Jongensdroom
Dit jaar zijn mijn man en ik 25 jaar getrouwd. We hebben een goede relatie met de normale ups en downs.
Mijn man heeft vroeg zijn vader verloren en daardoor heeft hij beroepskeuzes gemaakt die hij achteraf jammer vindt. Het liefst zou hij beroepsmilitair zijn geworden.
Hij is wel vrijwilliger in het leger geworden. Nu heeft zich een kans voorgedaan om 2 maanden aan een project in het buitenland te werken. Hij is er helemaal vol van, terwijl ik er eigenlijk niet blij mee ben. Momenteel zit ik in een dilemma. Moet ik hem laten gaan of toch proberen tegen te houden. De kinderen weten het nog niet, ik heb geen idee hoe zij erover zullen denken.Ook ben ik bang dat hem iets overkomt, want hij gaat wel naar een oorlogsgebied en 2 maanden vind ik best lang
Wie heeft raad? lastig.....
Laten gaan
zou ik zeggen. Dit lijkt me nu typisch iets wat hij je onbewust kwalijk zal gaan nemen als hij om jou niet gaat. Bovendien zou jij het echt fijn vinden als hij _om jou_ niet gaat? Ik zou me ernstig bezwaard voelen. Je pakt daarmee de invulling van zijn jongensdroom af en dat is nogal wat.
Zo is mijn echtgenoot een paar keer op motorvakantie geweest, tegen mijn wens. Hij wist uiteraard van mijn bedenkingen, maar ik heb hem op het hart gedrukt om dat niet mee te nemen in zijn overwegingen. Dat had ik toch echt niet gewild. Hij is gegaan en daar had ik vrede mee, meer dan wanneer hij om mij thuis was gebleven en ik het gevoel had dat ik hem iets afgenomen had wat hij graag wilde.
Tuurlijk zijn er risico's en twee manden vind ik niet heel erg lang, maar ik kan me voorstellen dat het voor jou anders voelt. Maar er is ook een risico als hij thuisblijft en jou dit toch altijd kwalijk blijft nemen. Kun je niet meer goedmaken.
Sterkte met je overwegingen!
Julie
Oorlogsgebied versus motorvakantie?
Nou dat is nogal een verschil...
Ik zou het ook niet weten, mijn eerste reaktie is: die gaat niet!!
hoe is het met de risico's? brrrr
op zich vind ik de tijd niet het probleem 2 maanden moet kunnen, maar naar dat gebied?? amme never nooit nie!!
groet, polly ( sorry ben een heel bezitterig typje)
Nee
ik zou hem niet laten gaan is mijn 1e gevoel, puur omdat ik er zelf niet aan moet denken om iemand om wie ik geef in een oorlogsgebied te moeten hebben.
Wat wil hij daar gaan doen, met welke intentie gaat hij er heen ? Wat gebeurt er als hij gewond, lichamelijk -, geestelijk gehandicapt raakt of dood gaat ?
Reactie
hij gaat wel naar een oorlogsgebied, niet om te vechten of om de orde te handhaven, maar meer op technisch gebied, zoals het creeren van een mobiel netwerk, etc.
Het is heel specialistisch werk, daarom zijn er in Nederland maar weinig mensen die dit doen. Ik maak me natuurlijk toch zorgen dat er iets gebeurt en vind 2 maanden best lang. Ik vind het heel moeilijk, ik kan me voorstellen dat je sommige dingen in je leven persé wil doen, maar ja....
Ik heb zoiets gedaan.........
ahum, durf het bijna niet te zeggen hier....
maar ik wilde het érg graag en heb het dus gedaan. ook oorlogsgebied. tsja, ik ben nu eenmaal niet zo gauw bang en er kán wat gebeuren oke, maar dat kan hier op de hoek van de straat toch ook?
toen ik er was viel het me trouwens érg mee....je weet hier vaak nog meer dan dat ze daar weten.
en man? gut ik heb het hem niet eens gevraagd....maar meegedeeld en wat praktische zaken doorgenomen.
jongste was toen 8 maand (net van de borst af). het idee alleen al dat ie het mij zou verbieden....tjonge, jonge vinden jullie mannen dat allemaal goed?? láten die zich iets verbieden?
ben ik nu een hele foute moeder? 't was trouwens wel korter, maar 2 weken.
groeten albana
Laten gaan...
Hoi,
Ik zou mijn man laten gaan, al zou ik erg angstig zijn en dolgelukkig zijn wanneer hij na 2 maanden weer thuis zou komen. Maar wanneer hij dit heel graag wil, wie ben ik dan om het hem te weigeren ? Andersom zou ik het ook niet fijn vinden, wanneer mijn man mij ergens tegenhoudt.
Ik zou mijn man (huilend) werkelijk laten gaan...
Christientje
Gaan
Hoewel ik niet kan begrijpen dat iemand zo lang zijn kinderen zou willen missen, zou ik hem laten gaan. Ik zou het niet leuk vinden. Maar tegenhouden? Nee...
Prulletje
Gaan
Zeker omdat het dan dubbelop is. Weer een droom laten gaan om verstandig te zijn. Zou toch erg bang zijn dat hij me dat niet zou vergeven. Het zou trouwens wel ook gewoon zinnig moeten zijn. Niet dat hij daar als een soort ramptoerist heen gaan. Maar ik begrijp dat hij gewoon goed is in iets specialistisch. Laten gaan.
Laten gaan
die kans moet je hem gunnen,anders blijft hij jou dat misschien zijn hele verdere leven verwijten,en voel jij je schuldig dat je hem dit ontnomen hebt.
hij is je bezit niet,het is maar twee maanden,en ik vind dat je in een relatie elkaar de ruimte moet gunnen om dit soort dingen te doen.
Met de nodige ongerustheid
van mijn kant zou ik er denk ik wel mee instemmen als mijn man met zo'n unieke kans te maken krijgt.
Mijn dochter heeft ook dromen. Ze wil ooit naar het buitenland om vrijwilligerswerk te doen. Oma hierover: dat jullie dat goedvinden. Dat is toch gevaarlijk?
Ten eerste hebben wij er niet veel meer over te zeggen als ze haar plannen uit kan voeren. Dat duurt namelijk nog wel een paar jaar, maar bovendien is het haar leven. Als zij zulk vrijwilligerswerk wil gaan doen zal ik vooral trots zijn als het haar lukt.
Zo zou ik dat ook voor mijn man zien. Eng? Ja! Maar ook geweldig om mee te maken voor hem.
Laten gaan
Ik zou mijn man laten gaan.Ik ben zijn moeder niet.Ik zou hem missen,mijn kinderen ook,maar hij zou van mij zijn droom achterna mogen gaan.Ik weet namelijk dat hij het mij ook zou gunnen.
Groetjes,Bastet
Ligt eraan
Als mijn man naar Afghanistan of Irak zou gaan zou ik het hem verbieden omdat de betrokkenheid van NL bij deze oorlog op valse gronden tot stand is gekomen (het is niet voor niets dat Balkenende zo geheimzinnig doet maar dat zal de komende maanden wel duidelijk worden)
Maar anders.. Ik zou niet staan juichen. Maar ja, er zij andere mannen die roken of autorijden met een biertje of 2 op. En dat is ook hardstikke gevaarlijk !
Damajo
Pff gelukkig bastet!
als ik al die 'ongerustheid/ik laat gaan' reacties lees denk ik al dat er minstens iets aan ónze relatie moet schorten! het zou niet eens in me opkomen om 'toestemming' te vragen en andersom in man 's hoofd ook niet. wij zouden het 'overleggen' en dan gewoon doen.en ik zou mijn man al helemaal nooit vermoeien met mijn ongerustheid....wat heeft ie daaraan? hij is toch oud en wijsgenoeg? en ik ben...inderdaad z'n moeder niet. volgens mij zou ik acuut gaan scheiden als mijn man zo zou reageren als de meeste dames hier doen!
daar zou ik niet eens tegen kunnen.
groeten albana
(die nu denkt dat ze zeer vreemd is...)
Je bent niet vreemd albana
Ik kan ook niet denken in termen als "laten gaan" of "verbieden". Samen overleggen, dat zeer zeker. En dan kan het ook zo uitpakken dat je iets niet doen. Of toch wel, wat de rest van de wereld daar dan ook van denkt.
Albana
toestemming vragen en geven,dat zou inderdaad niet aan de orde zijn,wel verwacht ik als mijn man zulke plannen zou hebben ,dat hij eerst overlegd,ten slotte legt hij zijn verantwoording naar het gezin bij mij neer voor 2 maanden.en daar zou dus zeker over gesproken moeten worden,of dat haalbaar is of niet.
en nee,je bent niet raar
Toch
Toch zou het bij ons wel goed overlegd moeten worden, en best een 'bid deal' zijn. Als mijn man twee maanden weg zou gaan zou ik bijvoorbeeld niet zomaar meer mijn voltijds werk kunnen doen. Twee weken zou ik wel op kunnen vangen, voor twee maanden zou ik wel problemen zien.
Wij zorgen samen voor de kinderen, 'zomaar' beslissen om weg te gaan doen we in onze relatie en ons gezin niet. Dat heeft niet met toestemming vragen te maken, maar wel met beseffen dat als je weggaat de ander minstens twee keer zo hard moet werken.
In de praktijk ga ik regelmatig weg, maar nooit lang.
Jose
Maar damajo@...
zou je je er goed bij voelen als hij thuis zit door een verbod van jou?
Voor de praktische zaken
zouden wij ook overleggen (voornamelijk), maar ik weet zeker dat wij daar wel een mouw aan passen op de een of andere manier.
maar voor de rest.....zou het toch écht zijn beslissing zijn.de risico's en wat die eventueel voor gevolgen kunnen hebben kan hij zelf wel over nadenken, net zo als hij alleen zelf kan inschatten hoe graag hij het wil. dus wat betreft 'laten gaan' zou hier al zowiezo geen sprake zijn. hij gaat, míts e.a. praktisch te regelen is....(wat ik dus wel denk)
groeten albana
Ja hoor
Ik zou me er rotter bij voelen juist als hij ging met het risico dat ik straks alle boontjes kan doppen ( misschien wel voor altijd)omdat hij zonodig graag naar oorlogsgebied wil.En dan met name de oorlogen, waar Nederland bij betrokken is geraakt door bedrog.Ik zou mijn man niet graag verliezen aan een orrlog waar ik fel tegen gekant ben.
Ik verheug me op het onderzoek naar de Irak-oorlog.
Damajo
Ga maar
Ik zou mijn man niet graag verliezen aan een orrlog waar ik fel tegen gekant ben.
Ik doe nu even heel flauw: wat als de oorlog wél jouw steun had? Welke oorlog dan ook en voor zover oorlog je steun zou krijgen.
Iemand verliezen door oorlogsgeweld is onder álle omstandigheden vreselijk, of je het nu eens bent met de reden en oorzaken of niet. Ik zou daarom denk ik ook in eerste instantie zeggen dat ik niet wil dat manlief gaat. Daarmee zou ik zijn geweten beslist belasten en dik kans dat hij ervan af zou zien om mij een plezier te doen. Maar ook dik kans dat ik in de loop van de tijd merk dat ik daardoor ingrijp in iets wat hij heel graag wil en op een gegeven moment toch zeg: ga maar.
Ga maar 2
Ik merk dat ik toch in zekere zin toestemming geef of hij zou mogen gaan of niet. Maar dat moet je meer zien als 'voel je niet bezwaard, doe wat je wilt doen'. Want als puntje bij paaltje komt is het niet aan mij om letterlijk toestemming te geven. Het is een volwassen mens die zelf moet afwegen of wat hij wil voor hem of de situatie juist is.
Niet gaan
Twee maanden weg zou ik geen probleem vinden, twee maanden naar een oorlogsgebied als militair wel.
Als hij beroepsmilitair was geweest,
wat hij eigenlijk had willen worden, zou je dan met hem getrouwd zijn?
Beetje hypothetisch, maar het helpt je misschien nadenken over risico's die je al dan niet aanvaardbaar vindt. Ik weet geen statistische gegevens betreffende allerlei risico's. Een mens kan waar ook ter wereld op een het verkeerde moment op de verkeerde plaats zijn.
Hoe oud zijn je kinderen?
Zie het het zitten, twee maanden alleen met hen?
tonny
Ter overweging....
Ik ben voor mijn werk ook 2 maanden weggeweest, toen we nog kinderloos waren weliswaar. Het was mijn grote meisjes droom, en uiteraard overleg je dan wel met je partner of die het ziet zitten om je 2 maanden te moeten missen. Dat is geen toestemming vragen, maar wel rekening houden met. Manlief had alle begrip voor feit dat ik droom achterna ging. En ik ging dus en het was een avontuur dat ik nooit had willen missen. Ik heb me echter enorm vergist in de lengte van 2 maanden weg, en wat dat met je en je relatie doet. Je bent letterlijk los van je thuis situatie, Nederland ligt heel ver weg en ik merkte dat de afstand op papier ook afstand in mijn gevoel veroorzaakte. Het heeft ons veel tijd gekost bij thuiskomst om dat weer op 1 lijn te krijgen.
Het is goedgekomen, getrouwd en kind en ze leefden nog lang en gelukkig.
Zijn jullie eerder zo lang uit elkaar geweest en ging dat goed? Zo niet, dan zou ik het risico op verwijdering zeker bespreken. Ik heb het ook bij vele collega's gezien die lange tijd van huis zijn voor werk.
Onlangs werd ik gevraagd of ik 2-3 weken naar Oorlogsgebied wilde, ook voor werk. Eerlijk gezegd was dat ook een meisjesdroom voor me. Ik wilde heel graag gaan en had al bijna toegezegd.
Manlief wist dat ook, en vond het voor mij ook een waanzinnige kans maar gaf ook aan dat hij het doodeng vond. Hij vond het ook onbegrijpelijk dat ik het risico om gewond of gedood kon raken/worden wilde lopen terwiijl ik moeder ben. En dat zijn zorg en angst en de mogelijke gevolgen voor kind (wat als: kind moeder kwijt?) dus ondergeschikt waren aan mijn meisjesdroom.
En last but not least, dat ik indirect een oorlog zou facciliteren waar hij maar ook ik niet achter stond (sta).
Het was wel een goeie eye opener en ik ben uiteindelijk niet gegaan. Nooit geen spijt van gehad.
Er is wel een bepaalde mate van egoisme nodig om man en kinderen (of vrouw en kinderen) achter te laten om iets te doen waar alleen jij gelukkig van wordt en de achterblijvers nadelen aan ondervinden. Ik heb in gezien dat ik nog genoeg andere dromen heb om na te jagen waar ik mijn man en kind niet in tekort doe maar juist gelukkig mee maak!
En ook:
Nog vergeten te vermelden dat je je niet kunt verzekeren tegen letsel of dood in een oorlogsgebied. En ik zou ook de mogelijke traumatische ervaringen die je man kan ervaren in het oorlgosgebied niet onderschatten. Menig militair komt er met een stress syndroom van terug, maar goed, die zijn er uiteraard langer dan 2 maanden.
Maar toch, geweld, gewonden, dood zijn geen indrukken die je als onervaren burger zo maar effe verwerkt of aankan.
Reactie
op dit moment is het zo dat ik allerlei bezwaren heb, maar dat mijn man echt wil gaan. Ik vind dat er toch behoorlijke risico's aan verbonden zijn. Als hem iets overkomt, is ons hele gezin gedupeerd, niet alleen hij.
Ik gun het hem van harte, alleen vind ik dit erg ingrijpend voor iets dat hij graag wil. Als het je werk is, weet je dat het soms niet anders kan, maar om vrijwillig deze risico's te lopen, daar heb ik moeite mee. We zijn er dus nog niet uit.
