Importbruid?

Tja, tijd voor een goed gesprek

zou ik denken. Dat zul je ongetwijfeld al wel gedaan hebben. Maar probeer het nog eens, zonder woede, uitleggen hoe jouw ontwikkeling is verlopen en dat je echt niet terug kunt of wilt.
Aan de andere kant zie ik het op basis van wat je zo kort verteld eigenlijk best somber in. Het doet me denken aan gesprekken die ik vroeger met mijn moeder had. Zij vertelde wel eens over vrouwen die zij via haar werk ontmoette, en die problemen kregen met hun man nadat zij zich gingen emanciperen (ik spreek nu over de jaren tachtig). Vrijwel allemaal gingen die scheiden, omdat de man eenvoudigweg niet mee emancipeerde, en die nieuwe ontwikkeling van de vrouw niet kon waarderen of niet begreep.
Voor jou is het iets positiefs, je voelt je zekerder, vrijer, ontwikkelt steeds meer, krijgt meer input. Voor je man is het eigenlijk alleen maar negatief (vanuit zijn standpunt bekeken) want hij raakt jou of delen van jou kwijt. Hij zou daar het goede van moeten kunnen inzien om mee te kunnen groeien met jou.
Overigens is het vaak ook angst, waardoor mannen zo reageren. Angst om je kwijt te raken, angst om zich minder te voelen dan jou, want door jouw ontwikkeling wordt hij natuurlijk ook weer geconfronteerd met zichzelf.
Ik zou toch hierover gaan praten, het is iig wel een bekend verschijnsel: vrouw ontwikkelt zich, man groeit daar niet in mee, en dan krijg je relatieproblemen. Laat je iig niet aanpraten dat jij problemen hebt, dat is natuurlijk niet zo. Praat met hem (als dat mogelijk is) en focus op het voor jou positieve. Leg uit dat je vroeger psychisch juist gewond was, en nu sterk. Dat straalt juist ook af op hem, zou fijn moeten zijn voor hem. Leg uit dat hij juist meer kans heeft om je kwijt te raken als hij je tegen wilt houden.
Hebben jullie samen kinderen? Het lijkt mij voor een kind niet goed om papa tegen mama te horen zeggen dat ze psychische problemen heeft. Nog meer reden om dit te proberen op te lossen.
Sterkte iig!!

Verhoudingen

Het is heel lastig om verhoudingen die veranderen weer recht te trekken binnen een relatie. Ik had een relatie toen ik depressief was, en toen ik me weer beter voelde was het onmogelijk geworden. Mijn vriend had zich vol overgave in de hulpverlenersrol gestort, en we kwamen er niet uit. En hij was geen hork die mij het liefste als klein muisje zag hoor, hij wilde wel, maar het lukte gewoon niet. Na 2 jaar proberen hebben we er toen de brui aan gegeven.

Pas dus op om te denken dat je man allerlei "foute bedoelingen" heeft, dat maakt het helemaal onmogelijk. Kijk eens of relatietherapie met rollenspellen misschien zin heeft?

Mirreke

Praten lukt niet, vaak probeert, maar het dringt niet tot hem door. En gezien hij zich in zijn hoofd gehaalt heeft dat ik psychisch ziek ben en hij volledig in orde, neemt hij ook gewoon niet serieus wat ik zeg. Ik zie een groot aantal symptomen van autisme bij hem, maar ook dat wuift hij weg en weigert zich te laten onderzoeken.

Relatietherapie was ook al, maar dat heeft dingen juist erger gemaakt voor mijn gevoel.

Ik ben er eigentlijk klaar mee denk ik. Zat om voor elke verandering in strijd te moeten gaan met hem. Ik heb een kind uit een eerdere relatie, met hem heb ik - gelukkig! - geen kinderen meer gekregen.

Dus?

als je al zo duidelijk weet wat je wilt, waarom poste je hier je eerste bericht dan? Wil je dat we zeggen dat je gelijk hebt? Maar dat kunnen we toch helemaal niet van een afstand beoordelen?

En jij doet hetzelfde als hij trouwens. Hij vindt jou gek, jij snoeit zijn mening met je conclusie dat hij min of meer autistisch is, dus dat alle problemen bij hem liggen.

Misschien gedraagt hij zich niet echt goed, maar ik geloof niet dat jij het nou zoveel beter doet hoor.

Nu nee, ik doe niet hetzelfde als hem, maar in zijn ogen ben ik degene, die naar therapie moet, wat ik dus ook doe - maar hij niet. Hij weigert om zich ook maar te laten onderzoeken. In zijn ogen ben ik tenminste 90% schuldig aan onzere problemen, de vaardigheid tot zelfreflectie ontbreekt gewoon bij hem compleet.

En jij?

Hoeveel procent denk je dat hij schuldig is aan het probleem?

DC, het gaat toch niet om een schuldvraag. De op-er heeft hier niet gepost met "wie vinden jullie die er schuld (en dus ongelijk) heeft?". Daarbij, zelfs al zou je de verhouding schuld of onschuld kunnen vaststellen, wat helpt dat verder? Sommige dingen gebeuren in het leven, dan heb je het niet over schuld. Schuld is als er een dader is. In veel gevallen is er maar een schuldig: het leven zelf! ja, sowhat!

Judith

Je mist mijn punt. Mij zal het zo'n zorg zijn wie de schuld heeft, ik wil haar er alleen op wijzen dat ze alle schuld bij haar partner legt, er eigenlijk al klaar mee is, en van ons blijkbaar enkel wil horen "je hebt gelijk, je man is een ploert, ga bij hem weg".

Ik vind het zo vreemd om te zeggen (ff kort door de bocht) "mijn man is autist, heeft me gekozen omdat ik een muis ben, vind mij nu psychisch ziek want ik ben zekerder van mezelf en hij kan niet met me meegroeien, want hij legt alle schuld buiten zichzelf doordat hij een autistische dwingeland is, dus ik ben er klaar mee".

Ben ik dan de enige die hier de ironie van inziet??

Mijn punt is dus dat je een relatie NIET kunt redden door er een schuldvraag van te maken, maar dan moet je eerst inzien dat je dat doet. Blijkbaar is dat voor vraagster al een beetje te hoog gegrepen...

Mijn indruk is dat poster een oplossing wil maar die niet ziet. Ondertussen alles geprobeerd heeft dat in haar macht lag.

"Blijkbaar is dat voor vraagster al een beetje te hoog gegrepen... "

Eh, daar kan jij geen oordeel over vellen. Ben jij gewend om mensen zo af te doen of is iets anders voor jou dan te hoog gegrepen? Ik dacht ik spiegel je je eigen tekst voor. Ik hoef er geen antwoord op: het is een retorische vraag.

Kijk, als dit soort onderbuikgevoelens naar boven komen, waarom reageer je dan. Niemand is hier bij gebaat.

Nou

Ik heb hetzelfde als DC. In de OP wordt een probleem neergelegd, er komen mensen met suggesties en ideeen, maar neeeee dat is allemaal niet goed/nodig, want allemaal al geprobeerd/gedaan en man is toch niet te redden want autist - ik ga bij hem weg.
Nou, zoek het lekker uit dan. Wat wíl je nou? En ja, ik zie die ironie toch ook wel heel duidelijk. Man zegt dat ik gek ben, maar ja, man kan dat niet beoordelen want is autist. Juist ja.

Tirza

Ik kan me voorstellen

Dat je in de loop der jaren uitelkaar groeit, ik kan me voorstellen dat je dat liever niet wil maar dat het toch zo is.
Ik kan me voorstellen dat dan allerlei bijzaken een rol gaan spelen. En ergernis met zich meebrengen, en beschuldigingen vals of niet vals. Soms is het gewoon zo dat je veranderd je ontplooit en niet meer bijelkaar past. Jammer maar het is.
Soms vind je elkaar dan terug soms niet.
Als ik met deze persoon verder zou willen zou ik me laten onderzoeken om bewijs te hebben dat ik niet gek ben.
Als ik het niet meer zou zien zitten zou ik weg gaan.
Wat ik me ook voor kan stellen is dat je zelf eigenlijk de keus al gemaakt hebt en hier nog om andere hun mening vraagt om het voor de zelf nog duidelijker te krijgen, of de de duw in de rug te geven naar de kant die je heen neigt.
sterkte met wat je ook doet

Dc en tirza

Ik zeg niet, dat hij autist is, alleen dat hij kenmerken hiervan vertoont. Zo'n soort diagnose kan alleen maar door een arts gesteld worden - maar gezien hij een onderzoek weigert, zal deze diagnose ook nooit komen.

Ik ben het gewoon zat om alles te moeten vragen en vechten. Moeten vechten om naar werk met collegas iets te gaan drinken en alsnog commentaar krijgen. Dat hij mij verteld dat ik te hard lach, te dit, te dat. Ik heb niet het gevoel mezelf te kunnen zijn in deze relatie. Altijd rustig moeten doen, geen emoties tonen in een manier die hij overdreven vindt - zowel positieve als negatieve emoties.

Ik ben het zat om met zijn vrienden bevriend te moeten zijn, dezelfde dingen als hem leuk te moeten vinden, anders ben ik weer negatief in zijn ogen. Om elke kleine vrijheid te moeten vechten, zoals met een vriendin de stad ingaan. Dat doe ik inmiddels wel, maar hij vindt het nog steeds niet goed. Maar s'avonds met vriendinnen weg gaan of collegas - mag niet...

Mag niet?

Mag niet? Waarom mag jij de stad niet in met vriendinnen, mag jij geen lol hebben? Is hij bang dat jij in het wilde weg vreemde mannen gaat bespringen? Ik zou dat echt niet pikken. Dat is vrijheidsberoving. Dan zou ik ook voor de deur gaan staan als hij naar zijn vrienden/de motorclub/het fitnesscentrum gaat. "Nee, mag niet." "Waarom niet?" "Geen idee, waarom mag ik niet naar de stad met een vriendin? Gewoon, daarom."
Groetjes
Massi

Whoeeh!

o sorry ff zonder naam, ik zat me net te bedenken hoe ik zou reageren als iemand tegen mij zou zeggen dat ik niet met mijn vriendinnen wat zou mogen drinken.
Het zou met die persoon niet goed aflopen denk ik.

Wat gaat hij doen dan om je tegen te houden dan? Het ergste wat hij kan doen (als hij je niet mishandeld, in dat geval zou ik sowieso wegwezen) is dat hij bij je weggaat. Nou dat is alleen maar goed nieuws als ik het zo hoor.

Ik redeneer misschien wat simpel, maar mijn eerste reactie als iemand tegen mij zegt dat ik iets niet mag is dat dan juist te gaan doen.
Gelukkig weet mijn man wel beter

Hoezo mag niet?

Is hij jouw baas dan? En heb jij dan om toestemming gevraagd?

Dat laatste zou ik sowieso nooit doen. Ik vertel zo iets, en voer op zijn hoogst overleg hierover. Maar als mijn man zou zeggen: mag niet! zou je mij bij elkaar kunnen, zou plat op de grond liggen van het lachen denk ik. Of hooguit zou er dan iets uitkomen dat lijkt op: en wie ben jij dan om mij tegen te houden. Gelukkig zegt mijn man dat soort dingen nooit. En zeg ik dat ook nooit tegen hem. Ik denk dat een goede relatie gebaseerd is op vertrouwen en op elkaar af en toe ook eens iets te gunnen.

Jouw man zit je geloof ik wel heel erg op je huid. Ik kan me voorstellen dat je daar op een gegeven moment genoeg van krijgt. Het komt op mijn niet over als een gezonde relatie, die relatie van jullie.

Toestemming vragen...

...doe ik allang niet meer, want de antwoord zal toch nee zijn. Ik doe het nu gewoon, en als hij zeurt, pech dan - heb ik tenminste nog wel plezier gehad.

Maar echt, elke kleine verandering levert gezeik op, of het nu was dat ik make-up begon te gebruiken of alleen de stad in met vriendin of collegas.

En dat pik ik dus niet meer.

Daar heb je gelijk in

en het is in mijn ogen ook niet normaal dat dat zo moet gaan.

Maar wat nu dan?

Dit constateren is een ding, de vraag is natuurlijk wat je er mee moet (doen?)...