Jullie visie (pijnstiller)
Ik ben reeds ruim 25 jaar bij mijn man, hij is een heel goed persoon, we knuffelen nog steeds vaak, hij is hulpvaardig, draagt mij op handen, doet alles voor mij, we hebben prima sex, fijne kinderen samen enz, eigenlijk is hij een man om te stelen 
zelf ben ik een beetje harder, maar ook wel sterker bij problemen,en er hebben zich in die kwarteeuw natuurlijk ook wel moeilijkheden voor gedaan (oa ernstige ziekte bij kind ,werk problemen, probleem bij broer ed ..) misschien doordat hij zo een zacht persoon is had hij het daar moeilijker mee en waarschijnlijk mede daardoor is hij serieus verslaafd geraakt aan pijnstillers ed medicaties.
Vooral s'avonds zit hij er dan regelmatig/vaak zo wat gedrogeerd bij, het is pijnlijk om aan te zien, we proberen dan elkaars blik te ontwijken, het is natuurlijk ook gevaarlijk op de weg ed
Hij wil hieraan niets laten doen, wil ook geen bloedcontroles ed laten uitvoeren, Het is eigenlijk vervelend
Hoe zouden jullie dit zien ? wat zouden jullie hiermee?, ik kan natuurlijk niet ontwennen in zijn plaats, hij heeft het al wel eens enkele keren geprobeerd met de beste bedoelingen, maar faalt daar telkens opnieuw in,
Voorrang
uit ervaring lijkt mij momenteel toch dat om het blijvend te laten lukken van de ontwenning, het van hemzelf uit moet gaan...het herhaaldelijk 'tijdelijk' lukken van te stoppen op mijn vraag lijkt mij daar toch een voorbeeld van, niet ?
Mogelijks onderschat ik wel wat het bij mij doet, soms ben ik inwendig zo boos op hem, als ik hem versuft zie zitten
en misschien heeft hij het er te gemakkelijk in, hij raakt aan z'n pillen zonder veel problemen, ik hou een hand voor m'n ogen...maar als ik dat niet zou doen, zou het onleefbaar zijn, maar hij voelt zich ergens echt wel schuldig over zijn versaving
want ja, zoals Tirza zegt, een verslaving heeft meestal voorrang op 'alles' totdat er zich drama's voor doen...
Op het moment dat
Ik zou weggaan op het moment dat de drank/sigaretten/pillen/drugs belangrijker zouden zijn dan ik en mijn partner dat niet zou kunnen toegeven en beginnen er iets aan te doen.
Ik geloof zeer zeker dat getrouwd zijn iets is dat je ook in tegenspoed bent maar een verslaving is geen tegenspoed die je zomaar overkomt. Een gedeelte is ziekte maar een gedeelte is ook keuzes maken. Voor mij zou een minimale vereiste om te blijven zijn dat mijn partner de keus zou maken om hulp te zoeken.
Ik werk in een omgeving waar ik veel alcohol en drugsverslaafden tegen kom. Ze maken zichzelf maar ook hun partners en kinderen kapot. Als ik kinderen zou hebben zou dat nog meer reden zijn om weg te gaan. Voor iemand die echt verslaafd is komt de verslaving voor de kinderen, ik zou zo iemand niet bij mijn kinderen in huis willen hebben.
Het komt vast erg hard over. Ik heb iets te vaak letterlijk alcoholisten en drugsverslaafden van de vloer opgeraapt en geduldig behandeld en geadviseerd om er in mijn thuisleven tijd voor te hebben.
Mariel (al weer een aantal jaren vrijgezel )
Leven met een verslaafde
Ik kan me voorstellen dat er grenzen zijn aan een leven met een verslaafde, maar ik denk dat er ook nog leefbare situaties zijn. En ik denk ook dat het van voorbijgaande aard kan zijn. Iemand die verslaafd aan iets is is niet meteen een verloren zaak.
