Kind(eren) of partner?
Hoi allemaal,
Ik kon niet goed vinden of hier al over werd gesproken, maar ik kan wel een luisterend oor (maar ook misschien wel tips of goede vragen) gebruiken..
Ik zal mezelf even voorstellen; ik ben 23 jaar en heb nu een 6,5 jarige relatie met een 15 jaar oudere man (39 jaar). We wonen samen en ik houd nog steeds erg veel van hem. Momenteel logeer ik een weekje bij mijn ouders omdat we beiden goed moeten nadenken over onze toekomst. Ik heb namelijk ontdekt dat ik wel een kinderwens heb en mijn partner wilt absoluut géén kinderen.
Ik merk dat ik er echt doorheen zit en niet goed kan nadenken over welke keuze ik 'moet' maken. Ik wil in de toekomst wel graag kinderen, maar ik ben ook erg gelukkig in mijn relatie. Word ik gelukkiger als ik wel toegeef aan mijn kinderwens, maar dus weg moet gaan bij mijn partner? Kan ik mijn kinderwens naast me neer leggen, in de hoop dat ik daar nooit spijt van ga krijgen? Ga ik dat hem dan niet kwalijk nemen als ik daar toch spijt van krijg?
Mensen zeggen steeds tegen me 'joh, je bent nog jong en hebt tijd zat. Doe rustig aan', maar ik wil wel knopen kunnen doorhakken. Ik voel zo veel stress en onrust, dat ik dit afreageer op mijn partner. Dat verdient hij natuurlijk helemaal niet. Hij is enorm empathievol en onze communicatie is ijzersterk! Ik wil dus echt voor onze relatie vechten, maar welke keuze maakt míj gelukkig?
Er zijn geen winnaars in deze situatie, alleen maar verliezers. Óf ik verlies mijn wens om kinderen te krijgen, óf mijn geliefde partner.
Help?
Leeftijd
''Leeftijd is maar een getal' riep ik al redelijk snel en ik zie niet in waarom wij op dat vlak 'sowieso' uit elkaar zouden gaan.'
Leeftijd is niet zomaar een getal. Een man van 33, met eerdere relaties die stuk liepen op de kinderwens, die vervolgens een relatie aangaat met een meisje van 17, dat is niet zonder betekenis. Ik snap dat het onaangenaam is om hierover na te moeten denken. Het is een wat onaangenaam licht op je relatie, maar ik zou deze overweging toch even toelaten.
Het is zeker goed om het even de tijd te geven, jij bent nog jong. Maar je man heeft al wat levenservaring op dit gebied achter de rug. De kans dat hij nieuwe inzichten op zal doen wordt kleiner.
Het is allereerst een gevecht met jezelf: kun je inderdaad de stap nemen om er zelf voor te kiezen geen kinderen te willen.
Als dat antwoord 'nee' is, dan zal hij toch moeten kiezen: weer een relatie die stuk loopt of beseffen dat zijn liefde voor jou betekent dat jij ook gelukkig wil worden en het risico nemen, dat hij straks toch bijzonder geroerd zal zijn door een kind van hem.
Wat betekent zijn ervaring over 'enig kind' zijn voor hem? Is dat bijzonder goed, alle aandacht etc.? Of is dat minder goed, geen broers en zusjes, alleen volwassenen om je heen?
Als zijn 'nee' een halstarrig 'nee' is en blijft, wil hij dat dan ten koste laten gaan van zijn relatie met jou?
Tsjor
dromen
Aangezien er meerdere relaties op dit punt zijn stukgelopen acht ik ook de kans klein dat hij het opeens wel ziet zitten om vader te worden. Hij is er wel eerlijk in, al verschillende keren.
Er zijn allemaal onzekerheden in ieders leven: wat als.., het is niet zo dat je al op je 23e hoeft te beslissen of je wel of geen kinderen wil (of je ze krijgt weet je nooit zeker) of je carrièrepad al helemaal is uitstippelt, of je woonwensen. Garantie op geluk krijg je nooit, je weet nooit wat beter is. Soms moet je gewoon wat proberen. En er kunnen altijd weer dingen veranderen, door allerlei oorzaken (bv je eigen gezondheid)
Omdat je zo jong (als puber) deze serieuze relatie bent aangegaan heb je ook nog weinig geproefd van wat andere relaties je kunnen brengen. Ik zou jou een relatie gunnen waarbij er nog meer open staat, op alle gebied (ook je kinderwens), met iemand die ook durft te dromen, maar niet nu al van alles uitsluit.
Poeh ElenaH #23
"Met dit leeftijdsverschil is er namelijk geen sprake van 'samen volwassen worden' en 'samen naar het gezin toe groeien'. Over 10 jaar is hij (bijna) 50, denk je echt dat hij dan ineens wel zin heeft in gebroken nachten en vieze luiers? Ze zullen denken dat hij met zijn kleinzoon op pad is."
Het eerste deel van je tekst is helemaal waar en terecht en zeker iets wat Willow ter harte zou kunnen nemen.
Maar met het tweede deel en vooral je laatste zin, sla je wat mij betreft de plank volledig mis.
Al ken jij ze misschien niet, er zijn echt mensen (mannen) die pas een kinderwens krijgen, of spijt, als ze ouder worden, als de relatie met hun eigen ouders verandert, als de sociale druk ervan af is, als ze de wereld wel gezien hebben, als ze zien hoe anderen relaties hebben met hun (oudere) kinderen, als ze succesvol zijn in hun werk, of juist helemaal vastgelopen... noem maar op. Je weet niet of het gaat gebeuren en ook niet waarom, maar het komt zeker wel voor. Het laat zich alleen niet afdwingen en dat is in deze context een relevanter gegeven.
Een kinderwens beperken tot 'zin hebben in gebroken nachten en vieze luiers', gaat wat mij betreft veel teveel voorbij aan de betekenis van ouderschap.
En ten slotte, wat andere mensen wel niet zullen denken lijkt mij al helemaal niet van belang. Als deze vriend van Willow zich daarover druk zou maken, dan had hij vast al met een van zijn vorige vriendinnen een gezin gesticht. Wel een relatie, maar geen kinderen willen is namelijk ook nog steeds (in veel kringen) niet echt geaccepteerd.
kind van
Ik ben kind van een vader die geen kinderen wilde en toch maar aan mijn moeders wens toegaf. Ik kan niet zeggen dat hij dat niet had moeten doen want dan was ik er niet geweest.
Maar toch, hij was inderdaad de eerste jaren wel ontroerd maar later haakte hij af en was er nauwelijks contact mogelijk.
Het heeft mij geen goed gedaan en dat zag mijn moeder ook uiteindelijk
Wig wam
'ken jij ze misschien niet, er zijn echt mensen (mannen) die pas een kinderwens krijgen, of spijt, als ze ouder worden, als de relatie met hun eigen ouders verandert, als de sociale druk ervan af is, als ze de wereld wel gezien hebben, als ze zien hoe anderen relaties hebben met hun (oudere) kinderen, als ze succesvol zijn in hun werk, of juist helemaal vastgelopen... noem maar op'
Spijtoptanten, bedoel je. Ja, dan is een partner die half zo oud is wel handig.
Lastige kwestie
Mijn zus had een relatie net een man die echt geen kinderen wilde. Zij wilde graag een groot gezin. Om die reden zijn ze uit elkaar gegaan. Hij had binnen 1,5 een ander én een kind. We weten niet of het kind door hem ook gewenst was, maar binnen een jaar na de geboorte waren ze uit elkaar. Hij is een hele lieve betrokken vader die gek is op zijn zoon.
Zus vond een andere man die ook graag kinderen wilde. Alleen, hij was 6 jaar jonger dan mijn zus. Hij had geen haast, zij wel. Er zijn 2 kinderen gekomen, maar hij heeft zich er nooit echt mee bemoeid. Zijn hobby’s en werk zijn altijd belangrijker geweest en gebleven. Intussen zijn ze gescheiden. De kinderen zijn 1 dag en nacht per week bij hem. Meer tijd heeft hij niet. Nu hij gaat samenwonen met de vrouw die de reden was voor de scheiding wil hij ze wel vaker hebben. Alleen, hij werkt dan, dus dan zijn ze bij zijn nieuwe vriendin, zit zus niet op te wachten.
Mijn vader wilde geen kinderen, mijn moeder 10. Het werden er 3 (en een hond). Mijn vader is gek op ons, en op zijn kleinkinderen, maar vindt nog altijd de verantwoordelijkheid enorm zwaar. Hij heeft wel eens gezegd dat hij met zijn trauma’s achteraf nooit aan kinderen had moeten beginnen, dat het een geluk en een wonder is dat het zo goed heeft uitgepakt.
Kortom, er valt niet veel zinnigs te zeggen over de toekomst. Als je nu blij bent met je relatie, geniet er dan nu gewoon van. Maar laat het feit dat hij geen kinderen wil zwaar meewegen als je twijfels krijgt. Een zo sterke kinderwens duw je niet zo maar weg, dan moet de relatie wel echt heel bijzonder goed zijn.
Spijtoptanten
ElanaH, als jij het fijn vind om deze mensen zo te labelen, ga je gang.
"Ja, dan is een partner die half zo oud is wel handig." klinkt wat mij betreft nogal berekenend en zelfs een beetje cynisch. Dat zegt misschien wel wat over jou, maar niks over de vriend van Willow.
En Pennestreek, wijze woorden:
"Als je nu blij bent met je relatie, geniet er dan nu gewoon van. Maar laat het feit dat hij geen kinderen wil zwaar meewegen als je twijfels krijgt."
Wig Wam
Hoezo? Een man van 50 die kinderen wil, zal toch echt op zoek moeten naar een vrouw van hooguit 35.
Ja ja
De vrouw van mijn vader is net zo oud als ik en mijn half brusjes zijn net zo oud als mijn kinderen. Dat lukt een spijtoptant niet met een dame van eigen leeftijd 
overigens
Kan ik het heel goed vinden met de weduwe van mijn vader, ze is al heel lang weduwe. Ik kan het goed vinden met mijn halfbrusjes maar ik voel mij soms een beetje bezwaard omdat ik onze gemeenschappelijke vader in zijn beste tijd heb meegemaakt en zij een kwakellende humeurige oude vader hebben meegemaakt, zo was ie echt niet maar hij was gewoon vroeg oud met veel kwalen.
Wil je echt ...
samenblijven met een man die wil dat jij jouw kinderwens opbergt voor een relatie met hém ??
En als hij zegt 'misschien ooit 1 kind", wees dan niet naïef, dat is om jou aan het lijntje te houden. Over 15 jaar zegt dat nog; niet tegen jou, maar tegen het volgende veel jonger exemplaar voor wie hij jou dan al heeft omgeruild.
Leeftijd is niet zomaar een getal
Voor een meisje van 17 dat verliefd wordt op een man van 33 is leeftijd maar een getal. Zo'n meisje was echt niet bewust op zoek naar mannen van boven de 30. Zo'n meisje hing echt niet rond op plekken waar normale mannen van boven de 30 vaak rondhangen, in de hoop specifiek een man van boven de 30 aan de haak te slaan. Dus ja, voor dat meisje wat leeftijd echt maar een getal.
Maar als een man van 33 die een relatie met een meisje van 17 aangaat... dan is de leeftijd van dat meisje echt geen toeval. Zoiets gebeurt bewust. Leeftijd was echt niet zomaar een getal, het moet een belangrijk selectiecriterium geweest zijn.
@Willow, je moet je echt niet schuldig naar hem voelen dat je nu kinderwens ontwikkeld hebt. Dat is een risico dat hij willens en wetens heeft genomen. Jonge mensen veranderen nog. Ze moeten hun plek in de wereld nog vinden. De meeste relaties overleven dat niet.
Als je nu dat kind waar hij met veel tegenzin mee 'akkoord gaat' doordrukt, dan sta je voor altijd bij hem in het krijgt. Terwijl je waarschijnlijk financieel ook al flink in het krijt staat. Dat is echt geen goede uitgangspositie voor samen opvoeden. Je moet op elkaar kunnen leunen, en dat gaat niet als er onderlinge schuldgevoelens of verwijten zijn.
Goed advies
Ik vind het advies van je moeder een goede om in gedachten te houden. Jij bent nog jong, maar je bent al een aantal jaren samen met deze man. Misschien wordt je kinderwens sterker, misschien zwakt hij af. Misschien verandert je vriend nog, misschien ook niet. In elk geval is er geen "haast" bij het nemen van een beslissing.
Je hebt nog voldoende tijd om uit te zoeken hoe jouw kinderwens zich ontwikkelt. Ik zou het persoonlijk niet op de spits drijven door nu al een keuze te maken.
Tot slot: bedenk dat dit een forum is voor en door ouders. Mensen die dus al de keuze hebben gemaakt voor het ouderschap. Dat kleurt denk ik wel de reacties.
Rutiel
nee hoor. Ik heb nooit een uitgesproken kinderwens gehad en man ook niet. We waren ook gelukkig gebleven zonder kinderen, ben ik van overtuigd. Maar ik heb om mij heen verschillende mensen (vooral dames) die een hele sterke kinderwens hadden. Ik heb gezien hoe wezenlijk die wens is. Die konden ze niet kwijtraken, en er zijn stellen in onze omgeving die letterlijk hemel en aarde bewogen hebben om die kinderen te krijgen. Daarom denk ik dat als TS nu een sterke kinderwens heeft, ze die niet zomaar kwijt zal raken. Noem het biologisch of hormonaal voor mijn part, maar ik heb nog nooit meegemaakt dat iemand met een sterke kinderwens die wens ook weer kwijtraakte. Ik ken alleen gevallen van mensen die geen kinderen kunnen krijgen en dat blijft een pijnlijk iets.
Aan de andere kant heeft haar partner al verschillende relaties stuk zien lopen op die kinderwens, maar dat heeft hem niet van gedachten doen veranderen. Ik zou er dus als ik TS was niet vanuit gaan dat zij anders is dan haar voorgangsters wat dat betreft en dat haar partner dus behoorlijk standvastig is.
Daarom mijn advies om nu nog van de relatie te genieten, ze is tenslotte nog jong genoeg om geen haast te hebben. Maar ik denk eerlijk gezegd dat dit op de lange duur geen houdbare situatie is. Een van de twee zal enorm over zijn of haar eigen grens moeten gaan en dat lijkt me voor beiden niet goed. Dat blijft altijd tussen ze in staan volgens mij. Er zijn geen garanties in het leven, maar dat dit verhaal geen happy end krijgt lijkt me vrij voor de hand liggend.
Het lijkt me voor de partner van TS trouwens beter dat hij iemand van zijn eigen leeftijd of ouder zoekt die echt geen kinderwens heeft. Steeds opnieuw beginnen met een jong ding en dan na een paar jaar erachter komen dat ook deze kiest voor eventuele kinderen met een ander lijkt me ook best pijnlijk...
Pennestreek
Ik heb dacht ik nergens beweerd dat iedereen hier een uitgesproken kinderwens had of heeft, maar wel dat er een keuze is gemaakt voor kinderen (of in elk geval: dat er kinderen zijn gekomen...). Op dit forum zul je dus geen mensen treffen die in dit dilemma gekozen hebben voor een partner en hun kinderwens hebben laten vallen.
W.b. de kinderwens bij TS: ik weet ook niet of deze afzwakt of aansterkt, maar mijn punt is dat ze nog tijd heeft om de waarde van haar relatie af te zetten tegen de wens moeder te worden. De kinderwens hoeft daarmee niet weg te zijn, maar ze kan wel tot een keuze komen waarbij ze accepteert dat als ze met deze man verder wil, dit zonder kinderen zal zijn.
Ik weet niet of dit tot een onhoudbare situatie zal leiden waarbij één van de twee sterk over zijn/haar grenzen zal gaan. Zelf ken ik een stel dat kinderloos is gebleven omdat de man dat zo wilde. De vrouw vond dat niet leuk (en het is altijd wel een pijnpuntje gebleven) maar ze heeft destijds wel gekozen om met deze man en dus zonder kinderen verder te gaan. Ik zou het geen onhoudbare situatie noemen, maar het vraagt natuurlijk wel een groot offer. De vraag is of TS dat wil en kan opbrengen.
Offer
En dan op het moment supreme verlaten worden door je partner voor wie je dat offer gebracht hebt en dan toch ingeruild worden door een jonger exemplaar waar alsnog een kind of kinderen van komt.
Dat risico zou ik toch niet nemen. Dan liever het risico op een zoektocht naar een andere partner, of naar het alleen krijgen van kinderen, met de kans dat het op niets uitloopt. Dan heb je er in elk geval alles aan gedaan.
Dank jullie wel!
Dank voor de reacties! Ik kan nu even niet op alle berichten reageren, maar ik vind het erg fijn dat er persoonlijke verhalen gedeeld worden met me. Fijn dat er kritische vragen worden gesteld, hier kan ik zeker wat mee. Als ik niet op je comment heb gereageerd, weet dan wel dat ik hem heb gelezen 
Sommige reacties voelen zeker gekleurd aan. Ik weet niet of dat de ervaringen zijn die dan het voorhand nemen of dat mijn situatie gewoon niet wordt goedgekeurd door enkelen, maar het is in ieder geval bijzonder dat er zulke sterke meningen zijn over ons leeftijdsverschil en of mijn vriend op zijn 50e wel een geschikte vader zou zijn. Ik ken vaders die rond de 50e hun eerste kind kregen en zij zeggen dat ze, juist door de levenservaringen zij er meer klaar voor waren dan als ze jonger waren geweest. Zij wisten beter waar ze aan toe waren, hadden hun prioriteiten meer op orde, hadden meer vrije tijd over het algemeen en genoten intens van hun kinderen. Natuurlijk kan het zijn dat dit niet gaat gelden voor mijn partner. Maar dat weet je nooit van tevoren 
"Het lijkt me voor de partner van TS trouwens beter dat hij iemand van zijn eigen leeftijd of ouder zoekt die echt geen kinderwens heeft. Steeds opnieuw beginnen met een jong ding en dan na een paar jaar erachter komen dat ook deze kiest voor eventuele kinderen met een ander lijkt me ook best pijnlijk.."
Mijn vriend heeft altijd partners gehad van zijn eigen leeftijd en ook zij hadden op den duur een kinderwens (alleen ik ben een 'jong ding').
Toch ken ik ook vrouwen van zijn leeftijd die eerst wel een enorm sterke kinderwens hadden, maar die er nu totaal vanaf zijn gestapt (de mogelijkheden zijn er nog wel!) Dus dat het 'nooit' gebeurt dat een kinderwens weggaat is niet het geval.
"Maar als een man van 33 die een relatie met een meisje van 17 aangaat... dan is de leeftijd van dat meisje echt geen toeval. Zoiets gebeurt bewust. Leeftijd was echt niet zomaar een getal, het moet een belangrijk selectiecriterium geweest zijn."
Mijn leeftijd was voor hem geen selectiecriterium. Het was wel iets om goed over na te denken en hier hebben wij, alvorens een relatie aan te gaan, veel over gepraat met anderen. Wij werden gewoon verliefd op elkaar en moesten samen bekijken wat we ermee wilden/moesten doen. Natuurlijk waren er mensen die het er niet mee eens waren en er zijn behoorlijk lelijke dingen tegen me gezegd vanwege die afkeur, maar gelukkig waren er ook mensen die ons steunden.
Er zullen altijd situaties of keuzes zijn waar sommige mensen niet mee kunnen dealen, maar misschien moet ik me daar maar geen druk meer om maken
Ik ga vanavond weer terug naar mijn partner en ik kijk er enorm naar uit om weer lekker bij hem te zijn. We gaan gewoon een paar jaar nog even lekker genieten van elkaar, geven onszelf meer tijd om er goed over na te denken en/of te wennen aan het toekomstplaatje en gaan gewoon kijken waar het toe leidt. We hebben er nu 6,5 jaar (volgende maand 7 jaar!) op zitten en we gaan gewoon kijken of we nog zo'n 5 jaar ongestoord en genietend van het leven door kunnen samen. Er kan een hoop gebeuren binnen nu en een paar jaar, dus we moeten het rond die tijd maar weer gaan bekijken..
Voor nu wil ik gewoon lekker genieten van het huisje, boompje en beestje (we hebben een kat! 
) samen met mijn vriend!
Offer
Ik zal GEEN kinderwens opofferen voor mijn relatie, hoe leuk mijn partner ook is. Ik blijf trouw aan mezelf en aan mijn eigen wensen, want ook mijn geluk speelt mee. Door juist meer tijd aan mezelf te geven, kan ik hier een meer overwogen beslissing in maken.
Ook zal ik ervoor waken dat mijn partner ook niks opoffert voor mij en onze relatie. Niemand wordt er op den duur gelukkiger van wanneer er water bij de wijn wordt gedaan. We moeten beiden 100% achter onze keuze staan, en anders is er geen andere keuze dan toch uit elkaar te gaan.
Misschien kies ik er wel bewust voor om geen kinderen te krijgen omdat ik denk dat ik gelukkiger word op een andere manier (zoals eerder gezegd meer reizen of meerdere honden nemen, haha!). Dan vergeet ik niet dat ik een kinderwens heb, maar sta ik bewust achter de keuze om hier niet aan toe te geven als ik toch richting een andere kant neig. Joost mag weten hoe dit uiteindelijk gaat uitpakken, maar ik wil hier goed de tijd voor nemen om echt een bewuste, weloverwogen beslissing te maken.
Willow
Heb je overwogen of je het alleen aan zou kunnen en willen om een kindje te 'nemen'?
Er zijn nog zoveel mogelijkheden!
Je zou kunnen denken aan een constructie waarbij je de relatie met je vriend in stand houdt en apart gaan wonen waarbij jij met je kind woont.
Of je zoekt een match met een homopaar met kinderwens en voedt met hen samen je kind op terwijl je de relatie met je vriend in stand houdt.
Gewoon eens óut of the box'!
kind
Zou het voor je vriend wel mogelijk zijn om vader te zijn van een kind dat niet biologisch van hem is? Dat zou weer mogelijkheden bieden als hij bezwaar heeft om zichzelf voort te planten maar niet afwijzend te staan tegenover het opvoeden van een kind. Heb je het daar wel eens met hem over gehad?
Miekemieke
In #6 geeft Willow al aan dat haar vriend geen kind wil omdat hij zijn vrijheid wil houden, niets met kinderen heeft en een kind in deze tijd niet verantwoordelijk vindt. Dan wil hij toch al helemaal geen kind van een ander opvoeden?
Willow
Fijn dat je veel reacties krijgt die je helpen om erover na te denken.
Zou je nog willen reageren op mijn vragen in #30?
En in vervolg op wat ik in #31 schreef: als je 5 jaar wilt wachten ben je 28.
Besluit je dan voor je kinderwens te gaan, dan zul je dan een nieuwe partner moeten vinden. Dat kan een paar jaar duren. Het kan ook sneller gaan, maar ik zou zelf met een paar jaar rekening houden, ik vond het niet zo simpel een leuke man te vinden 
. Dan ben je 30 of zo?
Vervolgens wil je, neem ik aan, eerst fijn wat jaren samen doorbrengen voordat je aan kinderen wilt beginnen. Dan ben je al een stuk in de dertig, misschien 33-34?
Als je dan niet vlot zwanger bent, maar het duurt een paar jaar omdat je inmiddels ook wat ouder bent (zoals ik schreef, bij ons duurde het 3 jaar en wij begonnen toen ik pas 29 was), dan zit je al rond de 36 of ouder. Verhoogd risico op complicaties.
Oftewel: denk goed na of je kinderen wilt.
Zo ja, dan zou ik persoonlijk niet wachten tot ik 28 was om op zoek te gaan naar een andere partner.
Mocht je voor je vriend kiezen en zonder kinderen opgroeien, dan wens ik jullie veel geluk samen.
Een paar uiteenlopende voorbeelden
Lieve Willow,
Het is moeilijk te voorspellen en al helemaal niet te generaliseren hoe jullie pad gaat verlopen.
In mijn directe omgeving heb ik meedere varianten gezien. Niet in de laatste plaats mijn eigen ouders. Mijn moeder was 16 en mijn vader 32 toen ze elkaar leerden kennen. Mijn vader wilde absoluut geen kinderen en mijn moeder heeft dat geaccepteerd. Ze kreeg toen ook van de vrouwenarts te horen dat ze geen kinderen kon krijgen (geen idee waarop dat was gebaseerd, is ook al 60 jaar geleden). Mijn broer en ik kwamen dus heel onverwacht. Bijna letterlijk omdat mijn moeder beide keren pas heel laat erachter kwam dat ze zwanger was. Mijn vader heeft echt wel veel van ons gehouden, maar hij was al aardig op leeftijd dus het was niet makkelijk voor ons gezin,.
Een vrouwelijke collega was midden 30, haar vriend bijna 60. Zij wilde dolgraag een kind, hij niet. Zij heeft ervoor gekozen de relatie te beeindigen en met iemand anders een dochter gekregen. Maar de relatie met de vader van haar kind heeft niet lang stand gehouden. Dus is ze alleenstaande moeder en je merkt dat haar eerste partner haar enige grote liefde blijft.
Een vriendin van mij, zelfde verhaal maar zij koos voor haar vriend die zich zelfs had laten steriliseren. Ze is nu middden 50, de relatie is al lang over en ofschoon ze tevreden is met haar leven, mist ze toch iets.
Een andere vriendin heeft haar vriend voorgelogen en was stiekem met de pil gestopt. Dit heeft helaas ook geen happy end gekregen. Haar zoon is nu 23 en woont bij zijn vader wat niemand heeft verwacht.
De ex-vriendin van mijn huidige partner was 25 jaar jonger dan hij. Ook hij wilde absoluut geen kinderen meer (met 50 jaar) en zij heeft de relatie verbroken. Nu is ze gelukkige moeder van 2 kinderen en heeft een goed huwelijk.
Lieve Willow, maak het jezelf niet te moeilijk. Je bent nog zo jong en niemand weet wat de toekomst verder brengt. Je "verdoet" je tijd niet door bij jouw partner te blijven. Samen is er nog een hoop te beleven en te genieten. Het zou zonde zijn als je een mooie tijd mist door te piekeren en beslissingen te forceren.
vreselijk dilemma inderdaad
Het lijkt me altijd vreselijk als je zo'n dilemma hebt.
Ik heb van jongs af aan heel graag kinderen gewild.
Mijn man heb ik op mijn 12e voor het eerst ontmoet, hij was toen ± 40. Tien jaar later kregen we een relatie (daarvoor heb ik ook andere relaties gehad, ook met jongens van mijn leeftijd). Ik ben heel blij dat hij ook graag met mij nog kinderen wilde (hij had al kinderen). Dus van onze twee kinderen is hij rond de 55 vader geworden.
We zijn nu meer dan 20 jaar samen.
Mijn verhaal helpt jou helemaal niet natuurlijk, behalve dat ik vanzelfsprekend het leeftijdsverschil niet veroordeel en met je meezucht over sommige reacties, die ik ook ken.
Ik hoop dat een aantal andere reacties je goed hebben geholpen, maar een moeilijk dilemma zal het voorlopig nog wel blijven. Sterkte!
