Is een einzelganger zijn schadelijk voor je toekomst/kinderen, ofwel geen zoete inval?

Ik denk

dat als je het je hele leven prettig vindt om op jezelf te zijn, je dat ook prettiger vind op je ziek- of sterfbed. Want waarom zou je dan opeens wel allemaal mensen om je heen willen hebben?
Dus ik denk dat het probleem kleiner is dan je denkt.

Als je fysiek beperkt raakt...

... heb je meer mensen om je heen nodig, prettig of niet. Je moet toch eten, je huis en kleding moeten schoon, dat soort dingen.

En dat bezoek vermoeiend kan zijn - dat herken ik wel als het om vage kennissen gaat, of collega's van mijn man. Mensen met wie je converseert maar met wie je verder weinig deelt. Heel vermoeiend vind ik dat.
Maar mijn eigen familie of de paar vriendinnen die ik heb - dat vermoeit helemaal niet. Hoewel, als ik erover nadenk... Ik dóe liever samen iets dan dat ik op visite zit/visite krijg. Samen in de tuin rommelen, wandelen, een kamertje opknappen, eten klaarmaken en ondertussen kletsen.

Dit had ik kunnen schrijven

Sociale contacten onderhouden vind ik dodelijk vermoeiend. Eigenlijk heb ik genoeg aan contact met collega's op het werk - en thuis mijn kinderen.
Ik heb dan ook nauwelijks (of eigenlijk geen) echt hechte vriendschappen, wel een beperkte kennissenkring. Krijg ook zelden of nooit bezoek, maar heb hier ook geen behoefte aan.
Waar ik vooral mee worstel is het "anders" zijn. Je "hoort" toch vrienden te hebben, op bezoek te gaan etc - ben ik dan wel normaal? Maar dat is meer het idee dat ik aan een soort standaard moet voldoen, dan dat ik er zelf problemen mee heb.
En inderdaad, wat als je hulpbehoevend wordt, baan kwijt raakt, en dus ook die beperkte contacten kwijtraakt. Ik merk het deze dagen bv. omdat kinderen niet thuis zijn. Maar aan de andere kant heb ik ook geen zin om naar familie te gaan (is me wel gevraagd)...
Ik hoop dat dit mijn kinderen later beter af gaat. Vriendjes zijn altijd welkom, speelafspraakjes nooit een probleem. Maar ik kan hen dus niet "voorleven" hoe je als volwassene sociale contacten onderhoud. Of dat een probleem is weet ik niet. Het lijkt me wel een nadeel. Bij hun vader en zijn vriendin zien ze wel een ander voorbeeld. Hopelijk compenseert dat een beetje.
Ik houd me ook aanbevolen voor tips om ontspannen met anderen om te gaan (hoe knoop je een gesprek aan met een relatief onbekende??)

Einzelganger

Ja eigenlijk denk ik ook dat het niet zomaar een kwestie van einzelganger is. Een mens is toch een kuddedier? Altijd moe en verlangen naar rust klinkt eigenlijk ook wel een beetje depri.

Maar: wat ik van Anna zou willen weten bijv. hoeveel kinderen heb je, ben je getrouwd en heb je een grote familie? Is het vrij begrijplijk dat je 'af en toe' alleen wil zijn of ben je je bewust aan het afzonderen?

Mooie discussie, dit!

Als ik terugdenk, hadden mijn ouders ook zelden bezoek. En ze gingen nooit op visite. Nou ja, bij familie, op verjaarsbezoek. Mijn moeder een enkele keer bij een buurvrouw, maar dan vooral omdat die buurvrouw in nood zat, niet zozeer voor de gezelligheid. Meer functioneel en dat herken ik wel. Ik heb een hekel aan sociale situaties waarin ik niks nuttigs/zinnigs te doen heb en alleen maar hoef te converseren. Brrr.

Wij hebben ook zelden visite. Het lijkt me best leuk hoor, maar het gebeurt gewoon niet. En als we van plan zijn iemand uit te nodigen, schuiven we dat heel lang voor ons uit. Raar. We hebben genoeg aan onszelf, eigenlijk.
Maar als ik alleen zou komen te staan, tja, wat dan.

Het leek/lijkt me altijd leuk, lange tafels met veel gezellige mensen en lekker eten - maar hier in huis komt het er niet van. Behalve met onze eigen kinderen.
Vroeger hadden de oudste twee een fase waarin ze vaak loge's nodigden, dat was erg leuk en dan genoot ik helemaal mee. Maar dat waren hun vrienden.

Als ik geen kinderen had, zou ik vast wel wat allenig worden op hoge leeftijd. Mijn moeder houdt ook nog steeds niet van bingo-en, terwijl de meeste andere bejaarden dat fantástisch vinden. En erg gezellig!

medemensje

Geen vrienden

Wij hebben ook gemerkt dat wanneer het in je gezin niet zo lekker loopt allemaal (wij hebben dan een autistisch kind waardoor veel problemen zijn die niet begrepen worden door anderen), iedereen je laat vallen.
Bij ons is dat zelfs ook familie. Zelfs mijn eigen moeder laat me vallen als het er op aan komt.
Wij hebben dan ook bewust contacten verbroken en hebben de afgelopen jaren er voor gekozen om ons alleen nog op ons gezin te richten.
Ik vond dat in het begin heel moeilijk want ik wilde zo graag sociale contacten, mensen over de vloer..
Maar als je telkens weer gekwetst wordt door die mensen die jou en je gezin niet (willen) begrijpen, hoeft dat ook allemaal niet zo meer.
Nu we een paar jaar verder zijn vind ik het eigenlijk heerlijk om een einzelganger te zijn.
De behoefte aan contacten is weg, ik heb nu genoeg aan af en toe een babbeltje op straat of op het schoolplein.
Lekker rustig en ik kan doen wat ik zelf leuk vind.
Over de toekomst maak ik me zorgen in die zin dat ik het vreselijk zou vinden in een bejaarden- of verzorgingstehuis terecht te komen, waar je weer aan sociale verplichtingen moet doen...

Autistisch, foske

Foske, om even op jou in te haken: mijn zoon is ook (als) autistisch (gediagnosticeerd). Soms denk ik dat dat door mij komt, omdat ik 'ook' zoveel moeite heb om met andere mensen om te gaan.

Wat is er nu eerder: de angst om met anderen te zijn of is zoon zo bang om met andere mensen om te gaan omdat ik dat als voorbeeld heb gesteld? (oftewel: ben ik de oorzaak van autisme van mijn zoon?). Voor de zekerheid: ik ben regelmatig naar een psycholoog geweest die autisme bij mij heeft uitgesloten. Maar ik ben natuurlijk wel een relatie aangegaan met iemand (vader van mij zoon) die een aan zulks verwante stoornis heeft en waarom doe ik dat dan?

ps: wat is er mis met bingo?

Nothing ever goes the way you planned

Dus: "Nothing ever goes the way you planned." Of: "Life is what's happening to you, while you're busy making other plans."(John Lennon).

Gewoon je hart volgen, van het moment genieten en doen wat bij je hoort en goed voelt. Dat heb ik wel geleerd in de afgelopen 45 jaar, met allerlei vreemde ups en downs.

Vreemd voorbeeld: vandaag zei ik tegen oudste dochter dat de mouwen van de winterjas van haar 9-jarige broer weliswaar wat kort waren, maar dat ik niet nu alvast in de uitverkoop een jas voor volgend jaar voor hem zou kopen. Mijn levensles is: loslaten. Ik zie wel. Volgend jaar komt er wel weer een prachtjas voorbij op het goede moment. Of niet. Vroeger had ik hele voorraden jassen voor al mijn kinderen...

Saai

De vraag die jij stelt houdt mij ook regelmatig bezig. Voor mij voelen sociale contacten ook vaak als verplichting en ik kan enorm genieten van mijn eigen gezelschap. Het is niet dat ik het voor stress zorgt, maar meer dat ik mij doorgaans verveel met andere mensen. Ik ben ongeschikt voor "small talk" en prietpraat.
Ik denk wel eens dat ik vriendschappen vooral onderhoud voor het geval ik alleen kom te staan. Mijn energie voor andere mensen is beperkt en op dit moment wordt opgebruikt door man, kids en de noodzakelijke sociale contacten op het werk. Buiten dit wil ik alleen zijn, met mijn eigen gedachten en bezigheden. Alles wat van mijn tijd alleen afsnoept voelt als belasting en verplichting (en een beetje als diefstal)

Herkenning

Ik herken veel in al jullie verhalen. Zowel mijn man en ik hebben ook een lage sociale behoefte, om het zo maar eens uit te drukken. Dit is bij mij trouwens niet van huis uit meegegeven. Mijn ouders hadden en hebben nog steeds vrij veel sociale contacten. Dus dit is echt iets wat uit mijzelf voortkomt. Ik krijg ook steeds meer vrede met het feit dat ik een behoorlijke einzelganger ben. Ik doe er niemand kwaad mee. Mijn kinderen laat ik volledig vrij in hun sociale contacten. Vrienden zijn welkom (tenzij het echt niet uitkomt) en hoe zij later hun leven willen invullen op dit vlak is volkomen aan hunzelf.

Maar ik las in sommige van jullie reakties dat sommigen van jullie een soort angst hebben voor contacten. Dat is toch wel een verschil. Dat ervaar ik zelf niet zo. Met bepaalde mensen heb ik (op mijn manier) een zeer goed contact maar daar hoef ik ze niet vaak voor te zien. We weten gewoon van elkaar dat het wel goed zit, ook al zien we elkaar niet veel. Dat is wel een geruststellende gedachte; dat er geen verplichtingen of schuldgevoelens hoeven te zijn.

Op zich wel eens met beatrix

Ik vind er wel veel inzitten hoor wat zij zegt maar volgens mij kun je het niet meer tegenhouden. De wereld wordt steeds individualistischer, ik merk het ook om me heen. Men is niet echt meer geinterresseerd in elkaar, of je moet al hele dikke vrienden zijn. Buren schieten je niet meer te hulp als er iets is, je moet jezelf maar redden. Ik weet niet of dit alleen door de computer komt, tenslotte communiceer ik met mijn buren niet via de pc..
Kerstkrans, die twijfel die jij hebt herken ik wel. Is mijn zoon autistisch omdat ik niet het goede voorbeeld geef? Toch weet ik wel zeker dat ik er alles aan gedaan heb om hem op het sociale pad te krijgen. Zeker toen hij kleiner was was ik altijd bezig met vriendjes vragen en speelafspraakjes maken. Alleen hij had er zelf niet veel behoefte aan.
Ik ben zelf net zo, ik denk dat ik ook een vorm van autisme heb hoor, want ik moet ook niet al te veel en te vaak mensen om me heen hebben. Ik vind het soms al te veel als iedereen in het weekend thuis is Ben graag op mezelf en hou niet van verplichtingen.
Toch mis ik het wel om met een goede vriendin ergens naar toe te gaan; bioscoop, shoppen, etentje ofzo. Dat anderen dat hebben kan ik wel jaloers op zijn.
Ik heb daarom ook besloten om dit ihv in mijn eentje te gaan doen als ik daar zin in heb, ik heb geen zin meer om allerlei leuks te missen

Beatrix

Op zich begrijp ik wel wat Beatrix bedoelt. Vergeleken met zo'n 30 jaar geleden en misschien nog wel langer is het wij gevoel steeds meer verdwenen en die komt alleen nog maar tevoorschijn bij grote vreugde, gemeenschappelijke woede, of groot verdriet. Het ligt echter niet aan mijn internetverbinding dat ik amper contact heb met onze buren. Door mijn internetverbinding heb ik wel véél meer contact met anderen dan zonder. Het is dan misschien niet van face to face, maar soms wel persoonlijker. Ik zie internet ook als uitkomst voor oudere mensen. Het geeft je het gevoel toch contact met de buitenwereld te hebben en mee te kunnen praten, ondanks dat het lichaam niet meer zo flexibel is om er altijd maar op uit te trekken. Niet alleen ouderen, maar ook mensen die normaal een vrij eenzaam leven leiden kunnen het gevoel hebben mee te doen doordat ze via internet wél dat sociale contact krijgen wat in het dagelijkse leven minder lukt.

Kaaskopje

Toch voel ik me niet minder eenzaam doordat ik op internet wel veel sociale contacten heb.
Ik vind ook dat 'real life' contact meer waarde heeft, voor mij dan. Als ik ergens verdrietig over ben voel ik meer bij een arm om mijn schouder dan de lieve woorden van een internetvriendin. Ik voel geen warmte of betrokkenheid door een beeldscherm. Kan best dat dat voor anderen anders is hoor, maar bij mij werkt het zo.
Ik vind het ook jammer dat men niet zo betrokken meer is bij elkaar als dat men vroeger was, ik mis dat best wel eigenlijk.

Ja maar foske

Wat bedoel je dan met "vroeger"? Tien jaar geleden? Dertig? Dertig jaar geleden was ik adolescent en keek ik heel anders aan tegen sociale contacten dan nu. Toen praatte ik óók niet met mijn buurvrouw van 80.

Tirza

@ niemie

En ik herken weer heel veel in jouw verhaal. Ook mijn ouders hadden weinig sociale contacten en met mij is het precies hetzelfde. Ik heb heel veel kennissen die ik regelmatig zie of spreek, maar ik heb niet de behoefte om al deze mensen over de vloer te krijgen. Het komt bij mij ook niet voor uit angst, meer de drang om 'mijn eigen leven te kunnen leiden'. Bij mij is het niet de zoete inval en eerlijkgezegd moet ik er niet aan denken om te pas en te onpas mensen op de stoep te hebben staan, zodat al mijn plannen voor dat moment niet uitgevoerd kunnen worden.

Met mijn kinderen is het een ander verhaal. Vrienden/vriendinnen zijn altijd welkom en kunnen ten allen tijde meeeten of blijven slapen. Zoon heeft geen behoefte aan deze sociale contacten, dochter wel.

Onderhoud

Onderhoud van vriendschappen kost tijd. En als je veel op internet 'bent' gaat die tijd op aan andere contacten. Een mens leeft maar één keer.

Internetcontacten zijn nuttig en waardevol en gezellig! Maar ook vluchtig.

Maar hetzelfde herinner ik me van een vereniging waarin ik een jaar of tien, twaalf veel vrije tijd investeerde. Was erg leuk. Leuke mensen ook. Maar toen ik die vereniging verliet, was ik de contacten kwijt. Het leven gaat door.

Net zoals bij een leuke werkkring waarvan je node afscheid neemt. "Kom nog eens langs!' roepen ze als je vertrekt. Maar als je dat inderdaad doet, is het best wel gezellig, maar je hoort er niet meer bij.

Ik denk dat goede contacten met dichtbij wonende mensen het 'makkelijkst' te onderhouden zijn. Alle kans dat je elkaar tussen de bedrijven door tegenkomt en even wat deelt. Zou blijft het draadje stevig.

Lidwientje

Ik ben waarschijnlijk in jouw ogen een enorm sociaal dier. Inderdaad, meerdere (goede) vriendinnen en altijd wel in voor gezelligheid (daarentegen heb ik ook absoluut tijd nodig voor mezelf maar dat terzijde). Weet je wat mijn ervaring is.... ik heb eigenlijk juist de oninteressantste gesprekken met de vriendschappen die ik zo heel af en toe zie. Zeg maar de mensen (vriendinnen) die niet dagelijks deel uitmaken van mijn leven. Dan gaat het inderdaad meestal over de kinderen (gaaaaap!). De vriendschappen die er werkelijk toe doen.... daar heb ik gesprekken en gezelligheid mee waar ik ook werkelijk iets aan heb en wederzijds ook. Ik denk (kan het mishebben) dat de vriendschappen die je had/hebt op een niveau blijven hangen waardoor je nooit dat laagje dieper komt bij iemand. En dan... zijn "vriendschappen" inderdaad vermoeiend en niet verrijkend. In dat laatste geval zou ik ook liever geen vrienden hebben (denk ik).

Wat ik me afvraag

"Ik geniet ook nooit van contact met anderen, ben altijd afgepeigerd als er iemand op bezoek is geweest... "

Als je dit zegt, heb ik het idee dat je heel erg makkelijk over je grenzen laat gaan, en dat je mensen dus verder laat gaan dan je wil, en dat is emotioneel uitputtend.

Als je je hierin herkend, dan zou ik op zoek gaan naar methodes om je limieten te beschermen, en dan zul je merken dat andere mensen helemaal niet zoveel energie hoeven te kosten.

Ik denk wel dat je gezien je karakter altijd selectief zult blijven, maar daar is niets mis mee. Beter een paar goede vrienden dan een heleboel kennissen die je ook niet meer ziet als het misgaat, maar wel bergen energie kosten!

Saai

Dat over kinderen praten snap ik wel. Ik maak makkelijk contact maar ben verder wel moeilijk In die zin dat het vaak het enige is dat ik gemeenschappelijk heb met een moeder van school of iemand van internet is dat we allebei kinderen hebben. En dat vind ik dan uiteindelijk toch een beetje saai (ook al praat ik graag over mijn zonen). Ik ben nog maar 1 persoon tegengekomen met gemeenschappelijke smaak (boeken/interieur/muziek etc.) en dat is mijn man.

Reaktie

Hoi

Even een korte reaktie tot dusver, zal er morgen uitgebreider op ingaan *heb dan meer tijd*, maar alvast voor nu:

Zo geisoleerd leef ik niet, ben getrouwd, heb dus een man en ook nog eens 3 kinderen (10, 8 en 6 jaar oud). Ook nog een baan voor 24 uur per week...

Ik heb geen moeite met korte en oppervlakkige contacten, kan prima op het schoolplein een kwartier met een moeder kletsen over de kids, de paniek slaat eerder toe als diezelfde moeder ineens koffie met me wil drinken. Gatver...

Op gezin en werk na mijd ik contacten liever dwz wat diepgaandere contacten waarbij mensen over de vloer komen, wat langer bij je in huis zijn en waarbij het net even meer dan is dan smalltalk over het zonnetje wat zo lekker schijnt...

Ga er morgen dieper op in.....

Neem dan jullie opmerkingen zeker mee....

groet Anna

Anna

Ik denk dat ik een beetje net zo als jou ben.
Ik vind het prettig met mensen om te gaan,als ze mar niet te close worden.Ik heb 2 goede vriendinnen,jeudvriendinnen,die net zo zijn.Dus we voelen ons niet veplicht iedere week te bellen enzo,soms zien we elkaar weken niet,maar als we elkaar zien dan is het vertrouwd en voelt het goed.Van deze vriendschappen word ik ook niet moe,ze kosten me geen energie.Nieuwe vriendschappen zoek ik niet op,als ik al geen tijd heb voor de 2 vriendinnen die ik nu heb ,heb ik zeker geen tijd voor nieuwe vriendschappen.
Ik heb jaren bij iemand paardrijles gehad die net voor zichzelf begon,dat was erg leuk.Toen kwamen er nog meer vrouwen lessen en gingen we in een groepje iedere dinsdag naar het bos,ook nog erg leuk.Maar ineens werd het een vriendenclubje,niet meer alleen paardrijden samen ,maar ook met elkaar uit eten,met z'n alle met de kinderen naar de Efteling enz enz.Dan haak ik af.Ik heb daar de energie en de tijd niet voor.Ik heb geen zin in het gezeur waarom ik niet mee ga enzo dus ik trek me terug.Ik kreeg zelfs het gevoel dat ze aan me bleven trekken en dan trek ik me steeds meer terug,ik ga er nu zelfs niet meer lessen.
Mijn zoon heeft problemen met omgang met andere kinderen dus is daardoor oo kerg op zichzelf,maar mijn dochter is erg sociaal,heeft veel mensen om zich heen nodig,net als nu in de vakantie,is ze gee ndag,geen middag zonder vriend of vriendinnen.Heeft het liefst iedere dag een logeerpartij.Zij heeft het in zich om tegen iedereen een praatje te beginnen,al is het in de rij bij de supermarkt.Dus ik denk niet dat het schadelijk is voor je kinderen.En later..........ik zie dat mijn moeder nu hechter wordt met vriendinnen.Dus misschien dat ik later ook in deze levensfase kom.
Ik heb nagedacht ,als ik nu ziek zou worden,zou ik ook niet veel bezoek krijgen.En als ik later ouder ben,niet hoef te werken en de kinderen niet meer thuis wonen,heb ik misschien wel zin in vriendschappen en die kom ik dan vanzelf wel tegen.

Reaktie 2

Hoi

Ben ik dan met de beloofde reaktie...

Pas toen mijn vader zo ziek/bedlegerig werd werd ik met de neus op de feiten gedrukt. Okee, pa was een einzelganger en had ook op zijn ziekbed geen behoefte aan drommen mensen om hem heen, maar door het afgezonderde leven wat zij hadden stond ma er alleen voor en heeft zij hem jarenlang in haar uppie verzorgd (samen met de thuiszorg). Er was niet echt iemand om haar te ontlasten en daar ben ik toen wel van geschrokken. Het had zoiets treurigs, het leuke leventje was over, zieke man, ma die de deur niet meer uit kwam en niks anders deed dan manlief verzorgen en uiteraard ook nog maar 1 gespreksonderwerp over had...

Hoe zit het met mij ? Het zit in de genen denk ik..

Ik heb ook geen innige vriendschappen en er eigenlijk ook geen behoefte aan. De contacten waar ik niet omheen kan kosten me al moeite genoeg.. Voorbeeldje; schoonmoeder woont aan de andere kant van Nederland dus als ze komt blijft ze meteen een paar dagen logeren. Ik kan daar dagenlang tegenop zien, compleet gestresst zijn en als ze er is ben ik niet te genieten. Ben mezelf dan niet en voel me gespannen. Heel vervelend en uiteraard voelt ze dat ook aan...

De vrijblijvende contacten gaan prima, dieper hoeft van mij ook niet... Ben ook nooit jaloers op anderen die met vriendinnen uitgaan ofzoiets, ik ken die behoefte niet zo... Dus eigenlijk ga ik mezelf niet forceren, ik zou alleen willen dat ik wat relaxter om kan gaan met de onvermijdelijke contacten (zoals oma's enzo)

Voor mijn kinderen gun ik het anders, maar toch sta ik nooit te springen als hier kids komen spelen, die geven me dan ook weer een gespannen gevoel. Het is net alsof ik dan een rolletje moet spelen, die van gezellige en vrolijke moeder, brrrrrrr....

Ik had idd. ook visioenen van lange tafels met lachende mensen hier in huis, maar ik vrees dat het voor mij niet is weggelegd.

Probeer in elk geval vriendjes hier welkom te laten zijn, maar eerlijk is eerlijk; ik vind het moeilijk...

groet Anna

Herkenning

Ik ben ook geen social butterfly. Heb enkele goede vrienden en hier ook genoeg aan.
Bij mijn werk heb ik veel collegas, waar ik hartslikke goed grapjes mee kan maken en gek doen, mensen in mijn postwijk waar ik lekker praatjes mee maak - daar hou ik wel van, maar deze contacten gaan niet dieper.

Ben ook niet zo'n groepenmens, bijvoorbeeld een week vakantie met schoongezin is echt iets, wat ik nooit meer ga doen. Da's geen vakantie voor mij.

Ik vindt het wel gezellig, als mensen effe om de koffie komen (gebeurt hier dagelijks), maar een heel weekeind met de complete schoonfamilie als logees om me heen, da werd ik echt knettergek van.

Verjaardagsfeestjes zijn ook mijn ding niet. Omdat dat zijn weer groepen, daarbij voel ik me niet op mijn gemak.

De zoete inval...brrrrrrrrr...

Nee, hier ook geen zoete inval! alhoewel ik me dat vroeger wel anders had voorgesteld. Ik ben zelf vrij sociaal aangelegd (denk ik tenminste). Maar goed; getrouwd, en twee kinderen gekregen met allebei een vorm van autisme. Dan is je zoete inval een heel eind over!
En het gekke is, in de hele groei samen met mijn man en kinderen, ontdekte ik dat ik zelf ook best veel behoefte heb aan duidelijke afspraken, en vaste structuur, ons gezin draait er gewoon het beste op!
Ik herken in jou verhaal veel van mijn kinderen, schrik niet! bedenk je dat niet iedere vorm van autisme even zwaar en moeilijk is en er lopen ook heel veel mensen rond die tot het "grote grijze gebied" behoren; nooit een diagnose, wel veel symptomen. Ik reken daar in de tussentijd ook aardig wat familie leden toe en ook mijn eigen man.
Wij zijn geen wereldvreemde einzelgangers, maar sociale contacten lopen wel vrij gestructureerd, zomaar effe binnen wapperen word hier niet altijd op prijs gesteld. Vooral de kinderen kunnen daar niet goed mee om gaan. Als er bezoek komt bereid ik ze daarop voor, zo ook als we ergens naartoe gaan. Hun eigen sociaal leven is vrij beperkt, jongste heeft bijna nooit een vriendje te spelen, oudste zo 1x in de week. In de vakanties (zoals nu) is het super rustig... we zijn gewoon thuis, en ze vragen niet naar vriendjes/ vriendinnetjes. Eigenlijk genieten ze het meeste als we gewoon met z'n viertjes thuis zijn en er niet teveel hoeft.
Maar goed, terug naar het topic; met z'n vieren op een eilandje is natuurlijk geen optie! en ik vind het wel heel belangrijk dat je contacten hebt en houdt.
Een club/ sport/ vereniging, is wel vaak een ingang om je kennissen kring uit te breiden zonder dat mensen meteen "bij je op schoot moeten zitten". Ik zit zelf bij een sport vereniging, en mijn dochter ook. Het fijne is dat ik zeker wel gemist wordt op een training, want ik sport vrij fanatiek, maar met alle aanhangende uitstapjes ga ik maar zelden mee, ik hoef niet zo nodig de kroeg in met mijn sportmaatjes. In de tussentijd weten de meesten ook wel dat ik die behoefte niet heb, maar daar is het contact niet minder leuk door. Ook dochter geeft zo haar grenzen aan; kan binnen de club leuk met leeftijdsgenootjes omgaan, maar zal ze niet snel thuis uitnodigen of mee op kamp gaan ... dat hoeft ook niet allemaal, iedereen is anders.
Pfoeh, sorry, lang verhaal nog... maar goed, het kwam door die uitdrukking "zoete inval" waar ik een beetje de kriebels van krijg. Het wordt nl bijna altijd als iets positiefs gezien, net zoals dat ieder kind spontaan en sociaal moet zijn, dat is niet zo, mensen verschillen nou eenmaal. Drong dat nou maar eens door tot al die spontane zoete invallers!
groetjes, Tess

Anna

ik denk dat geen enkele vrouw staat te springen van een schoonmoeder een paar dagen te logeren. Je wilt het toch netjes hebben, en je kunt niet echt je eigen gang gaan. Dus dat zou ik gewoon accepteren als "normaal gedrag".

Wat betreft vriendjes,
"Het is net alsof ik dan een rolletje moet spelen, die van gezellige en vrolijke moeder, brrrrrrr...."

ja gewoon niet doen. Probeer eens jezelf te zijn. Kinderen accepteren je gewoon zoals je bent hoor. Zul je zien dat het een stuk minder moeilijk wordt.