daarna kun je alsnog besluiten dat je niet verder wilt. De kinderen zijn al groot, dus daar hoef je niet meer voor te blijven.
Dit laatste vind ik wat kort door de bocht. Ook bij oudere kinderen komt er een einde aan het gezin waarin ze zijn opgegroeid, met alle consequenties van dien.
Verder is “ik vind mijn man zo saai” wat mij betreft niet voldoende reden voor een scheiding, tenminste niet zonder in ieder geval geprobeerd te hebben het weer leuk te krijgen samen. Dat moet iedereen voor zichzelf uitmaken natuurlijk, maar mensen die om die reden gaan scheiden worden niet per se gelukkiger en in deze situatie is er echt nog wel wat te redden.
Heb je er al met hem over gepraat?
Vindt hij het erg dat je dingen met anderen onderneemt? Heb je wel eens gesproken met hem over 'wat als de kinderen uit huis zijn?' Of gevraagd waarom hij zo moe is (want daar lijkt het op). Wat zou jij graag met hem samen willen doen? Waarom wil hij dat niet? Sport je zelf? Wil hij dan niet mee?
Een huis kopen lijkt mij een brug te ver voor jou op dit moment, aangezien de huizenmarkt nu nog uitzonderlijk hoge prijzen vraagt en de rente stijgt; tenzij je natuurlijk een beregoed inkomen hebt. Bovendien moet je dan bedenken dat je, wellicht nog voordat je verhuisd bent, alleen in dat huis zit. Voor een huurhuis kun je je altijd inschrijven bij de woningbouwvereniging, dan loopt je wachttijd alvast. Voor het geval dat....
Maar ik denk dat het meer gaat om de overgangsfase naar een leven waarin je wat ouder bent, niet meer alles kunt en wilt, andere mogelijkheden voor je vrije tijd moet vinden, kinderen geen grote zorg meer zijn, geen spannende seks meer etc.
Maar je hebt wel een vriend in huis blijkbaar.
Droom lekker over wat je denkt dat er allemaal mogelijk is als je apart zou wonen. Misschien zijn er wel dingen die je nu al zelf zou kunnen ondernemen. Of dingen die je toch wel samen zou kunnen doen. Pak die dan nu al op.
Tsjor
Jij vind je man niet bruisend genoeg, je vind hem gezapig, lijkt wel 16 jaar ouder etc etc. En jij... Ben jij nog bruisend, vol van leven, of ben je een mopperende chagrijnige vrouw.? Ik weet het niet hoor maar eerlijk gezegd kom je over als mijn puber dochter die school vreselijk vindt ( zegt ze valt wel mee) en alle leraren stom raar saai of te streng vindt.
We weten te weinig van je man en van jou.
Hoe zie je het gescheiden leven eigenlijk voor je? Heb je geld om jezelf te onderhouden. Alles wordt duurder. Je man uitkopen en zelf in je huis blijven lijkt je heerlijk. Ja doei... En waar moet hij dan heen? Jij wilt toch weg?
Is het niet zo dat jij een midlife crisis hebt. Zou je daar niet wat aan doen.
Wat vind je man eigenlijk van de situatie. Prateb jullie nog wel? Ga iets doen, ga vooral iets doen waarbij je anderen ziet of helpt die het minder hebben. Daardoor ben ik zelf beschaamd geworden tijdens een mopperperiode in mijn leven. Misschien moeten we allemaal iets minder ' me myself and I ' zijn. Iets minder ' jezelf ' ontplooien '. Ietsjes minder individualistisch. En daar heb ik ook last van hoor.. echt.
Maar bovenal als je het allemaal niets meer vindt en je wilt echt weg. Spreek dan in ieder geval met je man af dat je samen wegloopt. Misschien vindt hij dat wel een heel goed plan.
Kom op TO.. je gaat toch niet zomaar je man aan de kant zetten met wie je samen een leven hebt opgebouwd. Maak er dan samen wat van. Volgens mij moet je alleen maar heel hard weg rennen als je mishandeld wordt, er sprake is van verslavingen of ernstige psychische ziektebeelden die het samenleven onmogelijk maken. Anders zou ik altijd eerst er wat van proberen te maken
Denk je dat je leven dan leuker en gezelliger wordt als je alleen gaat wonen?
Ik twijfel daar eerlijk gezegd een beetje aan.
"Volgens mij moet je alleen maar heel hard weg rennen als je mishandeld wordt, er sprake is van verslavingen of ernstige psychische ziektebeelden die het samenleven onmogelijk maken."
Lijkt me wat al te kras, eigenlijk. Als je erachter komt dat de gedachte van samen oud worden je naar de strot grijpt, dan is het zeker goed om te proberen daar wat aan te doen, maar als het samen dingen doen er niet inzit en je de ander steeds meer gaat zien als een soort dood gewicht waar je vooral veel last van hebt, moet je dan tegen heug en meug nog 30-40 jaar samen blijven tot de dood je scheidt, of mag je ook besluiten dat je dat laatste stuk van je leven nog graag naar eigen smaak wil inrichten?
Ik denk ook dat "vriendschappelijke gevoelens" op zich prima vol te houden kan zijn en dat je er inderdaad niet zomaar vanuit kan gaan dat een leven als alleenstaande leuker en spannender is, maar alleen uit elkaar mogen gaan als de ander gek, gewelddadig of verslaafd is vind ik nou weer het andere uiterste.
GinnyTwijfelvuur schreef op 28-09-2022 om 18:29:
Denk je dat je leven dan leuker en gezelliger wordt als je alleen gaat wonen?
Ik twijfel daar eerlijk gezegd een beetje aan.
Temet schreef op 29-09-2022 om 11:16:
"Volgens mij moet je alleen maar heel hard weg rennen als je mishandeld wordt, er sprake is van verslavingen of ernstige psychische ziektebeelden die het samenleven onmogelijk maken."
Lijkt me wat al te kras, eigenlijk. Als je erachter komt dat de gedachte van samen oud worden je naar de strot grijpt, dan is het zeker goed om te proberen daar wat aan te doen, maar als het samen dingen doen er niet inzit en je de ander steeds meer gaat zien als een soort dood gewicht waar je vooral veel last van hebt, moet je dan tegen heug en meug nog 30-40 jaar samen blijven tot de dood je scheidt, of mag je ook besluiten dat je dat laatste stuk van je leven nog graag naar eigen smaak wil inrichten?
Ik denk ook dat "vriendschappelijke gevoelens" op zich prima vol te houden kan zijn en dat je er inderdaad niet zomaar vanuit kan gaan dat een leven als alleenstaande leuker en spannender is, maar alleen uit elkaar mogen gaan als de ander gek, gewelddadig of verslaafd is vind ik nou weer het andere uiterste.
Eens met Temet, vooral met de laatste alinea.
Ik ben ooit ook veel te lang in een broer/zus relatie blijven hangen, want ‘zo slecht hadden we het niet’, maar wat een verademing was het toen ik jaren later tóch de knoop heb doorgehakt. (bijna) niets zo vermoeiend om je met iemand samen zo alleen te voelen en je steeds af moeten vragen waaróm je in godsnaam nog samen bent.
Jammer dat je niet ingeschreven staat voor een huurwoning, dus dat zou ik sowieso gaan doen. Daarnaast is het natuurlijk ook nog de moeite waard bij jezelf te onderzoeken of je al helemaal bent uitgecheckt of dat jullie samen nog stappen kunnen zetten het wel weer leuk te maken samen. Daarvoor is het wel belangrijk eens een goed gesprek te hebben met je man, want heb jij hetgeen je hier schrijft ook al zo duidelijk richting hem uitgesproken? Dat lijkt mij stap 1…..
Temet schreef op 29-09-2022 om 11:16:
"Volgens mij moet je alleen maar heel hard weg rennen als je mishandeld wordt, er sprake is van verslavingen of ernstige psychische ziektebeelden die het samenleven onmogelijk maken."
Lijkt me wat al te kras, eigenlijk. Als je erachter komt dat de gedachte van samen oud worden je naar de strot grijpt, dan is het zeker goed om te proberen daar wat aan te doen, maar als het samen dingen doen er niet inzit en je de ander steeds meer gaat zien als een soort dood gewicht waar je vooral veel last van hebt, moet je dan tegen heug en meug nog 30-40 jaar samen blijven tot de dood je scheidt, of mag je ook besluiten dat je dat laatste stuk van je leven nog graag naar eigen smaak wil inrichten?
Ik denk ook dat "vriendschappelijke gevoelens" op zich prima vol te houden kan zijn en dat je er inderdaad niet zomaar vanuit kan gaan dat een leven als alleenstaande leuker en spannender is, maar alleen uit elkaar mogen gaan als de ander gek, gewelddadig of verslaafd is vind ik nou weer het andere uiterste.
ik chargeer nogal... maar persoonlijk vind ik wel dat je niet zomaar moet gaan scheiden. Natuurlijk heb je voor een goede relatie twee mensen nodig om het leuk en leefbaar te houden. En trekken aan een dood paard gaat je ook opbreken. Ook als er geen verslaving of geweld is... maar ik hang graag even aan de andere kant van het bootje.
Ik merk bij mezelf wel dat ik wat moeite heb met de uitspraak "we trouwen maar als het niet meer gaat kunnen we tegenwoordig scheiden, gelukkig hoef je niet meer tegen heug en meug bij elkaar te blijven zoals vroeger" Dat is tot op zekere hoogte ook zo maar als je al begint met "we blijven bij elkaar tot we elkaar niet meer leuk vinden" tsja... die tijden gaan er natuurlijk sowieso komen.
Ik zie meer in: "we blijven bij elkaar in goede en slechte tijden tot de dood ons scheidt goeie help..wat een belofte .. nou dan moeten we er van maken wat er van te maken valt"
Snap je dat is net even een iets andere insteek. En ja dat moet je dan wel allebei aan werken.
Maar om terug te komen op TO.. zoals gezegd we weten niet genoeg van hen maar zoals ze het nu stelt vraag ik me serieus waar af of zij heel veel gaat opschieten met scheiden. En of haar dat nu wel zoveel gaat opleveren. Wat het haar in ieder geval gaat opleveren is een economische terug gang. Dat hoeft ook niet erg te zijn, zeker niet als het een en al rampspoed is en je huwelijk voor depressieve gevoelens zorgt. Maar komen die gevoelens nu door haar huwelijk of ook door hoe zij er zelf instaat. En gaat het helpen als die beste man naar de sportschool gaat?? ik denk dat ze echt ook wat aan zelfonderzoek moet doen.
En ik heb ook diverse onderzoeken gelezen waaruit blijkt dat mensen die in een moeilijke periode in hun huwelijk doorbuffelen na een aantal jaren beter af zijn dan mensen die in een moeilijke periode er voor kozen te scheiden. Scheiden zorgt er echt niet voor dat je op termijn beter af bent en dan heb ik het echt niet alleen over het financiële stuk.
Nog een aanvulling. Zetten we onze gevoelens niet al te veel op de voorgrond... 'als het maar goed voelt" maar wie z'n gevoelens zijn er nu stabiel.. dit is niet zozeer naar TO toe maar meer in het algemeen. Ik voel het zo.. als ik me er maar goed bij voel..
Hmm weet het niet of dat nu zo'n goede insteek is. 
Ik sla aan op je zinnetje: de laatste tijd. Hij is dus niet altijd gezapig en saai geweest. Als dat vrij plotseling op is gekomen zou ik denken aan gezondheidsproblemen. Kan zowel fysiek als mentaal zijn. Heeft hij soms problemen op zijn werk? Heeft hij hartproblemen die nog niet onderkend zijn? Allemaal dingen die zomaar kunnen en die veel impact kunnen hebben.
Heb je het er al eens met hem over gehad, dat je opvalt dat hij zo aan het inkakken is, en dat jij daar veel moeite mee hebt? Ik zou echt alles geprobeerd willen hebben om mijn relatie te redden, voordat ik zo'n beslissing zou nemen. Het gras lijkt namelijk altijd groener bij de buren, maar blijkt dat zeer zelden ook echt te zijn.
Dus ik zou met hem bespreken dat hij op dit moment, hoe hij nu is, niet de man is met wie je jezelf oud ziet worden. En dan zou ik van hem willen weten hoe hij zelf denkt dat het komt dat hij een couch potato is geworden/aan het worden is. Wellicht is het tijd voor een bezoekje aan de huisarts. Ook voor het stukje seksualiteit zijn vast oplossingen te vinden. Maar dan moet je man wel weten dat jij er een probleem mee hebt.
Scheiden kan echt altijd nog. Je schrijft dat je erover nadenkt hoe het is als je uit elkaar bent. Hoe voelt het dan als je denkt aan mijlpalen in het leven van je kinderen, dat je die niet meer met je man kan delen? Slagen, huis kopen, trouwen, kinderen? Hoe voelt het dat hij wellicht straks met een ander op jouw kleinkinderen past? Want dat is natuurlijk wel een reële gedachte, dat hij straks wel een ander heeft. En hoe voelt het als je je voorstelt dat je op 1e kerstdag alleen zit omdat de kinderen bij hem zijn?
Het moment dat de kinderen uitvliegen is altijd een moment voor een herijking van je eigen relatie. Maar dat kan ook heel goed juist positief uitpakken. Ik zou het echt niet zo gemakkelijk opgeven. Eerst kijken of er een oorzaak is, en dan proberen oplossingen te vinden. Werkt dat allemaal niet, dan kijk je verder.
Uiteraard kan het geen kwaad daar alvast een beetje op vooruit te lopen, bijvoorbeeld door je in te schrijven voor een huurhuis. Want als de koek echt op is, is het onzin om bij elkaar te willen blijven.
Dank allemaal voor jullie reacties.
Wellicht speelt de midlife zeker mee. Er spookt van alles door mijn hoofd. Had ik überhaupt wel ooit met hem moeten trouwen? Ik was 18 toen ik een relatie met hem kreeg. Ben ik uit gewoonte aan hem blijven plakken? Ik ben zo een ander persoon nu dan toen. Zou ik nu weer op hem vallen? Nee, waarschijnlijk niet. Aan de andere kant is hij goed voor mij (ons). Toch droom ik vaak over mezelf met een ander type man. Is dat ook wenselijk of is dat alleen maar een vlucht uit het oh zo bekende en inmiddels saaie nu?
Natuurlijk betekent scheiden een enorme economische klap. Dat is wat me nu ook het meest tegenhoudt. Als ik meer dan geld genoeg had en wel allebei een leuk ander huis konden komen en zo als vrienden verder gaan, had ik de stap misschien wel gezet. Maar, dat is toch ook niet eerlijk? Alleen daarom bij hem blijven? Ik weet gewoon niet of we nog op dezelfde golflengte zitten. Nu hebben we de kinderen nog als gemeenschappelijke deler. Maar over een paar jaar??
En zo ben ik continue met mezelf in gesprek en weet ik gewoon niet meer hoe en wat. Er met hem over praten moet ik zeker doen, maar vind ik ook zo zielig. Hoe zou ik het vinden als mij dit andersom ter oren kwam?
QB! schreef op 29-09-2022 om 14:28:
Dank allemaal voor jullie reacties.
Wellicht speelt de midlife zeker mee. Er spookt van alles door mijn hoofd. Had ik überhaupt wel ooit met hem moeten trouwen? Ik was 18 toen ik een relatie met hem kreeg. Ben ik uit gewoonte aan hem blijven plakken? Ik ben zo een ander persoon nu dan toen. Zou ik nu weer op hem vallen? Nee, waarschijnlijk niet. Aan de andere kant is hij goed voor mij (ons). Toch droom ik vaak over mezelf met een ander type man. Is dat ook wenselijk of is dat alleen maar een vlucht uit het oh zo bekende en inmiddels saaie nu?
Natuurlijk betekent scheiden een enorme economische klap. Dat is wat me nu ook het meest tegenhoudt. Als ik meer dan geld genoeg had en wel allebei een leuk ander huis konden komen en zo als vrienden verder gaan, had ik de stap misschien wel gezet. Maar, dat is toch ook niet eerlijk? Alleen daarom bij hem blijven? Ik weet gewoon niet of we nog op dezelfde golflengte zitten. Nu hebben we de kinderen nog als gemeenschappelijke deler. Maar over een paar jaar??
En zo ben ik continue met mezelf in gesprek en weet ik gewoon niet meer hoe en wat. Er met hem over praten moet ik zeker doen, maar vind ik ook zo zielig. Hoe zou ik het vinden als mij dit andersom ter oren kwam?
Maar er zijn zoveel manirn om onder worden brengen wat je voelt, zonder dat je direct iemands leven op de kop zet en afmaakt. Dit moet je toch gewoon eerst bespreken? Misschien is er aan zijn kant ook wel iets dat niet bevalt bij wijze van. Ik zou dat zeker op tafel gooien en samen onderzoeken wat er mist, waar er behoefte aan is en wat jullie beiden bereid zijn te doen. Beiden, dat wel, want een dood paard veert niet meer mee.
Bespreek je probleem op tijd QB en laat het niet oplopen want heb ervaring hierin met mijn vrouw die alles had opgekropt. Vraag eens hoe hij de de toekomst ziet. Gaan jullie samen weleens een weekend weg om herinneringen op te doen of vind jij het ook wel best. Heb zelf nu geleerd altijd te blijven werken aan je relatie ondanks dat deze 30 jaar oud is. Kom zelf in actie. Voor een eventuele andere man zou jij het ook doen. Vechten moet je om te kijken of er nog liefde is voor de komende jaren.
Overigens broer zus relatie blijft ook altijd een dingetje. Voor sommige is dat helemaal prima. Kijk maar eens naar de anwb stelletjes. Maar seks heb je in principe toch niet met je broer/zus. Je kan toch niet 50 jaar lang verliefd zijn.
Hier ook ervaring met een partner die zijn wegzakkende gevoel voor mij niet deelde tot het te laat was. Ik kreeg ook niet meer de kans om er iets aan te doen. Het is echt met geen pen te beschrijven wat dat met je doet, uit het niets horen dat degene van wie je zielsveel houdt, al 27 jaar, al een paar jaar geleden uitgecheckt blijkt te zijn. Echt, bespreek het zo snel mogelijk met hem. En zoals Max terecht zegt, er zijn verschillende manieren om zoiets te brengen. Uiteraard giet je het in de ik-vorm. Jij hebt idealen, verwachtingen, plannen, behoeften. Op dit moment worden die niet waargemaakt. En dat is een probleem van jullie samen. Wat kunnen jullie er samen aan doen? Want geloof mij maar, jij bent ook niet perfect. Een verandering kan niet alleen van je man af komen. Sterker nog, het enige dat jij kunt veranderen is je eigen gedrag. En misschien is dat al genoeg. Wat zou er gebeuren als jij hem op sleeptouw neemt, als jij initiatief neemt voor, ik noem maar wat, een dagje indoor skydiven, een cursus salsa of een weekendje naar Praag?
