Ik wil scheiden maar mijn partner wil er nog voor gaan

Hoi allemaal,

Ik ben 35 en heb 2 prachtige kinderen onder de 8 jaar. Ik ben sinds mijn puberteit bij mijn huidige partner en ik heb hem altijd waanzinnig knap gevonden maar ik heb altijd geweten dat wij complete tegenpolen zijn.

Vroeg in onze relatie hadden we al ieder weekend mot en vrienden van ons waren hier getuigen van en maakte hier ook grappen over. Ik deed dingen die hij niet kon begrijpen vb: een gezamenlijke vriend kwam naar ons toe om met mij te praten over zijn net overleden familielid en ik wilde die vriend aanhoren maar mijn partner werd heel boos op onze vriend omdat hij dit niet met mij zou mogen bespreken. Ik schaamde me dood maar hield rekening met mijn partner.

Nu heel wat jaren verder heb ik mezelf aangeleerd om met onze verschillende karakters om te gaan. Als ik mezelf wilde zijn of als ruzies uit de hand liepen dan ging ik naar mijn familie (min 4x in de week). Daar besprak ik alles over mijzelf en kon mijn emoties en frustraties kwijt. Heel ongezond allemaal en ik ben al een aantal keer weggegaan. Mijn partner stuurde dan vaak na een paar dagen een berichtje of ik al weer tot mezelf was gekomen. Dan ging ik praten en probeerden we het weer. Dikwijls noemde hij mijn weglopen, na een paar dagen, dan een toneelstukje. Mijn familie heeft al een paar keer aangegeven dat ik ermee zou moeten stoppen omdat hij mij ook fysiek tegen houdt e.d en vorig jaar heb ik mijn partner gezegd dat dit de laatste keer is dat ik het probeer. Hij vond therapie belachelijk en beloofde dat het anders zou worden. Dit jaar is mijn vader plots overleden, hij was vaak onze mediator en mijn grote steun en toeverlaat. Ik word nu helemaal gek thuis en voel hoe slecht mijn emotionele band met mijn partner is maar hij voelt/ziet het niet. Hij zegt dat hij nooit zichzelf is geweest bij mij en dat hij gaat veranderen maar het raakt mij niet meer/ik kan het niet geloven. Nu zit ik te wachten op mijn eigen huisje maar ben bang dat mijn kinderen de dupe worden omdat hij er niet achter staat.

Het wachten maakt mij gek want hij probeert het goed te maken maar ik kan het niet meer en dat zeg ik hem ook maar het komt niet aan. Ik probeer zoveel mogelijk weg te gaan en te ontspannen met vrienden, vriendinnen en collega s. Wat hem vervolgens pijn doet. Lang verhaal sorry..... Iemand goede tips?