Kind gehoord door rechtbank (echtscheiding)
Ik heb hier al eens eerder gepost over de ellende rond de pscychiatrische ziekte van mijn bijna-ex. Ondertussen heb ik de hoop (en de mediator) opgegeven en heb ik, via de stichting voor 'familieleden van', een advocate ingeschakeld om de echtscheidingsprocedure te starten. Die heeft mij geadviseerd 1-ouder-gezag aan te vragen, gezien zijn specifieke problematiek. Ik moet dus de rechtbank vragen om een uitzondering te maken, want doorgaans blijven beide ouders gezag houden na de scheiding.
Inmiddels heeft mijn advocate hem een brief geschreven met mijn voorstel en heeft hij (uiteraard ook via een advocaat) gereageerd. Hij gaat uiteraard niet akkoord met mijn voorstel. Wat als resultaat heeft dat wij beiden een eigen voorstel gaan neerleggen bij de rechtbank; niks ouderschapsplan!
Ik ben nu zover dat ik niet meer bang ben om het hele proces (onderzoek Raad van Kinderbescherming e.d.) te moeten doorlopen, zou de rechtbank daar om vragen. Maar waar ik wel mee zit is dat mijn oudste (van 15) ook gehoord zal worden. Ik zou de kids er zo graag buiten houden... Ik zie hem in mijn fantasie bibberend voor de rechter staan.. niet wetend wat hij moet zeggen, want hij is oud genoeg om de situatie te beseffen en bij mij te willen blijven, maar papa is papa en die wil hij ook niet afvallen...
Zie ik spoken? Wie heeft ervaring met kinderen die gehoord worden en hoe dat gaat? Wie kan mijn zorg wegnemen? Kortom, wie wil zijn/haar verhaal met me delen?
groeten Tutje
Schriftelijk
Mijn zoon was 13 op het moment en heeft een briefje geschreven. Heel simpel; geachte 'advocaat' wilt u tegen de rechter zeggen dat ik na de scheiding bij mijn moeder wil wonen en af en toe bij mijn vader wil logeren. Resultaat is dat hij verder niet gehoord is en nu meedraait in de bezoekregeling van eens in de 14 dagen een weekend bij papa. Jacci
Kinderen boven de 12 jaar
kinderen boven de 12 jaar worden altijd gehoord door de rechter.
mijn kinderen kregen een uitnodiging van de rechtbank,met daarin het voorstel wat wij als ouders hadden ingediend mbt tot de verzorging van de kinderen na de scheiding.
mijn kinderen mochten naar de rechtbank toekomen om te vertellen of ze het hier mee eens waren of niet,ze mochten ook een brief schrijven aan de rechter waarin zij kenbaar maakten wat zij van het voorstel vonden.
dit is inmiddels 10 jaar geleden,ik weet niet of de regels inmiddels veranderd zijn,maar jouw advocaat weet dit vast wel,vraag het eens na.
Overbeschermend
Tutje:
'Maar waar ik wel mee zit is dat mijn oudste (van 15) ook gehoord zal worden. Ik zou de kids er zo graag buiten houden... Ik zie hem in mijn fantasie bibberend voor de rechter staan.. niet wetend wat hij moet zeggen, want hij is oud genoeg om de situatie te beseffen en bij mij te willen blijven, maar papa is papa en die wil hij ook niet afvallen..."
Ik vind je nogal overbeschermend overkomen; je kind is 15, oud genoeg om zelf moeilijke situaties aan te gaan. Sterker nog, door overbeschermend te zijn, ontneem je hem ook het recht om zelf te vertellen wat hij vind en wil. Wat jij als een probleem ziet (hij moet vertellen wat hij vind), is juist zijn recht, op grond van het feit dat hij een puber is en gene klein kind meer.
Verder, gene eigen ervaring, maar wat ik zo heb gehoord, bijten rechters niet 
Fantasie
"Ik zie hem in mijn fantasie bibberend voor de rechter staan.. niet wetend wat hij moet zeggen, want hij is oud genoeg om de situatie te beseffen en bij mij te willen blijven, maar papa is papa en die wil hij ook niet afvallen..."
Tutje, jij hebt waarschijnlijk teveel amerikaanse rechtbankfilms gezien. Een gesprek tussen kinderrechter en jongere is nooit een situatie waarbij de jongere bibberend in een soort beklaagdenbankje voor een rechterstafel staat. De rechter, in NL meestal vrouwen, praat in haar eigen werkkamer met een kind. Er is nog een griffier bij om aantekeningen te maken en that's it. Zowel rechter als griffier weten hoe spannend het is voor zo'n kind en zijn er op uit om een vriendelijke sfeer te creeeren.
Verder vind ik het een beetje naief om te denken dat je zo'n grote jongen er buiten zou kunnen houden. Kom op, hij ziet en hoort echt wel wat er gaande is. Neem hem serieus en laat hem meedenken, zoveel als nodig is. En laat hem beslissen of hij het avontuur van een gesprek met de rechter aan wil gaan of een brief schrijven. Als je het zo aanpakt scheelt het ook een berg stress voor jezelf, want je hoeft niet voortdurend ook voor hem te denken...
Succes!
En buiten dat...
...als jouw zoon zo loyaal is naar zijn vader als jij denkt, zullen jullie dat ook serieus moeten nemen en een plek moeten geven. Dat kan hij beter met een rechter (buitenstaander) bespreken dan met jou.
Spijkers met koppen
Je hebt in een paar maanden tijd heel wat spijkers met koppen geslagen. Petje af. Ik heb geen ervaring met kinderen die door rechters worden gehoord maar ken wel verhalen van kinderen van psychiatrische patienten. Dat zijn vaak heel pijnlijke verhalen. Weet je, je kinderen zijn deel van dit verhaal en dus ook hiervan. Laat je oudste zijn rol spelen, laat hem zijn verhaal vertellen (of schrijven) en geef hem de ruimte om alle twijfel en pijn die dat veroorzaakt te delen, met jou of met anderen. De realiteit is zoals die is en je kunt die voor je kind niet veranderen. Je kunt je kinderen niet afschermen voor lijden. Het enige wat je kunt doen is ze helpen er mee om te leren gaan. En dit bedoel ik niet als dooddoener.
Veel sterkte, Jo Hanna
