Is relatietherapie nuttig?
Kennen jullie nou stellen die in relatie therapie zijn gegaan en daar echt oprecht beter van zijn geworden? Ik ken voornamelijk koppels waar de relatie therapie het begin van het einde was. Geen oorzakelijk verband maar het leek een soort laatste redmiddel dat uiteindelijk toch niet werkte. Daarnaast koppels die doorstruggelen ook na de therapie en iets hebben van "tja, je weet niet hoe het geweest zou zijn als we het niet hadden gehad, maar eigenlijk moet je het bijhouden". Het gaat eigenlijk niet beter dan voor de relatie therapie blijkt als je een van hen twee spreekt. Maar toch leven ze samen door omwille van de kinderen.
Ik ken een koppel die echt beter zijn geworden maar ik heb zelf de indruk dat die het ook wel zonder gered zouden hebben.
Het is geen persoonlijk probleem van mij, het kwam op op een verjaardag. Waarbij de dames meer het nut ervan leken in te zien dan de heren. Hoe ligt het hier? Ben gewoon benieuwd.
"zegt u er nu ook eens iets van"
Ja nog even. Iemand zei op die verjaardag "volgens mij worden mannen meegetrokken naar de relatietherapeut door vrouwen die dan gaan zitten kijken naar de therapeut met een gezicht van zegt-u-er-nou-ook-eens-iets-van".
Het lijkt me heus dat de therapeut daar niet intrapt maar zit er een kern van waarheid in? De mannen op de verjaardag moesten er erg om lachen.
Gehoord van een auteur
van enkele relatieboeken.
Bij een stel dat zich meldt, heeft vaak de ene van binnen al besloten dat hij/zij niet verder wil met de relatie ( en de andere wil graag verder). Hij/zij stemt toch in met therapie omdat dan vastgesteld kan worden dat hij/zij er echt alles aan gedaan heeft en dus niets verweten kan worden. Maar ja, of dat altijd zo is ?
Deze man vertelde me dat hij altijd eerst bij allebei een persoonlijkheidstest afneemt waaruit af te lezen is waar iemand knelpunten kan verwachten. De vraag is dan hoe hiermee om te gaan.
De ene therapie is ongetwijfeld de andere niet.
zegt-u-er-nou-ook-eens-iets-van
Leuk cliche grapje, maar er worden hier regelmatig dames naar relatietherapie verwezen (o.a. door mijzelf) die aan het eind van hun latijn zitten. Dus zo'n vrouwending is het nou ook weer niet
De klacht is nogal eens dat mannen vaak niet willen of kunnen praten. Dus dat verklaart misschien een beetje de weerstand van de mannelijke kant, want therapie is praten.
Of het werkt? Veranderen is het moeilijkste wat er is...
Hmmm
Ik ben anders dan de gemiddelde collega waar ik mee werk. Ik duik graag in de inhoud, zoek iets helemaal uit hoe het zit maar ik vind het lastig om mijn bevindingen te 'pitchen'. Het liep niet fijn met een collega die extravert is, met iedereen graag praat en ' gezelligheid' hoog in het vaandel heeft. Zij vond dat wij eens samen moesten gaan koffiedrinken om elkaar beter te leren begrijpen, ik vond dat we samen een project moeten gaan doen om elkaar beter te leren begrijpen... Je snapt, we begrijpen elkaar nog steeds niet.
Dus, in aanvulling op ad: je gaat iets doen samen waarbij de gemiddelde man meteen flink op achterstand staat: praten. Waarom zijn dit soort dingen er niet vanuit de man gezien? Iets competitiefs waarbij je ook nog wat woorden wisselt, iets dóen ipv zitten en praten?
Ja hoor
Wij hebben relatietherapie gehad. Op initiatief van mijn man, op een moment dat hij een 'affaire' had. Met goed resultaat volgens mij. Want nog steeds bij elkaar, best wel happy en inmiddels twintig jaar verder.
Ja nou weet je
Het is geen wondermiddel. Ook na de therapie moet je nog steeds aan de bak. Hooguit heb je wat handvaten aangereikt gekregen waarmee een en ander wat makkelijker loopt cq. bespreekbaar te maken is.
Ik zie het hier ook als een golfbeweging. De vakantie net achter de rug, iedereen is relaxt. Langzamerhand neemt het gewone leven het weer over en het is wachten op de eerste barstje in het geluk. Als je dat weet kun je een en ander ook beter plaatsen.
Het is en blijft ook hard werken zo'n relatie. Zeker met een paar kinderen en de sleet erin.
En over dat praten
Daa4 ben ik het juist niet mee eens. Zo'n therapeut kan juist goed helpen bij eindelijk eens een goed gesprek hebben. Ik geloof namelijk niet dat mannen niet kunnen praten, het is het onderwerp (help gevoelens....) wat het problematisch maakt. Een goeie therapeut kan daar iets mee. Want met het er niet over te hebben gaat het vaak toch niet weg. En met het er altijd over te hebben wordt het vaak ook niet beter. Een therapeut weet het gat tussen die twee stellingen wellicht te dichten.
Allebei Triva!☺/ot
Dan doe je het allebei!
Beetje geven, beetje nemen en investeren in elkaars behoeftes om tot elkaar te komen. Niet per se om de ander te snappen, wel om die beter te accepteren. Dus bedenk een project op een terras en ga de uitdaging aan, stap allebei uit je gebaande paadjes en doe het eens anders.
Ontopic:
Ik zag mijn huwelijk naar de knoppen gaan door onkunde en onwil en vroeg om samen aan de relatie te werken bij een deskundige, want het huis-, tuin- en keukenwerk ( avondje uit, samen iets ondernemen)hielp niet, mijn therapie, cursussen, afvallen, lezen over hetgeen er speelde ook niet.
Maar hij wilde niet, " ben niet gek of zo".
Dat brak iets bij me. Het brak letterlijk de relatie van mijn kant.
Je kunt een relatie niet in je eentje fixen. Geen enkele, ook niet met een collega, buren, familie enz.
Samen
Ik vind het ook wel bedenkelijk als je een relatie wel met een therapeut erbij kan herstellen, maar niet met zijn tweeën. Waarom wel wilskracht, in de aanwezigheid van een buitenstaander; heeft ‘houden van’ dan nog bestaansrecht.
de praktische uitvoering van 'houden van'
... daarbij kan een buitenstaander helpen. Elk mens heeft blinde vlekken, ook in relaties.
Onder voorwaarden kan relatietherapie zeker werken
De eerste is dat beide partijen zich voor de volle 100 % willen inzetten voor de relatie. De tweede is dat beide partijen kritisch naar zichzelf durven en willen kijken/in staat zijn tot zelfreflectie. De derde is dat de therapeut 'past'. En dan kan het werken. Bij ons in ieder geval heeft het gewerkt.
Verder eens met Wilgenkatje, een buitenstaande kan juist helpen om blinde vlekken aan te duiden en te helpen dingen over en weer uit te leggen. Een buitenstaander ziet ook (veel) beter de patronen en de dingen die voor het paar heel vanzelfsprekend zijn, maar eigenlijk ondermijnend (kunnen) zijn. En met een buitenstaander erbij hebben emoties veel minder de neiging om uit de bocht te vliegen. Als je je bij de therapeut absoluut veilig voelt kun je veel dieper gaan, is mijn ervaring. Dingen die je normaal gesproken misschien niet durft te bespreken omdat je bang bent dat je je emoties niet meer onder controle hebt, om omdat je partner je niet begrijpt, of omdat hij/zij boos reageert terwijl je juist troost nodig hebt. Al dat soort dingen kun je wel aangaan met de juiste therapeut.
@Flanagan: "Ik vind het ook wel bedenkelijk als je een relatie wel met een therapeut erbij kan herstellen, maar niet met zijn tweeën. Waarom wel wilskracht, in de aanwezigheid van een buitenstaander; heeft ‘houden van’ dan nog bestaansrecht." Het inschakelen van een buitenstaander heeft volgens mij echt helemaal niets met wilskracht te maken. Het gaat namelijk niet om wilskracht bij een therapeut, maar om je kwetsbaar op durven stellen. Je kunt nog zo zeer willen om bij elkaar te blijven, als je vastzit in negatieve patronen is het bijna onmogelijk om die zelf, zonder hulp, te doorbreken. Die therapeut is het vangnet. Zonder dat kun je allebei misschien wel springen, maar de kans dat je er dan beiden zonder kleerscheuren vanaf komt is wel klein. Met hulp van de therapeut kun je allebei wel veilig springen, en daarna kun je elkaar weer omhoog helpen.
De wilskracht zit hem juist in het tegen jezelf en elkaar te durven zeggen dat je het zelf niet kan. Maar dat je het wel heel graag wil.
Flanagan
Soms zit je vast in patronen. Blinde vlekken noemde iemand het. Dan kan een buitenstaander helpen om deze te herkennen en doorbreken. En spms gebeuren er dingen in een (langdurige) relatie die je door de pijn niet alleen kunt verwerken maar wellicht wel met hulp. Mijn partner en ik zijn net op intake geweest bij een relatietherapeut dus ik kan nu nog niet zeggen of het werkt. Ik wil er echter wel alles aan gedaan hebben inderdaad voordat ik mijn huwelijk zou beëindigen en mijn kinderen een scheiding “aandoe”. Want ooit hebben we voor elkaar gekozen in voor en tegenspoed. En een langdurige relatie vergt werk en onderhoud.
Wilskracht
Met wilskracht bedoelde ik de wil en het inzien door beide partners om een relatie te herstellen. Ik bedoelde niet het open staan voor therapie maar het inzien dat je 24/7 stil staat bij hoe je de woorden of acties van elkaar interpreteert.
In een relatie komen vaak aannames voor. In moeilijke tijden zijn die aannames eerder iets wat negatief geladen. Wat weer leidt tot wrijving.
De keuze om voorzichtiger om te gaan met aannames, de noodzaak voelende te vragen hoe het nu eigenlijk bedoeld was, ligt voor 100% bij jezelf. Ook communiceren als je te snel gereageerd hebt en durven toegeven dat je er te snel negatief in stond.
Als je in de spiegel kijkt en een situatie overweegt, weet je zelf vaak waar je de fout in ben gegaan. Ook al duurt het soms een paar dagen voor je die vlek ziet. Alleen is de drempel dan wat hoog om die stap te maken en het te bespreken omdat het ook een beroep doet op je vertrouwen dat de bespreking verhelderend werkt, hoe beangstigend dat soms ook lijkt. De angst voor een breuk belemmert communicatie.
Er zijn wel eens dagen dat ik voel hoe ik twijfel. Als ik dan de situatie overwogen heb, is het tijd om er zelf iets mee te doen voor de muis een olifant is geworden.
Ja maar
die wil en het inzien toon je toch (ook) door samen in therapie te gaan, als je tot de conclusie bent gekomen dat de problemen te groot zijn/de emoties te heftig zijn om er samen uit te komen?
Ik vind het echt een heel raar waarde-oordeel inhouden als je vraagt of 'houden van' dan nog wel bestaansrecht heeft? En bedenkelijk kan ik ook echt geen positieve kwalificatie vinden.
Ik lees dus maw in jouw posting dat jij vindt dat man en ik dan misschien nog wel bij elkaar zijn, maar dat dat niet echt houden-van kan zijn, wánt we hebben het alleen maar gered door in therapie te gaan. Echt, een hele rare kronkel vind ik dat. Maar ik trek het me niet persoonlijk aan hoor 
. Ik hoop alleen dat je er stellen die worstelen met de vraag of therapie ze kan helpen niet afschrikt. Want voor sommige mensen werkt het dus wél.
Dat is niet altijd zo Flanagan
Dat iedereen even goed is in te spiegelen.
Bovendien is er vaak ook niet één waarheid.
Eens met Pennestreek
Eens met Pennestreek en Ginny.
Altijd goed
Hier een (eerdere) ex die de therapie, praten over je zelf, zo niets vond, dat hij nog liever uit elkaar ging.
Achteraf denk ik wel dat je moet voorkomen om er van alles bij te halen aan oude koeien. Waar gaat het eigenlijk over? Dat zijn toch faseverschillen en wat je wil in het leven de komende tijd. Ga je nog wel dezelfde kant uit.
Ik ken een stel. Hij affaire gehad. Ze wilden er samen uitkomen. Helemaal opnieuw begonnen, nieuwe woonplaats er. Therapie gedaan en >20 jaar later nog steeds gelukkig.
Maar goed, daarin tegen ken ik ook genoeg (ex) stellen die het niet hebben gered.
Inzet was daarbij bij de meesten het struikelblok. 1 van tweeën liet het dan toch barsten.
Pennenstreek,
Ik had geen mening over jou en je man toen ik de vraag over het bestaansrecht noemde.
Het was meer een vraag aan mijzelf, gelijk aan de gehele post #14. Sorry, als je dacht dat het een kritiek naar mensen was die kozen voor therapie.
Precies wat je zegt Pennenstreek
Beide partijen moeten dit echt willen doen enz.
Nou, een andere manier of vanzelf was dan vast ook wel gelukt hoor.
Ik zie het ook niet als iets negatiefs, het is gewoon *een* manier. Die mi wel erg veel aandacht krijgt vandaag de dag, ik weet wel wiens beurzen gespekt worden!
Net als bijv met stoppen met roken, hulp genoeg aanwezig. Het moet bij je passen, lijkt me.
Bij mij paste het gewoon goed om gewoon zelf te stoppen met roken. Zo dealen man en ik ook liever zelf met dat wat we tegenkomen in onze relatie.
Willen
Ja dat is interessant, wat Wilma zegt: als beide partijen het willen lukt het vaak wel, de relatietherapie. Maar zijn dat nu juist niet de koppels die het ook wel zonder zouden redden?
Geslaagd
Maar relatietherapie kan toch ook geslaagd zijn als de relatie eindigt in een breuk? Dan heeft de therapie wellicht tot inzichten geleid en/of kan de therapie helpen bij een nahuwelijk met kinderen. Dat is tenminste een van de wijze lessen van dr. Phil die me bijgebleven is...
Even vanuit mijn situatie
Nee, wij hadden het niet gered zonder therapie. Zeker weten. Er was teveel dat scheef zat en teveel dat we zelf niet eens echt konden benoemen. Onoverbrugbare verschillen in communicatiestijlrn, teveel aannames, teveel automatismen die voor ons heel vanzelfsprekend waren, maar niet helpend waren.
Maar er zijn veel factoren die een rol spelen. Wij hebben veel geluk gehad.
En we zijn er nog niet, it’s a work in progress.
Donna
Ja dat is waar. Maar dan is het meer na-de-relatie therapie. Wel iets goeds denk ik. Als beiden daar voor gaan.
Absoluut nuttig
Als je bereid bent naar jezelf te kijken en te veranderen wel, tenminste. Relatietherapie gaat vaak over anders/beter/efficiënter leren communiceren. Luisteren, terugkoppelen, met ik-boodschappen gevoelens communiceren, niet zelf invullen, onderscheid maken tussen verwachting en feit. Dat kan enorm veel verheldering brengen. Een therapeut kan ook onderliggende problemen zien die voor de persoon zelf misschien niet eens zo belangrijk lijken, maar die wel degelijk onderhuids dooretteren. En zelfs als het voor deze relatie niet werkt, dan nog kan het werken voor andere relaties. Het is een cliché, maar je neemt jezelf altijd mee.
Zomergasten gezien?
Zo'n therapeute helpt elk mens verder in relaties, of het nu om je partner, je (schoon)kinderen of andere medemensen gaat!
Heel interessant
Ik vond het heel interessant en we hebben samen gekeken. Wat mij wel bij bleef was dat ze bij relatie therapie altijd beide bevestigde in hun standpunt en van daaruit verder ging. De schade die t mij heeft opgeleverd is dat mijn narcistische ex daar thuis op inhaakte met ‘zie je wel dat jij t fout doet’ verhalen en ‘word salads’. Kwam ook omdat toen niemand mij wees op de problematiek (en ik niet vroeg om n diagnose omdat ik al zo heilig ervan overtuigd was dat alles mijn schuld is) Voor mijn lief (die nog nooit bij n psycholoog is geweest of andere geestelijke hulp) was het een eye opener hoe dat soort gesprekken gaan. Ik was alleen heel moe zodat ik op t laatst in slaap ben gevallen. Nog maar n keer terugkijken dan.
Uiteraard Doenja
Een therapeut is geen rechter en stelt zich (hopelijk!) ook niet zo op.
Het is niet aan een therapeut om te bepalen wie meer gelijk heeft.
Een goede therapeut zou je wel zelf kunnen laten inzien (door eigen groei door de therapie en beter zicht op mogelijkheden en onmogelijkheden van de potentie van de relatie) dat een andere insteek voor jezelf beter is. (bijv stoppen met de relatie of beter/anders grenzen aangeven.)
Maar een therapeut die ergens op aanstuurt is mi geen goede therapeut.
Met een diagnose zou een goede therapeut ook geen uitgestippeld pad moeten hebben. De meeste mensen bevinden zich ergens binnen het enorme grijze gebied tussen perfect evenwichtig en duidelijk gestoord. Wat doe je met al die mensen dan?
Niet aan waarheidsvinding doen
Dat blijf ik intrigerend vinden. Bijvoorbeeld hoe gaan therapeuten ermee om als twee partners over een essentieel iets verschillende waarheden hebben die duidelijk niet allebei waar kunnen zijn? Of hoe moeten ze daarmee omgaan? Dat onderwerp dan maar laten liggen? Of de partners bevragen hoe ze daarmee omgaan? Hen begeleiden eruit te komen zonder aan waarheidsvinding te doen, is dat mogelijk? Lijkt me best lastig.
Waarheidsvinding
Wat is waarheid? Ieder heeft z n eigen waarheid. Voor hem/ haar is dat wat t is. Door dit als vertrekpunt te nemen laat je die ander in zijn/ haar waarde.
Aan waarheidsvinding doen houdt in dat je gaat wegen - een oordeel gaat vormen.
En juist dat is niet interessant en niet helpend. Omdat t totaal niet van belang welk oordeel jij eraan hecht. Het is het verhaal, de beleving, de waarheid van de ander. Dat is genoeg - hoef je niets aan af te doen.
Door het verhaal van de ander te erkennen neem je hem/ haar serieus en kun je van daaruit onderzoeken en t gesprek aangaan.
