irritaties bespreekbaar maken - helpt dat nou?
Momenteel heb ik wat irritaties bij iemand uit de familiekring, dingen die deze persoon deed/zei en die mij (en een ander) nogal kwetsten. Deze persoon had niks kwaads in de zin, neem ik aan, maar het kwam rot over en ik merk dat deze persoon nu bij mij 'in de min' staat. Ik merk dat mijn gunfactor lager is geworden. Slecht he, het is naaste familie.
Is het slim irritaties altijd bespreekbaar maken? Gedane zaken nemen geen keer, overdoen is niet mogelijk en een vergelijkbare gelegenheid zal er voorlopig niet zijn, dus hoe nuttig is dergelijke openhartigheid?
Ik herinner me dat ik als een ander mij met dingen confronteert die ik niet rot bedoeld heb (maar bij diegene wel zo overkwamen) zo'n moment van openhartigheid lang blijft hangen en dat werkt niet positief. Te goed geheugen vrees ik. Of wellicht ben ik slecht in het krijgen van feedback.
Ik neig naar niks zeggen, maar bij een volgende gelegenheid vergelijkbaar gedoe zien te voorkomen met die persoon.
Hoe doen jullie dat?
(sorry voor de vaagheid.)
Tja ik had het niet gedaan
Bij een goede vriendin en toen ontplofte ik in een x en was zei terecht heel verdrietig dat ik haar nooit gewaarschuwd had... Dus voortaan maar weer wel. Bij mindr dierbare zeg ik het over het algemeen meteen.
Mijk
Dat is veranderd
Dat is veranderd. Vroeger dacht ik van wel, dat moest toch kunnen en daar werd iedereen toch alleen maar beter van. Maar na een paar vervelende gesprekken met m'n schoonzus, ben ik er volledig op teruggekomen. Die kan uitroepen waarom over bepaalde dingen nou niet gesproken kunnen in de familie, op luide en onaangename toon en gaat nog harder praten en door je heen praten, brengt het gesprek op zijsporen, brengt familie en bekenden van mij in het gesprek die ze niet eens kent etc. Mijn partner praat ook niets met zijn zus uit en adviseerde me dat uitpraten voortaan te laten.
Het ligt zo gevoelig, bij de ander, bij jezelf en hoe je op elkaar reageert. De een kan het wel, de ander ziet het als een aanval of aantasting of wat het ook is. Er moet een bepaald vertrouwen zijn, dat je met elkaar door wil en elkaar kan en wil vergeven.
Kennelijk wil jij de relatie nog een kans geven. Je kan in zo'n geval heel licht en luchtig eens vragen wat ze nu bedoelde met die ene opmerking. En dan haar reactie eens afwachten. Misschien komt ze er vervolgens zelf mee?
Inderdaad - het ligt zo gevoelig
En het betreft een familielid met wie ik nooit, nee nooit de band wil verbreken. Ik geloof ook dat uitpraten lang niet altijd de oplossing is. Aan een bepaalde gebeurtenis heb je allebei een bepaalde herinnering en interpretatie gekoppeld, het is soms teveel gevraagd van een ander te verwachten zich daarin in te leven.
Dus gewoon een volgende keer beter opletten.
Als het lukt, een luchtig vraagje misschien. Maar verder niks.
