Kinderen en werk: mijn man verkiest vaak werk boven zorgtaak
Hallo,
Er zijn vast moeders die onderstaande herkennen. Het drijft me soms tot wanhoop, ik word er boos en verdrietig van, maar t helpt allemaal niks:
Werk en de kinderen:
Ik ben een moeder van 47, met jonge puberkinderen. Toen de kinderen klein waren besloot ik minder te gaan werken. Dat vond ik soms best lastig; ik had jaren gestudeerd, had een leuke baan. En ik merkte dat een leuke, goedbetaalde baan als communicatie adviseur moeilijk te vinden is voor 20 - 24 uur. Het merendeel van de basisschooltijd van mijn kinderen heb ik een stapje ( of zeg maar gerust een grote stap) teruggedaan wat mijn werk ( en ontwikkeling daarin) betrof. Ik deed dit met liefde voor mijn kinderen. Mijn man werkte wél fulltime gedurende deze periode.
Maar nu de kinderen ouder zijn is het weer Me-time wat werk betreft. De kinderen worden ouder, kunnen na schooltijd best alleen zijn ( of hebben simpelweg andere activiteiten), dus ben ik meer gaan werken. En binnenkort gaat dit zelfs naar 32 uur, want ik heb een fantastische baan geaccepteerd.
Klinkt allemaal goed, zou je denken, en klagen doe ik niet, maar:
Wanneer het er tijdens werkdagen op aankomt, wat zorg en organisatie betreft vd kinderen, dan vang ik bot bij mijn verder lieve en leuke vent.
‘ nee, ik kan echt niet thuisblijven nu, dat kan gewoon niet’!, zegt hij wanneer mijn zoon met hoge koorts in bed ligt.
Of ‘ ja, ik weet dat vrijdag mijn dag is, maar naar de presentatie van X Op school gaan lukt mij toch echt niet ’. En dan gaat hij ook gewoon niet, terwijl de vrijdag zijn dag is, met het argument dat hij geen keus heeft.
Witheet word ik dan, woedend, omdat hij weet dat ik dan ga. Ook al is het ook een werkdag voor mij, en mijn baas dat ook vind.
Zijn argument is: dan moet school dat soort presentatiemiddagen maar niet om 14.00 uur plannen, ik werk gewoon!
En ik denk: ja, dat klopt, maar het kan gewoon niet, dat er niemand van ons is vrijdag!
Dus ga ik.. alweer! En heb stress, en voel me opgejaagd.
Nu denk je: ga dan ook niet, je kunt niet alles. Maar dit is geen op zichzelf staand voorval. Het gebeurt iedere keer weer! Ik hou van mijn man, maar dit soort dingen doen mij hem soms echt haten. Kijk.. dit deed zich ook voor mbt schoonmaaktaken in huis. Dat heb ik opgelost: we hebben een schoonmaakster. Maar dit gaat om de kinderen... ja en dan gaat mijn moederhart voor, ook al kan het niet altijd. Bij hem is het als het erop aankomt echt werk voor het gezin.
Herkennen jullie dit? Hoe pakken jullie dit aan? Hoe leg je afspraken ‘vast’, zonder dat het uitmondt in ruzie.
Niet
Ik ben nu ruim 7 jaar gescheiden, maar dat was tussen ex-man en ik een enorme pijnpunt. Hij ging altijd eerst naar werkdingen, en pas als er tijd overbleef "deed hij" de kinderen erbij. 5 weken naar Amerika toen zoon ner 3 maanden oud was en ik weer aan het werk.moest. Er zijn tientallen voorbeelden te bedenken, en het heeft geen zin want onze jongste is 18 en we zijn gescheiden (dit was wel een gedeelte van het probleem).
Ik weet niet of er een oplossongvis zo lang je het blijft opvangen. Misschien moet je gaan staken als moeder. Je kinderen zijn oud genoeg.
Sini
Even uitrekenen
Degene die het meest verdient (en straks het meeste pensioen inbrengt) werkt het meest en de ander doet het meest in het huis. Dat lijkt me de meest rationele verdeling.
andere prioriteiten
Ik denk dat je man (en misschien geldt dit voor meerdere mannen) hun prioriteiten écht anders hebben liggen. Mijn ex. die zou ook zijn werk laten voorgaan. Had gewoon niets met dat soort dingen op school en zou hetzelfde gezegd kunnen hebben.
Je kunt wel aan hem vragen, wat vind jij dan? Dat wij geen van beiden meer naar school komen op dat soort middagen? Ik zou dat ergens wel sneu voor de kinderen vinden, alhoewel eens een keer een middag missen geen punt zou zijn, hoe vaak per jaar is het?
Zie jij trouwens altijd één van de ouders op dit soort middagen? Want misschien denken er wel meer van; gaat niet, we komen niet.
Toen ik klein was, zag je trouwens zelden ouders op school, wij hadden gewoon géén presentatie-middagen, want álle vaders werkten. En moeders zag ik trouwens op mijn school ook praktisch niet, 1 of 2 bij de schoolbibliotheek, maar geen hele hordes hulpmoeders zoals je nu ziet op de school van mijn kinderen.
Patronen
Herkenbaar, en ik heb inmiddels een 'ex' ipv 'man'. Wat ik me nu, een paar jaar na m'n scheiding realiseer is dat het heel, heel erg lastig kan zijn om patronen te doorbreken. Dat is natuurlijk bij jou ook het geval. Jarenlang ben jij er voor de kinderen geweest en kon je man 'zijn gang' gaan. Jullie moeten beide een patroon afleren en ander gedrag aanleren. Misschien is je man daarbij in zijn werk onzekerder dan lijkt, het zou kunnen dat hij 'niet durft' om weg te blijven, of dat hij juist een gevoel van 'belangrijk zijn' daaraan ontleedt. Maar ja, je kan alleen jezelf veranderen en niet de ander.
Misschien kan het werken om de focus ergens anders op te leggen, nemen jullie nog genoeg tijd om aandacht aan elkaar te geven? Positieve aandacht kan een houding veranderen.
Ik heb helaas geen echte tips voor je, mij is het niet gelukt om patronen te doorbreken.
Baantje
Je kunt witheet worden maar het helpt blijkbaar niet. Jullie afspraak was ooit dat jij een baantje had en hij het echte werk. Dat patroon is niet zomaar doorbroken als jij vindt dat het Me-time is voor jou. Hoezo regel JIJ hulp in de huishouding?
Ik weet niet of je er uit komt met hem, maar pak het wat voortvarender en serieuzer aan dan alleen maar witheet worden en stampend blijven doen wat er van je verwacht wordt.
Anderzijds: bij mijn dochter op school hadden ze ook van die presentaties, liefst op dinsdagochtend om 10:30, waarbij "alle ouders va harte welkom" waren, grrrrr 
. Daar was touwens lang niet iedereen. Het is ook maar wat je jezelf aandoet.
Oncollegiaal
https://www.bnnvara.nl/zembla/artikelen/meeste-taken-voor-werkende-moeders
"Op de vraag echter wie van de werkende ouders het vaakst ‘altijd of meestal’ bepaalde taken op zich neemt, is het antwoord voor alle taken: de moeder. Het sterkst geldt dit voor het kleden van de kinderen, dat in 44 procent van de gevallen altijd of meestal door de moeder gebeurt, voor vaders is dat nog geen 3 procent.
De taak die verreweg het meeste tijd kost, thuis blijven bij een ziek kind, komt bijna 3,5 keer zo vaak altijd of meestal op de moeder terecht. Moeders blijven in 31 procent van de gezinnen waar beide ouders in gelijke mate betaald werk doen, altijd of meestal thuis bij een ziek kind. Vaders doen dat in 9 procent van die gezinnen."
En dan de partneralimentatie verminderen of afschaffen 'omdat vrouwen nu ook werken'.
Je had voeger een strip in de Libelle waar een vrouw ook, nadat ze zich in alle bochten had gewrongen haar man vroeg ook eens een bocht te nemen en eens een keer zijn wek te laten voor zijn kinderen. Waarop vader antwoordt: dat is niet collegiaal tegenover mijn collega's.
Ik weet van iemand die inderdaad een werkster heeft genomen maar het is haar gelukt dat dan ook haar man de werkster betaalt.
En verder had ik een man, niet helemaal goed, die dit in het extreme had. Werk ging altijd voor. Hij heeft ze zelfs wel eens op peuterleeftijd alleen gelaten toen hij ineens kon gaan werken. Daarna heb ik ze niet meer met hem alleen gelaten.
Je voelt je gewoon gechanteerd. Want jij doet het wel. En dat is natuurlijk ook een deel van de reden dat dit blijft bestaan. Want op het moment dat je geen keus hebt los je het toch wel op voor je kind. Alleen deze vaders kunnen dit afwentelen op hun vrouw en ze maken gebruik daarvan.
Het is oncollegiaal gedrag van de andere ouder, dus over het algemeen de vader. Helaas. Hoe kom je daar toch vanaf? Dat zou ik ook wel eens willen weten.
Een familielid heeft een tijdje plannen gehad om te gaan scheiden om deze reden.
Gelukkig is het weer overgewaaid maar het kan de relatie stevig onder druk zetten.
Ik zou zelf blijven inzetten op redelijkheid. Het is niet redelijk om van jou te verwachten dit soort zaken als regel op te lossen.
Overigens is het natuurlijk niet redelijk om te verwachten dat ouders bij een presentatie zijn op een doordeweekse dag. Je kunt het vragen, maar je weet dat ouders werken.
Daar is het ook zo dat zolang er maar genoeg ouders zijn die dan wel komen, de school de noodzaak ook niet inziet om dat anders te gaan doen. Ik snap dat trouwens niet. Er zijn wel momenten waar ouders bij kunnen zijn, zoals zwemles en dan ook afzwemmen, maar dat is dan toch naar keuze. Maar een presentatie waar ouders bij moeten zijn? Je kunt je voor een deel ook afvragen hoe redelijk dit soort vragen van school is.
Jammer is dat je dan naar elkaar gaat wijzen, terwijl het toch zoveel prettiger is als je dit wat redelijk, en om de beurt, op kunt lossen.
Niet
Ik ben wat mannelijk van gedrag in dat soort zaken. Ik ga dan niet.
Dat weet mijn dochter al jaren. Belangrijke zaken prima om dan wat om te gooien maar de week afsluiting met dansjes etc was ik hoogst zelden.
Van vaders verwachten ze dat die werken het is binnen het onderwijs nog steeds wennen dat moeders dat ook doen en hun werk net zo belangrijk vinden en daar naar handelen als vaders.
Ik ga niet de gaten opvangen die haar vader laat vallen als hij er wel zou kunnen zijn.
Prioriteiten
Soms kan het toch ook gewoon niet. Ik kan ook niet om 2 uur 's middags op school zijn voor een presentatie.
Om half 5 wel. Om 4 uur zou ook nog moeten lukken. Wel moet ik dan mijn collega's vragen om tot half 6 te blijven.
Hetzelfde voor mijn man. Hij kan ook vaak niet op dat soort tijdstippen.
Dus wij slaan dat dan over. Voor echt belangrijke dingen zijn wij er. Altijd. Desnoods nemen wij dan vrij. Voor alle "leukigheden van school" alleen als dat kan.
Je man heeft natuurlijk ook wel een punt. Wat onhandig om iets midden op de dag te organiseren.
Bij school dingen
Waarbij vader en ik werken, vroeg ik altijd opa en oma om te gaan. Kind blij want er is iemand, opa en oma blij want leuk om bij kleinkind te kijken, vader en moeder blij want geen schuldgevoel dat er niemand is.
Deed ik niet alleen bij school di gen, maar ook bij sportdingen, met 2 kinderen kan je nu eenmaal niet overal zijn, dus hulptroepen inschakelen.
Verder zou ik eens een goed gesprek voeren met je man over taakverdeling en opvoeding en daarbij buiten de welles nietes discussie blijven over ergens aanwezig zijn, het gesprek moet gaan over een evenredige verdeling, niet rationeel wie verdiend het meeste geld (hier verdienen wij evenveel) maar juist over het gevoel
Ad Hombre
Van dit soort rekensommen gaat de wereld naar de klote. Niet alles is geld based. Liever niet.
Er stond vrijdag is zijn dag.
Dan moet je als kerel of niet die dag jouw dag laten zijn of gewoon je aan afspraken houden.
Ik denk soms weleens bij sommige mensen: doe je dit op je werk ook? Fijne collega.
Vaak is dat dan niet zo dus het is dan dus echt een kwestie van niet willen.
Daar heb ik wel twijfel bij bij zulke mensen.
Die presentaties ed zijn echt niet elke week.
En daarnaast: nog nooit heeft iemand op het sterfbed gezegd had ik maar meer gewerkt of een beter pensioen. Iedereen zegt: was ik er maar meer geweest voor de kinderen.
Ook de moeders.
Wel eerlijk dat je tegen je kind zegt dat je werk belangrijker is dan zijn of haar presentatie op school.....
Aanvullend
Pushen helpt niet.
Het helpt wel om te praten en vragen te stellen zodat hij zelf de conclusie gaat trekken.
Wat vind je belangrijk in het leven? Welke rol spelen de kinderen daarin? Wat vind je het leukst van de kinderen? Fijne momenten? Hoe wil je dat ze opgroeien? Met welk voorbeeld? Etc etc.
Dan is het vervolgens een inkoppertje of het is echt een lul dan weet je dat ook.
nee
Ik vind dat dit te ver gaat, je hebt jonge pubers dus ik neem aan dat het over de middelbare school gaat. Ik kan me niet voorstellen dat er van ieder kind een ouder is en als dat wel zo is dan zetten ze elkaar allemaal onder druk blijkbaar. Je hoeft echt niet altijd overal bij te zijn en je man ook niet. Hoezo is de vrijdag voor hem? Moet hij dan thuis zitten als je kind ziek is en naar presentaties? Omdat jij meer bent gaan werken? Ik zie de logica niet zo voor die presentaties, dat moet hij omdat hij je schuldig voelt omdat je meer bent gaan werken, hij is niet minder gaan werken denk ik zo?
Ik vind dat een puber wel heel erg ziek moet zijn dat je er naast moet zitten. Paar keer bellen en vooraf een lading eten en drinken brengen en een manier om online te kunnen lijkt me in 95% van de gevallen meer dan genoeg.
Guera
Als ik niet op mijn werk kom, te vaak vrij wil (ik heb 4 weken per jaar) ben ik mijn baan kwijt.
Toch best lastig als alleenstaande ouder.
Kind heeft ook liever dat ik een keer op vakantie ga met haar. En dan ook nog mantelzorg voor mijn ouders moet ook in die 4 weken want de begeleiding van mijn moeder werkt ook niet op woensdag.
Waarom al die presentaties en andere versiering?
Mijn ouders kwamen nooit op school. Ouderavond, eindmusical en diplomauitreiking daargelaten.
Guera
"Van dit soort rekensommen gaat de wereld naar de klote. Niet alles is geld based. Liever niet."
Heb je enig idee hoe gezegend je bent om je daar geen zorgen over te hoeven maken? Hoe klein het aantal mensen in de wereld en in de geschiedenis is die het zo makkelijk heeft?
Ik vind het op dit moment wel erg prettig dat we een paar modale jaarsalarissen op de bank hebben staan. Zou zomaar verschil kunnen maken.
"Er stond vrijdag is zijn dag.
Dan moet je als kerel of niet die dag jouw dag laten zijn of gewoon je aan afspraken houden."
Nee, dit soort kinderachtige spelletjes. Dat is pas belangrijk!
En dan net zolang kiften tot je huwelijk knapt en dan wordt geld en alimentatie ineens *zo* belangrijk en wat is de wereld dan *oneerlijk*.
Tja
jullie hebben klaarblijkelijk jarenlang een vaste verdeling van taken gehad en omdat jij nu toe bent aan een verandering en meer bent gaan werken verwacht je van hem dat hij gelijk meebeweegt? Dat kost meestal even tijd.
Hebben jullie het gehad over het effect van die verandering op jullie gezin en welke aanpassingen er van wie verwacht zouden worden? En hebben jullie het over de manier waarop jullie naar het ouderschap kijken en mogen jullie daarin verschillen? Misschien gaat z’n werk niet voor, maar vindt hij niet even belangrijk als jij.
Mag hij bijvoorbeeld kiezen om niet naar een presentatie te gaan of bepaal jij dat een van de ouders daar altijd aanwezig moet zijn? Het klinkt ook een beetje alsof het moet gaan zoals jij vindt dat het moet gaan en als hij dat niet wil of doet je boos wordt ... waar is zijn ruimte?
Ik laat pubers met koorts alleen thuis en zorg dat ik wel bereikbaar ben. En ik ga ook zeker niet naar elke presentatie. Zou jij het idee los kunnen laten dat je als ouder immer present moet zijn?
Groet Pom
Niet gaan
'Witheet word ik dan, woedend, omdat hij weet dat ik dan ga. Ook al is het ook een werkdag voor mij, en mijn baas dat ook vind.'
Je houdt het dus zelf in stand. Niet alleen tegenover je man, maar ook tegenover je kinderen. Nu kun je anderen niet veranderen, alleen jezelf (tot op zekere hoogte). Vraag je dus af wat je op dit momen echt belangrijk vindt. Is dat je werk? Dan ben je dus niet bij schooldingen op die dagen. Zij het toch nog de kinderen? Dan kun je dus nog (!) niet 32 uur per week werken.
Niemand anders dan jij kan die keuze maken. Het is natuurlijk logisch dat als één van beide ouders meer gaat werken, en de ander hetzelfde aantal uren blijft draaien, andere dingen moeten afvallen.
Mmm als geld zo erg het probleem is dan lijkt het me niet dat er dan überhaupt iemand thuis gaat zitten ook al verdient hij/zij minder.
Ik vind het zo'n rare redenering in gezinnen dat het gaat over het hoogste salaris. Je kunt ook kijken wie het gelukkist is op het werk of thuis. En daar horen dan keuzes bij
Wij hebben het goed maar ik heb zeker geen paar jmodale salarissen op de bank staan.
Als ik kleiner ga wonen kan ik stoppen met werken. Allemaal individuele keuzes. Wat vind je belangrijk in het leven. Wat vindt partner belangrijk? Allern het over geld hebben vind ik zon nauw uitgangspunt. En ja ik weet alleenstaande moeders en bijstand gezinnen uitgezonderd. Maar daar gaat het hier niet om. Hier ontbreekt gewoon een fundamenteel gesprek tussen 2 volwassenen hoe ze in het leven willen staan en hoe ze daar invulling aan willen geven en welke consequenties dat geeft.
Hier is de maandag al 15 jaar de dag van partner. Dat betekende dat toen kids klein waren hij dan vrij was. Toen ze naar school gingen hij zorgde dat ze opgehaald werden. En nu het pubers zijn zorgt hij voor de boodschappen en koken.
Ik heb standaard de woensdag.
Overige dagen bekeken en bekijken we per week. Kids koken ook 1 dag.
Als hier schooldingen zijn op de maandag dan ga ik er inderdaad vanuit dat partner daar dan heengaat.
Maar goed blijkbaar liggen de afspraken van TS er niet op deze manier? Maar ik ging uit van eigen referentie en afspraken zoals ze hier liggen. Vandaar mijn uitgangspunt afspraak is afspraak.....
Waarom zou je naar een presentatie gaan op school?
Ik vind het echt onbegrijpelijk dat school verwacht dat ik overdag naar een presentatie of dansje kom kijken. Geen haar op mijn hoofd die daarvoor vrij zou nemen en ik snap ook niet dat ouders daar elke keer maar naartoe gaan.
Sowieso vind ik dat school beter kan investeren in beter onderwijs dan allerlei leukigheden. Zou ook enorm schelen in de werkdruk, maar dat is een andere discussie 
En nee, mijn kinderen vinden dat niet erg en krijgen genoeg aandacht. En ze snappen heel goed dat ik overdag gewoon aan het werk ben. Sterker, ze vinden het wel fijn om zelf even de ruimte te hebben als ik aan het werk ben.
Nou
Ik vind dat werk voorgaat. Als jij vindt dat een optreden op school of andere niet dringende kind-gerelateerde zaken voor je werk gaan, moet je het inderdaad zelf met je werkgever op gaan lossen. Je werk verzaken kun je in mijn ogen alleen doen als er sprake is van noodzaak, en daar is met een klasse-optreden natuurlijk geen sprake van.
Bij koorts
Dat je niet bij alle schoolhappenings kan zijn, daar hoeft niemand zich schuldig over te voelen. Maar dat je als vrouw àltijd de pineut bent als er iemand ziek is thuis omdat je nou eenmaal minder verdient, vind ik niet redelijk. Je man heeft toch zeker ook vakantiedagen of een baas waarmee hij in overleg kan? Waarom moet de minder verdienende altijd in overleg bij een baas die haar al ziet komen (zij weer)?
Echt geen issue hier
Ik ga altijd, mijn man zelden en als ik ook niet kan gaat niemand.
Zolang het niet om hun diploma-uitreiking gaat vind ik het de praat niet waard.
Wat ik veel belangrijker vind is dat ie er is als er een keer eentje naar de dokter moet. Daar hoeven wij gelukkig ook zelden woorden aan vuil te maken. Er zijn voor je kinderen draait in mijn ogen om veel meer dan consequent opdraven bij (middelbare) school voorstellingen. Hoe vaak komt dat nu voor?
en waarom heb jij gelijk
ik vind dat je er nog al vanuit gaat dat jij gelijk hebt.
Waarom is het zo belangrijk om naar die presentatie te gaan?
Omdat jij dat ook deed toen je tijd had?
gr Angela
het is niet als met stofzuigen
als je vindt dat de ander moet stofzuigen en je gaat ook nog eens vertellen wanneer en hoe, dan kun je het beter zelf doen.
gr Angela
je bent gelijkwaardig
of je bent het niet.
gr Angela
Het gaat niet om dat dansje
Het gaat erom dat TO afspraken gemaakt denkt te hebben met haar man om de verdeling van de zorgtaken en dat hij die afspraken met voeten treedt. Of er altijd iemand bij een dansje moet zijn is een ding, dat vind ik ook niet nodig. Maar een kind met koorts alleen laten omdat het jou even niet uitkomt op JOUW dag vind ik echt wat anders. Zeg dan gewoon: ik kan geen vaste zorgdag hebben want dat laat mijn werk niet toe. Dan houd je het gesprek zuiver. Of maak duidelijke afspraken over wat wel onder de zorgtaak valt en wat niet.
Overigens zou ik zelf nooit meer kiezen voor een verdeling fulltime baan - kleine parttime baan. De patronen die dan ontstaan (kleine parttime baan doet veel meer in huis) zijn volstrekt logisch, maar je bent er niet zomaar vanaf. Twee keer 32 uur zou ik eerder doen, met als bijkomend voordeel dat beide partners evenveel kansen hebben om hun carrière verder uit te bouwen.
Oplossing vanuit school
Hier zijn alle presentaties die er toe doen in de avond. Schooltoneel, open podium voor moderne muziek, dans en cabaret, muziekavond klassiek, presentaties PWS, oriëntatie studie/ beroepskeuze en dan nog gewone ouderavonden en 10 minutengesprekken.
Alleen voor de grote overleggen over ons NAH kind moeten we overdag naar school. Die worden 6 weken van tevoren gepland dus daar is plek voor te maken in de agenda.
Een ernstig ziek kind heeft hier wel gezorgd voor meer balans in wie wat doet aan zorg. Waar ik vroeger alleen naar de poli kno moest voor de 5 jarige met broertje van nog geen twee in de buggy gaan we nu in ieder geval voor de grote overleggen op school of de revalidatie in ieder geval samen.
Een sessie fysiotherapie op het revalidatiecentrum 30 km van onze woonplaats kan 1 ouder doen.
Ik heb ook geluk
Denk ik met werk. Ik neem voor dit soort dingen geen vrij. Ik maak die uren dan in de avond wel of een keer op zondagochtend. Whatever. Ik word afgerekend op resultaat. Niet op hoe lang ik achter mijn Buro te vinden ben. Dus dat is natuurlijk heel fijn dat ik daarin flexibel ben als dat nodig is. Bij een ziek kind kan ik eventueel deels thuiswerken. Hangt ook van afspraken af.
Alison
Maar waarom zou ts kunnen bepalen hoe haar man het vaderschap invult op zijn dag?
Groet Pom
precies Alison
Veel mensen richten zich nu op het incidentele geval van de presentatie maar gaat topic stelster natuurlijk om het patroon: zij zet eerder zaken van haarzelf opzij voor de kinderen dan hij. En hij verwacht dat ook omdat dat zo gegroeid is. Helaas is dat hoe vaak zaken gaan: vrouw geeft veel van haar werk voor kleine kinderen, man werkt meer. In beginsel een aardige afspraak en misschien een goede verdeling (ook als het andersom zou zijn). Maar het blijkt later moeilijk nog te veranderen. En dan wordt er vaak tegen de vrouw gezegd: "nou je hebt daar toch zelf voor gekozen"? Euh ja, maar niet voor altijd. Daar komt nog eens bij dat veel mannen (en vrouwen) stiekem gewoon vinden dat de kinderen meer het 'probleem' van de moeder zijn. Zelfs onderzoeken bij pubers en jongvolwassen laten dit zien.
Wat ook een factor is in deze dynamiek: vrouwen, moeders doen zaken toch maar in het kader van "ja iemand moet het doen, anders gebeurt het niet". En dat houdt de dynamiek in stand. Want vader ziet dat het toch wel gebeurt. Maar ja... laat je je kind daar de dupe van zijn? Ik kon het niet hoor.
Apart zo'n man
Mijn man en ik verdelen de taken gewoon. Doen we al vele jaren.
Iedereen vindt het prettiger om zich alleen op zijn werk te hoeven richten, maar dan had je beter bij je moeder kunnen blijven wonen. Eenmaal zelfstandig zal er toch thuis ook wat gedaan moeten worden.
Op de dag dat mijn man vrij is (want we werken allebei niet fulltime) doet hij alle dansjes, doktersbezoeken, dierenarts, schoonmaakwerk, kortom, alles wat langskomt. En op mijn thuisdag geldt dat voor mij.
Zaken die op beider werkdagen vallen bespreken we van tevoren, meestal gaat hij omdat hij dan even vanuit zijn werk op de fiets kan terwijl ik verder weg werk. Maar als ik makkelijker weg kan dan ga ik.
En allebei hebben we ook wel de mogelijkheid om thuis te werken, dus een ziek kind (of ziek huisdier of een cv-man of loodgieter of ...) valt op die manier wel op te vangen.
Toen de kinderen nog klein waren bleef hij ook thuis als ik te ziek was om voor ze te zorgen (en andersom natuurlijk).
Zieke pubers (mits niet al te ziek) laat ik ook gewoon alleen thuis, er komt vanzelf weer een andere puber thuis en anders bellen ze wel.
Mijn man is overigens niet zo mild over andere mannen die zich te goed voelen om voor hun kinderen te zorgen of voor het huishouden.
Gewoon samen de lasten verdelen en niet piepen. Als dat niet lukt heb je als man je leven niet goed ingericht.
Het werk gaat alleen voor onder werktijd. Thuis en op vrije dagen gaat de telefoon uit, behoudens echte uitzonderingen.
