Koppige partner
Mijn man en ik zijn al 25 jaar bij elkaar en hebben 2 schatten van kinderen (14 en 16). Hij is zorgzaam, hardwerkend voor zijn gezin, loyaal etc etc. Maar.....wat kan hij bij tijd en wijle vreselijk koppig zijn.
Met 2 pubers in huis gebeurd er zo wel eens iets. Meestal is hij degene die daar redelijk rustig onder blijft, en heb ik er meer last van zeg maar. Alleen....zo af en toe kan hij zo onterecht uit zijn plaat gaan, vreselijk. Dan wordt hij echt boos om iets waarvan ik denk "moest dit nou"? Pubers geven nou eenmaal een weerwoord, en daar gaat het dan mis. Dan flipt ie en begint ie te schreeuwen, tot aan "hou je bek" toe. De kinderen pikken dat niet meer nu ze ouder worden. Als die 2 wel eens ruzie hebben en hou je bek zeggen tegen elkaar, dan spreek ik ze daar op aan. Wat ik dan te horen krijg is "laat papa eerst maar eens het goede voorbeeld geven". Tja, daar hebben ze nog gelijk in ook.
Daarna kan hij dan dagen koppig blijven en ook de kids negeren. Het waait uiteindelijk dan weer over. Soms komt er een sorry (als ik aandring op uitpraten) maar soms ook niet en waait het zoals gezegd gewoon over en is hij daarna weer gewoon de lieve papa.
Ik heb hier echt zo een hekel aan. Weet ook gewoon niet wat ik er mee aan moet. De kinderen balen er van dat hij soms ze flipt, maar zeggen aan de andere kant ook "mam, je kijkt te veel films waar het altijd peace en vree is wat je nastreeft".
Ik ben gewoon bang dat ze hier last van hebben. Dat wil ik niet. Maar wat dan, de boel laten klappen? Hem er op aanspreken werkt echt wel als het na een paar dagen weer rustig is. Hij beloofd dan wel beterschap, maar in een boze bui gebeurd het toch weer. Hij is overigens niet gewelddadig ofzo hoor. Een prater is het niet, zeker niet over gevoelens. Een diepgaand gesprek over waar dit dan vandaan komt zit er dus ook niet in, laat staan met een pro!
Niet te groot maken
Volgens mij heb jij heel verstandige kinderen. Ze balen wel van het gedrag van hun vader maar relativeren het ook weer (het is niet altijd pais en vree).
Wat is precies je probleem? Waarom de angst dat ze er last van zouden hebben? Ja je man flipt af en toe en blijft dan dagen mokken. Dat is niet echt volwassen gedrag maar ja, dat ga je op zijn leeftijd echt niet meer veranderen. Ook niet met een 'pro'. En waarom zou je? Jij hebt er neem ik aan mee leren leven (anders was je niet al 25 jaar met hem getrouwd), je kinderen nemen het ook voor lief.
Uit jouw berichtje maak ik niet op hoe ze er 'last' van zouden hebben eigenlijk. Integendeel: ze lijken er prima mee om te gaan.
Een beetje lucht
Relax. Kinderen van 14 en 16 hoef je niet meer te finetunen in hoe ze elkaar aanspreken. Als ze bij ons thuis (11 en 14) te grof tegen elkaar worden zeg ik: doen jullie je moeder een plezier en zet dit gesprek even voort op een plek waar ik het niet kan horen?
En wat je man betreft, want daar ging het je om, probeer het luchtig te houden. Gewoon zeggen: "Oh je bent nog steeds boos over gisteren. Tja... dat is dan morgen waarschijnlijk wel weer over. Of overmorgen. Hoop ik?"
Wat wij hier trouwens wel eens aan elkaar vragen is: "is er iets wat ik kan doen om je minder chagrijnig te maken?" Soms volgt dan een kleine eye-opener. Vaak ook gewoon niks, of "nee laat me maar".
Probeer humor. Je kinderen beginnen er al mee. "Verdorie, zijn we vandaag wéér geen blueband-gezin!"
Kortom, ga uit van ieders goede bedoelingen en richt je aandacht op wat er goed gaat. De hobbels zijn er en horen erbij.
Je man zegt sorry als hij weer rustig is. Dat is winst. Misschien kun je op zo'n moment een voorstel doen voor een volgende situatie. Dat hij even weg kan gaan ofzo. Of dat hij kan zeggen "nu stoppen we, anders ontplof ik". Of dat hij op een eerder moment kan aangeven dat hij geërgerd is, of moe, of geen zin heeft in discussie. Dus niet "erover praten" en al helemaal niet gaan peuteren, wat heb je eraan? Houd het praktisch en luchtig. Jullie hebben het - zoals ik het lees - goed samen, maar je zult moeten dealen met de imperfecties.
Of lees ik je verkeerd?
Blueband
Haha, misschien is dat wat ik teveel nastreef. Ik ben erg sfeergevoelig, en kan er dus niet tegen als er uit het niets opeens een denderende ruzie is. Zo zaten we gezellig aan tafel te ontbijten, en vervolgens is deze hele zondag verkloot. En echt om niks. Het is ook niet dat hij out of the blue begint te schreeuwen, maar als pubers het ergens niet mee eens zijn (vinden dat ze onterecht aangevallen worden door hun vader) dan geven ze voortaan een weerwoord. Dat is nou net wat hij dan niet kan hebben. Maar hey, ik vond echt dat ze gelijk hadden in deze.
Waar ik bang voor ben is dat de band met hun vader hierdoor minder wordt. Ze geven aan het niet leuk te vinden dat papa zo doet. Ik vind het nou ook niet echt een voorbeeld, een vader die "hou je bek" schreeuwt tegen zijn kinderen (of mij als hij heel boos is op mij).
We hebben het verder goed idd. Dealen met de imperfecties, das een goeie idd. Pfffff.....ik vind deze zo niet leuk!
vergadering
Wat is de reactie van je man als er een familievergadering wordt gehouden over bijvoorbeeld hoe je met elkaar omgaat als er ene misverstand, ruzie of een woordenwisseling is? Durven jullie kinderen te zeggen wat ze niet leuk vinden? Welk effect het op ze heeft?
Zorg wel dat het niet te persoonlijk wordt anders heb je zo weer ruzie. Spreek met elkaar regels af én dat jullie elkaar 'helpen' als de regels overtreden worden. Net zo belangrijk is wat je wel wilt of wat wel mag. En dat je elkaar daarin helpt en beschermt omwille van de onderlinge verstandhoudingen.
stukje herkenning en
10 jaar verder in de tijd. Onze kinderen trekken hun schouders op en zeggen 'mam, je weet hoe hij is en je verandert hem toch niet meer'. 't Schreeuwen tegen mij (waar jij dus ook soms mee geconfronteerd wordt lees ik) zet bij mij nu steeds vaker vraagtekens of ik en hoe lang nog daar mee door wil gaan .. dus áls je kunt praten met je partner, doe 't en hoop dat 't doordringt. Want ook hier vertellen kinderen liever dingen tegen mij ipv tegen vader. Omdat hij vaak meteen met mening en grof geschut klaar staat, wat niet écht lekker praat 
Familievergadering
Dat is het gekke. Als we er rustig over praten en aangeven dat dit niet mag gebeuren dan is hij best voor rede vatbaar. Maar.....soms lijkt het dan of er toch iets knapt, en dan worden alle gemaakte afspraken weer vergeten. Of hij dan op dat moment niet goed in zijn vel zit ofzo, ik weet het niet.
Ik begrijp het ook gewoon niet. Tis zo'n goeie vent verder. Maar tegenspraak op een moment dat hij daar niet op zit te wachten (omdat hij teveel geprikkeld is, of moe is, of.....) en dan gaat het mis. Kinderen en volwassenen hebben nou eenmaal wel eens een andere mening dan jij, en dus een weerwoord. Daar hoeft ie het niet mee eens te zijn, maar om dan maar zo boos te worden en te gaan schreeuwen, dat gaat er bij mij niet in!
Stress?
Ik had dit laatst ook met mijn man, niet letterlijk 'houd je bek' maar wel met onterecht uitvallen en dan boos de trap op stampen. Gek genoeg was ik niet eens zo zeer boos (ja dat ook) maar vooral verbaasd, want het sloeg echt zo totaal nergens op. Later die dag vroeg ik hem: gaat het eigenlijk wel goed met je? Met een kop als een oorwurm: nee. Maar meteen kreeg ik ook een enorm stressverhaal over zijn werk. En daarna was de lucht geklaard.
Zelf kan ik door stress ook enorm onredelijk worden, daar had ik dan ook wel enigszins begrip voor. Dus ja, hier wel een goed gesprek maar dan niet van 'hoe ga je dat voortaan anders doen' maar meer met de insteek 'hoe gaat het eigenlijk met je'. Hier hielp dat. Ik krijg nu ook meer werkverhalen te horen dan voorheen, want kennelijk denk ik ook nog fijn mee met hem. Winst aan alle kanten.
Wat zit er onder?
Weet jij, of weet je man, waar die explosies vandaan komen? Ik herken ze van mezelf, namelijk. En ik wilde helemaal niet zo doen, zo zijn. Het heeft jaren geduurd voor ik doorhad wat de onderliggende gedachte was waardoor ik zo kwaad werd, maar nu ik dat weet, en weet dat die gedachte totaal niet klopt, heb ik er nauwelijks meer last van.
Je zou eens met je man, op een rustig moment uiteraard, kunnen 'graven' naar de gedachte die hem triggert. Is hij bang dat als ze zo brutaal zijn, ze geen respect (meer) voor hem hebben? Is hij bang dat ze dat ook bij anderen doen en voorziet hij daardoor problemen? Is hij bang dat ze niet van hem houden, dat ze hem zo toespreken? Zoiets zal het vast zijn.
En ik herken ook dat ik lang kan blijven hangen in een emotie. Ook daarbij helpt het je te realiseren dat wat er is gebeurd, echt al voorbij is. Dat je het alleen voor jezelf en je omgeving extra moeilijk maakt door zo te blijven hangen.
Succes!
Herkenbaar
Schreeuwen is bij ons in huis ook regelmatig onderwerp van gesprek. Man voert het volume direct op als hij boos, verontwaardigd is o.i.d.. Ik raak snel in tranen als ik boos, of verontwaardigd ben, of me onrechtvaardig behandeld voel. Dus bij gesprekken over 'schreeuw niet zo!' is het weerwoord 'dan moet jij niet meteen in huilen uitbarsten'. Dat schiet niet erg op dus. Man vindt en dat zal ook wel zo zijn, dat onze manier van uiten op hetzelfde neerkomt, maar in een andere verpakking.
Ik heb gaandeweg wel de indruk gekregen, dat de kinderen onze manier van ruzie maken vervelend vinden. Maar of ze er echt 'last' van hebben, betwijfel ik. Ik bespreek heel veel met mijn dochters, zeker nu ze volwassen zijn.
Mijn heel erg persoonlijke mening, is dat je je er niet bij neer hoeft te leggen, dus dat het wel besproken moet blijven worden. Je zou wel kunnen kijken naar hoe jullie gesprekken verlopen. Als je door de gesprekken iets anders te voeren, meer de kalmte kunt bewaren, dan heb je winst. Misschien zou je eens wat kunnen rondgoogelen over gesprekstechnieken. Zo is het beter om vanuit je eigen gevoelens te praten, "Ik vind het niet prettig dat..." en niet vanuit verwijten. "Ja maar jij..." En waar ik nog wel eens in trap zijn aannames. "Hij snapt me wel". Nee niet altijd dus.
Hmm
Zegt hij 'houd je bek' tegen de kinderen? Ik hoop wel dat ze beseffen dat dat niet normaal is. Tegen je partner ook niet, maar die is tenminste nog volwassen. Ik moet wel zeggen dat ik wat overgevoelig ben voor schreeuwen en schelden (dat is al teveel tegen mij gedaan), maar het is toch in het algemeen geen normaal geaccepteerd gedrag van volwassenen?
Phryne
Ik vind het dus ook niet normaal!
In een gesprek achteraf is dit ook best wel te bespreken, maar in een boze bui gebeurt het toch weer. Ik weet niet wat ik er aan moet doen. De knuppel in het hoenderhok gooien wil ik ook niet, want zoals gezegd is het verder een prima vent en vader.
Oké, misschien streef ik teveel een Blue Band gezin na, maar aan de andere kant vind ik "hou je bek" ook niet echt een uitspraak.
Een prater is het ook niet. Hij barst zeg maar nog liever dan dat ie buigt. Terwijl hij het diep van binnen echt wel heel erg vindt, dat weet ik. Maar die koppigheid he.....
maar
die explosies, dat kan, het is niet goed maar we zijn allemaal mensen en dat is geen ramp als het soms misgaat.
Maar dagenlang je kind daarna negeren vind ik wel heel slecht en heeft ook niets te maken met zijn explosieve aard. Ik vind dat je daar dan met hem over moet praten in zo'n redelijk gesprek. Een conflict kan even uit de hand lopen maar sta niet toe dat de sfeer nog dagenlang beïnvloedt wordt.
Ben je zelf al eens flink boos op hem geworden? Dat kan een eyeopener zijn!
Vind ik ook Tante Sidonia
Luidkeels reageren, dat kan een impulsieve, niet te stoppen reactie zijn, omdat je nu eenmaal zo emoties uit (niet goed, maar het gebeurt). Iemand doodzwijgen gaat bewust, niks impulsiefs. Ik denk dat je kunt stellen dat dat beschadigend werkt. Dat laat zijn sporen na. Als je een volwassen geworden kind vraagt wat hij erger vond, vroeger, dan denk ik dat het zwijgen meer is blijven hangen dan dat geschreeuw.
Inderdaad, dat zwijgen is heel naar
Hier ook herinneringen aan dat soort periodes. In mijn geval ook nog wel eens voorafgegaan door een zelfmoorddreiging. Dat is helemaal not done natuurlijk.
Nogmaals, ga op een rustig moment het gesprek aan en probeer uit te vinden wat er aan de basis ligt. En misschien ook wel wat hij probeert te bereiken met zijn gedrag. Ik denk dat hij juist het tegenovergestelde bereikt met zijn gedrag, hopelijk kun je hem dat duidelijk maken.
En anders toch eens voorstellen om met een professional (kan een coach of zo zijn, hoeft niet meteen zwaar geschut te zijn) te kijken of hij zijn gedrag kan aanpassen. Want jullie hebben last van zijn gedrag, en hij *dus* ook. Het zou fijn zijn als hij dat in gaat zien.
Status nu
Hij heeft gisteren een gesprek gehad met de kinderen en zijn excuus aangeboden voor het onredelijk uitvallen.
Ik heb aangegeven ook nog een gesprek met hem te willen. Ik wil graag weten waarom hij zo boos wordt en koppig blijft. Nu het weer uitgesproken is, is hij weer de liefheid zelve.
Hij beloofd echt wel beterschap tijdens zo'n gesprek, maar tijdens een boze bui lijken alle afspraken weer vergeten....
Dat is logisch
omdat hij zelf waarschijnlijk het mechanisme erachter niet doorheeft. Pas op het moment dat je dat zelf doorziet kun je er echt wat aan doen. Been there, done that. En ik heb het zelf ook alleen met hulp van een coach kunnen veranderen. Maar het is gelukt, en het hele gezin is daar blij mee!
eye-opener
Anders film je het eens, of is misschien geluid al voldoende, hoef je zelf niet zo veel te zeggen. Je hoeft er niet eens bij te zijn als hij het bekijkt.
Toch zijn er ook positieve dingen te noemen. Hij beseft dat hij iets fout doet en biedt zijn excuses aan. Er zijn er die dat weigeren. Dus dat een heel waardevolle les zijn voor kinderen (als hij ook zou leren minder uit te vallen).
Van welk deel verslijten de kinderen het meest, alleen het schreeuwen, schelden of zijn de excuses niet oprecht, of zit het sleetse in dat het zo maar blijft, elke keer opnieuw (en de excuses weinig voorstellen en het respect weg slibt)?
Is dit onderwerp niet eerder langs gekomen of wat jij dat niet? Toen was er sprake van relatietherapie en .. (ben ik even kwijt). Heb je daar iets aan gehad?
It wasn't me...
Dat ben ik niet geweest.
Relatietherapie lijkt me niet nodig. Onze relatie is verder echt goed. Ik wil gewoon graag weten waarom dit af en toe gebeurt.
@pennenstreek, mag ik vragen waar het bij jou vandaan kwam? Wellicht herken ik daarin iets bij mijn man. Kan me ook voorstellen als ik nu iets te persoonlijks vraag.....
Ik geloof niet dat het gewaardeerd wordt als ik ga filmen. Tenminste, ik zou dat zelf niet op prijs stellen.
Ja hoor dat mag je vragen
Bij mij was het de gedachte dat mijn kinderen dingen niet deden (was in de wasmand, kamer opruimen, helpen in het huishouden) omdat ze niet van me houden.
Als iemand iets niet doet omdat ie puber is of omdat ie er geen zin in heeft, voelt dat heel anders dan wanneer je denkt dat ie dat niet doet omdat ie dat niet voor je over heeft/van je houdt. Ik voelde me dus heel erg eenzaam en verdrietig, en dat uitte zich in (plotselinge) boosheid.
Het heeft ons nogal wat gekost, deze rare gedachtenkronkel van mij. Vooral door het explosieve, plotselinge, onberekenbare. Sinds ik die niet kloppende gedachte heb losgelaten heb ik er ook eigenlijk geen last meer van gehad. Dat maakt natuurlijk niet dat ik glimlachend alle puberstreken langs me heen laat gaan, helaas 
. Maar het leven is, zeker ook voor mezelf, een stuk makkelijker en gezelliger geworden.
Pennestreek
Dank voor je openhartigheid.
Ik heb niet het idee dat dit bij ons aan de hand is. We gaan vanavond praten. Is er nog niet eerder van gekomen door werk. Hij gaf aan dat ie snapte dat ook ik nog even een gesprek met hem wil. Ik hoop dat ik los krijg waar het vandaan komt. Waarschijnlijk weet hij het zelf ook niet.
Zoals gezegd, naderhand geeft hij altijd aan er echt op te gaan letten, maar in het heetst van de strijd lukt dit dus niet. Het past ook totaal niet bij hem. Het is echt een lief en sociaal dier van nature.
het moment zelf is te laat
In de heetst van de strijd kan je niets veranderen. Hij zit in een patroon en dat doorbreek je niet op momenten dat je gespannen bent en er veel gebeurt. Het gaat om de aanloop er naar toe. Dáár moet het anders.
Je zegt dat hij wel wil maar wil hij echt? Ik denk dat je hem moet laten zien wat jullie zien dmv geluidsopname of een filmpje. Je zegt dat je dat niet wilt, omdat je het niet netjes vindt. Maar hoe erg is het dan, als je hem niet wil laten zien wat zijn kinderen zien. Confronteer hem met zichzelf! Ik denk dat je hem op dat punt teveel in bescherming neemt en dus voelt hij de noodzaak dat hij anders moet doen niet.
Heethoofden..
Hoi moedeloos, je schrijft dat hij na een 'uitbarsting' een paar dagen nodig heeft soms om weer bij te trekken? Is dat niet lastiger voor je kids dan de botsing en lelijke woorden an sich? Genegeerd worden is toch vreselijk? Wel fijn om te lezen dat hij het ook inziet, en daarnaast een fijne vader/ echtgenoot is. Pubers houden je een spiegel voor, en dat is niet altijd makkelijk, getverderrie. En verandering heeft tijd nodig, moeilijk hoor. Ik hoop dat jullie een goed gesprek hebben gehad!
