Is dit het begin van dementie?
Ik maak me zorgen om mijn schoonmoeder. Ze is altijd nogal op zichzelf gericht geweest. Mededelingen van ons kwamen nooit echt aan, háár verhaal had voorrang. Dat was niet altijd leuk, soms ronduit kwetsend, maar we hebben geleerd ermee om te gaan. De hele familie, 'koude kant' incluis, is niet van het confrontaties opzoeken.
Schoonvader is al bijna tien jaar dood. Hij was haar steun en toeverlaat. Ook erg toegeeflijk. Corrigeerde haar gedrag en uitlatingen niet.
De laatste tijd wordt dit op zichzelf gerichte gedrag alleen maar sterker. Mijn man en zijn zus merkten, onafhankelijk van elkaar, laatst op dat ze hun verhaal niet meer kwijt kunnen bij moeder. Ze reageert niet op wat ze mededelen, maar ze komt met haar eigen verhaal. Die en die is ziek, die en die is dood, die en die z'n zoon gaat scheiden, die en die was in de kerk, en ga zo maar door.
Er wordt niet geïnformeerd naar hoe het met 'ons' gaat (kinderen, kleinkinderen, aangetrouwden)
Is dit nou een gevalletje: de wereld wordt kleiner of zijn dit tekenen van een beginnende dementie.
We hebben (nog) niet gemerkt dat ze andere steken laat vallen. Hoogstens dat ze ooit zich vergist in een datum.
Ik zelf houd het contact een beetje op afstand, enigszins onderkoeld. Ze heeft me jaren terug (toen dit nog allemaal veel minder speelde) een aantal keren erg gekwetst en gekleineerd. Ik heb toen afstand genomen en bewaard. Scheelt me veel ergernis en verdriet.
Maar het houdt me wel bezig dat twee van haar kinderen, los van elkaar, hun nood komen klagen.
Wat zouden jullie 'doen' of juist laten??
Gr. Gwen
Signalen
Het is een beetje dubbel verhaal. Een schoonmoeder die altijd nogal op zichzelf gericht is en die nu ook op zichzelf gericht is. Maar mogelijk dat je bedoeld dat ze vroeger nog weleens wat attent was en ook naar de ervaringen van iemand anders kon vragen en luisteren maar dat ze dat nu niet meer doet.
Wat ik zou doen is proberen er achter te komen of ze ook lichamelijke klachten heeft of dat er zaken veranderd zijn. Als iemand ouder wordt kan het leven steeds meer energie vragen, dan is het moeilijker om moeite te doen voor sociaal gedrag tenzij dat je beste talent is en dat is hier niet zo. Dan naar de huisarts daarmee. Ziet ze goed, hoort ze goed? Als iemand steeds slechter hoort, dat kan langzaam en sluipende gaan zodat iemand het niet zo makkelijk in de gaten heeft, dan kost het ook veel meer moeite om andere mensen te horen en te begrijpen. Dat zou ik allemaal eerst willen weten voor ik aan dementie ga denken.
Dan zijn er denk ik ook andere dingen aan de hand.
Medicijnen
Slikt ze sinds een tijd misschien andere medicijnen? Mijn moeder slikt al meer dan 20 jaar prednison en ik merkte al vanaf het begin echt wel een gedragsverandering, ze is veel meer met zichzelf bezig.
Dit klinkt mij niet zorgelijk in de oren. Wel niet leuk, maar niet zorgelijk. Ik zou niet weten wat de huisarts er mee zou moeten (die heeft toch beroepsgeheim?), volgens mij is die weg moeilijker dan het lijkt. Oren wat Annej zegt is idd wel een hele goede om te laten controleren (en een lokkertje om naar de huisarts te gaan)
Klein wereldje?
Het klinkt mij niet als dementie in de oren. Niet dat ik deskundig ben, maar mijn moeder had dementie en dat begon anders (o.a. vergeetachtig). Wat mij bij ouderen is opgevallen, en dat m.n. diegenen die altijd veel met zichzelf bezig zijn, dat hun wereld zo klein wordt, dat ze zich nauwelijks meer kunnen verplaatsen in de wereld van een ander. Ik heb bijvoorbeeld een zus, die altijd al meer over zichzelf praatte dan interesse had in een ander en nu ze met pensioen is, is dit alleen maar erger geworden. Het gaat dan vaak over dingen, die in mijn ogen totaal oninteressant zijn. Bij ouderen die altijd al wat meer interesse hadden in anderen en andere 'werelden' zie ik dat veel minder.
Eens
Ik vind het ook niet als dementie klinken.
Het klinkt wel alsof het leven haar gewoon steeds zwaarder valt. En dat het daardoor al haar aandacht en energie opslurpt om zichzelf staande te houden. Er schiet nu dus helemaal niet meer over, voor 'de ander'.
Heeft ze een vertrouwenspersoon in de familie? Iemand die met haar meedenkt over haar leven, haar gezondheid, haar keuzes? Een soort van klankbord. Ik merk dat mijn ouders een schoonouders dat heel prettig vinden. Daarmee gaan ze dan in overleg, over kleinere dingen, maar ook over beslissingen als: wat denk je, moet ik meer hulp vragen in het huishouden? Red ik het nog hier in dit huis?
Het kan wel
maar als dit het enige signaal is dan zou ik er ook niet zou snel aan denken. Mijn schoonmoeder waarvan ik er vrij zeker van ben dat ze dementeert vraagt ook nergens meer naar. Maar dat komt omdat ze zich nog wel heel goed realiseert dat ze het niet meer onthoud. Als ze zelf belt heeft ze een bloknoot en vragen voorbereid en dan is ze nog steeds geïnteresseerd en je hoort haar schrijven. Maar als je haar vraagt oh wat heb je vanochtend gedaan zegt ze nu ook rustig. Oh even op de kalender kijken.....
Hoeft niet
Mijn man zijn oma had dit ook, werd met de jaren erger. Ze sprak inderaad altijd al veel over alles was alleen haar aanging, maar de aandacht naar andere dingen (haar kleinkinderen of achterkleinkinderen) werd minder en minder. Man is wel eens boos weggegaan toen oma echt alleen maar over zichzelf bleef praten terwijl man vertelde over de ziekte van zijn moeder. (haar schoondochter) het werd alleen maar erger en erger, het zal best ook door de leeftijd komen, maar het kwam zo egoistisch over. Oma is inmiddels een paar jaar dood 97 geworden, maar dement is ze nooit geweest, maar dus wel erg op zichzelf gericht (altijd al) en de laatste jaren steeds erger.
Wereldje wordt kleiner
Ik merk het ook, zowel bij mijn ouders als bij schoonouders. Wereldje wordt gewoon kleiner. Ze zijn te druk met hun eigen gezondheid bezig, en met de gezondheid van hun leeftijdsgenoten en hun eigen vrienden. Ik denk dat je man en zijn zus hun verwachtingspatroon moeten bijstellen, en jij kan daarbij helpen naar hen toe. Oude mensen worden gewoon kwetsbaar, daar kun je hen bij ondersteunen en helpen, maar verwacht niet teveel terug. Ik vertel van alles aan mijn ouders, maar zonder iets terug te verwachten. En ik merk dat ze het allemaal niet meer zo kunnen onthouden. Ons leven gaat hen ook te snel. En ze hebben zelf zorgen genoeg om hun eigen afnemende gezondheid.
Als je zelf besloten hebt afstand te houden, zou ik dat zo laten. Laat het bij je man en zijn zus om hier wel of niet iets mee te doen.
Eenzaam?
Hoeveel contacten heeft je schoonmoeder nog. Bekijk het eens van haar kant, komt er iemand op bezoek, mag je nog niet je eigen verhaal kwijt. Nee, je kinderen die nog midden in het leven staan moeten tijdens hun bezoek over zichzelf praten.
( en mama moet maar luisteren en zichzelf wegcijferen, want de kinderen moeten vooral hun eigen verhaal kwijt, of ze nou 5 of 35 zijn)
Beetje hard maar aan iedere situatie zitten meer kanten dan alleen de jouwe.
Avalon
Natuurlijk ging mijn man bij zijn oma niet het hele bezoek alleen maar zijn eigen verhaal doen. Meestal gaat een gesprek twee kanten uit. Jij vertelt wat, de ander gaat daarop in, dan vraag je weer wat en laat je oma wat vertellen. Alleen in ons geval wilde oma alleen maar aan het woord zijn, terwijl je in een normaal gesprek meestal de tijd wat verdeelt. Juist als oma niet zoveel mee meemaakt omdat ze alleen woont, zou je denken dat als jij wat vertelt over de kleinkinderen of over andere mensen die ze ook kent, dat dat juist gezellig is voor iemand die misschien een beetje vereenzaamt.
Man heeft zijn oma altijd alle ruimte gegeven om haar verhaal te doen, maar als je dan na een uur een poging doet om ook iets te vertellen over je moeder die ziek is, en oma begint direct weer over zichzelf (of de buurvrouw ofzo) dan is dat gewoon niet leuk meer.
Het is echt niet zoals jij schrijft, dat oma/mama alleen maar moet luisteren en zichzelf wegcijferen, hoe kom je daar nou bij? (tenminste in ons geval dan, maar volgens mij is dat bij Gwen ook zo)
Een gevoel mona
Het feit dat Gwen het heeft over mededelen, en het feit dat deze vraag in relaties staat en niet in gezondheid.
En daarnaast het zijn maar vragen, ik zeg niet dat het zeker weten zo gaat bij Gwen, maar misschien toch iets om over na te denken. Het leven van een ( eenzame) bejaarde is echt heel anders dan van iemand die nog midden in de samenleving staat.
Ouderdom
Als er verder geen tekenen zijn van vergeetachtigheid of verwardheid of het herhalen van steeds hetzelfde zou ik er maar vanuit gaan dat het geen dementie is.
Het erg egoïstische gedrag dat sommige ouderen hebben is gewoon een 'ouderdomskwaal' zeer veel voorkomend. Erg op het 'ik' gerichte gesprekken, alles vanuit eigen perspectief bekijken, beleving rondom diegene zelf...Afhankelijk van de mate waarin iemand zich nog kan aanpassen en afhankelijk van eigen normen en waarden die er nog 'in' zitten is het meer of minder zichtbaar. Beetje pubergedrag, daar lijkt het wel op. Een kleine belevingswereld versterkt dat gedrag ook nog 's. Dagelijkse dingen (maaltijd b.v.) gaan opeens een zeer belangrijk 'iets' worden, van een mug wordt een olifant gemaakt. 1 aangebrande aardappel die wij er zo uit zouden wippen en zonder er een woord aan vuil te maken weg zouden kiepen wordt dagenlang hét gespreksonderwerp en van alle kanten bekeken en beredeneerd en besproken. En altijd, altijd heeft die persoon zelf een nóg erger verhaal voor de hand.
Tsja....komt veel voor. Is lastig en irritant. Probeer eromheen te praten en jezelf voor te houden dat ze er écht niets aan kan doen en het zeker niet meer beter wordt. Het kan ook nog een uiting zijn van een depressie of een onderkende blaasontsteking (waar dan depressieve tekenen weer een indicatie voor zijn). Dan kan het weer beter worden eventueel (met antidepressievia of met een kuurtje).
groeten albana
Dank
Wat fijn dat jullie allemaal gereageerd hebben. Jullie input maakt het voor mij een stuk inzichtelijker. Als ik jullie reacties lees, raak ik ervan overtuigd dat het geen dementie hoeft te zijn. Daar ben ik blij mee.
Wat ik ook bij velen van jullie lees, is dat jullie hetzelfde ervaren hebben. Dat het dus bij het proces van het ouder worden hoort. Mijn eigen ouders zijn een stuk jonger, en zijn heel actief in verenigingen enz., dus daar kan ik de situatie absoluut niet mee vergelijken.
Ik heb er nog veel over gedacht de laatste dagen. Eenzaamheid zou een verklaring kunnen zijn. Ze zit wel bij een zangkoor, maar of ze daar nou echt aansluiting vindt... Zoals ik al zei, ik houd afstand, door ervaringen uit het verleden. Mijn man loopt ook de deur niet plat. Zus komt veel minder dan voorheen, die heeft een nieuwe relatie en is daar veel tijd mee bezig. Dan woont er nog een broer op grote afstand. Hij komt zo nu en dan, maar bemoeit zich verder nergens mee.
Haar gezondheid is in orde. Ze staat onder controle van de huisarts, en die is tevreden. Tenminste, dat is wat we horen. En dat geloof ik ook wel.
Het zal dus wel een combi zijn van karakter en ouder worden.
Heel erg bedankt voor het meedenken!
Gwen
Bezoeken goed verdelen
Hier oude ouders (boven de 80) waarvan één met Alzheimer.
Wij hebben als kinderen onlangs afgesproken wat meer gestructureerd op bezoek te gaan in het weekend. Iedereen woont verder weg dus even tussendoor gaat niet lukken.
Met een gemeenschappelijke agenda houden we nu bij wie wanneer daarheen gaat, met als uiteindelijk doel (we zijn net begonnen) dat er elk weekend iemand op bezoek komt. We zijn met 4 kinderen, dat scheelt.
Misschien kan bij jullie ook zoiets. Ik weet niet hoe je 'op afstand houden' invult. Ik heb zeker begrip voor je motivatie daartoe. Plannen kost weinig extra energie, geldt ook voor de broer die maar af en toe komt. Die kan ook gaan als juist niemand anders gaat, in plaats van het helemaal zelf plannen.
Wij proberen nu een bezoek te combineren met een uitje, zoals naar een pannenkoekenrestaurant in de buurt. Dan zijn mijn ouders er ook even uit en is het voor ons wat makkelijker dan alleen op de bank zitten.
Egocentrisme
en gebrek aan belangstelling voor anderen is ook een typerend kenmerk van een depressie. En depressies bij alleenstaande ouderen komen a) veel voor en b) worden vaak voor dementie aangezien.
