Ik word gek van mijn eigenzinnige man

Zijn het ook zijn afspraken?

Op mij komt het over alsof jij deze afspraken met hem maakt, i.p.v. dat samen te beslissen. Waarschijnlijk als hij zelf deze afspraken met jou maakt, zal hij ze wel nakomen.

Gr. Poezie.

Poezie

Lekker gemakkelijk, dus als het niet zijn afspraken zijn en hij wil ze ook niet maken, dan komt alles gewoon op evenzo neer?

Gelijk of een leuk leven?

We zijn een dag eerder naar huis gegaan omdat het slecht weer was. Nu blijkt dat ik vandaag alleen met de kinderen zit in een smerig huis (huishoudelijk hulp was niet gekomen, ondanks afspraak) en een berg was. Ik moet ook nog heel veel doen voor mijn werk. Zo gaat het dus voortdurend. Er wordt niet overlegd, meneer is gewoon 's ochtends vertrokken. Aan mij weer de taak om te kijken hoe ik alles rondkrijg. Dus zo'n leuk leven is het niet als ik accepteer dat ik geen gelijk krijg. Ik moet voortdurend strijd leveren om ervoor te zorgen dat ik niet alleen het huishouden doe. Hij zou een paar keer week koken, maar op die dagen eten we altijd pizza of tortilla's, terwijl ik probeer gezonde maaltijden op tafel te zetten. Als ik een keer weg ga, dan liggen de kinderen er ontzettend laat in en staat het aanrecht vol vuile vaat en zo kan ik nog wel een tijd doorgaan...

Man evenzo

Is moeilijk voor man van Evenzo om inzicht te hebben (en te houden?) in de taken van een gezin. Tot eigen afspraken komt hij wel, maar dat zijn dan inderdaad zijn eigen afspraken (die offerte). Zijn dat ook altijd korte termijn dingen? Die *nu* moeten gebeuren en niet aan jou gecommuniceerd zijn? Want hoe korter de lange termijn blik is, hoe meer dingen gebeuren met een egocentrisch karakter. En daar ja, houdt hij zich dan wel aan.

Wat je kan proberen is om een overzicht van steeds een maand vooruit (of missschien wel wat langer zelfs) te maken met daarin de afspraken.
Leg hem eens voor wat er in een week zoal gebeurt (overstelp hem niet met alles, hou het overzichtelijk) en vraag hem bij 1 of 2 of hij dat zou doen. Zet het in de agenda en laat het hem doen. Ook als jij weet dat het in de soep zal lopen omdat je hem kent. Want de kunst is (oa) dat hij zijn eigen fouten maakt zonder dat hij jou daarvan verantwoordelijk kan houden. Je zal het voor hem moeten doseren in het begin. Laat hem ook een taak waarmee hij een compliment van de kinderen oid kan oogsten (hier: man en kinderen verzorgen de lunch: alles mag (ongezond tot wat dan ook). Dat is een moment van man met kinderen waar ze van genieten. Waar geniet jouw man van waar hij een compliment (en dus niet alleen van jou) van kan oogsten (hier: lekker he pappa).

Voor je dit over gaat brengen naar hem, vergt het enige organisatie van jou (omdat hij dat niet kan) want anders krijgt hij het gevoel dat hij overspoeld wordt door alles wat er moet. Met als reactie dingen gaat vinden als dat hij zeker alles doen moet, en ook nog alleen en dat het moet van jou.

Het heeft alleen zin nl als hij het doet en zich er verantwoordelijk voor gaat voelen. Dat gebeurt dus niet als jij zegt dat hij er verantwoordelijk voor is en ook niet als hij dat zegt: wel als hij de consequenties ervan zelf voelt: positief en negatief. Zonder reddende engel. Voorbeeld:afspraak met man 1x in de week boodschappen. Alleen zo laat dat het brood al uitverkocht was. ik ben op een gegeven moment gestopt met dat goed te maken/recht te trekken en toen hadden we dus geen brood in huis. Hij had honger. hij op pad, nergens brood. Ik zweeg vriendelijk terwijl ik iets voor mijzelf deed. Hij kon de discussie niet gebruiken om onder zijn verantwoording te komen. hij mopperde wel dat het ondanks de afspraken toch mijn taak was om brood in huis te hebben. Hij leerde ervan. Dat ging even een tijdje goed totdat hij weer te laat boodschappen ging doen. Toen heb ik 1 broodje voor mijzelf gekocht. En vriendelijk zwijgend heb ik dat opgegeten (en ik had het liever niet willen doen). Ik heb alleen gezegd dat ik dacht dat het misschien niet zou lukken en het vervelend vond als ik honger had terwijl ik zijn broeken uit de was haalde en ophing. Toen was het heel duidelijk voor hem. Dat voor we kinderen hadden. Kinderen maakt hetlastiger

Maak niet de klassieke fout door hem achter de broek gaan zitten.

Laat het een taak zijn waar niet vanalles van afhangt en die voor jou(w ongemak) niet dagdeel of tijd gebonden is. Zo zorg je ervoor dat jij ook vriendelijk zwijgzaam kan blijven.

Laat hem zelf die afspraak in de agenda zetten, die je aan de muur of op de deur hangt. maak hem deelgenoot voor de oplossing van een klein probleem. Je bereikt waarschijnlijk meer met vriendelijk zwijgen dan met tekst (al dan niet boos, verdrietig, verwijtend, etc).

Mensen die slecht kunnen plannen, zijn trouwens ook vaak niet realistisch in wat kan of lukt. Ga niet bijsturen. Laat sommige dingen ook in de soep lopen. Geen tekst! (zo van, ik wist het wel, waar ging het fout, ik heb je gewaarschuwd). Vraag hoogstens zo af en toe heel luchtig 'hoe staat het met x?'.
Het kan nl even duren voor iemand waar alles voor leek te worden geregeld van passief naar wat actiever word. In dat proces raakt iemand ook snel geïrriteerd. Nog een reden om vriendelijk te kunnen zwijgen.

Woest

Ik zou echt woest worden om dat soort acties.

Maar ja, daar verander je hem niet mee. Ik zou een tijdje lang echt zelf je eigen plan trekken. Ga eens om 6u 's ochtends naar je werk (want zoveel te doen) en laat alles aan je man over. En bel voor etenstijd dat je een vriendin tegenkwam waar je nu wat mee gaat eten en kom niet voor 22u thuis. Dat soort acties. En dan niet bij thuiskomst de troep opruimen, maar gewoon gelijk naar bed. Totdat hij het zat wordt! En dan weer eens om de tafel om over de taken te praten.

Helaas word ik ook woest. Manlief is echter heel flexibel als ik zulke dingen bij hem zou doen, zou hij dat geen enkel probleem vinden. Hij heeft ook een heel hoge vuiltolerantie. Hij vind het geen enkel probleem als het huis een puin is.

Voorgaande posting heeft veel nuttige ideeën. Ik moet kiezen: of alles blijven regelen en blijven plannen voor hem óf de helft van de tijd woedend en gestrest rondlopen.

Los

Hij zou een paar keer week koken, maar op die dagen eten we altijd pizza of tortilla's, terwijl ik probeer gezonde maaltijden op tafel te zetten. Als ik een keer weg ga, dan liggen de kinderen er ontzettend laat in en staat het aanrecht vol vuile vaat en zo kan ik nog wel een tijd doorgaan...

Dit moet je loslaten: hij de verantwoording om het te doen en de uitvoering ervan ook. Als dat pizza is, is het pizza. Gezond moet dan maar van jou komen. Je kan niet eisen dat hij het doet naar jouw goedkeuring. Ook niet als jouw manier de beste, prettigste, gezondste, liefste, leukste manier is die bij jullie gezin past.
Wat je wel kan eisen: hij zorgt voor het eten en dus ruimt hij de keuken op. En laat die kinderen maar hoera roepen als je man 'kookt' omdat er pizza komt. Gun ze dat maar. Het enige dat het opleveren zal, is heel veel irritatie van meerdere kanten als je ook nog bepaalt hoe iemand het doet.

Als hij ze laat naar bed brengt, probeer te kijken hoe je hem de gevolgen ervan ook voor zijn rekening kan laten nemen. Bijvoorbeeld door de kinderen 's ochtends door hem klaar te laten maken voor school.
Misschien een idee om op vrijdagavond een filmpje te pakken en op zaterdagochtend af te spreken met een vriendin (sporten oid)? Zorg dat je voor iedereen opstaat, de deur uit bent.

Het zal mis gaan, meer dan eens. Je wil te veel in eens. En op een gegeven moment zal hij wel verzuchtend iets zeggen. En dat is het moment om zo neutraal mogelijk iets te zeggen als 'ja ze zijn wel lastig vandaag. Maar ze lagen er ook later in dan hun bedtijd is'. En dan ga je iets heel luchtigs leuks doen, vriendelijk zwijgend.

Scheiden.....

Ga scheiden.....wat is er belangrijk/ernstig en wat vind ik alleen maar een beetje vervelend. Ik begrijp dat je met een berg frustratie zit, maar om nou boos te worden als hij met pizza en tortilla's afkomt...ik denk dan: hmmmm, lekker!

Dat je je overal alleen in voelt staan vind ik iets anders, maar ik denk dat je toch moet zien wat hij wel doet, ook al is het niet op jouw manier.

Dus: taakverdeling (kun je nog in kijken wat jij aan hem durft over te dragen en wat niet, neem je zelf de belangrijke dingen) en verder accepteren dat ieder het op zijn eigen manier doet.

Evenzo

Tja, ik vind dat hele loslaten wel erg makkelijk voor hem hoor.

Zoals, hij kookt 2 keer per week, en dan is het pizza? Als jij dus net zo makkelijk zou zijn, dan eten de kinderen de hele week pizza en patat. Fijn.

Ik heb met mijn man dat ik daar weleens lichtelijk tegenaan loop. Niet zo erg als bij jou hoor. En hij zei eens dat ik boos ben, omdat ik het eigenlijk ook liever makkelijk doe, en dat ik dat dan moet doen. Ja, fijn, maar hij zit er inderdaad niet mee als je door het vuil heen moet waden, ik wel.

Na vele discussies heb ik hem een paar van mijn speerpunten gegeven. Zoals een lege schone tafel als ik thuis kom. En daar doet hij sindsdien z'n best voor.

Belangrijk is, dat hij me wel tegemoet komt. En ik kom hem tegemoet. Ik probeer wat minder moeilijk te doen, en meer zelf, als ik me aan iets stoor. En dat kan ik, omdat ik weet dat hij z'n best voor me doet.

En het gaat allemaal stukken beter sinds ik voltijd thuis ben. Ik doe gewoon het huishouden, en hij werkt. Geen discussies meer. Toen we beide voltijd werkten met kleine kinderen, hadden we echt heel vaak ruzie over dit soort dingen. Maar om daar je baan voor op te geven zou ik ook niet doen

Eens met emine

Ga scheiden.....wat is er belangrijk/ernstig en wat vind ik alleen maar een beetje vervelend. Ik begrijp dat je met een berg frustratie zit, maar om nou boos te worden als hij met pizza en tortilla's afkomt...ik denk dan: hmmmm, lekker!

Ik zou nu maar dan ook echt NU! van die man afgaan. Vooral niet tegemoet komen zo'n type, issie besjodejuut? Hiervoor hebben onze moeders toch niet op de barricade's gestaan? Je laat je zuur verdiende rechten toch niet op de tocht staan? Je zou gek zijn! WEG ermee. Heeft hij misschien Asperger? Autisme? ADHD of ADD? Ik zou dit echt niet pikken. Pfffffffffffff

Pff

dit is precies het verhaal van een vriendin van mij. Man gaat volledig zijn eigen gang en als hij eens wat doet is het ook pizza etc, liggen de kinderen door de week om half elf op bed, staat hij laat op en maakt geen ontbijt voor ze of gaat de hele ochtend gitaar spelen zodat de kinderen hun moeder op haar cursus bellen.
Allemaal hardstikke rot. Maar intussen word ik ook gek van het verhaal iedere keer aanhoren want er verandert nooit wat. Ook niet bij haar. Ze draait haar huishouddienst maar en ondertussen klaagt ze zich een weg naar haar ouderdom toe. Ga scheiden zeggen wij haar vriendinnnen. Nee, hij moet veranderen, zegt zij. Maar dat doet hij niet zeggen we. Nee, zucht zij, erg he? Ja maar hij komt er mee weg zeggen wij. Regel oppas, neem een minnaar (menen we niet echt), onderhandel! Nee, dat is zo zakelijk en hij houdt niet van zakelijke vrouwen. Nee, natuurlijk niet, dat komt hem niet uit zeggen wij.
etc. en ondertussen gaat het maar door.
Vertel mij nou eens, vragenstelster wat wij haar moeten vertellen of wat jij haar zou aanraden.

Relativeren

Een paar opmerkingen.

Hoeveel werkt hij en hoeveel werk jij? Allebei evenveel? Of werkt hij beduidend meer en heeft hij misschien daarom minder zin/tijd wat betreft huishoudelijke zaken? En ben je op dit moment misschien ook niet extra gefrustreerd omdat de schoonmaakster het in de vakantie heeft laten afweten (niet zijn schuld)?

Als hij verder lief is

Mijn ex deed niets in huis en hij schold me elke dag uit. Ik denk dat ik met alle liefde het hele huishouden had gedaan als de man me fatsoenlijk en liefdevol had behandeld.
Zo zeuren op je man vind ik dus ook helemaal niet liefdevol. Ik ga er zomaar vanuit dat je zelf ook wel je mindere kanten hebt (bijvoorbeeld dit zeurgedrag). Maar misschien levert het je inderdaad wel wat op als je zou gaan scheiden. Dan weet je in ieder geval zeker dat jij overal voor opdraait in je eigen huis én je man mag zijn huishouden (niet) doen zoals hij dat wil. Oh, en kindvrije weekends natuurlijk

Beemer

Ehmme

Truus

Eigenlijk ben ik het wel met je eens maar durfde het niet te zeggen. Altijd dat gezeur over het huishouden, mannen zijn daar over het algemeen nu eenmaal slechter in. Dan kun je iemand wel in een bepaald keurslijf willen dwingen maar na een paar jaar moet het toch duidelijk zijn dat het geen onwil is maar gewoon niet in de aard van het beestje zit. Dan kun je kiezen: je er de rest van de relatie aan ergeren of voor lief nemen als een mindere eigenschap.

Truus/ brunette

Ik heb nooit ruzie met mij relatie(s) gehad over het huishouden simpelweg omdat we even goed dan wel slecht erin waren/ zijn. Maar ik kan me wel degelijk voorstellen dat het enorm stoort als alles altijd naar putje-moeder-de-vrouw loopt! Kom op zeg. 'niet in de aard van het beestje'? Flauwekul. Wordt het nog gepikt als vrouwen zeggen 'nee het zit niet in mijn aard om werk buitenshuis te doen'Ik bedoel evolueer. Dat wordt van vrouwen ook gevraagd. Je gaat hier toch niet zo'n beetje een dubbele belasting van vrouwen zitten propageren omdat hij 'het niet zo goed kan'. Pff het lijkt de Libelle van de jaren vijftig wel.

Nog ff

ja en dan bedoel ik niet als hij 60 uur werkt en zij 20. Maar gewoon: als hij 40 uur werkt en zij 32 en er is een zorgtaak van 20 uur dat zij dan 18 uur mag opknappen. Dan is het gewoon 12 uur voor haar en 8 voor hem. (gok ik uit mijn blote hoofd) Klaar. Gewoon huishouden en opvoeding naar rato op je nemen hoor. Niet zeuren anno 2011. En ook niet dat mevrouw de directrice wordt die taakjes uitdeelt maar gewoon allebei ook het totaaloverzicht en de verantwoordelijkheid dragen. Toch niks te veel gevraagd als beiden werken? Of moet het vrouwtje het mannetje blij houden?

Mijn blote hoofd

gokt fout: als hij veertig uur werkt en zij 32 moet hij zes uur doen en zij veertien uur. Nou ja, toch een aanzienlijk deel.

Voor de statistieken

We werken allebei 32 uur. Maar ik heb net een nieuwe baan waar heel veel extra's bij komt kijken, helaas, dus momenteel is het ongeveer 40 uur.

Natuurlijk probeer ik altijd alles weer weg te puffen en met de mantel der liefde te bedekken, maar in stressvolle tijden als deze verlang ik wel eens naar een man die ook de schouders eronder zet en een keer mij ondersteunt.

Truus

Truus, wat jou man deed was naast niet respectvol ook verbale mishandeling. Als je man je niet verbaal mishandelt maar je wel overal alleen op laat draaien, is niet respectvol. Een (verbale) mishandeling begint uit gebrek aan respect en onmacht.

Mannen zijn nu eenmaal slechter in het huishouden?

Het is dus genetisch bepaald? Ze kunnen zich toch veel beter concentreren omdat ze urenlang achter die sabeltandtijger moeten aanhollen. Een paar uur poetsen moet dus ook wel lukken.

Wat ik tegen die vriendin van de ene schrijfster zou zeggen, is dat je zoveel mogelijk zelf moet regelen. Huishoudelijk hulp nemen, zelf de kinderen door de week naar bed brengen... en inderdaad maar accepteren

Kiezen of delen

Beste Evenzo,
Je man proberen op te voeden is een recept dat geheid tot een ongelukkige relatie leid. Je man denkt en organiseert niet zoals jij en zal dat ook nooit doen.
Je moet kiezen wat je wilt. Of alles in huis moet precies zo gebeuren als jij dat wilt en dan doe je het zelf of je deelt bepaalde taken en dan is de invulling van zijn taken helemaal aan hem.
Je man is gewoon praktisch, hij moet zorgen dat er eten op tafel komt en dus kiest hij iets wat makkelijk is, wat hij lekker vindt en waarbij er geen gezeur van de kinderen komt. Verder vraag ik me af waarom je tortilla's en pizza tot ongezond eten verklaart. Niet alleen aardappels, vlees en groeten maaltijden hebben het patent op gezondheid. Vraag je man of hij in het vervolg ook een zakje kant en klare sla erbij koopt zodat jij het gevoel krijgt dat het gezonder is en ook een berg sla naast je pizza kan veroberen, terwijl de rest van het gezin om je een plezier te doen er hoogstens een blaadje van naar binnen zal werken.
Ik ben juist blij als mijn man voor pizza kiest en we eten het bijna iedere zondag. Hij begint dan 's middags al met het deeg klaar te maken, 4 uur rijzen, informeren, wie elke soort pizza wil en daarna nog voor die warme oven staan te ploeteren. Het is echt een heel karwei en ik vind het heerlijk dat hij dat allemaal op zich neemt
Als ik dan denk aan hoe waardering voor een zelfgemaakte pizza verandert in algemene afkeuring als het een kant-en-klare pizza betreft, dan denk ik dat het niet zozeer erom gaat wat er op je bord ligt, maar hoeveel moeite hij ervoor gedaan heeft. In de praktijk is de taak van de man dus niet 'zorg dat we vanavond wat te eten hebben, het liefst iets lekkers', maar 'ik wil dat je je net zo hard uitsloofd voor het eten als ik altijd doe, ongeacht wat er op het bord komt te liggen'.
Vraag je eens af waarom dat zo is en waarom je dat zo belangrijk vind dat het een issue in je relatie is. Vanuit je man bezien doet hij zijn (door jou opgedragen) taak en zorgt voor eten, maar vervolgens is het nooit goed. Dat komt dan inderdaad over als negatief en altijd commentaar hebbend, want je spreekt ook niet uit dat je gewoon wilt dat hij ook 's avonds op het eten zwoegt en camoufleert het als 'gezond eten', wat niet helemaal eerlijk en weinig helder is.
Ook denk ik dat jullie een ander prioriteitenlijstje hebben. Jij zegt: we gaan opruimen na terugkomst van de vakantie, hij denkt: als er niks dringenders is gaan we opruimen. Een offerte betekent geld, van dat verdiende geld moeten we allemaal leven, dus dat is belangrijker, terwijl het huis een dag eerder of later schoon van ondergeschikt belang is.
Ik vraag me af wat er zou zijn gebeurd als hij je dat die ochtend eerst verteld had ipv gelijk naar kantoor te vertrekken. Zou je dan gevonden hebben dat de verdiensten inderdaad belangrijker waren of zou je hebben gevonden dat die offerte ook wel later zou hebben gekunt en eerst het huis klaar moest zoals jij de dag tevoren beslist had? Misschien wilde hij gewoon je niet onnodig vroeg wakker maken.
Ik denk dat jullie gewoon een communicatie-probleem hebben. Jouw man voelt niet gelijk aan wat voor jou zo duidelijk is dat je het niet eens uitspreekt en hij ontwijkt wellicht discussies uit angst dat zijn motievaties (huishouden is minder belangrijk dan de rest) toch niet begrepen worden en het weer met gezeur eindigt.
Groeten Primavera

Gemakzucht

Ik denk dat de man van evenzo eerder naar een diepvriespizza of afhaal uitwijkt, en geen 4 uur staat te zwoegen op deeg. Hij is waarschijnlijk ook echt van het gemakzuchtige soort en gaat liever werken dan de vakantierotzooi opruimen. Geef hem eens ongelijk.
Mijn eerste reactie van 'als hij maar lief is' was wel wat kort door de bocht want ik vind ook dat alle huisgenoten eraan moeten bijdragen dat het huis leefbaar blijft. Ik zou alle werkzaamheden in een schema zetten, en dan alles verdelen (kinderen niet vergeten), met daarbij de afspraak dat je er iemand op mag aanspreken als iets niet gedaan is. Je mag je niet met de manier van uitvoeren bemoeien. Als je vooraf al weet dat je niet met afhaalshoarma kunt leven, 3x per week, moet je die man dus geen 3x per week laten koken.

Zeur

Jeetje, het is vaak niet goed, he.
Mijn moeder (en vader) hadden een moto: als je wilt dat iets goed (= volgens jou norm)gebeurt moet je het zelf doen.
Ik kook nu eenmaal anders (en beter) dan mijn man. Logisch is mijn werk.
Kan ik dat van hem verwachten? nee.
Geniet ik van wat hij mij en de kids voorzet?
vaak wel. bemoei ik me ermee? nee, want dan gaat het fout. Hij zegt mij ook niet hoe ik moet strijken, alleen dat het weer moet gebeuren

Kortom: als je vanelkaar houd leer je te leven met elkaars eigenaardigheden etc.

Slim verdelen?

Je kunt inderdaad blijven hameren op wat jij belangrijk vind in huis, of je gaat het wat slimmer verdelen. Ik heb hier ook een man die NIET kookt. Heeft hij nooit gedaan, en als hij kookt dan is dat een gebakken ei of een biefstuk. Hij heeft welgeteld een jaar op zichzelf gewoond en ging dan iedere dag uit eten (bij zo'n eetcafeetje waar je voor 10-12 gulden kon eten)
Dus ik kook, en hij niet. De keren dat ik niet thuis ben dan haalt hij wat (pizza of patat meestal)
Nu werk ik parttime (zo'n 30 uur in de week en ook nog eens thuis) dus ik zorg voor het huis omdat ik daar eigenlijk wel tijd genoeg voor heb. Ik ben zelf een redelijk opgeruimd type en man is dat inmiddels na 20 jaar ook wel tenminste, ik merk dat zooi, zooi aantrekt. Dus iedere ochtend als iedereen hier het huis uit is ruim ik op (dat kost me ongeveer 10 minuten) ik werk dan in een heerlijk opgeruimd huis (oke ik ben geen afstoffer en poetser) maar dat valt hier nooit zo op eigenlijk. De kinderen 13 en 16 hebben de slechte eigenschap van zooi maken niet kunnen aanleren. Schoenen doen ze netjes in het schoenenrek, omdat ik dat al vanaf het moment dat ze konden lopen zei dat ze dat moesten doen en jassen gaan gewoon aan de kapstok.
Het enige wat man hier in huis moet doen is stofzuigen (dat haat ik) ik doe met de kruimeldief de franse slag zeg maar en hij de rest. En hij is ook voor de ramen en de tuin. Mag hij helemaal op zijn manier doen, maar de tuin interesseert mij dan ook werkelijk niet, al zou het een oerwoud worden.
Ik denk dat wat je het allerbelangrijkste vind, echt gewoon zelf moet gaan doen, scheelt zoveel fustraties. En laat hem doen waar hij goed in is, desnoods gaat ie een half dagje meer werken, doe jij ter compensatie een halve dag meer iets in huis? Het wordt natuurlijk lastig als je allebei niet van opruimen houdt bijvoorbeeld, maar dan zou ik er iemand voor inhuren.

Lol. merel

Merel:"Het wordt natuurlijk lastig als je allebei niet van opruimen houdt bijvoorbeeld"
Nee hoor, hooguit als je plotseling onverwacht bezoek krijgt, maar voor een relatie werkt het prima. Nooit gezeur over dat de ander iets niet goed genoeg of verkeerd doet in het huishouden

Primavera

haha nou ik krijg dan meteen visioenen van van die 'hoe schoon is jouw huis' huizen, waar niemand meer op visite durft te komen en die uiteindelijk gered worden door een schoonmaakploeg ofzo ...( oke er zullen ook minder erge gevallen zijn.)

Meer info van evenzo dus een aangepast antwoord.

Hmm, jullie werken dus allebei ongeveer evenveel. Ja, dan is het redelijk dat hij de helft van het huishouden op zich neemt of in ieder geval een derde. Aan de andere kant: als jullie allebei werken, kan er vast wel geld vanaf om het je makkelijker te maken. Wie verdient er trouwens het meeste? Ik heb de indruk dat als de man meer verdient, er al snel iets insluipt van "ik zorg grotendeels voor het inkomen, dat is genoeg bijdrage". Je hebt al een hulp, misschien kan die meer uren gaan werken en je zou wat vaker makkelijk klaar te maken eten kunnen kopen (dus zakje gewassen sla i.p.v. krop, gezonde koelmaaltijden enz.). Ik blijf erbij dat je mannen nooit helemaal in een bepaald keurslijf kunt dwingen zonder daarmee in Libelle-achtige taferelen te willen vervallen. Geven en nemen. Heb soms het idee dat veel Nederlandse vrouwen totale gelijkwaardigheid eisen terwijl de werkelijkheid er nog een beetje achteraan sloft. Wat voor ruzies ik ook in relaties heb gehad, over het huishouden ging het zelden of nooit. In de tijd dat ik zou kunnen discussiëren dat vriendlief nooit de was doet, heb ik bij wijze van spreken zelf de wasmachine al gevuld en aangezet. Als je uitgaat van de utopie dat het kwartje vanzelf een keer valt, zijn zulke discussies de moeite best waard maar die illusie heb ik niet.

Verder ben ik het erg eens met het betoog van Primavera.