Jaloezie en wankele ego's
Ik heb jaren een relatie gehad waarin jaloezie een grote rol speelde. Mijn vriend stond, als ik uitging, als een cipier naast mij en keek iedere man die in de buurt kwam, boos weg. Mannelijke vrienden over de vloer werd absoluut onmogelijk gemaakt door gezeur en mannelijke collega's, dat ging nét, maar niet na werktijd of thuis, want dat leverde ook altijd en hoop gezeur op. Achteraf kwam ik erachter dat mijn vriend vreemdging. Ik deed dat nooit.
Nu heb ik sinds kort een nieuwe, prille relatie, maar ik merk dat deze man, als we onder de mensen zijn, ook erg jaloers is.
Nu denk ik dat jaloezie een vorm van onzekerheid is. En dat vreemdgaande mannen vaak ook niet erg sterk in hun schoenen staan, omdat ze mét dat vreemdgaan, bevestiging zoeken voor hun wankele ego.
Mijn vraag aan jullie is dan ook: wat is hier aan te doen. Komt dit ooit wel weer goed met zo'n man? Gaat dat over als ze ouder worden?
En wat zegt dat over mij? Ik las hier boven ergens van Fely dat ze steeds aandacht een bevestiging zoekt, is dat wat je zoekt als je met een jaloerse, bezitterige man omgaat? Bevestiging en aandacht?
En dan in het verlengde van bovenstaande vragen over de onzekere mannen: gaat het over, dat zoeken naar bevestiging? Wat doe je eraan?
Peer
Ik denk zelf dat beiden bevestiging zoeken in het "zijn". Mijn voormalig partner en ik woonde niet samen.
Zijn angst voor samenwonen legde hij altijd uit als dat hij bang was een nare man te worden. Hij zou dan teveel de neiging krijgen om "zijn"territorium te bewaken...dus ook "zijn"vrouw en diens dochter ( ik heb een dochter uit een eerdere relatie). Hij gaf aan dat hij dan jaloers en bezitterig zou worden, dit was hem eerder overkomen in een relatie met een vrouw en haar kind.
Ik heb hem wel eens getest door een foto van een collega neer te leggen waar ik leuk mee aan het kletsen was...( in die tijd bleek mijn partner al vreemd te gaan)het weerhield hem er niet van even te vragen wie die man was en waar die foto genomen was en wanneer.
Ik steun jouw theorie over de achterliggende oorzaak van jaloers zijn...onzekerheid...ik steun ook jouw idee van vreemdgaan, bevestiging zoeken bij een ander en ik denk ergens ook dat een vrouw die een jaloerse man aantrekt ( een onzekere man dus eigenlijk) zelf ook bevestiging zoekt doordat zij eigenlijk wil bewijzen dat zij geen enkele aanleiding geeft om jaloers te zijn. Meegaat in zijn dans van trekken en duwen. Bevestiging zoekt dat zij een eervolle vrouw is.
Dat mijn voormalige partner uiteindelijk vreemdging en ik dat vooraf niet heb willen zien is omdat ik te hard bezig was te bewijzen dat ik een goede vrouw was. Mijn focus lag op een verkeerd punt. Ik wilde ook gewaardeerd worden. Ik hield me aan onze afspraken om nooit een derde tussen ons in te laten komen. Iets waar hij in het begin van onze relatie over begon en uiteindelijk bleek juist hij een derde kans gegeven te hebben.
(opvallend hierbij...die derde kwam in beeld toen ik meer eisen ging stellen aan onze relatie, meer toekomst doelen wilde stellen...doelen waar hij nog niet aan toe was blijkbaar- hij voelde zich mislukt- en ging toen een nieuwe romance aan waar hij zich prachtig in voor deed zodat de dame hem aanbad).
Jeetje zo herkenbaar!
Hier precies eender hoor Peer, ik heb een goede baan, een lekker salaris...wat dat betreft red ik me prima en heb ik geen man nodig.
Ik denk dat we allemaal een kind in ons blijven meedragen en ook de boodschappen die we als kind kregen met ons mee blijven nemen...
een voorbeeld: mijn ouders zijn gescheiden toen ik 5 was. Om het weekend naar papa en altijd einde van het weekend vond ik het vreselijk om weer afscheid te nemen...dat zelfde gevoel had ik als mijn partner weer terug ging naar zijn eigen huis...weer afstand moeten nemen van iets dat fijn is.
Als kind vind je het ook fijn als je ouders trots op je zijn en datzelfde zoeken we denk ik ook bij onze partner (bewust of onbewust). Nou ben ik van de generatie " een slimme meid is op haar toekomst voorbereid" maar mijn moeder en oma waren superzorgzame types dus ook dat heb ik denk ik wel geërfd. De rust bewaken, zorgen dat alles gesmeerd loopt, dat problemen worden opgelost...een ander tegemoet komen valt daar ook onder, ik kan eindeloos zoeken naar compromissen, begrip tonen voor de "waarom's"...ongezond ver kan ik daarin gaan...soms is het goed een tijdje scherp te zijn en mezelf af te vragen " waarom doe ik dat eigenlijk en ben ik nu enkel goed voor de ander aan het zorgen en minder goed voor mezelf?"...
Peer
Ik heb een tijdje een relatie gehad met een man die ook erg jaloers bleek te zijn. jaloers op andere mannen, maar ook op mijn vriendinnen. Eigenlijk kon hij het niet uitstaan als ik iets leuks ging doen, met wie dan ook anders dan hij. Hij was inderdaad ook erg onzeker. Ik ben er van overtuigd dat het één met het ander te maken heeft. Jaloerse/onzekere mannen hebben in het begin van een relatie veel charme, want ze plaatsen je op een voetstuk; het zijn echte aanbidders. Later wordt die bezitterigheid vervelend, want dan komen de negatieve kanten daarvan boven water.
Dat ik als een blok viel voor deze man, kwam door zijn enorme "aanbiddingskwaliteiten', zijn charmes. Hij gooide alles in de strijd. We waren vol overgave verliefd. Al snel merkte ik hoe jaloers en bezitterig hij was, en hoezeer eigenlijk alles draaide om bevestiging van hem. Ik denk dat deze mannen niet snel veranderen tenzij ze er zelf last van hebben em bijvoorbeeld in therapie gaan. Ik vind dit soort mannen doodvermoeiend en ga ze nu uit de weg.
Groet Appel
