Kinderwens

Alletwee

Hallo,
Onze situatie was hetzelfde. 4 leek me fantastisch. We hebben best wat problemen gehad, babies die maandenlang niet doorsliepen, veel aandacht eisen. Bij mij begon t ook te kriebelen na een jaar na geboorte nr 3. Mijn man wilde niet meer, hij trok t niet meer. Het heeft lang gekost om me erbij neer te leggen. Zussen van mij hebben er wel 4. Het was een stukje ook bewijzen dat ik t ook zou kunnen. Nu denk ik: ik zou t kunnen maar het is niet anders. In mijn hart is plek voor heel veel kinderen maar ik geniet gewoon van die drie van mij met hun eigenaardigheden en mooie dingen. 2 blijken er nu licht auti te zijn, wat deels ook de moeilijke starten verklaart. Nu worden ze ouder, krijg ik ook meer vrijheid, wordt het relaxter ook en zeker voor mijn man.
Ik ben er wel duidelijk in naar anderen als t tersprake komt: graag had ik 4 kinderen gehad maar manlief zag t niet zitten, maar ik heb er nu drie gezonde kinderen dat is toch een heel groot geschenk. It takes two to tango!
En zijn standpunt is ook even geldig. Het argument dat je t vantevoren hebt afgesproken vind ik persoonlijk niet houdbaar: de impact van kinderen krijgen kun je vantevoren niet goed inschatten en in de jaren kan er zoveel gebeuren.
Sterkte ermee,
Kaatje

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

2x ja of 1x nee

Ik snap dat je je belazerd voelt door je man, die altijd of lange tijd heeft gezegd dat hij ook vier kinderen wilde, maar nu na de derde van mening is veranderd. Niet alleen heb je altijd gedacht dat hij dat ook wilde, de consequenties voor hem zijn ook minder groot omdat jij de meeste aanpassingen hebt gemaakt voor de kinderen en het grootste gedeelte van de verzorging op je hebt genomen, terwijl hij in de gelegenheid was om aan zijn carriere te werken. Jij wil heel graag een vierde en vindt dat heel belangrijk, hij zou eigenlijk er niet zoveel verschil van merken of jullie er nou drie of vier hebben.

Maar om nog een kind op de wereld te zetten zijn er 2 ja's nodig. Om te besluiten geen kinderen meer te willen 1 nee. Het al dan niet krijgen van een kind is te belangrijk om niet van mening te mogen veranderen. Ten slotte weet je, voordat je kinderen hebt, nauwelijks waar je aan begint. En misschien dacht je man dat vier wel leuk zou zijn, maar ervaart hij nu dat drie genoeg is voor hem.

En compromis is inderdaad niet mogelijk. Als ik je berichtje zo lees zit het er waarschijnlijk niet in dat je man alsnog een vierde kind wil. Dan zit er maar een ding op: accepteren dat het bij drie blijft. Maar de alternatieven (blijven proberen je man over te halen, 'per ongeluk' zwanger worden, je man kwalijk nemen dat hij je een vierde kind misgunt) zijn ook niet bevorderlijk voor je relatie en gezinsleven. Gelukkig maar dat hij duidelijk is over zijn gevoelens en dat er niet een kindje bijkomt wat door een van de ouders eigenlijk niet zo gewenst is. Het is wel heel rot voor je dat het door jouw beoogde gezin met vier kinderen er niet in zit, sterkte daarmee. Ik hoop voor je dat het uiteindelijk slijt en dat je volop kan genieten van je gezin met drie kinderen.

skik

Reactie

Ik vind het toch pijnlijk dat hij voordat we aan de kinderen begonnen erg stellig akkoord is gegaan met 4 kinderen; terwijl ik hem nog heb gezegd dat ik als hij niet zeker zou zijn of het nog niet kon zeggen op dat moment, liever had dat hij het me dan zei zodat ik toen de opties kon afwegen. Of met hem doorgaan in de wetenschap dat mijn grootste wens misschien niet in vervulling zou gaan, of de relatie afkappen. Daardoor voel ik me toch belazerd.
En wat Skik ook zegt, naar mijn gevoel zou het voor hem weinig uitmaken of er nu 3 of 4 rondlopen. Hij is doordeweeks vroeg weg en laat thuis voor het werk, heeft voor deze drie ook nooit 's nachts moeten opstaan, nooit opvang moeten zoeken, school/clubjes/zwemles.. zorg ik ook voor. Boodschappen, het huishouden, ik neem het allemaal met liefde en plezier voor mijn rekening. In het weekend gun ik het hem van harte om te kunnen uitslapen, maar ik merk dat het me nu toch veel moeite gaat kosten en dat het echt aan me knaagt.
Uiteraard weet ik dat het een zegen is dat we drie gezonde, mooie, slimme, ... kinderen hebben, maar ja ik mis er nog eentje; Naar mijn gevoel is ons gezin nog niet compleet.
Het heeft door mijn hoofd gespookt om 'per ongeluk' zwanger te worden, maar ik besef ook wel dat dat geen optie is.. Maar op dit moment verwijt ik hem dat hij mij mijn droom niet gunt, terwijl ik mijzelf steeds op het tweede plan heb gezet voor hem en de kinderen. Ik weet ook wel dat dat mijn eigen keuze is (geweest), maar ja mijn gevoel zegt wat anders.
In ieder geval voelt het wel eens goed om me ergens gesteund te voelen, in plaats van dat me gezegd wordt dat ik niet moet zeuren..

Verraad

Ik zou in jouw geval ook boos en verdrietig zijn en me verraden voelen. Niet om het vierde kindje maar omdat je man bewust tegen je heeft gelogen. Jij hebt hem rechtstreeks voor jullie trouwen gevraagd of hij dit echt wil en hij heeft ja gezegd terwijl hij het dus eigenlijk niet wilde.

Ik zou echt heel boos zijn dat mijn man niet eerlijk is geweest.

Het is wat anders als hij van te voren zou hebben aangegeven dat hij het nog niet zeker wist of zelfs als hij halverwege van mening is veranderd. Maar bewust liegen daar zou ik echt heel boos op zijn.

Vraag is natuurlijk wat je nu moet, een vierde kindje krijgen buiten hem om is ook weer niet de optie. Ik weet het niet, ik zou het heel moeilijk vinden als mijn man zo onecht ons huwelijk was begonnen.

En als het andersom was geweest?

Jij kwam gaandeweg tot de conclusie dat drie voldoende was, maar je man wilde er nog een?

Ik vind sowieso dat je voordat je zelf kinderen hebt nog geen flauw idee hebt wat dat is, kinderen hebben, ouders zijn. Hoogst theoretisch. Je hebt geen idee hoe dat voelt, hoe dat is, hoe het je leven vult. Zomaar blind vaststellen dat je er vier wilt terwijl er nog geen eentje is, het heeft heus iets naiefs.

Het is jammer dat je droom niet doorgaat, zeker, maar om erover door te drammen lijkt me erg onwijs voor het levensgeluk dat er nu is. Geen mens kan voorspellen hoe het was gegaan, als... Jullie zouden allebei gelijk kunnen krijgen. Je kunt in het leven niet alles hebben, sluit daar vrede mee.

Precieze aantal

Hoe kan je nou van te voren het precieze aantal kinderen weten? Je man zei maar wat, volkomen natuurlijk. Eerst maar kijken of ze gezond zijn (en blijven), kijken hoe druk het is. Ik vind het heel raar om het je man kwalijk te nemen. Je mag al ontzettend in je handjes knijpen dat er drie gezonde kinderen van jullie rondlopen en dat je straks meer tijd hebt om wat meer aan jezelf te denken, als dat er zo bij is ingeschoten.

Irrationeel en verstoord evenwicht

Ik denk dat bovenstaande rationele reacties (hoe kan je man dat nu beloven en tel je zegeningen) je niet echt gaan helpen. Allicht dat je het zelf ook al bedacht hebt en je verlangen naar nog een kind is niet het gevolg van logisch redeneren, maar emotioneel. Nadat ik je berichte nog een keer gelezen heb dacht ik dat je misschien ook eens naar de balans in je relatie moet kijken. Door de keus van je man om geen vierde kind te willen is voor jouw gevoel de balans verstoord. De "regel" was kort door de bocht: hij mag zijn carrière najagen en jij mag je droomgezin najagen en nu verbreekt hij deze ongeschreven afspraak en voel jij je verraden en in de steek gelaten. Misschien moet je nu ook eens naar de balans in je relatie kijken. Niet uit rancune natuurlijk, maar nu er voor jou iets essentieel verandert passen de andere gewoontes nog wel bij jullie leven. En dat is natuurlijk iets waar jullie het samen over moeten hebben en hopelijk samen uitkomen.

Kinderwens

Ik weet uit ervaring dat een kinderwens niet zomaar uit te zetten is. Ik kan mij heel goed voorstellen dat de wending die het nu genomen heeft voor jou als schokkend wordt ervaren. Bij jou tikte de babyklok nog vrolijk door, terwijl je man die klok stilzwijgend had weggedaan. Ik zou daar ook zeer verdrietig en boos over geworden zijn. Terecht of niet. Ik ken jouw situatie niet, maar ik heb wel lang geleefd met een kinderwens die niet meer in vervulling ging.
De vraag is hoeveel jij over hebt voor het vierde kind. Wil je ervoor scheiden, een nieuwe relatie aangaan en dan maar hopen dat er nog een kindje komt? Of denk je dat je liefde voor je man toch groot genoeg is om je over deze enorme teleurstelling heen te kunnen zetten? Kortom: waar denk jij het meeste vrede mee te hebben?
Je mag je man best betrekken bij je afwegingen. Kwartet heeft een punt vind ik met haar laatste bijdrage.

Zeggen

Desire, ik vind je laatste zin heel treffend, waarom zeg je hem dat niet eens? (deze zin: Voor hem is het een afgesloten hoofdstuk en wat hem betreft gaan we gewoon verder zonder er nog woorden aan vuil te maken... Ik denk dat als hij mijn gevoelens zou erkennen, ik al een stuk verder zou kunnen met de verwerking ervan. )
Mijn man zei toen ik hem leerde kennen dat hij geen kinderen wilde, ik geloofde hem niet, maar had het er verder niet meer over met hem. (ik kende hem net een maand of 2) en geloofde ook eigenlijk niet dat hij dat meende. En nee, we hebben nu 2 kinderen. Ik wilde wel graag een derde, hij niet. Ik heb dat wel een paar maandjes jammer gevonden, maar daarna was dat ook wel weer over.
Het is lastig voor jou en ook voor hem. Wellicht dacht hij iets van '3 kinderen is toch ook al een groot gezin' terwijl jij echt 4 in je hoofd had. Hij dacht misschien ook wat ik toen dacht bij mijn man, ach dat zegt ze nu, we zien wel hoe het loopt, niet beseffende dat het voor jou een strakke eis was?
Ik denk dat het niet begrijpen van elkaar hier het belangrijkste punt is, en oke, hij heeft misschien niet veel hoeven laten met 3 kinderen omdat jij ze verzorgde maar een 4e kind gaat toch weer tijd, geld en vrijheid kosten, ook voor hem, dat kan jij niet allemaal opvangen. (bijv. jullie samen als stel alleen op pad gaan, als de kinderen het huis uit zijn, dat wordt met een 4e weer voor een aantal jaren uitgesteld, studiekosten, moeten ook voor de vierde weer worden opgehoest) (even als voorbeeldjes) Dat zijn dingen die misschien voor hem als 'provider" wel heel zwaar wegen. Het is misschien voor hem ook heel zwaar om die verantwoordelijkheid voor jullie allemaal te moeten dragen.

Merel

Ik heb hem dit al een paar gezegd, dat de niet-erkenning van mijn gevoelens het des te zwaarder maakt. Blijkbaar is dat voor mijn man moeilijk te bevatten...
En zonder al te veel in details te treden, kan ik in alle eerlijkheid verzekeren dat hij zeker niet als 'provider' voor het financiële plaatje instaat. Laten we het erop houden dat ik prima in staat ben ons gezin in mijn eentje van alles te voorzien
We gaan ook nu vaak als stel samen op pad (minstens 1x per week, en een aantal keren per jaar regel ik een aantal dagen samen weg), met een vierde zou daar idd misschien korte tijd wat op ingeboet worden. Wat betreft het uithuis gaan van de kinderen, dat is natuurlijk koffiedik kijken. Voor hetzelfde geld gaat nummer vier op zijn 18e alleen wonen, terwijl nummer 1 bij wijze van spreken tot zijn dertigste onder ons dak wil blijven... Volgens mijn man speelt dat niet mee, is het gewoon de drukte.
Het is ook niet zo dat ik het gewoon jammer vind, ik heb echt geprobeerd om mijn kinderwens af te sluiten, maar we zijn nu een achttal weken nadat hij zijn besluit kenbaar gemaakt heeft, en het begint meer aan me te knagen dan voorheen. Daardoor ben ik bang dat ik het hem steeds ga blijven verwijten en dat is natuurlijk ook geen gezonde manier om een relatie verder te zetten.

Acht weken

Desire: "ik heb echt geprobeerd om mijn kinderwens af te sluiten, maar we zijn nu een achttal weken nadat hij zijn besluit kenbaar gemaakt heeft, en het begint meer aan me te knagen dan voorheen."
Dat is logisch. Jij hebt je de afgelopen weken helemaal geconcntreerd op je kinderwens, dus logisch dat die meer en meer gaat knagen. Verstandiger, realistischer zou zijn je op andere dingen te concentreren. Desnoods bijt je je vast in een cursus chinees, met als doel om over x-tijd naar China te gaan. Ik noem maar iets, maar je helemaal op je kinderwens concentreren helpt je alleen maar verder van je man af. En hoe dan ook, dat kan toch nooit de bedoeling zijn.
Niet alles wat je wil, wat je wens is, kan.

@serwe, huwelijkse moraal

"Ik zou in jouw geval ook boos en verdrietig zijn en me verraden voelen. Niet om het vierde kindje maar omdat je man bewust tegen je heeft gelogen. Jij hebt hem rechtstreeks voor jullie trouwen gevraagd of hij dit echt wil en hij heeft ja gezegd terwijl hij het dus eigenlijk niet wilde."

Niemand kan beloven om over (pakweg 10 jaar) iets te willen. Mensen veranderen, omstandigheden veranderen. Jouw opstelling is m.i. volslagen onredelijk.

De voortplantingsregels volgens Hombre:
- Een vrouw mag een man niet bewust tegen zijn wil vader maken (met misschien een uitzondering bij een anonieme one night stand spermadonor hoewel dat weer andere morele problemen geeft)
- Een vrouw kan niet gedwongen worden tot een abortus.
- Een vrouw kan evenmin gedwongen worden een kind te voldragen (binnen een redelijke termijn)

Dus ja, uiteindelijk beslist de vrouw bijna alles, maar dit kleine recht hebben we nog wel.

En iedereen heeft natuurlijk het recht om van mening te veranderen (binnen redelijke grenzen).

Ik wil er vier, vier, vier! ik wil het!

"Mijn man zei toen ik hem leerde kennen dat hij geen kinderen wilde, ik geloofde hem niet, maar had het er verder niet meer over met hem. (ik kende hem net een maand of 2) en geloofde ook eigenlijk niet dat hij dat meende. En nee, we hebben nu 2 kinderen. Ik wilde wel graag een derde, hij niet. Ik heb dat wel een paar maandjes jammer gevonden, maar daarna was dat ook wel weer over."

Kijk, in al dat fanatisme, gesteggel over eentje meer of minder vind ik dit een verfrissende reactie. Merel geloofde haar man niet, en terecht. Dit soort 'beloftes' zijn eigenlijk niet vooraf te maken. Iemand die fanatiek vasthoudt aan een arbitrair aantal en een jaren geleden in totaal andere omstandigheden gedane toezegging moet eens heel goed in de spiegel gaan kijken.

Je denkt misschien dat je je leven volledig kunt regisseren, maar dat kan je niet. Dat kan niemand. Dat accepteren leren de meeste mensen als ze volwassen worden.

Huwelijkse moraal

Serwe en ook ik hebben het nergens over dat een mens niet van gedachte mag veranderen, omdat dat niet binnen de huwelijkse moraal zou vallen. Mijn man wist toen eigenlijk al dat hij vier kinderen niet zag zitten en heeft daar bewust over gelogen. En dat is nu net het punt wat voor mij het moeilijkste is om me over te zetten, en wat me het hardste gekwetst heeft. Dat naast het feit dat mijn man niet wil erkennen dat hij mij op zijn minst tijd zal moeten gunnen om dit een plaatsje te kunnen geven.
Ik zeg nergens dat ik per se mijn wens moet doordrijven, ik geef alleen aan dat het mij erg zwaar valt en dat ik de keuze van mijn man niet begrijp. Niks meer, niks minder.
Er zei ook nog iemand dat we zullen praten en naar elkaar moeten luisteren, tja en ook daarvoor moet je met zijn tweëen zijn. Ik heb de voorbije weken drie maal een poging gedaan hierover te praten met mijn man, met als resultaat dat hij boos wordt en me toebijt dat ik niet moet zeuren. Dus dan wordt het moeilijk om begrip voor zijn standpunten op te brengen.
En Kaatje, ik heb hem ook voorgesteld om het een tijd te laten rusten en dit over een jaartje weer te bekijken, maar voor hem is het echt een afgesloten hoofdstuk.

Merels' situatie

Voor hetzelfde geld had haar man zijn mening niet bijgesteld en waren er geen kinderen gekomen. tja, dan had ze daar gestaan met het niet-geloven. En dat is toch een andere insteek; ze wist vantevoren dat zij de gok waagde met haar man aangaande wel of geen kinderen. In haar geval is het positief uitgedraaid.
Ik heb ook absoluut niet de illusie dat ik mijn leven volledig kan regisseren. Geloof me, daar ben ik al heel vroeg in mijn leven met mijn neus op de feiten gedrukt.

Met elkaar praten is ook naar elkaar luisteren

Je zegt dat als je man jouw gevoelens zou erkennen dat dit je al een stuk verder zou helpen en ik geloof dat helemaal. Maar erken jij ook de gevoelens van je man? Door te stellen dat hij nooit iets heeft hoeven opofferen voor de kinderen en jij alle zorgtaken op je neemt en dat je het daarom niet begrijpt dat hij het druk vindt, neem je zijn vaderschap ook niet serieus. Drie kinderen betekent drie unieke levenslange relaties aangaan met drie unieke mensen en dat is voor hem genoeg. Ouderschap is niet alleen een opsomming van zorgtaken. Als jij een gesprek wilt, zul je ook moeten willen luisteren en bereid zijn hem serieus te nemen.

Inderdaad

Klopt helemaal hoor Desire, dan had ik na een paar jaar mijn biezen moeten pakken, als hij echt geen kinderen wilde. Maar ik denk wel dat je echt zoiets niet kan beloven als je nog geen kinderen hebt, en dus ook niet kan verwachten dat iemand dat wil beloven.
Aan de andere kant denk ik dat je man toen heeft gedacht dat het vast zo'n vaart niet zou lopen, net zoals ik van mijn man dacht.

Lezen

Als praten moeilijk ligt, kun je hem dit draadje misschien laten lezen. Desnoods stuur je hem een mail hierover, zodat hij het in alle rust (en zonder jou in de buurt) kan lezen. Het kan hem in ieder geval laten zien wat het met jou doet.

Kwartet

Natuurlijk is ouderschap niet alleen de zorgtaken, maar het is wel wat hij aangaf als te druk ervaren. Verder wil hij er niet over praten, dus ook al ben ik bereid naar hem te luisteren, wordt het moeilijk. Hij heeft geen zin om een analyse van zijn beslissing te maken, het is wat het is (zijn woorden). En ja, dat maakt het verdomd moeilijk om zijn gevoelens te erkennen, dat hij het als een voldongen feit om tafel gooit en dat ik het daarmee maar moet doen.

Ijsvogeltje

Ik heb idd al overwogen om dit draadje aan hem te lezen, maar ik twijfel nog. Misschien is het beter het op dit moment even te laten rusten...

Toekomst

Tsja als hij geen gesprek wil voeren over hoe hij jullie gezamenlijke toekomst ziet, heb je natuurlijk een ander probleem. Voor veel vrouwen is het punt waarop hun gezin compleet is, het moment waarop zij om zich heen kijken en bedenken hoe zij verder willen ("is this all there is"). Daar zou je het samen over moeten hebben. Overigens staat deze rubriek vol met verhalen over relaties waar dit gesprek niet gevoerd wordt. Jij bent nog niet zo ver dat je je bij dit punt hebt neergelegd, maar een vergezicht zou je wel kunnen helpen om uit de impasse te komen.
Maar als ik je postings hier zo lees zit jij vast op het punt "ik wil vier kinderen" en is dat het enige waar jij over wilt praten en daar wil je man dus niet over praten. En dan zit je inderdaad vast. Ik denk dat het aan jou is een opening te vinden, want jij bent degene met een probleem. Het had je man overigens gesierd als hij het feit dat jij een probleem hebt ook reden tot een gesprek vindt, maar misschien voelt hij daar geen ruimte voor.

Steun

Hoi Desire

Ja hoor, je hebt volkomen gelijk. Weg met die vent en via een datingsite een andere voor dat vierde want zonder dat vierde wordt je nooit meer gelukkig! Hoe sneller hoe beter. Al de rest is niet belangrijk.

Realitycheck:

* je man kon niet weten hoe het zou zijn met kinderen, laat staan met vier. Sowieso veel als je 't mij vraagt maar dat is een andere discussie. Ik zou me belazerd voelen als ik zo zwaar op mijn woorden van toen werd gepakt door mijn partner.

* mensen evolueren, in een goede relatie gun je elkaar de ruimte om die verandering door te maken. Misschien heeft hij het wel met je gehad en wil hij zich niet engageren voor een vierde keer. Misschien is zijn beeld net andersom en droomt hij van meer tijd voor jullie twee samen en zou dat vierde kind er een stokje voor steken gedurende enkele jaren. Dan moet nummer vier nog gezond zijn of je bent nog verder van huis.

* Zoals iemand al zei: over een jaar kan die er best anders over denken, geef hem wat tijd in plaats van zo door te drammen. Een kind kies je met twee. En per ongeluk zwanger, wordt je blij bij de gedachte dat je man het hazenpad kiest omdat jij hem beduvelde? Zit je alleen met je drie kinderen en is er ook geen vierde.

Compromis: zet een termijn vast waarin je je best doet niet te zeuren tegen hem. Na die termijn moet hij dan wel een goed gesprek met je aangaan. Zo doe je alle twee water in de wijn.

Succes

Het punt

Het punt is vooral dat hij van te voren al wist dat hij geen 4 kinderen wilde. Hij is niet halverwege van mening veranderd. Hij heeft bewust gelogen tegen Desire. Dat zou ik zelf echt heel zwaar opvatten.

Ik zou ook boos zijn dat hij nu geen serieus gesprek aan zou willen gaan over deze situatie.

Dat zijn beide zaken die fundamenteel de relatie veranderen.

Bewust liegen & niet bereid zijn om hierover te communiceren op een open en eerlijke wijze zou ik echt heel moeilijk vinden.

Je kan best een termijn nemen om alles te laten bezinken maar daarna zou ik het toch belangrijk vinden dat er de ruimte is voor een (aantal) eerlijke en openhartige gesprekken. Dat lijkt me noodzakelijk voor de onderlinge harmonie.

Hmm

"Ik vind het toch pijnlijk dat hij voordat we aan de kinderen begonnen erg stellig akkoord is gegaan met 4 kinderen; terwijl ik hem nog heb gezegd dat ik als hij niet zeker zou zijn of het nog niet kon zeggen op dat moment, liever had dat hij het me dan zei zodat ik toen de opties kon afwegen. Of met hem doorgaan in de wetenschap dat mijn grootste wens misschien niet in vervulling zou gaan, of de relatie afkappen. Daardoor voel ik me toch belazerd."

Hmm, kan het zijn dat je man zich onder druk gezet voelde de belofte te doen een gezin met vier kinderen te gaan stichten, omdat hij bang was dat je anders niet met hem door zou gaan? Zo heb jij het destijds misschien niet bedoeld, maar hij wel zo opgevat?

skik

Contract

Beste Desire,
Ten eerste: mijn kinderwens is ook niet vervuld zoals ik dat graag had gezien. Dat is een rouwproces dat je deels zelf door zult moeten gezien het feit dat je man er anders in staat. Of je moet alles in de waagschaal gooien inclusief je huwelijk en ik hoop echt niet dat je obsessie je zover gaat brengen.
Je komt in je berichten op mij over alsof je hem een contract had willen laten tekenen destijds. Kom op zeg, je hebt het over "keihard liegen" bij het totaal vage vooruitkijken naar de toekomst van destijds. Misschien had je wel geen kinderen kunnen krijgen, misschien was nummer twee wel zwaar gehandicapt geweest, mischien was je er zelf nog eens anders over gaan denken....
Het is natuurlijk heel erg vervelend dat je man er nu niet over wil praten, maar ik snap het eerlijk gezegd ook wel als ik jouw stukken lees.