Kan ik mijn (bijna ex)man helpen bij onze scheiding?

Ruimte geven

je kunt niet EN van hem scheiden EN nog zijn steun en toeverlaat willen zijn. Als hij emotioneel afscheid van je moet nemen, dan is het beste wat je hem kunt doen de ruimte geven. Leg hem uit dat je hem met rust laat, maar dat je klaar staat om te praten als hij daar behoefte aan heeft.

En voor je weer normaal met hem om kunt gaan ben je al snel een jaartje verder. Hij moet door een heel rouwproces heen, waarin hij ook heel erg boos op je zal zijn. Je kunt het rouwproces niet verzachten.

Verandering

Je man is bang voor alle veranderingen; hij kan niet overzien wat de gevolgen zijn voor hem. Je kunt misschien inschatten waar hij bang voor is: hij denkt dat hij de kinderen niet meer zo vaak zal zien of dat een andere man zijn rol zal overnemen. Je kunt benadrukken dat je zijn belangen heel serieus neemt en dat het zeker niet je bedoeling is de kinderen af te pakken of op te stoken en dat jullie alle belangrijke beslissingen natuurlijk altijd samen zullen nemen. En verder inderdaad loslaten, hij moet zelf door het proces heen.

Tinus p

Raar advies hoor!
Hem gewoon lekker zijn zin geven en vooral niet aan jezelf denken?

Sluit me aan bij tinus

en ik ben dan ook de verlaten partner.
Je wil het snel afgehandeld hebben, dan kun je verder.
Jij hebt de droom kapot gemaakt, dus sta je zwakker in de onderhandelingen. Dat wil niet zeggen dat je op alles maar ja en amen moet zeggen, maar flink water bij de wijn is wel nodig.

Wat je vooral niet wilt als verlaten partner is een begripvolle arm om je heen van die bedrieger, die leugenaar. Want je bent even niet te vertrouwen.

Als de eerste versie van het convenant daar is en een paar maanden werkt kun je er samen natuurlijk gewoon van afwijken. Als ik zie wat wij 2 jaar geleden hebben afgesproken en hoe het in de praktijk gaat staat dat niet lijnrecht tegen over elkaar maar wel duidelijk in positieve zin afwijkend. We gaan proberen deze week nog te gaan schaatsen met onze dochter, voor het ijs weer weg is. Met z'n 3-en. Volgens convenant is ze bij mij, maar haar vader is schaatsgek, en dit is de eerste winter dat onze 3 jarige kan schaatsen. Die belevenis wil ik mijn ex niet onthouden. Dus we regelen wat.

Wat je wel kunt doen is een familielid vragen steun te zijn. En dan vooral op momenten die moeilijk zijn.

Mijn zwager en schoonzusje zijn ook in dit stadium. Dus als mijn zwager dan zijn spullen op haalt, belt hij mij of ik daarna even bij haar wil aankloppen. Soms doe ik dat letterlijk, of ik stuur een sms. En dan kan zij bij mij kloppen als ze dat wil. Dat hebben zij destijds ook bij mij gedaan en dat beviel goed, nu doe ik het weer terug.

groetjes,
Angela

Boosheid

is een onderdeel van het rouwproces, net als verdriet. Je moet er door heen. En de een doet er langer over als de ander. Maar het hoort er wel bij.

Angela

Knurf

Als ik moeder Theresa was geweest had ik wel gebleven denk ik zo...
Mijn vraag is eigenlijk onstaan naar aanleiding van wat Angela in een ander draadje schreef; "Wij hebben een vriendelijke flistscheiding gehad waarbij ik in het begin wel even op de rem getrapt heb om mij de gelegenheid te geven het punt te bereiken waar mijn ex al op zat. Hij was de moeilijke berg over, en ik moest nog"
Ik hoop(te) dus vooral op dit soort tips, hoe doe je dat dan? Wat werkte er voor anderen?
Ik snap best dat hij boos en verdrietig is, en dat ik daar geen rol ik kan spelen qua troosten. Maar daarnaast zullen er best dingen zijn die ik beter wel of juist beter niet kan doen.
Ik snap je geagiteerde reactie niet zo. Het lijkt me toch niet zo verkeerd om juist zoiets vervelends (zacht uitgedrukt) op de minst slechte manier te willen doen?

Niet op het scherpst van de snede

Ratatouille:
"Ik hoop(te) dus vooral op dit soort tips, hoe doe je dat dan? Wat werkte er voor anderen?"
Door dus de eisen en onderhandelingen over het convenant niet op het scherpst van de snede te voeren. Wat er in deze fase kapotgaat, is later soms maar moeilijk te lijmen.
Concreet; je kunt uren praten over een exacte tremanormberekening voor een 'kloppende' alimentatie. Het psychologische effect van zo'n discussie, waarbij je elke cent tov je expartner moet rechtvaardigen, kan vernietiegend zijn. Vermijd dus zulke discussies als het even kan.

Zonnetje

Zonnetje:
"En de oplossing van Tinus_p, heel veel water bij je wijn doen om maar te bewijzen dat je geen slecht mens bent en al die boosheid echt niet verdient werkt niet eens, want hij vindt toch telkens een nieuw puntje om vreselijk boos om te worden."
Tussen 'door veel water bij de wijn hem in alles zijn zin geven' en 'gaan voor de hoofdprijs' zitten wel wat grijstinten, gelukkig. Er is geen garantie, maar op de lange duur is er wel degelijk kans dat het zich uitbetaalt om niet te overvragen.

Bij ons

kwam het vooral doordat ik, als verlaten partner, de gelegenheid kreeg het tempo aan te geven. En de begeleiding van professionals om ons heen.

We hadden een goede advocaat die probeerde de beslissingen bij ons te laten, maar ook wel aangaf wat bv de mogelijkheden zouden zijn.
Wij wilden het neutraal regelen, dus de trema norm werd het uitgangspunt voor de alimenatie. Ik moest dan wel weer een begroting laten zien voor de PA. Ex vond het vreemd dat daar een post sparen op stond, daar was hij niet van plan aan mee te betalen, net als aan de auto. Ja zei de advocaat, maar er is maar 1 pot met geld, en zij moet aantonen dat met haar pot geld er een te kort is. En die auto moet wel gereden worden en zal ook vervangen moeten worden tzt. Dus die moeten er op staan.
Nou zei ze als het een reservering is voor het vervangen van de auto of voor bv een nieuwe bank, of het nieuwe bed van jullie kind is het dan wel goed. Ja, zegt ie want dat heb je niet zo maar. Nou goed, post omgedoopt tot reserveringen. Als ik het zo had gezegd had ie het niet geaccepteerd. Ik kon 'm dus ook niet uitkleden als ik dat gewild had.

Het hangt dus ook af van de begeleiding in het proces. Je doet dit over het algemeen niet vaak.

Persoonlijk heb ik veel gehad aan de bedrijfsmaatschappelijkwerker, de opmerkingen van Tinus hier op het forum, en anderen die tips gaven. Ik was dus niet overgeleverd aan mijn ex, maar had zelf na die periode van relatieve rust het heft zwaar in handen. En dat heeft mijn ex dan weer overrompelt, dat ik niet zielig in een hoekje bleef zitten.

Dat heeft voor mij het maximaal haalbare resultaat opgeleverd: helaas gescheiden, maar wel met een normale levensstandaard en een relatief goede relatie met mijn ex.

Wat ook belangrijk is is de aard van het beestje. Ik ben nogal van het aanpakken en door gaan. Dus toen ik tijd had gekregen om de eerste schrik te verwerken, ben ik ook actief aan de slag gegaan. Huis zoeken, boeken lezen, hier tips vragen etc. Niet iedereen kan dat zo.
Die inschatting zul jij moeten maken over je bijna-ex, Want zo zal hij verder gaan, in zijn eigen aard.

groet,
Angela

Ratatouille

In het draadje hierboven heb ik een reactie geplaatst maar nu na het lezen van jouw verhaal denk ik dat het hier had gekund

Sterkte, het is een zware fase!!

gr
Tara

Zonnetje

Zonnetje:
"En je moet ook bedenken: nu ben je degene die weg wilde (ook niet zomaar trouwens) en dus de 'schuldige', maar over drie jaar heeft je ex misschien een hele fijne nieuwe partner en dan is je schuldgevoel weg, maar dan kun je de gemaakte afspraken niet meer openbreken."
Zo werkt dat niet, vind ik, en je opmerking is bezijden het punt. Het gata nl niet om schuldgevoel, of om goedmakertjes.
Waar het om gaat, is dat je investeert in een soepele verhouding met je ex, en in een serie afspraken die voldoende robuust zijn voor de toekomst. Dat staat los van die nieuwe partner; sterker nog, in het ideale geval zijn je afspraken juist partner-proof, en veranderen ze niet als er een nieuwe partenr komt.

(in de praktijk werkt het eerder omgekeerd; slechte afspraken blijven in stand tot er een nieuwe partner komt).

Precies!

Mijn ex heeft de lusten als hij wil, maar nooit de lasten. En nog is het niet goed en nog verwijt hij mij vanalles. Op een keer is het ook wel eens klaar: als hij niet wil, dan maar niet. Dan gaat hij maar naar de kroeg om te klagen dat ik een heks ben (Ik leer wel eens mensen kennen die spontaan uitroepen: maar jij bent eigenlijk hartstikke aardig! Dan hebben ze ex eerst gesproken...).

Drie r's

Rust, ruimte en regelmaat.
Geef hem de rust om alles te verwerken, zonder jou dus.
Geef hem de ruimte voor zijn emoties, ook al vind je die niet altijd even terecht.
Geen het regelmaat. Met andere woorden, blijf constant in je eigen reactie's en gedrag.

Zelf word ik niet helemaal verlaten, maar dit is wat ik van mijn aanstaande ex wil, die veel sneller het scheidingsproces doorvliegt dan ik.
En ik zou willen dat hij zich aan gemaakte afspraken zou houden... (maar ik droom nog rustig even verder...)
Succes!