Ik weet t even niet meer Woede uitbarstingen man

echt jutta?

"Dus voordat je je huwelijk opzegt eerst maar eens goed nadenken over de vraag hoe je het leefbaar houdt voor iedereen. Wanneer jouw man zich gesteund voelt en begrepen door jou dan zal hij ook minder tekeer gaan tegen de kinderen."

Ga je het nu het probleem van de vrouw maken dat haar man uit zijn dak gaat? "eerst maar eens goed nadenken" echt hoor, lees het draadje 'raar gedrag van mijzelf' eens over hoe vrouwen in deze rol geduwd worden.

Je meent het Jutta

“Dus voordat je je huwelijk opzegt eerst maar eens goed nadenken over de vraag hoe je het leefbaar houdt voor iedereen.”

Dus TS is chef leefbaarheid in het gezin? Zij moet haar man begrijpen en de zaken anders voor hem organiseren zodat die arme ziel niet meer tekeer hoeft te gaan tegen de kinderen? Op deze manier is moeder de vrouw altijd de schuld van iedere verstoring in de relatie en het gezinsleven. Ik dacht dat we dat concept ergens in de jaren zeventig hadden begraven maar het is kennelijk nog springlevend.

Het kan noodgewongen voorkomen zijn dat een vrouw die rol op zich neemt maar ik stoor me er bijzonder aan dat jij het met zo’n verwijtend toontje oppert alsof het haar plicht is. Zijn mannen vrijgesteld van de noodzaak om volwassen genoeg te worden om een redelijke oplossing te bedenken voor hun ergernis? Waarom is dat? Ik wil ook wel zo’n vrijstelling. Hoe kom ik daaraan?

Andere benadering?

Ik lees een paar interessante dingen.
- de meeste tijd van het jaar is hij gezellig en hebben jullie het goed
- jullie waarschuwen de kinderen veel of vaak
- je bent vooral aan het bedenken hoe je je man kan veranderen
Misschien kan een andere benadering je verder brengen. Om te beginnen met het waarschuwen, dat zal niet alleen zo gaan met de playstation. Loze 'dreigementen' veroorzaken frustratie bij de dreiger want die helpen niet. Nooit. In geen enkele situatie. Hoe gaan jullie om met situaties die je vervelend vind of niet wil? Geef je dan aan dat de ánder iets anders moet doen of laten? Of vertel je wat het met jou doet? En maak je op een rustig moment harde afspraken? Ga om de tafel met de pubers, vertel dat je het gescheld heel vervelend vind, bespreek hoe jullie dat kunnen oplossen. En als er geen gezamenlijke oplossing komt, dan dat de eerst volgende keer dat ding een uur weggaat, ofzoiets. En dan ook doen. Niet met boosheid of verwijten, maar omdat het een afspraak is, ook als die eenzijdig is.
Dan je man. Je kan hem niet veranderen. Je kan wel kijken hoe je je zelf beter kan wapenen. Of hoe je beter je grenzen kan stellen. En je kan je afvragen of hij misschien heel veel opkropt wat er dan ineens uitkomt. Zolang hij jullie niet beschadigd. Ik moet bekennen dat ik ook met servies door de kamer kan (kon) smijten. Opgekropte frustratie was dat. Misschien loopt hij stress op op z'n werk?
En ondanks dat jullie het de grootste tijd van het jaar fijn hebben, ga je toch een opsomming maken wat de nadelen van scheiden zouden kunnen zijn. Waarom is dat? Twijfel je of hij wel van je houdt? Hou je zelf misschien toch niet van hem? Of...?
Misschien is het ook goed om je eigen leefwereld te vergroten. Misschien draait die teveel om je gezin, je man.
Ik schrijf 't allemaal makkelijk op, maar in de praktijk is het moeilijk om te zien waar de schoen wringt. Sterkte daarmee.

Oh ja, niemand is perfect

Dat willen we ook nog wel eens vergeten. Iedereen heeft zo z'n gebruiksaanwijzing of mindere kanten. Ik wilde het in m'n huwelijk en opvoeding altijd 'goed' doen. Dat werkt niet. Ik realiseerde me op gegeven moment wel dat kinderen moeten leren en ontwikkelen en dat daarbij ook vervelend gedrag hoort. Dus kon ik dat wel handelen. Maar als mijn ex daar dan boos over werd (kon ie erg goed) dan werd ik weer boos op hem dat hij boos werd. En achteraf zie ik natuurlijk dat dat ook niet klopt. Had ik hem ook gewoon z'n ruimte moeten geven om boos te zijn. Zijn probleem, zoek het maar even uit. Vind ik echt wel jammer dat ik dat pas na mn scheiding inzag.

Pannetjessysteem

Als het probleem bespreekbaar is, óók als hij zijn aandeel ontkent of verdedigt, zou je kunnen vragen om in de gaten te houden in welke pan hij zit. Pan 1 is rustig, 2 borrelt en 3 kookt over. Zit hij in 2, dan kan hij beter even tot 10 tellen of de kamer uitlopen. Zit hij in 3, dan hetzelfde maar is het eigenlijk al te laat. Dan zou jij beter weg kunnen lopen.

Mijn ervaring is dat dit best moeilijk is. Ik reageer zelf ook meteen en dat is niet handig. Maar oefening baart kunst... hou ik me steeds voor.

Reactie

De PS kan niet ergens anders staan, ik wil dat ding niet op een van de slaapkamers van de kinderen hebben. Dan gebeurt er helemaal niks anders meer. Op slaapkamer moeten ze schoolwerk doen, slapen en mogen ze natuurlijk wel met hun telefoon hangen, maar telefoon blijft ‘s avonds/nacht beneden.
En daarbij: los van waar dat ding staat, wil mijn man (en ik natuurlijk liever ook) dat gescheld en luidruchtige geschreeuw niet. Al zóuden ze boven zitten, dan nóg hoor je ze als je in de tuin zit buiten. En ik weet dat mijn man dat gewoon allemaal niet normaal vindt, moeten we dat maar accepteren en normaal vinden zegt hij dan.
Ik denk ook hoor dat íets hem dan zat is, de ene keer is het schelden van de pubers, andere keer weer iets anders.

En nogmaals: ik wíl helemaal niet scheiden. En zeggen ‘laat maar weten wannneer je je spullen ophaalt’ zou ik nooit zeggen. Daarmee lijkt het net alsof ik wel van hem af wil. Nee.

Mijn man kan zich dood ergeren aan zaken die in mijn ogen niet (genoeg) de moeite waard zijn.
Voorbeeld: gisteren maakte hij een boze opmerking dat hij het niet nodig vind dat puber ca. 30-45 minuten voor bedtijd nog een bak yoghurt nam. Zo vlak voor bedtijd vond hij belachelijk, en dan ook nog eens een volle bak. En of ik dat allemaal maar normaal vond !
Tsja, ik laat dat soort zaken. Kind neemt wel vaker een appel of bakje yoghurt. Hangt het dan van tijdstip af? Was het een halfuur eerder wel okay?Ik vond het niet zo’n probleem nee. Hij dus wel. Dus hij zegt er dan geïrriteerd iets van en ik merk aan hem dat hij die yoghurt belachelijk vindt, ik niet, dus dat wij daarin weer niet op een lijn zitten. Hij vindt dat soort zaken allemaal niet normaal. Kind zit er ook bij te kijken van ‘wat is nu het probleem?’. Die avond hadden ze ook gewoon prima gegeten, dus prima vond ik.
Kan me wel voorstellen dat ik die yoghurt bijv. niet goed vindt, als ze die middag hebben lopen vreten bij de supermarkt en mijn warme eten dan laten staan of met veel gezeur aan tafel zitten. Dan zeg ik er ook wel iets van.

Zelfde als bijv. schoenen opruimen. Ja dat is de bedoeling. De ene keer doen ze het wel, ander keer niet. Ik zeg er wel es iets van, maar kan het ook wel negeren of denken ‘laat maar’, en doe het even zelf. Omdat het mij niet waard is daar weer dikke grote ruzie over te zoeken.
Mijn man heeft dan zoiets van “schoenen opruimen moet ik tig keer zeggen en onthouden ze niet, maar als je iets in hun straatje beloofd dan weten ze het wel”. Dus zo’n ergernis kan bij hem ook oplopen ‘want ze moeten dat gewoon doen, zijn geen kleuters meer’.
Hij kan dus ook in gesprekken wel aangeven dat hij het allemaal zo zat is: die eeuwige strijd over school en slechte cijfers, spullen opruimen, schelden tijdens gamen, gezeur aan tafel en bord niet leegeten, discussie over wie waar mag zitten, alles is teveel en doen niks uit zichzelf, grote mond etc.
Tsja, als ik dan zeg dat het in mijn ogen normaal pubergedrag is, en nee...ik ben ook niet overal blij mee en hoop ook dat sommige dingen nu echt eens ophouden....dan neem ik het in zijn ogen alleen maar voor de kinderen op. Moeilijke discussies.

Hier zegt elledoris wel iets wat waar is:
“ Maar als mijn ex daar dan boos over werd (kon ie erg goed) dan werd ik weer boos op hem dat hij boos werd.”.
En dáár zit voor mij iets: ik snap heus wel dat je soms boos of geïrriteerd bent over zaken. Ben ik ook. Maar de manier waarop hij boos wordt, dáár word ik dan weer boos om. Terwijl het veroorzaakt wordt door iets van de kinderen bijvoorbeeld, hebben wij weer een rotsfeer omdat zijn manier van uit zijn vaantjes gaan niet oké is. Dus hebben wij als ouders ruzie over zijn manier van booszijn die té is.

twee situaties

Onzichtbaar #26 is een ander iemand met een andere situatie (hoewel erg vergelijkbaar) dan ts.
Ik zeg het even omdat ik het gevoel heb dat die verhalen door elkaar gehaald worden nu

okay

Misschien vergiste ik me en worden verhalen niet door elkaar gehaald.

Onzichtbaar: tja hij wil en gaat dus niet veranderen hoe abject ik, jij en de kinderen die ongepaste boosheid ook vinden. En je wilt geen consequenties aan zijn gedrag verbinden vwb je huwelijk.
Dan is het enige wat je kunt doen, zorgen dat jij en de kinderen er zo weinig mogelijk aan verslijten. Het spreekwoordelijke 'schouderophalen' en bij hem laten liggen.

Je hebt pubers en die zullen al wel zo'n gevoel hebben van ' oh daar heb je pa weer', en een beetje luisteren maar ook weer helemaal niet. ze moeten wel. Je kan je als puber niet anders verweren tegen zo iemand. Wel rot maar hij wil niet veranderen en jij wil ook niets anders er aan doen. Dan houdt het verder zo'n beetje op

Nou, ik blijf het vreemd vinden dat ts niet wil nadenken over een verplaatsing van de ps. Je zou best eens iets kunnen veranderen en nieuwe afspraken kunnen maken als de sfeer daarmee gediend is. Een starre houding helpt ook niet he?
En mijn visie in de opvoeding is dat ouders elkaar moeten steunen en niet dat de vrouw altijd alleen het belang van het kind ziet, maar niet het belang van haar man. Dat heeft niets te maken met ouderwetse standpunten over de rol van de vrouw. Ik verwacht dit andersom ook van mijn man.
Samen sterk is voor de kinderen de beste basis.
Zoek dus de verbinding met je man over hoe jullie door elkaar gesteund willen worden.

Puberteit

En misschien ook goed om te beseffen dat in veel gezinnen de puberteit van de kinderen een bommetje legt onder de relatie van de ouders. Deze fase gaat echter ook weer voorbij. Over een paar jaar zijn de kinderen volwassen, is corona voorbij en dan krijg je misschien die gezellige man weer helemaal terug.

Puberteit

Als je aan de kalmeringspillen moet omdat je man volledig uit z'n plaat gaat. Sorry hoor, maar dat is voor mij geen puberfase waar je als ouders maar even doorheen moet. Dit is echt even iets anders dan een bommetje.
Mijn vriend had ook zo'n vader (oorlogstrauma, ptts bleek later). Het enige dat hij nooit zal begrijpen is waarom zijn moeder hem niet in bescherming heeft genomen.

Ernst

Ik heb nog niets vernomen over kalmeringspillen. Maar we grijpen waarschijnlijk allemaal terug op eigen ervaringen. Mijn vader was ook weleens getriggerd maar ik weet zeker dat het met ons gezin beter was gegaan als mijn moeder niet lijnrecht tegenover mijn vader was gaan staan. Natuurlijk zijn mensen volwassen maar dat wil niet zeggen dat ze alles altijd onder controle hebben. Wanneer deze explosies twee keer per jaar voorkomen, help elkaar dan. Wanneer iemand elke week uit zijn plaat gaat is het natuurlijk een heel ander verhaal. Dan moet je jezelf en je kinderen beschermen. Hoe erg is het in deze gezinnen? Dat weten wij niet. Maar ik hoor ts zeggen dat ze niet wil scheiden omdat man doorgaans gezellig is.

rustgevend middel

Ts heeft het over een rustgevend middel. Misschien geen pillen nee maar ik denk ook niet aan een kopje thee oid.
Bagatelliseer het niet.
De vader van mijn vriend was ook een hele gezellige man. doorgaans dan en soms niet. Zij gingen ook niet scheiden omdat hij doorgaans zo gezellig was.
Het is traumatisch voor kinderen.

Ontoelaatbaar

Lees #5 nog eens.

1) stiltebehandeling
2) schreeuwen
3) het ligt natuurlijk aan jou

Het is zijn goed recht ergens iets van te vinden. Maar dat bespreek je op een normale manier en niet op de manipulerende manier van hem, met zijn doodzwijgen en ontploffingen.

En ja, dat is heel beschadigend. Ook al sus je het nu weg. Dit laat sporen na waar jouw kinderen in hun volwassen leven problemen mee kunnen krijgen. Omdat ze dan zelf zulk gedrag kunnen vertonen, of juist situaties ontwijken omdat ze bang zijn dat die ook zullen escaleren.

Gezond? Nee. Zeer ongezond zelfs. Dit gedrag moet stoppen, zonder "ja maar jij" en "ja maar zij". Zo ga je niet met anderen om.

Rosie,

Dat dat geldt voor scheiden toch net zo; scheiden kan kinderen ook raken.
Scheiden kan ook hun vertrouwen in een relatie verminderen.
Juist als ouders wel die moeilijke jaren ‘uitzingen’ , zodat de kinderen niet te maken hebben meteen gebroken gezin, geven de ouders de kinderen mee een relatie te steunen ipv opgeven.

nou nee Flanagan

"Juist als ouders wel die moeilijke jaren ‘uitzingen’ , zodat de kinderen niet te maken hebben meteen gebroken gezin, geven de ouders de kinderen mee een relatie te steunen ipv opgeven."

dat geldt niet als er sprake is van grensoverschrijdend gedrag van de ene ouder en co-dependant faciliterend gedrag van de andere hoor. Dan leer je ze alleen maar dat de ene partij dingen moet pikken en de ander uit zijn pitje mag gaan zonder inlevingsvermogen voor degenen die daardoor gekwetst worden.

Eens met Jutta,

Sommige mensen kunnen reageren zoals ze vroeger zelf opgevoed zijn. Dat is lastig maar op het moment dat het zich voordoet, kunnen die momenten ook anders opgepakt worden, in belang van het gezin; allemaal wat mee bewegen.

PS4 idd op slaapkamer ouders zodat alleen op gezette tijden gespeeld kan worden en de snel opvliegende vader op slechte dagen ook normaal tegen zijn kinderen kan doen.
Ben bijna geneigd te adviseren die sp4 bij de vuilnis te zetten..🤔

De schoenen chaos kan verholpen worden door de aanschaf van een schoenenkast.

Kinderen hebben prima in de gaten wanneer pa en ma niet op één lijn liggen: als ma te snel de kolen uit het vuur haalt, branden de kinderen hun vingers niet.
Wanneer pa klaagt, geef hem dan aan dat hij bij zijn kinderen moet wezen, zodat hij jou niet voor zijn karretje zet. Oftewel; wat afstand nemen en niet naar je toe trekken.

Mark,

Toch zijn er nog wel elementen waar TS en haar gezin verandering in kunnen brengen, voor ze de stekker eruit trekt omdat het schadelijk is voor de kinderen.

Daarnaast

Daarnaast zou het goed zijn eens samen te kijken naar de (al dan niet afgesproken) regels in huis. Je man is blijkbaar een voorstander van regels opleggen ipv afspraken maken, maar dat werkt over het algemeen niet zo goed met pubers. Het zou echt een goed idee zijn als hij zich eens verdiept in pubers, het puberbrein leest of een opvoedcursus gaat volgen. Zijn verwachtingen zijn echt totaal niet realistisch. Dan kan die woede-uitbarsting wel beperkt zijn tot twee keer per jaar, maar de rest van de tijd klinkt hij ook niet als een gezellige vader als ik dit zo lees.

En ga eens samen met de kinderen aan tafel om samen af te spreken wat je van elkaar mag verwachten en wat haalbaar is. Wel of niet yoghurt 's avonds, schoenen opruimen of niet, tijd dat aan huiswerk wordt besteed, wie waar zit aan tafel (!), daar kun je toch compromissen over sluiten die voor iedereen ok zijn.

Dat er gezeurd wordt over bord al dan niet leeg eten doet mij haast van mijn stoel vallen. Zo'n discussie voerde ik al niet eens met een peuter, laat staan met oudere kinderen. Waarom laat hij ze niet gewoon met rust?

Een opmerking als: als de kinderen gewoon doen wat ik wil dan hoef ik ook niet boos te worden is mi echt een rode vlag! Je man moet bij zichzelf te rade gaan waarom hij zo buitensporig boos wordt, ipv de schuld bij de kinderen neer te leggen. Tijd voor therapie of een agressieregulatietraining lijkt me.

En geheel terecht dat jij dan voor je kinderen opkomt. Als je man zo'n onveilige situatie creëert, is het aan jou om je kinderen te beschermen.

ja Flanagan

Ze kan wat doen: grenzen stellen en daar consquenties aan verbinden.

Wat jij voorstelt in #54 is gecultiveerd op eieren lopen om vader niet te ontrieven. Dat is dus co-dependant gedrag. En het zal niet helpen want hij gaat toch uit zijn dak. Omdat zijn zoon yoghurt eet bijvoorbeeld.

Klopt

Wat Mark zegt. Ik deed altijd enorm mijn best om geen steken te laten vallen, maar mijn ex vond altijd wel iets om over te ontploffen.

Onzichtbaar

Ik vraag me af: doet je man pas zo sinds de puberteit van je kinderen, of eerder ook al?

Groeten,

Temet

samen

'Is dat echt zo, dat de Playstation perse in de woonkamer moet staan? Als jouw man zo flipt op het schelden dan zou ik dat ding werkelijk overal willen neerzetten om daar maar vanaf te zijn. '
Of overleg het met hem: wat helpt om het ontspannener te laten zijn?
'Ik heb niet de indruk dat ze er onder lijden ofzo. Ze beloven wel beterschap, halen dan hun schouders op en gaan verder met hun leven.' Misschien de kinderen erbij betrekken? Zijn ze ondertussen ook wel in staat om rekening te houden met elkaar?
'Ik wil ook niet scheiden, geef echt wel om hem en wil mijn kinderen gewoon een jeugd met vader én moeder bieden en een zoveel mogelijke stabiele thuissituatie.' Een stabiele thuissituatie is niet hetzelfde als een blauwe lucht, zonder enig wolkje. Een stabiele thuissituatie betekent ook dat er twee volwassen mensen aan het roer staan die in staat zijn om de golven te doorstaan. Dat betekent dat hij meer aangesproken moet worden op de vraag of zijn manier van omgaan met stress en opvoeden van de kinderen de beste manier is; wat hij kan veranderen; en dat jij je niet alleen maar moet opstellen als degene die eronder lijdt, maar je bewust bent van de stappen en de beslissingen die je neemt en je de vraag moet stellen of dit het beste is wat je kunt en of er geen andere opties zijn.
Niet willen scheiden, omdat je anders je eigen spaargeld moet delen vind ik wel een bijzondere reden. Maar als dat effectief is als argument om naar andere mogelijkheden te zoeken, prima.

Tsjor

Meer informatie over woede

Ik kwam op internet deze informatie tegen
https://www.depsycholoog.nl/woede/
En ik moest gelijk aan dit draadje denken. Ik vind het wel verhelderend.

Mooi artikel

Elledoris, staan veel zinnige en praktische dingen in.

Tsjor