Kinderwens
Mijn man en ik zijn zeven jaar getrouwd en hebben ondertussen drie kinderen (6, 3 & 2). Ik ben van in het begin van onze relatie steeds eerlijk geweest dat ik droomde van een gezin met 4 kinderen. Mijn man gaf toen aan dit prima te vinden. Voor mij begon het onlangs weer te kriebelen om aan nummer 4 te beginnen, maar man weigert halsstarrig. Hij vindt 3 kinderen nu voldoende.
Ik vind het erg moeilijk om dit naast me neer te leggen. Ik heb altijd alles in functie van ons gezin geregeld en georganiseerd (minder gaan werken, uren beter afgestemd op de kinderen, vakantieopvang,...) en hem de vrijheid gegeven volledig voor zijn carrière.. Ik voel me nu dus belazerd, man heeft ook toegegeven dat hij toendertijd al wel dacht dat ik van die 4 kinderen zou terugkomen en drie ook wel prima zou vinden. Ik besef ook dat dit een probleem is waar geen compromis in mogelijk is, één van de twee zal moeten toegeven. Helaas is het voor mijn man een afgesloten hoofdstuk, hij wil er niet meer over praten 'want er is toch geen oplossing'. Voor mij maakt zijn houding het nog des te pijnlijker en onmogelijk om vrede te hebben met zijn beslissing.. Heeft er iemand tips om hiermee om te gaan, want ik loop nu op de toppen van mijn tenen..
Desire
Mari
Ja ik ken de uitdrukking, maar ging eigenlijk zo op in het onderwerp dat ik even niet door had dat je er een luchtige noot in gooide. Dat zal mijn probleem zijn
Ik weet niet of we hetzelfde zeggen. Dat gevoel heb ik niet. Dat ik hier zo op in ga is omdat ik best veel tijd heb rondgelopen met een kinderwens die niet in vervulling ging. Ondanks dat ik al twee gezonde dochters had. Bij mij kwam het door miskramen en angst voor miskramen, dus niet door een man die zijn poot stijf hield. Wie weet maakt dat verschil, maar ik denk het niet. Bij het een draait de natuur je een loer en bij de ander (als je dat gevoel zo ervaart, zoals Desire) je man. Het is beide frustrerend en daar kun je je serieus ongelukkig door gaan voelen.
Ik ken twee situaties: ik ben mijn eerste kind na een vroeggeboorte kwijtgeraakt en heb daarna een miskraam gehad. Als ik daarna nooit meer een kind had kunnen krijgen, weet ik niet of ik daar goed overheen gekomen zou zijn. Ik weet het gelukkig niet. De tweede situatie is dat ik na 2 voldragen en een paar 'mislukte' zwangerschappen nog een kind wilde. Eigenlijk nog twee. Toen dat weer op een miskraam uitliep was ik zo bang om weer met die teleurstelling te maken te krijgen, dat ik niet meer zwanger dúrfde te worden. Ik heb het uiteindelijk geaccepteerd omdat ik opeens voelde dat de kinderwens was verdwenen. Dat gaf een enorme rust, ik was inmiddels 40, ik had twee kinderen waar ik mijn handjes mee dichtkneep. Maar het heeft dus wel zo'n 5 jaar geduurd voor ik zover was.
Gevoelens omtrent de wens om moeder te worden, van welk kind in de rij dan ook, kunnen heel ver gaan en je kunt als buitenstaander niet vinden dat een ander daar makkelijker mee om moet gaan. Zo werkt dat nu eenmaal niet.
En bovendien
Desire merkt een paar keer op dat ze niets heeft aan rationele reacties, want het is een emotionele kwestie. Ja, nogal wiedes. Alleen kom je niet verder als je het als een zuiver emotionele kwestie blijft zien en de ratio buiten de deur houdt. Voor de man is het waarschijnlijk ook een emotionele kwestie, dus zo kom je nooit nader tot elkaar.
Die emotie blijft toch, als dat vierde kind er niet komt, blijft dat misschien altijd een (steeds vager) gemis. Maar juist de rationele benadering kan je helpen een adequate aanpak te vinden, van jezelf én van de onwil van je man. Dat doet niets af aan je gevoel, maar helpt je wel verder.
vandaar mijn voorstel dat Desire-man zich moet laten steriliseren. Maar dat is blijkbaar niet stoer. Ik kan daar erg slecht tegen. Hij wil dus wel het gevoel houden dat hij voor nageslacht kan zorgen, anders is hij geen echte man.
Misschien is hij bang dat gesteriliseerde seks anders is dan ongesteriliseerde. Nou... dat is echt niet zo.
Emoties
Volgens mij spreekt niemand de emoties van Desire tegen. Maar wel de manier van ermee omgaan. Bovendien stuit mij juist het rationele praten over afspraken die vooraf zijn gemaakt tegen.
Emoties
Ik ga niet in op de reacties van anderen, maar ik wil hierover wel mijn mening kwijt. Ik kan mij Desire haar gevoel helemaal indenken, mijn man en ik hadden beide een kinderwens, ik heb altijd geweten dat ik 4 kinderen zou willen, mocht dat lukken. Mijn man wou graag meer dan 2, dat heeft hij aan het begin van onze relatie ook verteld. Wij hebben daar uiteraard geen afspraken over gemaakt, ik zou eerst nog maar eens zwanger moeten worden en dat gaat ook niet bij iedereen vanzelf. Gelukkig ging het bij ons wel vanzelf en na nummer 2, kwam nummer 3, we hebben het toen over een vierde gehad, maar man en ik wilden eerst zien hoe ons gezin zou zijn met 3 kinderen. Na anderhalf jaar waren we het er allebei over eens dat we graag een vierde kind wilden en 9 maanden later was ze er al. Als mijn man geen vierde had gewild en ik wel, denk ik dat ik ook wel een soort van rouwperiode had doorgemaakt en dat ik, als ik een gezin met 4 zou zien, daar erg jaloers op zou zijn, of dat gevoel was gaan slijten daar kan ik natuurlijk niets over zeggen. Maar wat je zegt over je belazerd voelen, kan ik niet begrijpen, je hebt toch vantevoren geen idee hoe het zal zijn als de kinderen er eenmaal zijn. Ik snap ook niet dat je man er niet over wil praten, maar ik denk dat jouw gevoel voor jouw man niet te begrijpen is, hij is er klaar mee en snapt niet dat dat voor jou een probleem is. Lastig, maar dat is denk ik het verschil tussen man en vrouw, waar ik nogal eens emotioneel was als jongste een sprongetje maakte of bijvoorbeeld uit de kinderwagen groeide, snapte mijn man daar niets van.
Waarschijnlijk heb je helemaal niets aan mijn verhaal, maar ik hoop dat je er, samen met je man uitkomt, en als je het moeilijk hebt dat je je verhaal kwijt kunt aan iemand die niet oordeelt.
Het probleem
wat ik hiermee zou hebben is niet eens zozeer dat ik mijn kinderwens niet zou kunnen vervullen, maar het feit dat mijn emoties als onbelangrijk worden afgedaan. Ook al heeft de man besloten dat hij 3 genoeg vindt (en dat mag) dan kun je nog wel praten over hoe dat door de vrouw beleefd wordt. (en andersom kan natuurlijk ook)
Ik wilde een derde, man vond 2 wel genoeg. Ik heb mogen uitleggen waarom ik graag een derde wilde, man heeft mogen uitleggen waarom hij dat niet wilde. En toen zijn we daarover gaan praten. En uiteindelijk zijn we (ook in verband met mijn leeftijd) uitgekomen op een termijn waarin ik het zou laten rusten, en hij erover na zou denken. De derde is inmiddels 8. Maar mocht hij er niet gekomen zijn, had ik mij in ieder geval wel gesteund in mijn emoties gevoeld.
