Relaties Relaties

Relaties

Floriene

Floriene

11-12-2008 om 10:36

Ik wil scheiden, mijn man niet.

Hallo allemaal.

Hier zit ik dan. Moe tot op het bot, een knoop in mijn maag en erg verdrietig.

Ik heb sinds tien jaar een relatie met mijn man, waarvan enkele jaren getrouwd. We hebben twee kleine kinderen. Dinsdag heb ik mijn man verteld, dat ik wil scheiden.

Anderhalf jaar geleden was het ook al aan de orde, maar toen heb ik het door omstandigheden niet doorgezet. Sinds die tijd heb ik toch geprobeerd vol te houden, maar van mij naar hem is niets meer uit gegaan. Hij heeft ervoor gekozen nergens op terug te komen en te doen of het niet zo is.

Volhouden is geen optie meer, het maakt me ziek en ik verdwijn steeds meer.Zo'n mens en moeder wil ik niet zijn. Het besluit staat dan ook voor mij vast, ik wil scheiden.

Mijn man reageerde in eerste instantie met huilen. Tot vanmorgen. Ik zei hem dat ik op internet zou gaan zoeken van hoe en wat te regelen, want ik heb geen idee. Daarop zei hij dat hij echt niet van plan was dit alles hier op te geven, dat hij zich de kinderen niet laat afpakken en dat hij niet financieel ten gronde wil gaan. Hij zegt totaal niet te begrijpen hoe ik er nu "opeens" bij kom te willen scheiden en dat het niet gaat gebeuren.

Wij kunnen niet met elkaar praten erover, bereiken elkaar niet. Therapie is geen optie voor hem en voor mij een gepasseerd station. Hij probeert mij vast te pinnen op details en ik heb geen zin meer om me te verantwoorden. Alles is allang gezegd. Hij zegt het niet te begrijpen, maar dat is nu juist een basis van de problemen. Wij horen helemaal niet meer bij elkaar en ik wil niet dat de kinderen opgroeien in deze situatie.

Mijn man zegt dat ik me niet kan aanpassen. Terwijl ik mijzelf verwijt dat ik me tien jaar zo erg heb aangepast dat er bijna niets meer van mij over is. Als ik het besluit eerder had durven nemen had ik het gedaan. En met de ogen van nu zou ik niet in deze relatie stappen.

Ik vind het zo naar dat het dus waarschijnlijk erg moeilijk gaat worden. Maar dit keer zet ik door, ik wil een scheiding. Hoe verdrietig ik ook word van dat het is zoals het is.

Ik zou heel graag ervaringsverhalen van mensen die ook zijn gescheiden of gaan scheiden terwijl de ander niet wil!

Het verhaal is vast niet volledig genoeg, ik vind het moeilijk om het goed weer te geven. Ik kom misschien koud over, maar mijn god, hoeveel beroerder kan ik mij nog voelen? En ik ben nog maar op de helft. Gelukkig heb ik vrienden die me steunen.

Nou ja, ik hoop op wat tips of verhalen van anderen. En alvast bedankt voor de aandacht en de eventuele reakties.

Floriene.

Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.

Floriene

Beste Floriene,

Heeeeel erg moeilijk! En heel begrijpelijk dat als je zo lang je zelf hebt verstopt enof aangepast dat je dan op bent. Moe tot op het bot, zeg je. Het goede nieuws is dat je 'eigen' zelf, je 'ik', nu weer van zich laat horen. Luister daarnaar. En ga de weg terug niet meer afleggen!

En dan nu: wat te doen. Ik zou onmiddellijk hulp zoeken. Alleen in ieder geval. Desnoods samen met je man. Hier komt nog een heel verhaal onder vandaan; wat de oorzaak is die er aan ten grondslag ligt dat je jezelf zo slecht hebt durven 'laten zien' en uiten in je huwelijk. Daar moet aan gewerkt worden en is niet van de één op de andere dag opgelost.

Dat je man zich nu geconfronteerd ziet met de gevolgen is een heel begrijpelijke en normale reactie. Hij wordt voor een voldongen feit gesteld en ervaart het helemaal niet zo dat jij je aangepast hebt, sterker nog, hij beschuldigt jou van het tegenovergestelde. Er is geen 'waarheid' in deze. Wel perceptie. Jij VOELT gewoon dat je anders verder wilt met je leven. Hij VOELT zich anders en jullie hebben allebei bottomline gewoon recht, fundamenteel, op jullie eigen 'kijk' en 'ervaring' op jullie huwelijk. Pas op voor de welles-nietes show. Over gevoelens, net als over smaak, valt niet te twisten.

Waar wel over de praten valt is hoe je hier mee om wilt en kunt gaan. Mijn advies zou écht zijn: zoek real life hulp en schrijf lekker van je af op dit forum. Dit kun je niet alleen.

Fiderelske

Klein beetje ervaring

hoi floriene,

Ik heb er een klein beetje ervaring mee...
Mijn man en ik staan ook op het punt van scheiden, dit komt ook van mij uit.
Hij wil niet scheiden en was eerst ook heel boos.
Maar na een dag heeft hij zich er bij neergelegd, en hoewel hij uiteraard nog steeds verdrietig is (en ik ook!), "werkt hij nu mee" aan de scheiding.

Hij ziet in dat ik niet terug kom op mijn beslissing en voor onze dochter wil hij het daarom op de meest positieve manier op zien te lossen.
En dan kan alleen maar als wij niet kwaad tegen over elkaar staan.
Daar heeft onze dochter niets aan natuurlijk.
(niet dat ik haar ooit bij hem weg zou houden hoor, ook niet als hij boos op mij zou zijn).

Sterkte, het is een moeilijke periode.

liefs
adrina

Floriene

Floriene

12-12-2008 om 09:15

Fijn!

Ik ben blij met jullie reakties!

Mijn man is toch nog steeds alleen maar aan het huilen. Voor hem komt het toch als donderslag bij heldere hemel. En vanuit zijn kant gezien begrijp ik dat wel, maar dat is nu juist een van de redenen dat ik niet meer bij hem wil zijn. Ik heb voor een deel ook zolang geaarzeld omdat ik het voor hem zo zielig vind. Hij heeft nooit beter gekend dan dit. Hij zegt dat hij zo zielsveel van ons houdt en ons niet kwijt wil en daar alles voor over heeft.

Zo naar. Want daar sta ik dan, vastbesloten. Terwijl ik het fijn vind dat ik me zo sterk voel, dat ik eindelijk de keuze die ik al eerder maakte omzet in daden. En dan zie ik voor mijn ogen iemand breken.Ik weet dat ik sterker ben dan hij maar het voelt zo naar hard naar de ander toe. Iemand die mij zag als een moeder en die nu zelf verantwoordelijkheid moet nemen voor zijn leven. Of moet, ik doe het in ieder geval niet meer. En dan hoor ik hem de hele nacht huilen en dan moet ik toch sterk zijn. Ik huil al jaren.

Ik kan hem niet goed uitleggen hoe en waarom, want als ik mij uitspreek klinkt het voor hem als wartaal. Toch heb ik gisteren een aantal punten opgeschreven voor hem, waarom ik wil scheiden. Ook om duidelijk te maken dat ik hiermee doorga. Daarin heb ik hem ook verteld dat ik er niet opuit ben om hem financieel uit te kleden, kapot te maken of de kinderen af te pakken.En welles-nietes spelletjes, zo zit ik niet in elkaar, al is het idd wel oppassen met zo weinig slaap.

Ik heb via het juridisch loket al een advocaat geregeld. Die moet ik nog bellen voor een afspraak.

Vrienden zoals jij beschrijft, fladderbeestje, heb ik gelukkig niet. Ik kan mijn verhaal gewoon kwijt, ookal vertel ik 100 x hetzelfde en ze zullen er altijd voor me zijn. Ze zullen het me ook zeggen als ik er in hun ogen naast zit.

Adrina, jij ook veel sterkte en liefs. Wat is dit verdrietig he?

Maar goed, ergens ben ik blij, dat hij nog steeds huilende is, dat hij zich nog niet heeft verhard. Misschien als hij inziet, dat ik doorzet, dat hij toch meewerkt. Al snap ik echt wel dat dat verschrikkelijk is voor hem, hij wordt toch ergens toe gedwongen.

En dan komt nu het week-end. Wat zie ik er tegenop. De kindertjes voelen natuurlijk ook heel duidelijk dat er wat gaande is. De jongste heeft gisteravond hartverscheurend geuild en de oudste was boos op mij (nu al).Ik vind het zo sneu voor ze. Er moet een kerstboom komen. En dan moet ik mijn man gaan vertellen dat ik al een advocaat heb. En dan later nog al die praktische zaken regelen. Wat een hel is dit.

Maar uiteindelijk zal ik mijzelf weer terug vinden. Dat is tenmiste de bedoeling. Maar eerst nog door alle rotzooi heen.

Floriene,

amk

amk

12-12-2008 om 13:18

Het beste bod

om te laten zien dat je hem niet wilt benadelen: een gezamelijke advocaat.
Is ons goed bevallen. Ik zat in de positie als jou man. Mijn ex liet mij van de een op de andere dag in de steek. Achteraf, nu ruim 2 jaar later, zie ik ook wel de scheurtjes die er waren in onze relatie. Maar voor mij waren ze nog steeds overbrugbaar. Voor mijn ex, toen waarschijnlijk al verliefd op een ander, niet meer.

Wij hebben een vriendelijke flistscheiding gehad waarbij ik in het begin wel even op de rem getrapt heb om mij de gelegenheid te geven het punt te bereiken waar mijn ex al op zat. Hij was de moeilijke berg over, en ik moest nog.

Binnen 3 maanden was het geregeld en ingeschreven bij de rechtbank en gemeente. En het gaat nog steeds goed, we staan nog steeds achter de afspraken die we toen gemaakt hebben.

Angela

Ineke

Ineke

12-12-2008 om 16:18

Dapper!

Je klinkt als een sterke vrouw en ik vind het heel dapper dat je doorzet. Ik loop al jaren tegen dezelfde situatie aan, maar twijfel steeds omdat we ook kinderen hebben financieel gaat het fijn en we wonen leuk. Maar ik voel ook niets meer en er gaat ook niets van hem uit. We zijn zelfs in therapie geweest, heeft niets geholpen. Hij gaat ook gewoon door alsof er niets aan de hand is.
Misschien is het voor jou ook wel goed om, behalve een advocaat, iemand te vinden waar je hierover kan praten en vooral over hoe je je zelf voelt. Therapie zeg je is al een gepasseerd station, maar nu ga je alleen dat is toch anders.
Ik kan me ook goed voorstellen dat je tegen het weekend opziet. Heb ik ook meestal.
Ik zou zeggen, veel sterkte, volg je gevoel en ik denk dat dit toch een hele goede beslissing is.

Floriene

Floriene

14-12-2008 om 12:46

Het gaat naar omstandigheden goed!

Het is zo vreemd allemaal, maar ik ben op het moment best blij en erg opgelucht.

Mijn man is tot gisteravond toe alleen maar aan het huilen geweest, heeft "gedreigd" met zelfmoord en zat dus helemaal stuk. Toen hij merkte dat ik dat wel heel verdrietig voor hem vind, maar dat ik rustig en vastbesloten bleef, (o, ik zag mijzelf eindelijk weer en dacht wat ben ik toch lang weggeweest) toen is hij naar zijn moeder gegaan.

Ik was al even benauwd, want ik heb geen klik met zijn moeder, laat ik het maar zo zeggen. Maar hij zelf ook niet. En nu heeft hij voor het eerst sinds hij volwassen is echt met zijn moeder kunnen praten. Hij kwam zo opgelucht en bijna opgewekt weer thuis. Bizar gewoon, de omslag.

Hij heeft zich er nu bij neergelegd. Heeft wel zoiets van: regel het maar. Dus ik zal zelf alles moeten regelen. Dat ga ik dan ook doen.

Maar ik vond het bijna eng, die omslag. Hij snapte het zelf ook niet, maar was wel blij dat hij "zijn moeder terug had".

We konden zelfs grapjes maken over wie wat krijgt. Wij vinden bijvoorbeeld allebei onze zitbank lelijk, dat was een miskoop. Dus ik zei dat ie die dan wel mee "mocht". Nee, die mocht ik wel houden. Nou ja, op die toer.

Ik weet, dat er nog veel erg moeilijke momenten (jottem, een kerstboom) en perioden gaan komen en het blijft gewoon kut en verdrietig, maar het is fijn dat het nu op een gewone manier kan. Hopen dat het zo blijft.

Waar ik nu tegenop zie, mijn maag draait zich dan om, is dat we het de kinderen (3 en 4) moeten gaan vertellen. Vooral de oudste, meisje, gaat het moeilijk krijgen. Ach mn lieve meid.

Eerst maar een beetje uitrusten van deze eerste veldslag. Ik voel me zo raar, ik merk het ook aan hoe ik schrijf, zo warrig.
Wou toch even laten weten hoe het is.

Floriene.

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.