Is dit normaal??!!
hallo allemaal,
Ik zit ergens vreselijk mee en ik weet niet wat ik ermee aan moet. Ik heb ook niet echt iemand om mee te praten en ik hoop dat er hier iemand is die mij opheldering kan geven of het misschien wel herkent....
Ik heb sinds 2 jaar een lieve vriend. We zijn beide gescheiden en beide een zoon.
Ik heb nogal vaak last van psychische issues om het zo maar te zeggen. Ik heb al sinds mijn pubertijd last van angststoornis en paniekaanvallen. Slik hier ook al 17 jaar antidepressiva voor. Dus ja ik heb af en toe een dip. Soms lukt het mij niet om ergens heen te gaan enzovoort enzovoort. Dit weet hij uiteraard. Ik ben daar snel open en eerlijk over geweest omdat het niet zomaar iets is.
Maar nu het volgende... hij is ongeveer een jaar voordat we elkaar leerde kennen opgenomen geweest in het ziekenhuis voor een paar weken. ( ik wijk even niet uit over de oorzaak ) maar ook operatie en bij terugkomst thuis kreeg hij even een soort van inzinking. Depressief, niemand willen zien of spreken. Gewoon ff alles en iedereen wegduwen. Nou ik heb dat natuurlijk niet meegemaakt maar kan mij goed voorstellen dat als je zolang in het ziekenhuis ligt, zware operatie en best wel ziek geweest dat dat een weerslag heeft op je psychische gezondheid. Dat je daar even een klap van krijgt.
Wij wonen nog apart van elkaar. We doen het rustig aan en hebben nu een goed jaar echt een relatie met elkaar zeg maar. Omdat het in mijn ouderschapsplan zo is geregeld mag hij mijn kind pas zien na een jaar relatie. Dus dat zou binnenkort zijn.
Ik zie zijn zoon wel en dat gaat allemaal prima. We zijn gek op elkaar en hebben het leuk. Zien elkaar zowat om de dag.
Hij heeft sinds begin januari een nieuwe baan. Hij heeft het daardoor wat drukker. Begin vorige week gad hij aan hoofdpijn te hebben. Dat heeft ie zeer zelden. Dat duurde een dag of 3. Niet heel erg maar gewoon vervelend.
Toen was hij in de avonden veel moe. Terwijl we best optijd naar bed gaan. Uurtje of 22u gaan we er vaak wel in. Afgelopen donderdag was hij aan het werk en gaf tijdens een telefoon gesprek aan dat hij er helemaal klaar mee was. Hij was doodmoe, en het kotsen stond hem nader dan het lachen. Hij zat erdoorheen zeg maar. Zijn zoontje komt om het weekend van donderdag t/m maandag. Hij is gek op dat ventje en echt een goede vader maar hij gaf nu aan dat hij zelfs daar geen zin in had en hem momenteel liever bij zijn moeder liet. Helaas kan dat niet. Zij moet werken en ze is niet echt meegaand zeg maar. Tis zijn weekend en als er wat is moet ie dat zelf ook maar oplossen. Ik slaap dan altijd de donderdagavond na mijn werk bij hem maar hij gaf nu aan dat hij liever had dat ik naar huis ging want hij wilde even niks en wilde zijn bed in zodra die kleine om 8u op bed lag. Nou ok... vervelend...
De dag erna was mijn vader jarig en zouden we met zijn 3e gaan lunchen. Nou dat werd hem dus niet. Hij had zijn zoontje bij zijn moeder gebracht omdat hij zich zo rot voelt. Met pijn en moeite kon ik even een uurtje langs komen. Nu zijn we op dag 3 en het is nog niet veel beter. Hij blijft doodmoe, heeft al een paar keer zijn eten eruit gegooid en ja weet niet zo goed wat hij met zichzelf aanmoet.
Ik ben zelf erg onzeker. Er hoeft maar iemand verkeerd naar mij te kijken en ik denk dat diegene boos op mij is. Heel vervelend maar ik weet het van mijzelf. Ik wil er graag voor hem zijn en hem helpen maar hij duwt mij weg. Vanmiddag heb ik huilend aan de telefoon gezeten omdat ik nu van alles en nog wat in mijn hoofd haal. Heeft ie een ander? Wil hij stoppen met de relatie? Ik raak er best van in paniek waardoor ik nu zelf ook slecht in mijn vel zit en nergens meer zin in heb. ( maar dat is een bekend iets en heb ik regelmatig last van ) ik heb hem dit ook gezegd en gevraagd. Hij heeft nu meerdere keren duidelijk aangegeven dat het absoluut niet aan mij of ons ligt en dat ie mij niet aan de kant zet. Dat hij van mij houd en als hij een einde aan de relatie had willen maken dat ie dat wel gewoon eerlijk had gezegd.
Hij zegt gewoon rust te willen en erachter wil komen waarom hij dit heeft. Dat hij momenteel niks wil van niemand niet. Maar dat ik niet bang hoeft te zijn en mij geen zorgen moet maken. Dat hij gewoon even in de knoop zit met zichzelf en ook niet weet waarom.
Ik ken hem als een rustige man. Die zich niet gauw druk maakt en niet gauw emoties over iets heeft. Soort van rots in de branding die ik met mijn onzekere gedrag hard nodig heb.
Maar ik ben momenteel volledig over mijn toeren. Hij houd wel contact dagelijks. In de zin van appen en bellen maar lang niet zoveel als normaal. Het klinkt misschien overdreven maar ik heb nu continu spanning in mijn lijf... werken gaat moelijk, slapen gaat moelijk. Nachtmerries en wakker worden paar keer in de nacht bezweet. Ik ben zo bang dat hij mij aan de kant zet zomaar ineens! Zonder dat er een reden is om de zin van ruzie of wat dan ook.
En ondanks dat hij aangeeft dat het niks met mij of ons te maken heeft.
Mijn vraag is dus hoe zien jullie dit? Ik kan er niet goed helder over nadenken... is dit normaal gedrag in zo'n situatie? Is het echt een kwestie van hem even laten gaan hoe moelijk ook. Maar wel laten weten dat ik er voor hem ben? Of is dit wel het begin van het einde?
Ik herken hem zo niet... de man die mij normaal iedere pauze belt en mij graag spreekt en bij mij wel zijn... diegene zegt nu eigenlijk dat ik niet naar hem toe mag komen...
Ik hoop dat iemand mij een hart onder de riem kan steken en mij gerust kan stellen
Heel erg bedankt!
Nou ik vind het wat lastig om dat hele verhaal over liegen nu hier neer te gaan zetten.. dat maakt het hele gedoe alleen maar groter en dat ligt achter mij..
gisteravond gewoon een fijne avond gehad. we hebben ook sex gehad. op zijn initiatief... had ik niet verwacht. In de zin dat ik niet had gedacht dat zijn hoofd ernaar zou staan. Verder gedraagt hij zich eigenlijk normaal in mijn ogen. behalve dan dat hij moe is. Hij gaf in de middag al aan dat hij het er die avond niet over wilde hebben omdat ie er het hele weekend al mee loopt. dat snap ik en respecteer ik ook. vind dat wel erg moeilijk dat als het dan ineens zo gaat tussen ons dat er niet over gepraat mag worden.
ik ben bij hem gaan zitten na het eten en heb hem wel gezegd dat dat liegen niet ok is. zeker niet gezien onze geschiedenis zeg maar. Dat ik er niet boos om ben maar dat dat echt niet nodig was geweest en dat hij mij daarmee kwetst. Dat begreep hij en had ie verder niet bij nagedacht.... verder heb ik hem gevraagd wat hij nou echt maandagavond heeft gedaan. nou hij was echt naar het bos geweest. nou ok. en klaar niet meer over gesproken verder. ik laat het los. althans naar hem toe.
Ik moet eerlijk zeggen dat het mij nog steeds niet lekker zit. Ik ben erg gevoelig en voel dingen snel aan enzo. En het zit mij nog niet lekker. Nogmaals ik praat er nu verder niet met hem over. ik laat hem even lekker. daarom schrijf ik het hier van mij af. Ik vind dat toch wel erg prettig. Maar ik vind het zo gek dat hij donderdag t/m maandag als zijn zoontje er is weinig tot geen contact opneemt en dus achteraf toch dingen gaat doen en erover liegt. En nu weer een soort van ineens 'normaal' doet. Weer naar mij toe komt en blijft slapen alsof er niks is gebeurd. Ook al een soort van afgesproken dat ik donderdag weer bij hem slaap zoals altijd. het zit me gewoon niet lekker. ik kan er niks aan doen...
Ik ben wezen lezen over schema therapie. nog nooit van gehoord!!! gek hé. loop je al jaren in die wereld en dit is compleet nieuw voor mij. lees hier en daar ook dat het vaak vergoed word met verwijzing van je huisarts. Maar als ik het zo lees enzo lijkt het mij zeker wel wat en ga ik hier achter aan en mee aan de slag! maar even denk ik goed aan mijzelf werken en hem en onze relatie even gewoon laten voor wat het is. ja hoe moet ik dat uitleggen.... uhm er niet teveel mee bezig zijn. gewoon laten gaan zoals het gaat en niet mij druk ( proberen ) te maken.
Het kan ook zijn dat ik mij momenteel wat down voel omdat ik niet zo lekker ben. mijn zoontje had vorige week koorts. en is al wat dagen verkouden / hoesten / hoofdpijn en keelpijn. geen corona dat heb ik getest. ik heb er wat van mee gepikt volgens mij want ik heb ook al 3 dagen last van mijn keel. nu vamorgen kom ik uit bed en voel ik mij niet heel fit. ook wat hoesten en snotterig. verder moe. maar heb dan ook het hele weekend aardig in de stress gezeten en mij momenten vreselijk druk gemaakt.
Rebecca, ik ga je precies vertellen wat een paar mensen je al verteld hebben: als je zo doorgaat met hem gaat hij het uitmaken, omdat je aanwezigheid zo zwaar gaat wegen in zijn leven.
Ergens vraag ik me af of je niet beter alleen verder moet en dan serieus werken aan je herstel.
sini
Jullie hebben allebei je mentale issues en die raken met elkaar in de knoop. Jij hebt je flinke gevoeligheden en het zou fijn zijn als hij daar soepel mee zou kunnen omgaan maar dat lukt niet doordat hij zijn eigen problemen heeft. Het lukt jou niet goed om hem wat losser te laten om het met zichzelf uit te zoeken, wat hij duidelijk nodig heeft en ook gezond lijkt omdat zijn mentale problemen direct ook relatieproblemen veroorzaken.
Twee gecompliceerde mensen dus die aardig wat met zichzelf te stellen hebben en daardoor moeite hebben soepel met anderen om te gaan. Wat dan? Als je elkaar niet wat ruimte kunt laten voor het irrationele geworstel wordt het erg lastig, dat besef jij zelf ook wel. Het is dus de vraag of je in staat bent je op jezelf te richten, voor je eigen gezondheid te gaan zorgen, ongeacht wat hij doet of laat, en de afstand op een zachte, welwillende manier wat te vergroten om te kunnen kalmeren. Dat is niet gemakkelijk, dat weet ik wel. Maar het is toch het enige wat iets kan gaan opleveren. Eerst voor jezelf en daarna pas voor jullie relatie.
Het lijkt hier alsof jij niet goed beseft dat hij geen ideale man is met voorbeeldig communicatief gedrag, omdat jij dat van hem nodig hebt om in evenwicht te blijven. Hij is gewoon een kneus en een krabbelaar, net als jij. Hij heeft diezelfde ruimte nodig als jij, om lastig gedrag te vertonen in een relatie. Of die is er niet, wat ook best te snappen is overigens want het levert een hoop gedoe op als twee mensen zo verstrengeld uit evenwicht raken, en dan komt de relatie ten einde.
ok naja het zal wel...
mentale issues heeft hij nooit. hij is de rust zelve. en HIJ is degene die altijd en overal continu contact met mij wil houden. omdat ie mij zo graag spreekt en ziet. en nee kan toch niet niet bellen voordat we gaan slapen enzovoorts enzovoorts. als ik ff niet reageer gaan bellen of berichtjes sturen.
en nu ben ik degene die hem geen ruimte geeft? nou als iemand van 100 ineens naar 0 schiet is het toch niet zo gek dat ik mij zorgen maak? maargoed ik bedoel het allemaal goed en wil hem alleen maar helpen. ALS IK ZO DOORGA GAAT HIJ HET UITMAKEN. nou sorry hoor maar als er 1 iemand in onze relatie ZWAAR AANWEZIG IS dan is hij dat normaal zelf al 2 jaar lang.
Echt werkelijk alles word op mij afgeschoven! Ik doe alles verkeerd. Nou IK ga in ieder geval aan mijzelf werken ( weer ) en ben bereid in therapie te gaan. hij denkt daar niet eens aan. toen ik aangaf dat het verstandig zou zijn een coach of therapeut in de arm te slaan om hem te helpen met de bijna burn out dan word ik nog net niet uitgelachen. hij heeft daar niks mee. naja prima ik ga hem niet dwingen. heb alleen gezegd dat het kan helpen verder is dat maar zijn eigen keuze.
maargoed het zal inderdaad wel allemaal aan mij liggen. Ik vind het geloof ik wel ff best allemaal.
daarbij komt ook het ding dat hij mij vorig jaar heeft geholpen met een huurwoning omdat ik niet in mijn oude huis kon blijven. ( dat was tijdelijke huur ) afijn met 1 salaris is dat niet te doen. hij stond erop dat hij mee hielp en we dan zouden huren om beide namen en ik er ga wonen. ik heb dat in de eerste instantie afgeslagen omdat ik dat niet wilde en ook niet afhankelijk van hem wilde zijn. maar na die leugens toen der tijd gaf hij ook aan dit te willen doen om te laten zien dat hij het meent met mij. want dan staat het huis op onze beide namen en daar kan geen van ons zomaar onderuit.
dus ja het speelt ook wel in mijn achterhoofd dat ik strax op straat sta met mijn kind. dus ja ik vind het fijn te weten waar ik aan toe ben!
Wat is er leuk aan hem, en aan jullie relatie? Wat haal jij eruit aan vreugde en plezier? Kun je je echt over zijn leugens heenzetten? Ik snap best dat je daar enorm op aanslaat met zo’n voorgeschiedenis. Los van alle “je jaagt hem weg”-waarschuwingen: wil JIJ wel verder met deze relatie? Hij is niet de enige die bepaalt hoe het verder gaat.
Edit: ik las net pas je laatste post. Dat is wel lastig. Het klinkt voor mij alsof hij dat misschien heeft gedaan om jou gerust te stellen, maar ook om je aan zich te binden. Kan dat kloppen?
Rebecca87 schreef op 22-02-2023 om 11:41:
ok naja het zal wel...
mentale issues heeft hij nooit. hij is de rust zelve. en HIJ is degene die altijd en overal continu contact met mij wil houden. omdat ie mij zo graag spreekt en ziet. en nee kan toch niet niet bellen voordat we gaan slapen enzovoorts enzovoorts. als ik ff niet reageer gaan bellen of berichtjes sturen.
en nu ben ik degene die hem geen ruimte geeft? nou als iemand van 100 ineens naar 0 schiet is het toch niet zo gek dat ik mij zorgen maak? maargoed ik bedoel het allemaal goed en wil hem alleen maar helpen. ALS IK ZO DOORGA GAAT HIJ HET UITMAKEN. nou sorry hoor maar als er 1 iemand in onze relatie ZWAAR AANWEZIG IS dan is hij dat normaal zelf al 2 jaar lang.
Echt werkelijk alles word op mij afgeschoven! Ik doe alles verkeerd. Nou IK ga in ieder geval aan mijzelf werken ( weer ) en ben bereid in therapie te gaan. hij denkt daar niet eens aan. toen ik aangaf dat het verstandig zou zijn een coach of therapeut in de arm te slaan om hem te helpen met de bijna burn out dan word ik nog net niet uitgelachen. hij heeft daar niks mee. naja prima ik ga hem niet dwingen. heb alleen gezegd dat het kan helpen verder is dat maar zijn eigen keuze.
maargoed het zal inderdaad wel allemaal aan mij liggen. Ik vind het geloof ik wel ff best allemaal.
Bijzondere reactie. Je vermeldt in de OP dat hij depressief was na ziekenhuisopname, dat hij er nu ‘helemaal klaar mee is’ en later dat hij een burn out heeft. Je wil ook dat hij hulp zoekt daarvoor. Hij heeft dus duidelijk mentale issues.
En hij is niet van 0 naar 100 geschoten want hij had eerder die inzinking na die opname gehad waarbij hij zich terugtrok uit de buitenwereld. Dat had toen niks met jou te maken (want jij was nog niet eens in zijn leven), waarom zou het dan nu wel met jou te maken hebben?
Je zegt dat je alleen maar wil helpen en ik geloof best dat je het goed met hem voor hebt maar in dit draadje staat toch echt jouw eigen angst en paniek helemaal op de voorgrond. Je wil dat hij beter wordt en zich beter gedraagt omdat jij je dan weer goed en zeker kunt voelen. Dat is heel erg goed te snappen maar het vervelende is wel dat het veel stress toevoegt in plaats van de situatie te kalmeren.
Je boosheid is best begrijpelijk maar destructief. Je voelt je een slachtoffer. In bepaalde mate zal dat zo zijn want zijn gedrag heeft waarschijnlijk veel minder met jou te maken dan je denkt. Maar juist daarom is het zaak om te kijken: wat kan ik doen? Nu verwacht je van hem een oplossing die hij niet heeft want hij is uit zijn evenwicht. Mensen wijzen je erop dat je de regie moet nemen over je eigen gedrag. Niet omdat jij nu fout bent. Gewoon omdat er niks anders opzit. Jij gaat uit van de verkeerde aanname dat een van jullie beiden het verkeerd doet en dat die het dan moet oplossen. Maar zo werkt dat niet. Je moet naar bevinden handelen en dat betekent dat je hem even met rust moet laten om zichzelf op orde te krijgen. Als je dat niet kunt, als je druk op hem gaat uitoefenen om het naar jou toe in orde te maken, wordt het een nog grotere chaos. Dat is dan niet jouw of zijn schuld, jullie zitten hier beiden in. Maar ik neem maar aan dat het niet is wat je wil en dus zit er niks anders op dan je in te spannen om je eigen gedrag te sturen. Andermans gedrag kun je nou eenmaal niet sturen. Als jij de vijandigheid die je hier laat zien ook in het contact met hem brengt, wordt die relatie een moeilijk verhaal. Dan zal hij zich alleen maar meer tegen jou (moeten) gaan beschermen. Het is belangrijk te beseffen dat jouw pijn en angst zich op een nogal stekelige, agressieve manier uitdrukken en daar een andere expressie voor zien te vinden want dit gaat niet helpen (weer) een warmere relatie te krijgen met iemand die toch al van het padje is.
Rebecca87 schreef op 22-02-2023 om 11:41:
en nu ben ik degene die hem geen ruimte geeft? nou als iemand van 100 ineens naar 0 schiet is het toch niet zo gek dat ik mij zorgen maak? maargoed ik bedoel het allemaal goed en wil hem alleen maar helpen. ALS IK ZO DOORGA GAAT HIJ HET UITMAKEN. nou sorry hoor maar als er 1 iemand in onze relatie ZWAAR AANWEZIG IS dan is hij dat normaal zelf al 2 jaar lang.
Echt werkelijk alles word op mij afgeschoven! Ik doe alles verkeerd. Nou IK ga in ieder geval aan mijzelf werken ( weer ) en ben bereid in therapie te gaan. hij denkt daar niet eens aan. toen ik aangaf dat het verstandig zou zijn een coach of therapeut in de arm te slaan om hem te helpen met de bijna burn out dan word ik nog net niet uitgelachen. hij heeft daar niks mee. naja prima ik ga hem niet dwingen. heb alleen gezegd dat het kan helpen verder is dat maar zijn eigen keuze.
maargoed het zal inderdaad wel allemaal aan mij liggen. Ik vind het geloof ik wel ff best allemaal.
De indruk is dat je je zorgen maakt om jullie relatie en niet om hem. Hij moet iets leveren in de relatie en dat kan hij nu niet en daar wordt jij onzeker van. Hij staat op het punt van een burn-out. Hij heeft wat ruimte en begrip nodig, wat liefde en zachtheid, naar zijn leest aangepast. Begrip van jou dat jij nu ook wel snapt dat zijn wereld even niet om jou draait maar om hemzelf. Bij een burn-out is het belangrijk in elk geval eerst naar jezelf te luisteren. Er moet niets. Hij moet geen coach, hij moet niet aan zichzelf werken, hij moet niet naar jou luisteren. Hij moet naar zichzelf luisteren. En het zou fijn zijn geweest als jij dat had begrepen en daarnaar geluisterd had maar dat lukt kennelijk niet. Als hij inderdaad wel toe is aan verandering en aan zichzelf gaat werken, kom jij met jouw gedrag en gedram misschien wel op de schopstoel. Tenminste, dat zou ik doen. Kennelijk moet hij met een burn-out zich naar jouw wensen en onzekerheden buigen. Vind je dat niet ook heel egocentrisch van jezelf?
Ja tuurlijk maak ik mij zorgen om mijn relatie. Naja mijn relatie... onze relatie. Maar ik maak mij het meest zorgen om hem! En nee hij MOET niks! maar ik mag hem toch wel advies geven over dat het verstandig is om hulp te zoeken voor de burn out. kijk wat hij ermee doet moet hij uiteraard zelf weten. Ik wil niet dat hij naar mij MOET luisteren. maar ik probeer hem wel te helpen om hopelijk te voorkomen dat het erger word en hij echt een burn out krijgt. En nee NIET voor mijzelf maar voor hem. Want ik gun hem dat niet, niemand trouwens. daarbij heeft ie net een nieuwe baan waar hij nog in zijn proeftijd zit. Dat zegt ie zelf ook: verdorie ik ben nog niet eens door mijn proeftijd heen! Ik heb hem alleen gezegd dat het mischien goed is om erover te praten op het werk. zodat ze weten van hoe en wat en er rekening mee kunnen houden. waardoor ze mischien wat minder werk in kunnen plannen bijvoorbeeld de komende 2 weken ofzo. zodat hij wat meer vrije tijd heeft voor zichzelf en de rust kan pakken die hij nodig heeft nu. ipv koppig doorgaan en straks wel echt onderuit gaan.
Is dat zo verkeerd om tegen hem te zeggen als goed bedoeld advies? moet ik dan maar zeggen: oh ok. rot voor je. ik hoor het wel als je er weer uit ben? en hem dan maar aan zijn lot overlaten. dat lijkt mij nou ook niet de oplossing.
En nee hij MOET zich niet naar mijn wensen en onzekerheden buigen... dat is onzin!
Dat zou ik hem zeker niet adviseren, gezien hij nog in zijn proeftijd zit.
Maar sowieso is de boodschap van dit topic: richt je op jezelf en je eigen proces, laat hem met rust.
Volgens mij is het beste dat je kan doen voor hem, het gewoon leuk hebben samen, van elkaars gezelschap genieten en het allemaal niet te zwaar maken. Laat hem zijn eigen sores oplossen, zonder jouw hulp.
Rebecca87 schreef op 22-02-2023 om 09:23:
Nou ik vind het wat lastig om dat hele verhaal over liegen nu hier neer te gaan zetten.. dat maakt het hele gedoe alleen maar groter en dat ligt achter mij..
gisteravond gewoon een fijne avond gehad. we hebben ook sex gehad. op zijn initiatief... had ik niet verwacht. In de zin dat ik niet had gedacht dat zijn hoofd ernaar zou staan. Verder gedraagt hij zich eigenlijk normaal in mijn ogen. behalve dan dat hij moe is. Hij gaf in de middag al aan dat hij het er die avond niet over wilde hebben omdat ie er het hele weekend al mee loopt. dat snap ik en respecteer ik ook. vind dat wel erg moeilijk dat als het dan ineens zo gaat tussen ons dat er niet over gepraat mag worden.
ik ben bij hem gaan zitten na het eten en heb hem wel gezegd dat dat liegen niet ok is. zeker niet gezien onze geschiedenis zeg maar. Dat ik er niet boos om ben maar dat dat echt niet nodig was geweest en dat hij mij daarmee kwetst. Dat begreep hij en had ie verder niet bij nagedacht.... verder heb ik hem gevraagd wat hij nou echt maandagavond heeft gedaan. nou hij was echt naar het bos geweest. nou ok. en klaar niet meer over gesproken verder. ik laat het los. althans naar hem toe.
Ik moet eerlijk zeggen dat het mij nog steeds niet lekker zit. Ik ben erg gevoelig en voel dingen snel aan enzo. En het zit mij nog niet lekker. Nogmaals ik praat er nu verder niet met hem over. ik laat hem even lekker. daarom schrijf ik het hier van mij af. Ik vind dat toch wel erg prettig. Maar ik vind het zo gek dat hij donderdag t/m maandag als zijn zoontje er is weinig tot geen contact opneemt en dus achteraf toch dingen gaat doen en erover liegt. En nu weer een soort van ineens 'normaal' doet. Weer naar mij toe komt en blijft slapen alsof er niks is gebeurd. Ook al een soort van afgesproken dat ik donderdag weer bij hem slaap zoals altijd. het zit me gewoon niet lekker. ik kan er niks aan doen...
Ik ben wezen lezen over schema therapie. nog nooit van gehoord!!! gek hé. loop je al jaren in die wereld en dit is compleet nieuw voor mij. lees hier en daar ook dat het vaak vergoed word met verwijzing van je huisarts. Maar als ik het zo lees enzo lijkt het mij zeker wel wat en ga ik hier achter aan en mee aan de slag! maar even denk ik goed aan mijzelf werken en hem en onze relatie even gewoon laten voor wat het is. ja hoe moet ik dat uitleggen.... uhm er niet teveel mee bezig zijn. gewoon laten gaan zoals het gaat en niet mij druk ( proberen ) te maken.
Het kan ook zijn dat ik mij momenteel wat down voel omdat ik niet zo lekker ben. mijn zoontje had vorige week koorts. en is al wat dagen verkouden / hoesten / hoofdpijn en keelpijn. geen corona dat heb ik getest. ik heb er wat van mee gepikt volgens mij want ik heb ook al 3 dagen last van mijn keel. nu vamorgen kom ik uit bed en voel ik mij niet heel fit. ook wat hoesten en snotterig. verder moe. maar heb dan ook het hele weekend aardig in de stress gezeten en mij momenten vreselijk druk gemaakt.
Sorry, maar ben ik de enige hier waar hele andere gedachten gaan opspelen dan een burnout? In je openingspost lees ik zaken als niks van niemand willen, maar dan wel gezellig lopen doen op een verjaardag? En daarover liegen tegen jou? Waarom zou die daar in hemelsnaam over liegen? Wat voor onzinnige leugen is dat? Om nog maar te zwijgen over die "6 uur in een bos lopen". Er gaan bij mij heel wat andere alarmbellen af en ik herken een heleboel zaken uit je post.
Toegegeven, ik ben geen psycholoog en heb 0,0 ervaring met een burn out. Dus als dit schoolvoorbeelden zijn van klachten bij een burnout, dan laat ik me graag corrigeren.
Rebecca87 schreef op 22-02-2023 om 13:46:
Ja tuurlijk maak ik mij zorgen om mijn relatie. Naja mijn relatie... onze relatie. Maar ik maak mij het meest zorgen om hem! En nee hij MOET niks! maar ik mag hem toch wel advies geven over dat het verstandig is om hulp te zoeken voor de burn out. kijk wat hij ermee doet moet hij uiteraard zelf weten. Ik wil niet dat hij naar mij MOET luisteren. maar ik probeer hem wel te helpen om hopelijk te voorkomen dat het erger word en hij echt een burn out krijgt. En nee NIET voor mijzelf maar voor hem. Want ik gun hem dat niet, niemand trouwens. daarbij heeft ie net een nieuwe baan waar hij nog in zijn proeftijd zit. Dat zegt ie zelf ook: verdorie ik ben nog niet eens door mijn proeftijd heen! Ik heb hem alleen gezegd dat het mischien goed is om erover te praten op het werk. zodat ze weten van hoe en wat en er rekening mee kunnen houden. waardoor ze mischien wat minder werk in kunnen plannen bijvoorbeeld de komende 2 weken ofzo. zodat hij wat meer vrije tijd heeft voor zichzelf en de rust kan pakken die hij nodig heeft nu. ipv koppig doorgaan en straks wel echt onderuit gaan.
Is dat zo verkeerd om tegen hem te zeggen als goed bedoeld advies? moet ik dan maar zeggen: oh ok. rot voor je. ik hoor het wel als je er weer uit ben? en hem dan maar aan zijn lot overlaten. dat lijkt mij nou ook niet de oplossing.
En nee hij MOET zich niet naar mijn wensen en onzekerheden buigen... dat is onzin!
Probeer wel die hoofdletters een beetje achterwege te laten. Je zit met een probleem, je weet niet precies wat je daar mee aan moet en komt hier om ervaringen/meningen te lezen. Het komt een beetje schreeuwerig over als je dan met hoofdletters tikt. We hebben het, over het algemeen, hier allemaal goed met elkaar voor, ook al komen niet alle meningen altijd overeen.
In mijn draadje over het uiteindelijke vreemdgaan van mijn vrouw kreeg ik ook wel eens wat reacties die niet helemaal overeen kwamen met hoe ik me op dat moment voelde of hoe ik het beleefde. Maar dat komt natuurlijk omdat we het van de zijkant bekijken. Probeer die nuance aan te brengen als je reacties leest.
Elpisto schreef op 22-02-2023 om 16:17:
[..]
Sorry, maar ben ik de enige hier waar hele andere gedachten gaan opspelen dan een burnout? In je openingspost lees ik zaken als niks van niemand willen, maar dan wel gezellig lopen doen op een verjaardag? En daarover liegen tegen jou? Waarom zou die daar in hemelsnaam over liegen? Wat voor onzinnige leugen is dat? Om nog maar te zwijgen over die "6 uur in een bos lopen". Er gaan bij mij heel wat andere alarmbellen af en ik herken een heleboel zaken uit je post.
Toegegeven, ik ben geen psycholoog en heb 0,0 ervaring met een burn out. Dus als dit schoolvoorbeelden zijn van klachten bij een burnout, dan laat ik me graag corrigeren.
naja dat heb ik dus ook. ik vind het maar raar gedrag... tegen je partner roepen dat je je zo ellendig voelt dat je niks kan maar wel naar een verjaardag en gezellig met de hele club bij zijn ouders gaan eten. terwijl we het daar over de telefoon meerdere malen over hebben gehad en er volgas over word gelogen. nee mijn zoontje is opgehaald en thuis gebracht. nee ik heb niet bij mijn ouders gegeten enz enz.
nu is het verhaal: Ik heb het geprobeerd om gewoon mijn ding te doen in de hoop dat ik mij dan beter ga voelen. maar dat is helaas niet gelukt. ik had het je nog zelf wel verteld... kijk hij is mij niks verschuldigd. en ik snap ook dat als je je zoontje heb die hij naar zijn zeggen MOET halen omdat zij hem niet ondersteunt als er wat is dat je dan in ieder geval wat wil doen omdat je het dat jongetje ook niet aan kan doen om maar de hele dag binnen op de bank te hangen 4 dagen lang. En dat hij toch gaat eten en naar die verjaardag vind ik alleen maar goed! dat hij dat toch heeft geprobeerd. maar er over liegen tegen mij is wat jij net beschrijft: totaal onzinnig! nergens voor nodig.
Maar mag ik vragen: Je zegt bij mij gaan er andere alarmbellen af en ik herken een heleboel zaken. wat bedoel je daarmee? waar denk je zelf aan?
en sorry voor de hoofdletters... dat is niet scheeuwerig bedoeld. meer benadrukken zeg maar 
Hoofdletters komen heel schreeuwerig over. Tegenwoordig kan je op het forum ook vet, cursief, of onderstreept schrijven, dus als je per se iets in je tekst zichtbare nadruk wilt geven, kan je het beter daarmee doen. Maar vaak is nadruk niet eens per se nodig.
