Lang - ben ik onuitstaanbaar?

Maak jezelf zichtbaar

En neem in elk geval een andere nick, want volgens mij zegt jouw keuze voor "niemand" al heel wat over wat er aan de hand is.

Ik reageer even heel kort op dit zinnetje, want dat viel me meteen op: "Idem op de sportles: velen komen al met vrienden, of er wordt tijdens de les contact gelegd; behalve met mij. Bepaald niet leuk als je dan te vroeg bent en je moet 5 minuten naar je sportschoenen moet staan kijken of uit ellende uiteindelijk maar in de auto blijft zitten."

Iemand die naar z'n sportschoenen zit te kijken of in de auto blijft zitten tot de les begint, wordt uiteraard niet aangesproken. Dat ze je niet zien staan daar heb je waarschijnlijk gelijk in.
Stap je zelf wel op mensen af? Heb je een open lichaamshouding, maak je oogcontact, lach je naar andere mensen, zeg je wel eens spontaan iets?

Dit lijkt mij typisch een kwestie van oorzaak en gevolg omdraaien: omdat jij denkt dat niemand je ziet staan, maak je jezelf onzichtbaar en je wordt meteen bevestigd in je overtuiging.
Wat gebeurt er als je jezelf zichtbaar maakt? Ga eens een assertiviteitstraining volgen, begin heel klein met iets te zeggen tegen de cassiere, een glimlach naar de man die je tegenkomt onderweg, een hoorbare lach als iemand in de kleedkamer een grap maakt. Laat jezelf zien en.... je zult gezien worden.

Geen pasklaar antwoord

Als ik je verhaal zo lees kan er voor een deel sprake zijn van toeval. Als iemand oprecht verbaasd is dat je nog niet geantwoord hebt, kan er dan iets mis zijn met je mailinstellingen. Heeft iedereen je meest actuele of gebruikte email adres wel? Op mijn werk kom ik héél vaak tegen dat mensen ervan uitgaan dat wij het juiste emailadres hebben en dat blijkt dan niet zo te zijn.
Ten tweede zou het inderdaad aan jouw houding kunnen liggen. Ik zeg niet dat het zo is hoor! Bijvoorbeeld: 1. Als jij jezelf onzichtbaar opstelt gaan mensen je ook zo behandelen. 2. Als je een klagerig type bent (weet ik niet) lig je meestal ook niet echt goed in de groep. 3. Als je jezelf niet veel waard vindt, hoe moet een ander dan wel positief op je reageren?
Ik herken je 'klacht' wel enigszins. Over het algemeen kon ik altijd aardig meekomen met de middenmoot. Ik kan niet zeggen dat ik ooit gemerkt heb dat iemand echt een hekel aan mij had in het echte leven. Maar ik was heel erg 'bedeesd' en niet hoorbaar aanwezig. Ik heb dat pas geleerd toen ik mijn man had leren kennen en in nog sterkere mate op mijn werk, nu bijna 3 jaar. Ik heb er voor een deel een verklaring voor: ik ben niet meer zoveel met mezelf bezig. Ik vraag me niet constant af hoe ik overkom, ik ben spontaner, sta wat luchtiger in het leven en dat krijg ik terug. Mensen hebben mij er graag bij. Niet dat ik opeens populair ben in de zin van 'als zij er niet is is er niets aan', ze vinden het gewoon gezellig als ik er ben. Maar ook nu nog kan ik dichtslaan door onzekerheid of andere omstandigheden. Om een duidelijk voorbeeld te geven: dat gevoel had ik op de laatste meeting van OO.
Er hoeft dus helemaal niets mis met je te zijn, maar het kan wel zinvol zijn om eens te kijken hoe jij in gezelschap bent. Schuivel je stilletjes, serieus/klagerig rond of doe je gezellig mee en ben je niet bang ook wel eens middelpunt van grapjes te zijn?

O geeft niet

Als mensen je over het hoofd zien en er later op reageren (jeetje, sorry, helemaal niet aan gedacht) en jij roept meteen: o, geeft niet hoor, kan gebeuren! - dan denken mensen dat je het niet erg vindt. En voor je het weet, is je reputatie je vooruit gesneld. En denken mensen dat je nergens "om" geeft. O, die hoef je niet te vragen, die is er nooit, komt nooit, geeft er helemaal niet om, om feestjes enzo.
Zég je ooit wel eens tegen iemand: goh, fijn dat je het zegt, ik was bang dat ik niet mócht komen, ik voelde me eigenlijk best lullig - ofzoiets?

Tirza

Eigen gevoel - onzichtbaar

Hoe zit het met mijn lichaamstaal: ik kom eerder serieus over, maar ik vrees dat ik zo een beetje ben. Lidie omschrijft het allemaal erg mooi; even een lachje hier, wat oogcontact daar maar ik heb het daar allemaal erg moeilijk mee. Een spontaan gesprek kan ik hoogstens tegen de cassiere beginnen als er daartoe een aanleiding is, lachen naar een man: ik zink door de grond bij de gedachte alleen al.

Ik ben van nature uit een eerder "opvallende" verschijning, ik werd vroeger overal gemakkelijk uitgepikt. Dat vond ik altijd verschrikkelijk. In combinatie met mijn familiale achtergrond, heb ik er altijd alles aan gedaan om niet op te vallen. Maar ik deed wel gewoon waar ik zin in had. Maar dat pakt dus blijkbaar ook verkeerd uit want ik kom nu blijkbaar vervelend over. En ik ben ook niet écht leuk, helaas.

Ik ben ook zo vreselijk slecht in koetjes en kalfjes; ik kan het gewoon niet. Als ik ergens bij staat, weet ik dus nooit wat zeggen, ik beleef in mijn dagelijks leven geen spannende of interessante dingen. Ofwel praat ik teveel en zeg dingen waar ik achteraf spijt van heb. Nooit goed dus.

Tirza schreef nog iets over hoe ik reageer op die feestjes, wel, ik reageer helemaal niet als iemand mij uitgebreid vertelt over het feestje dat voorbij is waar ik niet bij mocht zijn. Je staat daar toch al als een idioot. Door zichtbaar te reageren dat je het toch sneu vind, wordt alles nog erger en krijgt de mededeler soms waar die op zit te hopen. Ik verdenk sommige ervan er nl. heimelijk plezier in te hebben mij hun verhalen te komen vertellen. Ik zou zo'n verhaal dan net verzwijgen, zij moeten het onder m'n neus komen wrijven. Soms lijkt het wel alsof mensen mij met opzet willen kwetsen, om god weet welke reden. Hoe onzichtbaar ik mij ook maak, het helpt niet.

Ik ga nog wat nadenken over wat jullie geschreven hebben.

Niet voor anderen denken

"Maar dat pakt dus blijkbaar ook verkeerd uit want ik kom nu blijkbaar vervelend over. En ik ben ook niet écht leuk, helaas. "

"Ik verdenk sommige ervan er nl. heimelijk plezier in te hebben mij hun verhalen te komen vertellen."

Dit zijn dingen die jij voor anderen invult.
Ik ken iemand die net zo onzeker is als jij en bij het minste of geringste vindt dat ze overgeslagen wordt of dat er niet aan haar gedacht wordt. Ten eerste is dat niet zo en ziet zij dat alleen door haar onzekere bril, maar ten tweede is het wél zo dat zij juist door haar verongelijkte gedrag en uit-haar-hum-hoofd als er maar iets ten nadele van haar uitgelegd kan worden (wat zij altijd wel ergens vindt) irritant gevonden wordt. Niet vanwege wie ze is, dus, maar door haar gedrag.

Weet je, mensen zijn helemaal niet zo met jou bezig. De meeste mensen zijn voornamelijk met zichzelf bezig.
Als iemand jou een leuk verhaal vertelt over een feest waar jij niet bent geweest, is de kans levensgroot dat ze jou... gewoon een leuk verhaal wil vertellen. Misschien wel omdat ze je aardig vindt!
Hoe zou jou reactie zijn als je merkte dat iemand je een verhaal niet vertelde omdat je er niet bij was? Dan zou je je toch juist overgeslagen voelen? Je kunt het zo nooit goed doen bij jou.
De bril waarmee je jouw leven bekijkt is om allerlei redenen in de loop van je leven zo negatief geworden. Ik ben ervan overtuigd dat je krijgt wat je geeft. Begin met een glimlach, een leuke reactie op een mail, geef iemand een pepermuntje in de pauze. Echt, zo klein begint het. Moet je eens opletten wat er dan gebeurt.
Ik geloof gewoon niet dat 'al' die mensen jou niet leuk vinden. De meeste mensen hebben waarschijnlijk helemaal geen mening over je.

En nog wat

"Door zichtbaar te reageren dat je het toch sneu vind, wordt alles nog erger en krijgt de mededeler soms waar die op zit te hopen."

Ik zou inderdaad niet zeggen dat 'je al bang was om niet uitgenodigd te worden' of iets in die geest. Dat lijkt heel wanhopig. Pak het liever positief aan: wat léuk dat ik uitgenodigd ben.

Niet met jou bezig

Lidie: Weet je, mensen zijn helemaal niet zo met jou bezig. De meeste mensen zijn voornamelijk met zichzelf bezig.

Precies, als je dat beseft heb je al 1 stap in de goede richting gezet. Terwijl je druk maakt over wat ze allemaal niet van je denken dénken ze al helemaal niet meer aan je. Niet omdat je oninteressant bent maar omdat mensen nu eenmaal snel wisselen van onderwerp en hun eigen zorgen en bezigheden hebben.
Ik kreeg vroeger te horen dat mensen bij mij tot rust kwamen. Ik kon zo goed luisteren... De keerzij was dat ik niet goed wist waar ik in het leven stond en dus ook niet echt in discussie kon gaan over mijn mening. Nu ben ik daar verder in en als ik het ergens niet mee eens ben zeg ik dat ook als het even kan. Of je het nu met iemand eens bent of niet, als je ergens over mee kunt praten heb je sneller gespreksstóf. Dus het nieuws volgen, luisteren naar wat er in je omgeving gebeurt, een béétje over het wel en wee binnen het bedrijf meepraten, kortom laten merken dat je oog hebt voor wat er in de wereld gebeurt, maakt je ook leuker om mee te praten.

Onzeker?

Voor een deel herken ik wel wat je schrijft.Vaak hoor ik er ook net niet bij.Vroeger vond ik dat moeilijk.Ik denk achteraf dat ik er misschien te graag bij wilde horen.Daarbij was ik erg onzeker,dacht altijd ze vinden dit of dat,vinden me niet leuk enz.Dit proef ik ook uit jou verhaal.
Inmiddels is er veel gebeurd in mijn leven en weet ik dat ik er mag zijn,ik ben wie ik ben en vinden mensen me niet leuk? Jammer dan,graag of niet. En nee,niet iedereen vind mij leuk,maar dat hoeft ook niet,ik heb een fijne groep mensen om me heen met wie het klikt,daar richt ik mijn leven op.
Uit jou verhaal maak ik op dat ook jij onzeker bent (niet een praatje durft te beginnen,naar je schoenen kijkt enz)
Ik denk dat daar een groot probleem zit,je bent onzeker en helaas straal je dat dan meestal ook uit.
Ga er aan werken,lees erover,probeer in kleine stapjes in jezelf te kunnen geloven,en maak je niet onzichtbaar,je mag er zijn! Geloof in je zelf!

Mokken in stilte

"Door zichtbaar te reageren dat je het toch sneu vind, wordt alles nog erger en krijgt de mededeler soms waar die op zit te hopen."

Da's nou het enige in je verhaal dat ik wel echt onaangenaam vind. Welke reden heb je om anderen van zulke lelijke motieven te betichten?

Je vult van alles in en haalt je van alles in je hoofd, terwijl de meeste mensen voornamelijk bezig zijn met hun eigen onzekerheden. De kans is zelfs levensgroot dat mensen denken dat je niet zo zit te wachten op social events, anders zou je immers wel gezegd hebben dat je het ook leuk vindt om te komen cq uit je auto bij de fitness komen en een praatje beginnen.

Dus doe en zeg wat je wilt. Maak een praatje, maak contact. Ook als je niks te vertellen hebt, de meeste mensen vinden het namelijk geweldig om over zichzelf te vertellen. Ben je nog op vakantie geweest? Hoe was je weekend? Waar haal je die geinige sokken vandaan?

En over naderende social events: leuk dat je 50 wordt, een hele mijlpaal, ga je het nog vieren? Komt het gelegen als ik binnenkort even een cadeautje kom brengen? Wordt het niet eens tijd om met de afdeling te gaan BBQ-en? Zullen we vrijdagmiddag een terrasje pakken?

En als je gehoord hebt over een feestje: leuk, klinkt gaaf, wanneer is er weer zoiets/Oh, waarschuw me volgende keer even, dan ga ik ook mee/had me ook even gevraagd, ik wil best meedoen.
Dat soort dingen kun je ook luchtig brengen, zonder dat het meteen een drama wordt maar dat mensen wel snappen dat je ook in bent voor een feestje.

Weet je, de meeste mensen die de kar trekken (feestjes organiseren, borrels houden, initiatief nemen voor de afdelingsbbq) vinden het al genoeg gedoe om alles te regelen. Die zijn dol op enthousiaste meedoeners, en willen ook best horen als Jan of Truus volgende keer ook meedoet, maar hebben geen zin in types die in stilte gaan zitten mokken en zich gepasseerd voelen.
Juist dat gedrag maakt je ongeliefd voor feestjes.

Foute interpretatie -sorry weer lang

Wat Lidie schrijft ben ik grotendeels mee eens op zich; dat je bepaald gedrag over je afroept. Maar je maakt dus een foute interpretatie. Je schrijft: "Ten eerste is dat niet zo en ziet zij dat alleen door haar onzekere bril, maar ten tweede is het wél zo dat zij juist door haar verongelijkte gedrag en uit-haar-hum-hoofd als er maar iets ten nadele van haar uitgelegd kan worden (wat zij altijd wel ergens vindt) irritant gevonden wordt."
Ik vertoon nu net niet "uit men hum" gedrag en kijk net helemaal niet verongelijkt; zoals ik schreef, ik reageer helemaal niet op het feit dat ik er niet bij was. Ik luister met interesse naar het gesprek en stel correcte vragen.

Ten tweede begrijp ik natuurlijk dat ik niet op elk feestje/dineetje moet uitgenodigd worden. Maar de scenario's hierboven waren wel van mensen waarmee ik een (zeer) hechte band heb/had, maar die dan blijkbaar toch liever andere "minder hechte" collega's uitnodigen. Daar gaat het mij om. Dat deze mensen mij als hun collega/vriend beschouwen waar ze hun diepste geheimen en verdriet aan vertellen; zoals de pijn over hun echtscheiding, een man die verongelukt, de tweede relatie die maar niet op gang komt, een verboden liefde, kinderen met problemen ... . In deze situaties kan ik nl. goed luisteren en eerlijk mijn mening/advies geven. Dan word ik geapprecieerd. Maar voor de luchterige feiten word ik overgeslaan. En dat steekt soms wel. Die anderen die vaak veel minder weten (meestal eigenlijk niets) over het wel en wee, daar wordt dan wel aan gedacht voor "leuks".

Ha, misschien moet ik ook maar stoppen met "een luisterend oor" en dat ze hun eigen miserie ook maar zelf oplossen. Ten slotte vertel ik weinig over mijn eigen problemen.

Dus als ik schreef dat sommige (lang niet iedereen hé) het graag onder m'n neus komen wrijven, is dat net omdat ze weten dat ik met persoon X een diepe band heb, maar verder hoor ik er niet bij, en worden enkel de vrolijke mensen uitgenodigd.

Kaaskopje: gezien mijn functie ben ik zeker in staat om over het wel en wee van bv. ons bedrijf te praten, ik volg het nieuws, ben op de hoogte van wat moet, maar tijdens onze lunchpauze komen dergelijke zaken niet aan bod. Meer over welke filmster met wie is enzo. Dat wringt dus ook want dat interesseert me niet, en ik hoef dat ook niet te weten. Dus blijf ik tijdens de pauze gewoon aan m’n buro zitten (beetje OO lezen , veel interessanter. En ja, dat is misschien de moment dat er vrolijke uitnodigingen rondgestuurd worden?

Ik vind zelf dat ik geen onrealistische verwachtingen heb van ‘vrienden’ en ik ben echt geen afgunstig type; integendeel zelfs, ik gun alles aan iedereen.

Raar toch dat er hier nog mensen zijn die dit toch een beetje herkennen, ik ben anders precies altijd de enige die “anders” is, of zich soms toch anders voelt.

En tot slot: begin met een glimlach, dat kan ik gewoon niet meer. En dat straal ik ook af (bewijs toen een man op café mij kwam vragen of ik altijd zo slechtgehumeurd keek …). Ik weet alleen niet hoe ik wel vriendelijk kan kijken. Dat is niet zomaar van ‘lach even’. Ik kan er niet meer tegen als iemand naar mij kijkt.

Ja ellen

Ik pik er toch even uit: Ook als je niks te vertellen hebt, de meeste mensen vinden het namelijk geweldig om over zichzelf te vertellen.
En dat is denk ik nu net mijn probleem. ALtijd daar voor een luisterend oor. Ik denk dat ik teveel geassocieerd word met 'ernstig' en 'hartsproblemen'. Misschien zien sommige mensen mij daarom niet in combinatie met 'leuk'.

Dat is een levenshouding waar ik niet zomaar vanaf kom hoor. Als het zo simpel was, had ik hier echt niet geschreven.

Twee dingen

Als eerste, ik denk dat eea ook samenhangt met acceptatie van jezelf. Zoals jij jezelf beschrijft, geïnteresseerd, serieus, je weet van allerlei onderwerpen af, je bent niet geïnteresseerd in oppervlakkiger zaken, lijk je me een normaal en fijn persoon. Idd, als je niet erg goed bent in social talk denk ik dat je minder gemakkelijk in de luchtiger en vluchtiger gezelligheidsscene wordt opgenomen. Het punt is, wat wil je daarmee? Vind je dat vervelend, en wil je wel daartussen passen, of ben je eigenlijk wel tevreden met hoe je bent en word je nu alleen onzeker omdat je je overgeslagen voelt? Als je ertussen wilt passen moet je denk ik in de pauze geen OOL bezoeken, en wel naar de kantine of pauzeruimte gaan en een beetje socialisen. Als je eigenlijk best tevreden bent met jezelf denk ik dat je ook moet accepteren dat je daarmee gewoon een wat minder grote groep aanspreekt. Veel mensen zijn wat oppervlakkiger en komen dan idd. bij jou terecht met hun problemen, en bij anderen om leuk iets te gaan drinken.
Eerlijk gezegd, uit je beschrijving vind ik persoonlijk dat er niets mis is met jou. Hooguit ben je denk ik erg onzeker over hoe je overkomt, en accepteer je jezef niet helemaal.
Maar wat me erg opviel: "ik kan er niet meer tegen als iemand naar mij kijkt". Misschien interpreteer ik het te zwaar maar zoals ik het lees schrik ik daar echt van. Als je dat echt meent denk ik dat er wel een ernstig probleem aan ten grondslag ligt. Hiermee zou je misschien naar een huisarts moeten gaan...

Ernstig

"Ik denk dat ik teveel geassocieerd word met \'ernstig\' en \'hartsproblemen\'. Misschien zien sommige mensen mij daarom niet in combinatie met \'leuk\'."

Ja. Combineer dat met dat je tijdens de lunch aan je bureau blijft zitten omdat je geen zin hebt in oppervlakkig geklets, en ik vind het nogal logisch dat mensen je geen fuifnummer vinden. Wat is een feestje anders dan kletsen met nootjes en drankjes erbij?

Bot gezegd: ik vraag me zelfs af waarom je uberhaupt naar feestjes wilt, als je zelfs de lunch samen doorbrengen al vervelend vindt qua beuzelarijtjes.

Weet je zeker dat je wel graag naar die feestjes zou gaan? Of is het meer het principe, dat je je gepasseerd voelt?

Zelf iets doen

Een jaar of zes geleden had ik jouw verhaal kunnen schrijven. Ik had altijd het gevoel dat ik onzichtbaar was, dat iedereen altijd maar plezier had samen en ik viel uit de boot. Ik hoorde van leuke samenkomsten waar ik niet bij was, enthousiaste verhalen over "meidenavonden" waar ik niets van wist.

Ik zat altijd thuis met echtgenoot en dochter. Geen sociaal leven.

Nu zijn we zes jaar later en deze namiddag ben ik met dochter bij een vriendin op de koffie geweest. Vorige vrijdag is een andere vriendin op de koffie geweest hier bij ons, donderdag ben ik gaan lunchen met iemand anders, woensdagavond uit eten met ex-collega's, enz.

Ik krijg nu regelmatig uitnodigingen voor feestjes, etentjes, shoppingnamiddagen, enz. Moet soms zelfs uitnodigingen vriendelijk afslaan omdat het teveel wordt.

Wat is er veranderd?

Ik ben veranderd.

Ik had ook altijd een beetje een zuur gezicht, ik kreeg daar van mensen die ik niet eens ken, zelfs opmerkingen over. Ik wist ook vaak niet wat zeggen in gezelschap, koetjes en kalfjes babbeltjes gingen mij niet goed af, ik wist nooit hoe ik moest antwoorden, zat er in gezelschap altijd zwijgend bij.

Op een dag besefte ik dat ik de enige was die daar iets aan kon doen en dat ik, als ik ook een leuk sociaal leven wou hebben, als ik niet meer onzichtbaar wou zijn, ik daar zelf iets aan moest doen.

Ik ben dus zelf initiatieven gaan nemen. Ik ging een opleiding in avondschool volgen. En ipv tijdens de pauze ergens apart te gaan zitten (wat voordien mijn gewoonte was), ging ik een babbeltje doen bij een medestudent. In het begin ging het over de cursus zelf, maar naarmate het jaar vorderde babbelden we over vanalles en nog wat. Iedere pauze ging ik bij mijn medestudenten zitten. Ik stelde vragen, vertelde over mezelf, antwoordde op vragen. Na de les niet zomaar vertrekken, maar met iemand mee naar de parking wandelen, al babbelend.

Ik volgde nog andere cursussen en workshops. En dwong mezelf om met de anderen te babbelen. In het begin moest ik mezelf echt heel erg dwingen, maar dat ging steeds gemakkelijker.

Ik luisterde ook, luisterde naar andere mensen, hoe zij over koetjes en kalfjes babbelden, wat vragen ze, hoe vragen ze het. En ik begon mee te doen. Ook dat ging steeds gemakkelijker.

Toen er op een (ander) internetforum een bijeenkomst werd georganiseerd waar forumleden die elkaar al kenden enthousiast aan meededen, heb ik me stoutweg ook aangemeld. Het was een leuke avond en sindsdien ben ik al naar vele van die bijeenkomsten geweest.

Mijn cursus is ondertussen afgelopen, maar ik heb nog steeds contact met ex-medestudenten. Ik heb hiervoor zelf het initiatief genomen.

Mijn punt is dat je zelf het initiatief zal moeten nemen. Nodig zelf een aantal mensen uit. Geef zelf een BBQ. Spreek af met iemand voor een kopje koffie. Knoop een babbeltje aan met iemand op de fitness ipv aan de kant te blijven staan.

Zoals iemand anders al schreef; maak jezelf zichtbaar.

Als dat niet in je karakter zit, is dat niet gemakkelijk, zeker niet die eerste stappen. Maar het wordt gemakkelijker.

Overigens heb ik geen zuur gezicht meer. Ik stap nu veelal lachend door het leven. Ik weet nu immers dat ik niet onzichtbaar ben en dat mensen mij kennen. Ze weten dat ik er ben. En dat werd mij ongeveer twee jaar geleden heel duidelijk. Ik had op een forum waar ik regelmatig (bijna dagelijks) schreef, een tijdje niets geschreven (druk gehad, ziek geweest, enz). En plots kreeg ik mailtjes van medeforummers die mij vroegen waarom ik zolang niets meer geschreven had, er was toch niets aan de hand want ze maakten zich zorgen? Toen wist ik dat ik niet meer onzichtbaar was.

Maar ik heb daar wel zelf voor gezorgd, de anderen kunnen dat niet voor je doen.

Katrien

Oké

Ik zat er dus naast,je bent niet onzeker,nou dat is alleen maar mooi dan o).
Toch denk ik dat er hier wijze dingen worden gezegd.
Je bent of voelt je anders dan andere,dat kan,maar zo zijn er meer mensen.
De vraag is wat hier ook al is gezegd,wat wil je ermee?
Wil je er ondanks dat je je anders voelt erbij horen?
Dan zal je het iets anders aan moeten pakken en je juist niet afzonderen.Laat het ook weten als je teleurgesteld bent.
Wil je er niet bij horen maar gewoon je eigen ding doen,laat het los en ga je eigen gang,dan komen er vast mensen op je pad die meer bij je passen.
Zelf ga ik voor dat laatste.

Maar...

Je schrijft: "Maar de scenario's hierboven waren wel van mensen waarmee ik een (zeer) hechte band heb/had, maar die dan blijkbaar toch liever andere "minder hechte" collega's uitnodigen."
In je eerste posting schrijf je:" Zij heeft inmiddels een hele tijd ander werk, en wij hebben mekaar niet meer gezien of gehoord. Nu heeft zij afgelopen weekend een bbq gegeven waarop 5 ex-collega’s waren uitgenodigd."

Heb jij wel wat van je laten horen in al die tijd? Misschien dacht zij wel dat jij niet meer op contact zat te wachten. Misschien baalde zij wel van het feit dat ze zo openhartig was geweest en je daarna niets meer van je liet horen. Kan toch?
En die andere collega die het maar vreemd en jammer vond dat je nog steeds niet gereageerd had op zijn vertrek naar het buitenland: kennelijk geeft hij wel om je reactie! Waarom zie je dat dan niet?
Ik ruik toch wel een klein beetje zelfmedelijden in je mail. Is niet erg aantrekkelijk.

Bedankt

ik vind het echt fijn hier jullie antwoorden te kunnen lezen. Iemand stelt een goede vraag: wat wil ik eigenlijk? Ik weet het niet eens. De ene dag wil ik ook wel een bruisend sociaal leven, maar de dag erna vind ik alles prima.

Ik denk dat ik gewoon terug graag een goede vriendin zou hebben. Heel simpel. Nu is er niemand met wie ik kan praten. Ik bied dus wel een luisterd oor maar er is niemand "in return" zeg maar.

Wat Ellen schrijft: ik denk dat ik inderdaad niet eens op die feestjes wil komen -niets zo verschrikkelijk als zatte collega's te moeten zien en dat blijkt toch regelmatig zo te zijn. Maar ja, het idee dat je altijd maar serieus bent; alsof serieuze mensen niet eens wat plezier willen. Onlangs moest ik nog alleen naar de cinema, leuk is toch anders.

Daarom is het wel fijn om Katrien haar verhaal (en tips) te lezen. Hm, dat voorbeeld van na de les onmiddellijk naar huis, ik moet toegeven dat ik dat ook echt gedaan heb na mijn laatste sportles. Ik vond het ook zo'n idioot idee: Na 30 lessen (op de eerste rij weliswaar) "naar mijn schoenen te hebben gekeken" (er was 1 leuke vrouw die halverwege niet meer kwam), ging de groep voor de laatste les van het jaar een drankje drinken voor het sociaal contact, terwijl je mekaar dan niet meer ziet? Plan zoiets dan toch in het begin van het jaar. Ik ging dus niet mee (tja, niet sociaal natuurlijk). Ik ben soms misschien wat te principieel en koppig. Ik had het nog steeds idioot kunnen vinden maar toch meegaan - next time.

In ieder geval, door jullie reakties krijg ik toch echt wat meer inzicht over mijn eigen gedrag en wat ik daarvoor terugkrijg. Het zal toch nog een lange weg worden.

Lidie

Nee, ik had ondertussen geen contact meer gehad met ex-collega. Maar dat was om goed te doen. Ze had nieuw werk dat veel van haar ging eisen (begon met 2 maanden naar China), ze is weduwe, had net een nieuwe relatie. Ik wou haar niet onder druk zetten door nog te willen afspreken/mailen en bijpraten.

Maar met 3 van mijn collega's had ze dus ook geen contact meer. Ik denk te snel dat ik andere mensen lastig val als ik iets wil. En dan doe ik alles maar zelf of alleen. Maar misschien denkt zij wel dat het mij niet meer interesseerde. Kan best. Ik volg haar levensloop nog wel via die ene collega met wie ze nog wel contact heeft (wonen dicht bij elkaar).

En collega naar buitenland: met hem ging ik soms wel uit -als vrijgezel had hij de nodige vrouwenprogblemen. Daarom vind ik het dus ook raar dat hij dus niet meer op het werk is. Ik had nog afscheid willen nemen. Da's toch niet zo gek.

Zelfmedelijden: ja, een beetje wel, mag ook als je op 1 dag verschillende dingen hoort die je toch wat kwetsen. Morgen is dat weer over.

Mens!

Je bent gewoon een gouden mens, je moet het alleen zelf nog een beetje meer laten schitteren.
Weet je weet je weet je......als jij er bent voor problemen en ellende, dan associeren mensen je daar mee. En als ze zelf een fase verder zijn, nog steeds. En dat willen ze op een gegeven moment niet meer. Die collega die je beschrijf (weduwe, zware andere baan) - voor haar ben jij De Luisteraar uit haar moeilijk periode. Als ze jou ziet, denkt ze daar weer aan terug.
En zelfmedelijden mag best, kom op zeg, dat heb ik over minder. Maak een plan. Een stappenplan. En overstijg jezelf. Poets jezelf op. Schitter. Dat hoort bij goud.

Tirza

Iemand

Ik noem je geen niemand!
Hoe erg het je misschien ook lijkt, toch kan onzinnig kletsen over de bril van Paris Hilton beter zijn dan mailtjes lezen achter je bureau. Ik ben ook vrij serieus van aard en zeker op mijn werk heb ik geleerd om veel luchtiger en aanweziger te 'socializen' (vreselijk woord, maar wel duidelijk). Ik vind mezelf er leuker door en aan hoe anderen op mij reageren vinden ze mij ook wel okee. Dat was op zich altijd wel zo, maar nu heb ik blijkbaar ook een klik met mensen waar het vroeger niet zo mee klikte. Niet iedereen heeft nu eenmaal zin in zware gesprekken en een luisterend oor, maar wil gewoon even luchtig kunnen babbelen.

De bril van paris

Tirza, ik denk dat jij de nagel op de kop slaat (euh, nee, niet over dat gouden mens als je schrijft dat mensen mij met problemen en ellende associeren en dat als ze een fase verder zijn, ik nog steeds als uithuilpersoon wordt aanzien en dat ze daar na een tijd geen behoefte meer aan hebben.

Ik heb inderdaad vanaf mijn jonge jaren een aantrekkingskracht gehad voor mensen met problemen. Maar het is wel moeilijk om jezelf van een afstand te bekijken.

Kaaskopje: de bril van Paris Hilton, grappig hoor. Maar ik begrijp wel wat je bedoelt. Ik zie het me alleen niet zo meteen doen; dat komt ook voor een deel door de aard van mijn functie op het werk. Die is nu eenmaal niet geassocieerd met luchtig en fun, maar met problemen en ernstige(re) zaken. Daarom is er ook een zekere afstand nodig.
Toen ik een paar jaar geleden mee uitging (dansen) was iedereen toch zo verbaasd ‘dat ik ook kon dansen’ (en nog wel aardig ook!). Misschien toch tijd om mijn dansschoenen nog eens van zolder te halen en bij de kapper die bril van Paris eens te bestuderen.

Taalfoutjes

ik schrijf meestal niet in het nederlands. Dat is helaas aan mijn taalfouten te zien.

Iedereen is anders

Door je aandacht te vestigen op de verschillen tussen jou en de anderen voel je je al snel buitengesloten. Maar vergeet niet dat de anderen geen homogene groep zijn maar ook allemaal individuen die zich waarschijnlijk ook anders voelen. Als je dat beseft kun je socializen zien als een poging tot een gezamelijk gesprek waar iedereen een beetje moeite voor moet doen, ook al lijkt het vanuit jouw perspectief alsof het bij anderen vanzelf gaat.
Ik heb een collega die zich waarschijnlijk wel in jouw ervaringen herkent. Ikzelf erger me wel aan haar aanname dat iedereen elkaar zo goed begrijpt en dat zij zo anders is. Na een aantal jaar proberen heb ik nu wel de neiging om haar maar een beetje links te laten liggen, omdat het best wel vervelend wordt als iemand zoveel negativiteit uitstraalt. Ik nodig haar wel uit, maar heb echt geen zin meer in haar analyses van het gezelschap en hoe anders ze is. Feit is nu eenmaal dat hoe ouder je wordt en hoe vaker je verhuist, hoe moeilijker het wordt weer een groep vrienden te vinden waarbij je je echt op je gemak voelt. Totdat je dat weer opgebouwd hebt moet je toch een beetje je best doen en compromissen sluiten.
Ik weet wel dat jij mijn collega niet bent, en dat ik jullie niet zomaar mag vergelijken. Maar het kan helpen om je er bewust van te zijn dat meer mensen zich zo voelen, maar zich eroverheen zetten. En dat werkt (ik spreek uit ervaring).
groet,
mama-lou

Bril van paris

Dan kun je lang zoeken denk ik)

Zelf doen

Feit is nu eenmaal dat hoe ouder je wordt en hoe vaker je verhuist, hoe moeilijker het wordt weer een groep vrienden te vinden waarbij je je echt op je gemak voelt.===
Vrienden maken gaat op jonge leeftijd het gemakkelijkst, dat geloof ik ook wel, maar je hebt niet persé een groep vrienden nodig om je gelukkig te voelen. Eentje is al genoeg en daaromheen mensen waarmee je het goed kunt vinden. En die kom je alleen maar tegen als je je huis uitgaat. In mijn geval zijn het nieuwe collega's. Misschien ga ik binnenkort op fitness oid, daar kom ik ook mensen tegen. De kans is aanwezig dat ik het met een paar ook weer goed zal kunnen vinden. Zo gaat dat, maar niet zonder eigen inzet dus. Mijn moeder zei het vroeger al als we een beetje met onze ziel onder onze arm liepen 'ga op een clubje!'

Herken het wel een beetje

Beste (n)iemand, ik herken je verhaal een beetje. Ook mij overkomt het nogal eens dat ik genegeerd word. Ik kom blijkbaar, op het eerste gezicht, nogal zwaarmoedig over. Mensen komen ook graag bij me met problemen maar als er feest is vergeten ze me nogal eens.
Kijk eens in de rubriek algemeen: daar staat een discussie over of een collega uitgenodigd moet worden. De vraagstelster vindt hem gewoon niet leuk, hij zegt niets en ze heeft geen contact met hem. Misschien is dat bij ons ook wel een beetje zo.
Daarbij komt nog dat ik niet bepaald aantrekkelijk ben. Ik weet niet hoe dat met jou is? Ik denk dat mooie mensen zich wat meer kunnen permiteren met betrekking tot chagrijnig kijken enzo. Die zijn toch wel interessant. Ik moet echt aardig doen.
Ik heb gelukkig wel wat vrienden. Vreemdste is nog dat ik daar mezelf durf te zijn en dat ik dat ze me juist vrolijk en grappig vinden. Ik bén helemaal niet zwaarmoedig.
Maar ondertussen was er pas weer iemand die heel serieus bij me kwam met de vraag of ik haar kinderen wilde verzorgen als zij en haar man onverwacht zouden overlijden. Dat is al het vierde gezin dat dat aan mij vraagt, waarvan ik mezelf maar voor één gezin een logische keus vind. Heel vlijend maar vervolgens gaan ze weer doodleuk met iemand anders op vakantie. Ik vind dat heel erg vervelend. Blijkbaar ben ik de saaie rots in de branding. Als je lol wilt hebben moet je bij iemand anders zijn.
Al met al is het hier geen groot probeem (ik ben niet eenzaam) maar wel een blijvende ergernis. Ik heb nu een boek geleend over "koetjes en kalfjes"-praat. Als er wat nuttigs uitkomt dan laat ik het weten

Tips

Het is volgens mij ook niet heel makkelijk om het jou naar de zin te maken, wel? De mensen met wie je hebt gesport organiseren iets leuks aan het einde van het jaar en jij zegt: Plan zoiets dan toch in het begin van het jaar. Ik ging dus niet mee.

Waarom heb je zelf niks gepland halverwege het jaar? Ik weet het antwoord wel hoor, retorische vraag

Een feestje van het werk en jij zegt: niets zo verschrikkelijk als zatte collega's te moeten zien.

Dat is een wel heel serieuze benadering van een feestje. Of is het soms echt een schaamteloze, bandeloze orgie van drank en vreselijke capriolen.

Probeer eens wat mee te gaan in de situatie. Denk niet verdorie wat een geneuzel ik zou liever praten over een mooie film die ik heb gezien ipv over de bril van paris hilton. Om eens wat te noemen. Er is een moment van filmbespreken en een moment van paris hilton. En de koffiepauze op het werk vind ik voor dat laatste onderwerp uitermate geschikt.

Je hebt veel goede tips gekregen al vind ik, ik lees zelf ook nog graag mee! Want ik denk dat heel veel mensen het wel herkennen. Die onzekerheid.

Zelfmedelijden ken ik heel goed, en ik bestrijd het momenteel uit alle macht want het doet me totaal geen goed. Hoofd omhoog, een glimlach, en ALTIJD eerst denken heb ik het soms verkeerd begrepen in plaats van ze begrijpen mij niet.

Boek koetjes=en-kalfjespraat

welk boek is dat?
Zou ik ook wel eens willen lezen...

Leuke discussie, dit. Zit veel herkenbaars in.

Tonny

Nog wat commentaar

voor Gallifrey: Ik heb ook wel vrienden hoor, alleen zie ik ze niet zo vaak door werken, kinderen, afstand ed. De meeste zijn vrienden die ik sinds mijn tienerjaren ken.
Als mensen mij beter leren kennen blijk ik altijd 'heel anders te zijn dan ze dachten'. En daar bedoelen ze mee 'niet zo serieus'. Maar ja, dan zit je al een stap verder.

Wat betreft mijn uiterlijk: als ik 'de mensen' mag geloven ben ik best knap (ik schaam me om zoiets over mezelf te zeggen en ik vind mezelf heel gewoon). Maar net daardoor verwachten veel mensen dan blijkbaar een bijhorend populariteitsgedrag; zo van hé, zie mij eens hier, en dan een vlotte babbel. Dat populair gedrag heb ik dus niet en daarmee voldoe ik niet aan de verwachtingen.
Dit stukje is dus om je duidelijk te maken dat ik niet denk dat aanvaard worden aan iemands' uiterlijk ligt, maar wel aan iemands lichaamstaal. Je ziet best aan iemand of die vrolijk lijkt of eerder saai uitziet. Dat heeft echt niet met klein of groot, dik of dun te maken.

Holiday: "Het is volgens mij ook niet heel makkelijk om het jou naar de zin te maken, wel": ik begin te twijfelen ja. Ik vind dat ik niet veeleisend ben naar anderen toe, maar als ik vermoed dat het niet echt naar mijn zin zal zijn, neem ik liever afstand en ga gewoon niet mee. Ik heb het altijd een kwaliteit van mezelf gevonden dat ik geen eisen stel aan andere mensen, dat ze altijd zichzelf mogen zijn. Ik pas mezelf dan wel aan (door weg te blijven weliswaar) en dat doe ik zonder te mopperen tegen anderen. Alleen kom ik nu even uithuilen op het forum omdat deze oplossing dus ook weer niet goed uitpakt.

Bij mij komt die onzekerheid uit mijn kinder- en jeugdjaren (niet erg origineel, ik weet het); dat is erg ingesleten en daar kom je niet (gemakkelijk) vanaf. Het trieste is dat ik altijd heel zelfzeker overkom, een muur om me heen alsof ik alles weet en onaantastbaar ben. Echt niet dus.

Ik blijf het fijn vinden hoor, jullie mening.

Als het boek over koetjes kalfjes interessant is, komt het bij op mijn lijst.