Jong gezin in de ellende

Impulsiviteit

Bij ADHD kan een vorm van impulsiviteit horen die je man mogelijk het gevoel geeft niet te kunnen beheersen.

AnneJ

Klopt, heeft hij ook vaker toegegeven maar volgens hem is dat nu absoluut niet aan de hand. Uiteraard. Ondertussen geen behandeling en geen medicatie. Hij geeft aan het liefst heen en weer te blijven pendelen totdat het duidelijk wordt. Gekkenhuis. Wat denkt ie nou? Wat een slappe hap. Hij leeft totaal buiten de realiteit.

Hij kiest

Hij staat op het punt voor haar te kiezen. Wil geen relatietherapie. Ik heb ook echt geen respect meer voor deze man. Wie is die vreemdeling. Hoop zo dat ik mijn kinderen goed kan steunen.

Sterkte dan maar meis

Ik zou willen dat ik je even een knuffel kon geven. Wat onwerkelijk he?! Valt zo je hele leven in duigen, omdat een ander een keuze maakt waar jij niet in past. Vreselijk onrechtvaardig en verlammend.

Maar... je komt er weer doorheen, op een dag. Met vallen en opstaan, met zware zwarte dagen en soms ineens een lichtere. Blijf hier schrijven als je dat nodig hebt.

Focus

Vind t ook erg dat ik mijn focus helemaal heb verlegd naar hem. Mijn kinderen moeten op nr.1 staan.

Lief zijn voor jezelf

Je kinderen zijn ook zeer gebaat bij een stabiel gezin, dus even de focus op jezelf en je man om de relatie te behouden is niet iets om erg te vinden. Echt niet.

En als het echt op een scheiding uitdraait, vergeet ook niet de focus op jezelf te leggen. Als jij het niet volhoudt hebben de kinderen daar ook niets aan...

Weg

Hij is naar haar en wil morgen praten over hoe het zaterdag verteld gaat worden. Het erge is dat hij hier de feestdagen wil zijn voor de kinderen. Is voorlopig toch alleen maar verwarrend? Klinkt leuk en aardig maar dat is toch veel te snel??

Ach meis

Wat vreselijk! Dikke knuffel!

Doe vooral rustig aan, je hoeft nu niks te beslissen, dat moet je zelfs vooral niet doen onder zoveel stress.
Zeg niks toe, reageer met "Ik zal erover nadenken, ik kom erop terug." Doe dat bij alles wat hij voorstelt.

Ik snap hem ook wel, hij wil zijn kinderen 'normale' feestdagen geven. Misschien kan dat, waarschijnlijk niet. Het gekke is, vorig jaar zat ik in dezelfde situatie, en wilde ik alles zo graag zo 'normaal' mogelijk houden. En dus hebben we de feestdagen nog gewoon samen doorgebracht. Op 5 januari zaten we bij de mediator. Zo bizar!
Ik weet oprecht niet waar je goed aan doet. Het was emotioneel heel heftig, en toch ook mooi om nog samen te zijn. Dus mijn advies is: gewoon 1 dag tegelijk, niet zover vooruit denken, morgen is al heftig genoeg om door te komen.

Vraagje: is hij nou van plan vanuit jouw bed haar bed in te schuiven? En hij denkt echt dat dat gaat werken? En zij ook? Hoe naïef kun je zijn. Heeft hij er al eens de statistieken op nageslagen, hoeveel kans van slagen dat soort relaties heeft? En hoeveel mensen er niet gelukkiger op worden als ze scheiden? En wat voor invloed een scheiding op kinderen heeft? Nou ja, dat zul je hem allemaal al wel voor de voeten hebben gegooid...

Sterkte, alweer, nog.

Vechtersbaas, dat klinkt positief!

Hopelijk lukt het jullie om inderdaad weer wat leuks samen te doen. Maar wees je ervan bewust dat het voorlopig allemaal beladen en gevoelig blijft. Zorg er dus voor dat de verwachtingen niet te hoog gespannen zijn. Het is al goed als jullie samen zo'n uitstapje doorkomen zonder vijandelijkheden. En, ook belangrijk, zorg dat je op zo'n moment NIET over zware onderwerpen praat, hoe verleidelijk ook.

Voor jezelf lijkt het me noodzakelijk dat je hulp zoekt. Ik schreef het in een ander draadje ook al, je hoeft het niet alleen te doen, steeker nog, dat gaat nu even niet. Dus zoek hulp. Ik had een coach, en daarnaast een lichte dosis antidepressiva, omdat ik bleef malen en totaal niet meer sliep en at. In een paar maanden 15 kilo afvallen en daarnaast niet slapen is natuurlijk vragen om ellende, dus er moest wat gebeuren.

Sterkte, ik hoop dat jullie de weg naar boven hebben gevonden. Maar ook die weg gaat met 2 stappen vooruit, minstens 1 achteruit. Laat je daardoor niet uit het veld slaan, zet door, geef het (veel) tijd.

Goed zo Vechtersbaas

Is toch ook logisch dat alles wat je opkropt er een keer uitkomt? Plan van aanpak klinkt goed.

Is ook onverteerbaar dat ik hem naar haar moet laten gaan. Maar ik ben niet bij machte hem tegen te houden. Kon alleen maar duidelijk maken dat hij het grotere plaatje uit het oog verliest. In dat grotere plaatje zitten twee volwassenen die door hun jeugd op een ongezonde manier relaties aan zijn gegaan en niet goed deze relatie (de onze) hebben laten ontwikkelen.

Dit heb ik hem nog niet zo verteld. Misschien komt dat nog een keer.

Hij wil praten. Heb nog niet toegezegd.

Fijn, Vechtersbaas

Rust is goed. Maar ik raad je aan niet te gaan zitten wachten op iets van de kant van je vrouw. Probeer je eigen koers te varen, doe waar jij behoefte aan hebt en laat haar zoveel mogelijk met rust. Laat de bal nu even bij haar liggen. Ook zij moet het in haar eigen tempo doen, en dat is zeer waarschijnlijk niet jouw tempo .

De verliefdheid kan slijten, maar het zijn natuurlijk heftige emoties, dus dat duurt wel even. En al helemaal als ze hem nog regelmatig ziet. Leg daar geen druk op, dat helpt niet.

Ik zei het al eerder, ik denk dat jij zelf ook hulp nodig hebt. Series kijken leidt natuurlijk af, maar jij moet denk ik ook aan de slag met jezelf. Je wint er altijd wat mee, meer inzicht in jezelf (en dus ook vaak in de ander) kan je in deze relatie helpen, maar ook in een volgende, als het hier toch fout mocht lopen. Bovendien krijg je door meer zelfkennis ook meer zelfvertrouwen, is tenminste mijn ervaring. En meer rust.
Ik vond het ook fijn om leuke dingen te gaan doen met vrienden en familie. Ik was erg gewend geraakt aan alles doen met ons gezin, ik deed eigenlijk zelden iets alleen/voor mezelf. Ik weet niet of dat bij jou ook speelt, maar mij hielp het om weer een beetje 'buiten' te komen zonder man en/of kinderen. Laat haar zien dat je ook een eigen leven hebt, en dat je ook lol kunt hebben zonder haar.

En Liefdier, hoe is het met jou?

Het weekend een beetje door gekomen? En heb je nog met je man gesproken, is een doorstart nog mogelijk?

Je schreef: "Kon alleen maar duidelijk maken dat hij het grotere plaatje uit het oog verliest. In dat grotere plaatje zitten twee volwassenen die door hun jeugd op een ongezonde manier relaties aan zijn gegaan en niet goed deze relatie (de onze) hebben laten ontwikkelen.

Dit heb ik hem nog niet zo verteld. Misschien komt dat nog een keer."

Jammer dat jullie het daar nog nooit over hebben gehad. Zo herkenbaar, iedereen wordt gevormd door zijn/haar jeugd, en dat neem je mee in je relatie. Heel gek, mijn man zag bij mij heel goed wat mijn jeugd/opvoeding/ouders voor invloed hadden op mij, maar zag niet dat zijn eigen verleden ook van invloed was op zijn eigen gedrag. Pas toen dat muntje viel, en toen ik had laten zien dat ik mijn gedrag wel degelijk kon veranderen, begon bij hem door te dringen dat er misschien nog wel een kans was dat we weer bij elkaar konden komen. Het draait allemaal om inzicht in jezelf, in elkaar, en in de communicatie tussen jullie. En dat krijg je als je een therapeut inschakelt. Daar kom je zelf niet meer uit als je zover van elkaar bent afgedreven als jullie (en wij destijds).

Ik hoop dat je man jullie huwelijk nog een kans wil geven, en dat jij dat ook op kunt brengen.

Ik ben geen hulpverlener

Dus ik kan je daar echt geen advies in geven. Ik zou een afspraak maken bij de huisarts, die kan dat beter inschatten en kent als het goed is ook de hulpverleners in de buurt. Of heeft een praktijkondersteuner die je kan doorverwijzen.

Ik heb zelf heel veel gehad aan een coach de afgelopen jaren. Daarvoor had ik al eens RET therapie gedaan. En de laatste maanden ben ik samen met man bij een EFT-therapeute geweest. Die vooral man ook heeft geholpen met het zichzelf leren kennen en begrijpen, en de interactie en communicatie met mij.
Maar dat is dus wat voor mij heeft gewerkt.

Therapie

Wij hebben gepraat en willen het, met therapie, een kans geven. Ik denk dat we al een eind zijn doordat we de patronen lijken te zien. We zijn ons er ook beide van bewust dat het aan een zijden draadje hangt. Hij heeft haar ingelicht(hij heeft de berichten laten zien) maar geeft ook aan dat het moeilijk zal worden om haar los te laten. Ik snap het maar vind t heel moeilijk. Hoop dat de therapie daar bij kan helpen.

Liefdier, wat fijn!

Garanties heb je niet nee, maar dat hij het een kans wil geven en dat ook meteen aan haar heeft meegedeeld vind ik echt wel een goed teken hoor.
Kleine stapjes, veel geduld en een lange adem. Dan komen jullie er wel.
Zou wel snel die therapie regelen, dat is heel belangrijk. En jullie moeten de therapeut allebei vertrouwen. Wij hebben eerst ons verdiept in wat voor therapie wij dachten nodig te hebben. Hier werd mij EFT aangeraden, en dat sprak man ook wel aan. Via de website gekeken welke therapeuten hier in de buurt zaten en met twee daarvan een kennismakingsgesprek gepland. We waren het helemaal eens over de keuze, dat scheelde natuurlijk ook.

Heel veel succes!

@allemaal

Vandaag gaf hij aan dat hij nog niet kan kiezen en of ik hem de ruimte kan geven om het uit te zoeken. Hij is weer naar haar. Hij heeft dat nodig om de goede keuze te maken en daar ook echt achter te staan. Ik kan alleen maar zeggen dat ie er zo toch niet achter komt. Heb hem weer laten gaan. Ik wíl hem ook niet tegenhouden. Hij gaat toch weer zeggen dat ie mij niet kwijt wil ws. Zo gaat het steeds. Ook als hij haar een paar dagen niet gezien heeft. Ik weet zo onderhand niet meer wat ik ermee aan moet. We hebben zo'n fijn weekend gehad maar dat was dus niet genoeg. Ik heb vandaag antidepressiva voorgeschreven gekregen en ga morgen bellen met een psycholoog. Hij wil evt. Wel relatie/gezinstherapie. Gewoon om het goed te doen ongeacht de uitkomst. Ik hoop dat de antidepressiva mij gaat helpen een beetje uit de emoties te komen en een beetje normaal te functioneren. Voel mij heel gelaten nu...wat kan ik ook anders? Ik blijf erbij dat ik vind dat híj de keuze moet maken.

Niet gesteund

Ik ben er steeds meer klaar mee dat hij haar verdriet wel lijkt te zien en het mijne steeds minder. Totdat hij me een paar dagen niet gezien heeft...dan kan ie weer lief en open doen en dan begint zij weer aan zijn geweten te knagen. Zo gaat hij er toch nooit uitkomen? Voel me totaal niet gesteund door hem.

Loslaten

Net met een vriendin afgesproken dat ik hem ga loslaten. Gaat niet helemaal lukken want hij zal hier voorlopig nog regelmatig zijn voor de kinderen. Maar ook dan moet het lukken. Puur voor mijn eigen veiligheid. Mijn vriendin zegt dat dat ws aantrekt en dat klopt wel, ik ken hem. Maar ik moet aan mijzelf denken.

Liefdier, had je berichten gemist

Sorry!

Jeetje, dat is inderdaad wel een hele nare situatie. Voor alle partijen. Kon je hem maar eens flink door elkaar schudden he...
Ik hoop dat de ad je een beetje kunnen helpen, maar het duurt even voor je daar effect van merkt, dus heb (ook hier) geduld.

Ik denk dat je er inderdaad verstandig aan doet om afstand te nemen. Ga zoveel mogelijk door met je eigen leven, zorg dat je zelf leuke dingen inplant voor jezelf (ook al heb je er totaaaal geen zin in, wel doen!) en zorg dat hij weet wanneer hij verantwoordelijk is voor de kinderen en wat je dan van hem verwacht. En probeer zelf op de momenten dat hij thuis is weg te zijn. Het is het enige dat je kunt doen, maar pas op, doe het niet met de verwachting of hoop dat hij hierdoor bij zinnen komt!

Ik zou die relatietherapie meteen starten. Hij heeft gelijk dat het hoe dan ook iets oplevert, ook als hij uiteindelijk niet voor jou kiest is het belangrijk dat jullie met elkaar kunnen blijven communiceren. En ik denk echt dat hij tot inzicht kan komen als jullie een goede therapeut treffen.

Wij kwamen bij de therapeut met dezelfde boodschap, namelijk dat man eigenlijk wilde scheiden, maar (vanwege zoon) ons huwelijk toch nog een kans wilde geven. Een andere therapeut had al aangegeven ons weinig kans te geven als hij er zo in stond, maar deze dame zag geen probleem. En zei inderdaad hetzelfde als jouw man, ook als het fout loopt is begrip voor elkaar zo nodig om goed te kunnen blijven communiceren. Dus ga op zoek naar een therapeut (of 2, zodat jullie kunnen kiezen met wie het het beste klikt).

Heel veel sterkte weer!

En Vechtersbaas, hoe is het met jou?

Ben ik ook benieuwd naar. Hopelijk heb je positief nieuws!

Goed zo Vechtersbaas

Goed dat je voor jezelf hulp zoekt, het is echt heel veel wat je over je heen krijgt, dat grijpt enorm in.

Ik begrijp uit je verhaal dat je vrouw nogal met zichzelf in de knoop zit. En dat ze daar hulp voor heeft. Heb jij enig idee hoe dat gaat, en of het haar helpt? Merk jij er iets van? Ik hoop zo voor je dat ze inzicht krijgt in zichzelf en dat ze daardoor stabieler wordt. Want dat gewiebel is voor haarzelf ook niet fijn. En voor jou al helemaal niet, doodnerveus word je ervan.
Mijn man bleef ook zo lang twijfelen, was gelukkig niet depressief of zo, maar schoot heen en weer tussen mij en een ander (wat ik toen niet wist. Hij woonde doordeweeks elders omdat hij ruimte en afstand wilde, maar er was dus nog iets meer...). En ik bleef maar hoop houden, en hem alle ruimte geven, vanwege die momenten dat hij er weer voor wilde gaan. Wij hebben het 'geluk' gehad dat het met een van onze kinderen erg slecht ging, en de kinderen stonden (en staan) bij hem gelukkig ook op 1. Dus de scheiding hebben we toen geparkeerd. Maar mijn voorwaarde daarbij was dat we dan wel in therapie zouden gaan en zouden proberen ons huwelijk te redden. Ik was niet van plan om alleen voor kind fysiek bij elkaar te blijven maar emotioneel wel uit elkaar te zijn. Dat kon ik niet aan. Man ging daarin mee, en vooralsnog lijkt het erop dat het gaat lukken. We zijn nu 9 maanden verder (dit speelde in februari) en we hebben echt heel grote stappen gemaakt. Ik had dat voor mezelf al gedaan, maar hij heeft de laatste maanden echt veel inzicht in zichzelf gekregen en ziet nu ook het effect van zijn (niet) handelen en (niet) communiceren. En hoe hij bij kan sturen. Dat heb ik trouwens ook geleerd, maar ik moet zeggen dat hij, als rationalist, daar beter in is dan ik, die vooral reageer vanuit emotie. Samen komen we een heel eind .

Ik wens je sterkte. Dat je vrouw zegt dat de affaire over is, en dat jij dat gelooft, is in ieder geval een goede basis. Ik denk dat als de focus meer naar haarzelf verschuift, en daarna naar jullie, dat die verliefdheid vanzelf wegzakt. Het was een vlucht, om niet naar zichzelf te hoeven kijken en niet aan zichzelf te hoeven werken. Maar ze is die uitdaging wel aangegaan, het zal nog wel even duren, maar ze zal vooruitgang boeken, en dan zullen jullie ook samen de weg terug weer vinden.