Ik zit zoveel alleen beneden (man achter laptop boven)

Ondernemen

Eerst moet je bedenken of je zin hebt om iets aan de situatie te gaan doen. Oftewel, ga je proberen de situatie ten goede te keren. En dan moet je dingen bedenken die jullie samen kunnen doen waardoor hij achter zijn laptop vandaan komt.

Ook denk ik dat het handig is dat je aankondigt dat je dan en dan hierover met hem wil praten. Hij is bezig, jij komt binnen en roept iets onaardigs - in zijn ogen verwijt jij hem iets. Hoe kan hij daarop meteen reageren zoals jij dat wil? Hij moet er ook over kunnen nadenken.

Dat berichtje dat jij in je laatste alinea noemt, zou bij mij ook geen goede reactie teweegbrengen. Wat had je gedacht? Dat hij een analyse plus oplossing zou terugsturen terwijl hij ergens anders was? Als hij al niet met je wil praten als je bij hem bent, gaat dat via een berichtje natuurlijk niet werken.

Ik concludeer...

Jij concludeert dat je man geen behoefte heeft aan jou gezelschap.

Maar is dat ook zo, heb je hem dat gevraagd?
Is het niet gezellig om samen uitgebreid te eten? Drinken jullie tussendoor samen geen koffie of wat anders?
Misschien is het zo gegroeid, ieder zijn eigen ding doen en wat langs elkaar leven. Zeg tegen hem dat je dat jammer vindt, niet alleen omdat je vaak alleen bent maar dat je zijn gezelligheid mis.
Soms sluipt het er wat in, ieder druk met zijn eigen dingen van elke dag. Het is fijn als er toch momenten op een dag zijn om samen te kletsen, samen wat leuks te doen, laten zien dat je elkaar de moeite waard vindt.

Ik zou het zeker niet fijn vinden als mijn dagen verlopen zoals bij jou, dat zouden wij beide niet willen. Jou man vast ook niet, het is zo gelopen. Tijd voor veranderingen in positieve zin.

Een relatie krijgen is niet moeilijk, hem onderhouden soms wel.

bezigheid

Dat hij graag alleen zit, hoeft niet te zeggen dat hij jouw gezelschap niet waardeert, maar dat hij zijn bezigheid erg waardeert. En jij hebt niet echt een bezigheid (behalve huishouden, maaja wat is daar nou leuk aan) Ga dus ook zelf wat leuks doen daar beneden, dat scheelt al een hoop ergernis.
Misschien vind jij de dingen die hij kijkt (tenzij het porno is misschien )ook wel leuk en kan hij dat beneden doen, samen met jou.
Wat hebben jullie eigenlijk gemeen met elkaar? Vinden jullie dezelfde dingen leuk? (muziek/film/boekensmaak of wandelen/sporten)

En praten hierover kan je beter nooit via de app doen, maar face to face. Anders zou ik ook zo Phoe reageren. En vooral niet op verwijtende toon beginnen (is lastig), maar als je verwijten maakt krijg je ook geen goed gesprek.

Tijd

Misschien kunnen jullie bewust elke dag een of twee momenten samen plannen? Wij zitten ook zelden 's avonds samen op de bank. Wij hebben onze eigen bezigheden en hobbies. Maar aan het eind van de avond drinken we wel samen thee en praten we even bij of we gaan even wandelen met de honden.
We plannen ook regelmatig een avondje uit samen (restaurant, theater...). Dat moet wel echt ingepland worden want we hebben een druk gezin, banen en ook nog een sociaal leven buiten elkaar om. Zeker ik ben vaak weg 's avonds. We moeten dus wel bewust tijd voor elkaar vrij maken.
Maar voor mij is een beetje tijd samen genoeg, dat hoeft echt geen uren per dag.
Je zou kunnen voorstellen dat jullie 's avonds even samen koffie drinken of zo. Dan heb je een vast ritueel en tijd voor elkaar.

cyberwidows

Er is een groep ergens op het internet (sic!) die heet cyberwidows. Misschien kun je daar je licht eens opsteken

aanvulling

Er zijn al veel goede tips gegeven hierboven.

Belangrijkste is dat jij kennelijk nu ontdekt dat jullie erg gescheiden leven. Bedenk voor je zelf eerst wat je probleem is.

Is het dat hij boven zit?
Je schrijft dat het een laptop is. Dus die kan hij ook beneden gebruiken. Zou daarmee het probleem voor jou opgelost zijn? Dan kan je aangeven dat je zo'n alleen gevoel krijgt als hij zo steeds/hele dag boven zit en kan je vragen of hij meer beneden wil zitten met zijn laptop.

Mocht hij op dat voorstel nee zeggen, dan zou ik wel doorvragen. Het is natuurlijk wel vervelend als jij ongelukkig hiervan wordt, en hij jou niet tegemoet wil komen met een simpele oplossing. Misschien niet de hele dag, maar zeg een uur 's ochtends en een uur 's middags?
Als hij geen valide reden heeft om dat niet te doen, dan zou ik me wel afvragen hoe serieus hij jou neemt. En die vraag zou ik hem dan ook stellen.

Omdat je schrijft "ik concludeer gewoon dat man totaal geen behoefte heeft aan mijn gezelschap en een half uur per dag op mijn verzoek gewoon al veel vind." begrijp ik dat hij eigenlijk geen zin heeft beneden te komen zitten. Ik zou daar echt op doorvragen. En dan niet verwijtend, maar onderzoekend. Hoezo niet? Maakt het voor hem uit? Wat dan? En als je weet dat ik dat zoveel fijner en gezelliger vindt, wil je het dan nog niet doen? Nou ja, dat idee.

De grote vraag is natuurlijk, wat hebben jullie nog (wel) samen?
En ben je voor gezelligheid van hem afhankelijk? En heb je geen baan dat je alleen (aldoor?) met huishouden bezig bent? Doet hij nooit iets? Vind je dat oke of zit je daar ook nog iets dwars?

Nb Ik herken die situatie van mijn schoonouders, beide met pensioen. Hij zit bijna altijd boven en heeft wat andere afspraken met een clubje en met vrienden. Zij spreekt van alles af met vriendinnen. En verder doen ze soms wat sociale dingen samen met anderen. En zij diet veel in het huishouden (hij een beetje). Dat gaat wel goed zo, waarschijnlijk beter dan als ze meer bij elkaar zouden zitten .

alleen

Grappig, ik had dat stukje ook gezien. Die man achter zijn computer boven en vrouw alleen beneden. Ik had eerder het tegenovergestelde, ik vroeg me af waarom ze zo graag wilde dat haar man de hele avond beneden bij haar zat. Waar voor? En heeft ze zelf niets te doen dan?

Als jij het ook een probleem vindt zou ik het met je man bespreken, zeker gezien zijn reactie.

In het programma van Filemon wordt aangegeven dat je beter met een concreet voorstel kunt komen, bijv om na het eten/afwas nog even samen koffie op de bank te drinken en programma x op tv te kijken. Daarna gaat ieder weer gewoon z'n ding doen. Misschien werkt dat?

Mijn man en ik zitten beiden veel achter de computer samen. We delen de studeerkamer en maken het daar gezellig met koffie en thee. Ik heb er zelf dus minder problemen mee.

In de huiskamer

Wij zijn ook best veel uren alleen. Ik heb de gewoonte om laat naar bed te gaan en er, als dat kan ook later uit te komen. Man gaat er vroeg in, half 10 zo'n beetje en gaat er vaak ook vroeg uit omdat de hond dan uit moet. 's Morgens zit hij dan op de computer. Ik ga 's middags en ben er dan meestal niet meer bij weg te slaan, behalve om bijvoorbeeld de was op te hangen of zo. We zitten allebei in de huiskamer, dat is ook een bewuste keus. We vinden het allebei niet gezellig om gespreid door het huis te zitten. Als ik achter de computer zit, luister ik mee met wat er op tv is. Dinsdagmiddag luister/kijk ik vaak naar het Vragenuurtje en dan gaat man meestal een rondje met het hondje.

Quality time

Dat is echt zo'n cliche. Een uurtje quality time compenseert een dag lang langs elkaar heen leven. Not!

Dora:
"Volgens mij is het belangrijkste dat je elkaar elke dag een uurtje echt spreekt.

Een uurtje *echt* spreekt? Ik ben *echt* benieuwd hoe dat er dan uitziet. Hebben jullie dan ook een agenda?

Voor mij (let op het verschil met 'Volgens mij') is het in elkaars omgeving verkeren onmisbaar. Allebei een stuk van de krant lezen. Met z'n tweeen in de auto. Samen op de bank TV kijken of de krant lezen.

We zijn samen een jaar op wereldreis geweest en zijn toen nagenoeg 24 uur per dag bij elkaar geweest. Heerlijk. Uurtje elkaar echt spreken? Wat een armoe en wat een zelfoverschatting tegelijk.

Ik vermoed dat mensen die zo leven het *eigenlijk* nauwelijks met elkaar kunnen uithouden. Dat uurtje is het maximum dat ze aankunnen, maar het moet he, voor de relatie....

Eens met Ad

Ik houd niet van verplichte kwaliteitstijd en daarmee jezelf sussen ( in mijn ogen) dat je het goed doet en wel redt.
Zelf met iemand getrouwd geweest die dacht dat het zo werkte.
Het gros van de mensen leeft langs elkaar heen en is eigenlijk een beetje egocentrisch of misschien wat problematisch met contact. Die begrijpen dan ook niet dat contact meer inhoudt dan zwijgend in dezelfde ruimte te verblijven en zijn naar buiten toe lyrisch over hun sterke relatie en hoogst verbaasd als de ander er tussenuit trekt. Mijn ex had veel eigen tijd nodig. De sleur kroop zichtbaar, maar ongehoord door hem, naar binnen. Ik heb hem gewaarschuwd maar hij had geen zin om in mijn aanwezigheid te verkeren. Toen ik de knoop doorhakte had hij zo nog wel járen door kunnen sudderen, dat doen de meeste mensen. Maar ik ben geen sucadelap.

Dank en wederwoord

Bedankt voor al jullie reacties. Kort beginnend wil ik elk van jullie een reactie geven:
@Barbara: Ik hoef geen analyse en oplossing. En dat bericht is niet om nu meteen te lezen, maar later, de dag erna, als hij weer thuis is. We hebben tijden lang gecorrespondeerd omdat dat beter leek te werken dan praten. Dan kan hij juist nadenken i.p.v. abrupt te hoeven reageren.
@Wil40: We doen wel dingen samen, Gisteren was een gezelliger dag, zijn we samen over de markt wezen lopen, hebben we met het gezin Flikken gekeken, nog een avondfilm, dus het kán wel.
@AdHombre: Dank voor je begrip. Ik heb inderdaad vaak voorgesteld om bij mij (op het tweepersoons) te komen docu kijken, ga ik ernaast zitten lezen. Wil hij niet. En ik heb jarenlang meegekeken naar die docu's, maar moet je bekennen dat ik het allemaal niet zo geweldig interessant vind, voor een keer wel, maar niet avond aan avond urenlang, dus daar ben ik mee opgehouden. (& Nee, het is geen porno. Heeft hij heus wel eens naar gekeken, maar dat is geen dagelijkse kost.)
@Mijntje: Ik heb meer dingen te doen dan huishouden, dat was meer om te illustreren dat ik doorgaans wel bezig ben. Maar verwijten heb ik niet gedaan, juist niet, expres uitsluitend met een zgn. 'ik-boodschap': "Ik voel me alleen, ik mis je," Geen jij-met de vinger.
@Moosje: Cyberwidows lijkt te gaan over mannen of vrouwen die hun partner bedriegen met een liefje via internet. Dat is hier niet van toepassing.

Nu velen van jullie hetzelfde zeggen, kan ik beter in het algemeen
zeggen dat ik allerlei bezigheden heb. Ik vind de huishouding niet
vervelend, heb er zelfs plezier in, ben 's zomers veel met tuin en
planten bezig en in de winter ook geregeld, lees veel, studeer, fiets, zwem, schrijf, breng ook soms tijd achter PC door en zo kan ik nog even doorgaan. Ik verveel me niet, dat is het niet.
Dan hebben we elk eigen vrienden waarvan een aantal gedeeld, maar
verschil is, dat ik ze graag uitnodig en hij de spreekwoordelijke
ophaalbrug niet graag neerlaat, ze buiten de deur ontmoet.
We wandelen samen wel veel, een aantal keer per week, en zoeken minstens een keer daarvan de kroeg op. We delen de liefde voor muziek, voor het maken ervan ook, ik ga kijken bij zijn optredens en soms hebben we een avond -zeker na wandeling en kroeg- dat we eindeloos doorkleppen en lachen. Zo beroerd is het beeld ervan dus ook niet, nader beschouwd.
Deze afgelopen week was extreem omdat we beiden griep hadden en elk dus weinig andere bezigheden. Het vloog me nu in ieder geval wel aan, al dat apart zitten. Doorgaans heb ik daar minder last van.

Mijn grootste grief is, dat het initiatief vrijwel altijd van mij moet komen om toenadering te zoeken. Ik zoek hem op op zijn kamer, ik knuffel hem, kus hem, stel voor samen iets te kijken op de buis, nodig hem uit een nacht bij mij te slapen, maar van zijn kant blijft het windstil. Bij periodes is die wederkerigheid er wèl geweest, maar er breekt altijd weer een winterse tijd aan van eenzijdigheid en afstand en onwillige reserve. En dat doet zo'n pijn, begrijp je? De behoefte aan wederkerige genegenheid blijft vaak onbeantwoord, dat schept het verdriet in mij. Voortdurend en onafgebroken in zijn mannenhol blijven zitten en zonder enig initiatief van mij daar ook niet uitkomen, onderstreept deze kille gevoelens van eenzaamheid.

Maar ik wil jullie allen hartelijk bedanken voor jullie moeites en inspanningen om mij het licht te doen zien Het is ook erg moeilijk om je een goed beeld te vormen als je alleen een klein hapje informatie via internet krijgt, en dan van één van beiden. Desondanks waardeer ik jullie bijdragen zeer.

En Ad

Mag ik er dus van uit gaan dat jullie wel samen de krant lezen maar elkaar nooit spreken? Ieder zijn ding, maar het lijkt mij beter om af en toe ook echt contact te hebben.

Dora

We spreken elkaar natuurlijk continu, ik heb alleen problemen met termen als 'echt contact' en 'quality time'. Soms heb je natuurlijk wat diepgaandere conversaties dan op andere momenten. Soms heb je zelfs wel eens ruzie!

Vorige week nog eindelijk weer sinds tijden een oppas en ruim drie uur samen in een restaurant gezeten. Dan heb je het wel eens ergens over. (blijkbaar niet iedereen, want links van ons zat een stel hoofdzakelijk te zwijgen, die hadden hun uurtje 'echt contact' waarschijnlijk al opgebruikt).

Dus daar hoef je je geen zorgen over te maken.

Maar goed, voor mij werkt het zo en voor jou werkt het waarschijnlijk anders maar het valt me wel op dat veel 'echtscheiding en erna' draadjes met dit soort rationalisaties van uit elkaar groei beginnen.

Samen

Ik zou om eerlijk te zijn er niet echt gelukkig van worden om elke avond samen op de bank te hangen. Ik ben zeker gesteld op het gezelschap van mijn man (oprecht) maar ik heb daarnaast ook behoefte aan tijd voor mezelf. Bovendien hebben we allebei hobby's/bezigheden waar de ander niet zoveel mee heeft. Hij brengt 's avonds veel tijd door met tekenen, houtsnijwerken maken en in de zomer in de tuin werken. Ik ben juist wat vaker weg 's avond en heb wat meer bezigheden buitenshuis of ik ben juist nog aan het werk.
Daarnaast doen we ook wel dingen samen uiteraard, we zitten ook regelmatig een avond samen te lezen in de woonkamer of we kijken een film. Niet dat dit zo sociaal is verder
En praten doen we tussendoor en we hebben ook terugkerende rituelen zoals samen thee drinken aan het eind van de avond, de avondwandeling met de honden, even naar het cafe om de hoek van de straat...

Maar ik heb ook echt graag tijd voor mezelf en tijd om met vrienden door te brengen. Er zijn inderdaad dagen dat we weinig tijd voor elkaar hebben maar ik zou het ook niet fijn vinden om mijn eigen tijd op te geven. Bovendien zitten we nu gewoon in een druk seizoen van ons leven met opgroeiende kinderen. Dus we hebben allebei wel wat behoefte aan tijd alleen en even de rust opzoeken en ons verliezen in onze eigen bezigheden.

Filemon

Ik heb het stukje van Filemon waar je naar verwijst ook gezien. De vrouw had iets berustends (zo is hij nu eenmaal) en ook was duidelijk dat hij het prima vond om haar tegemoet te komen, als het volgens bepaalde regels ging (vooraf afspreken wat er van hem verwacht werd)… waarvan zij niet te beroerd was om daar rekening mee te houden. Wat me opviel, was daarin een wederzijds respect. En dat mis ik wel in wat jij beschrijft in de reactie van je partner. Je zou denken dat iemand zich dat aantrekt, wanneer de ander uitspreekt dat die iets mist. Het helpt natuurlijk dat je weet dat de behoefte aan je te willen terugtrekken ergens vandaan komt. In dit geval autisme. Denk je dat dat bij jouw man ook het geval zou kunnen zijn?

Als ik naar mijn eigen situatie kijk, mijn vriend en ik hebben geen gewoontes om in een andere ruimte te gaan computeren. We wonen krap, dat is dan nu even een voordeel. Wij kunnen ons niet eens terugtrekken, of we zouden alvast naar bed moeten gaan en daar de laptop open klappen. We brengen onze avonden meestal door met Netflix, je kunt je afvragen of dat kwaliteitstijd samen is. Je zit en ervaart dat dan wel samen, haalt wat te drinken voor elkaar. Als het een avond anders gaat, is dat omdat één van ons een afspraak heeft of gaat sporten. Ik kan me wel voorstellen dat gewoontes dan zo groeien. Maar je zou er natuurlijk afspraken over kunnen maken.
Wij vonden het fijn om na het eten een wandelingetje te maken. Kom je ook vaak tot gesprekken. Nu nog alleen even wachten op een wat betere temperatuur… Mijn ouders dronken altijd standaard koffie tijdens het 8 uur-journaal. Het zijn dat soort gewoontes waarmee je het samen-gevoel wel kunt versterken. Dat is een kwestie van voorstellen en afspreken. Ik zou me eerder zorgen maken over je man’s reactie, staat hij er wel voor open om over je voorstellen na te denken?

gescheiden

Wij zijn mede hierom gescheiden. Toen ex helemaal flipte omdat de stroom uitviel en hij mij ervan beschuldigde Dat ik de stoppen expres had laten doorslaan realiseerde ik me dat het niet meer beter zou worden. Hij is ergens anders gaan wonen en na drie weken kon ik oprecht zeggen dat het geen moer uitmaakte of hij thuis was of niet. Hij zat toch alleen maar op zolder achter zijn pc en was te beroerd om ook maar iets met het gezin te doen.
Inmiddels is hij om dezelfde reden van zijn tweede vrouw gescheiden en is ook vriendin 3 vertrokken. Maar het ligt niet aan hem hoor.

Oh maar dit is een heel ander verhaal

je schrijft "Mijn grootste grief is, dat het initiatief vrijwel altijd van mij moet komen om toenadering te zoeken. Ik zoek hem op op zijn kamer, ik knuffel hem, kus hem, stel voor samen iets te kijken op de buis, nodig hem uit een nacht bij mij te slapen, maar van zijn kant blijft het windstil. Bij periodes is die wederkerigheid er wèl geweest, maar er breekt altijd weer een winterse tijd aan van eenzijdigheid en afstand en onwillige reserve. En dat doet zo'n pijn, begrijp je? De behoefte aan wederkerige genegenheid blijft vaak onbeantwoord, dat schept het verdriet in mij. Voortdurend en onafgebroken in zijn mannenhol blijven zitten en zonder enig initiatief van mij daar ook niet uitkomen, onderstreept deze kille gevoelens van eenzaamheid."

Ja dat is heel wat anders dat mensen die een wederkerige band hebben maar ook tijd voor zichzelf nodig hebben. Dit is de student op kamers uit hangen. (een vriendin van mij zegt altijd "mannen willen eigenlijk allemaal gewoon weer negentien zijn ben bij jou op kamers wonen")
Ik begrijp best dat je hier verdrietig van wordt. Dit is ook eenzaam want jij bent in die periodes de enige die de verbinding onderhoudt. Zegt hij daar zelf iets van? Weet hij dat je die zo ervaart? En voelt hij ook dat je ervan baalt, of duurt het zijn tijd wel uit.

Persoonlijk denk ik, dat met wat sessie bij een relatie therapeut of het allebei lezen van het boek "onze liefde" van ingeborgh bosch al heel wat vooruitgang te boeken valt.

Quality time

Wat is de tijd buiten quality time dan eigenlijk?

tijden

"Bed"tijd 8 uur
"Maal"tijd 2 uur
"Koffie"tijd 3/4 uur
"Werk"tijd 8 uur
Qualitytime 1uur
Maakt een totaal van 19 3/4 uur dan heb je nog royaal 4 uur piekertijd over.

Ad Hombre

Je bent dus eigenlijk 'joined at the hip' met je partner?
Ieder zijn meug, maar voor mij zou dat echt teveel zijn. Ik heb meer mensen in mijn leven die de moeite waard zijn en met wie ik contact heb.
Ieder mens is er 1 en niet de helft van een stel.

Waar ik een beetje moeite mee heb is het (ver)oordelende wat je in jouw reacties proeft. Alsof het niet anders kan dan zoals jij jouw relatie beschrijft en dat het anders geen goede relatie is, want kijk maar in het draadje met scheidingen...

Verder: zijn jullie dan samen zzp-er in hetzelfde bedrijf? Hele dagen bij elkaar op de bank en achter de krant?

Ik geloof beslist dat er mensen zijn bij wie het gaat zoals jij beschrijft, en dat die daar ook behoefte aan hebben, maar mij persoonlijk zou het verstikken...

Jammer dat jij niet lijkt te accepteren dat er stellen zijn bij wie het heel anders is, maar die wel degelijk een goede relatie hebben.

samen zwijgen

of stil zijn, dat vind ik ook best prettig zo op zijn tijd hoor. Wij kunnen rustig een hele tijd in dezelfde ruimte zijn en dan slechts af en toe een paar woorden wisselen. Als we samen in huis bezig zijn, wat aanrommelen, kletsen we wel veel, tijdens het avondeten vaak serieuzere gesprekken. Maar ik zou er niet aan moeten denken om constant samen te werken binnen hetzelfde bedrijf.

mirreke

"Je bent dus eigenlijk 'joined at the hip' met je partner?
Ieder zijn meug, maar voor mij zou dat echt teveel zijn."

De een werkt full time en de ander half time en daarnaast hebben we ook nog het een en ander. Maar als we samen thuis zijn gaan we in het algemeen niet op verschillende verdiepingen zitten. (komt ook wel eens voor maar dat heeft zeker niet de voorkeur)

"Waar ik een beetje moeite mee heb is het (ver)oordelende wat je in jouw reacties proeft. Alsof het niet anders kan dan zoals jij jouw relatie beschrijft en dat het anders geen goede relatie is, want kijk maar in het draadje met scheidingen..."

Ja joh? Lees eens even met mij terug:

"Volgens mij is het belangrijkste dat je elkaar elke dag een uurtje echt spreekt."

Dat schrijf ik niet, maar Dora, die schrijft ons allemaal voor (#12) dat we elkaar dagelijks een uurtje echt moeten spreken! (dat bedoelt ze vast niet maar het staat er wel)

Dit schrijf ik wel (#13):

"Voor mij (let op het verschil met 'Volgens mij') is het in elkaars omgeving verkeren onmisbaar."

Voor mij! Zie je het verschil? (ik zette het er zelfs bij!) Nee, vast niet, want mijn 'toon' valt blijkbaar meer op.

"Verder: zijn jullie dan samen zzp-er in hetzelfde bedrijf? Hele dagen bij elkaar op de bank en achter de krant?"

Heb ik dat ergens beweerd dan? Nee, nee en nog eens nee.

"Ik geloof beslist dat er mensen zijn bij wie het gaat zoals jij beschrijft, en dat die daar ook behoefte aan hebben, maar mij persoonlijk zou het verstikken..."

Ik heb de indruk dat wat ik beschrijf en wat jij leest toch wel redelijk verschillende dingen zijn. We hebben ooit een jaar lang 'op elkaars lip' gezeten tijdens onze wereldreis en dat ging verder prima, maar verder leiden we een redelijk normaal leven met gescheiden banen in geheel verschillende branches. We werken geen van tweeen 70 uur in de week, zoals sommige mensen, dat niet. Dat lijkt me ook vrij funest voor je relatie.

"Jammer dat jij niet lijkt te accepteren dat er stellen zijn bij wie het heel anders is, maar die wel degelijk een goede relatie hebben."

Of ik het accepteer is van geen belang. Of het zo vol te houden is lijkt me belangrijker. Ik vrees dat het in veel gevallen niet zo goed zal gaan (zie Molletje #22). Dat die scheiding van verdiepingen er niet voor niks is, zeg maar...

zebra

"Maar ik zou er niet aan moeten denken om constant samen te werken binnen hetzelfde bedrijf."

Dat heeft mirreke erbij verzonnen, voor de sjeu zeg maar...

"of stil zijn, dat vind ik ook best prettig zo op zijn tijd hoor. Wij kunnen rustig een hele tijd in dezelfde ruimte zijn en dan slechts af en toe een paar woorden wisselen."

Natuurlijk, maar samen uit eten en dan de hele tijd zwijgen dat heeft wel iets treurigs.

dat constant samen werken

dat bedoel ik in het algemeen. Ik zou het niet fijn vinden als ik mijn man telkens tegen zou komen op mijn werk, ook al zou het dan zijn in een andere functie. Bij hetzelfde bedrijf werken maar dan op verschillende locaties zou ik niet zo'n probleem vinden.
Met het samen stil zijn bedoel ik voornamelijk thuis of in de auto, tijdens een etentje praten we meer. Eigenlijk zien we de avondmaaltijd toch wel als moment om bij te praten.

Ad

Wel grappig dat je tegen mij zegt dat ik voorschrijf hoe het moet, terwijl je zelf hetzelfde doet. Tja, iedereen heeft daar zo zijn ideeën over. Het belangrijkste lijkt me dat jouw idee van wat een relatie inhoudt matcht met dat van je partner, of dat je elkaar daarin tenminste tegemoet wilt komen. Als je het allebei OK vindt om elkaar nauwelijks te spreken, of alleen over praktische zaken, dan kan dat prima werken. Maar ik denk (mijn mening dus he) dat de kans dat het mis gaat toch groter is bij weinig contact over wat je bezighoudt. Dat kan ook zoiets sufs als school-ellende zijn. Of samen de slappe lach hebben over iets raars. Wij gaan dan weer nauwelijks uit, maar dat deden we meer toen de kinderen klein en erg aanwezig waren.

Volgens mij ligt het misverstand in het feit dat jij denkt dat echt contact betekent dat je een meta-gesprek over je relatie hebt. Ja, dat lijkt mij ook niks, dat soort gesprekken hebben wij nooit.