Liefde en wantrouwen
Naar aanleiding van de vraag van Zucht hierboven, wil ik ook een vraag stellen die ermee te maken heeft maar ik wil haar draadje niet kapen.
Ik heb ook een man die niet te vertrouwen is, liegt, draait, verbergt. En van me houdt en ik van hem. Veel. Een rare combinatie. Iedereen zegt altijd dat vertrouwen de basis is van een relatie. Maar waar zijn wij dan mee bezig? Er is in zoverre vertrouwen dat ik duidelijk ben naar hem over mijn wantrouwen, maar dat ik (voorlopig???) accepteer dat hij zo is. En hij accepteert dat ik hem niet vertrouw en de praktische consequenties daarvan. Je kunt een ander niet dwingen te veranderen, je kunt alleen je eigen keuzes maken. Ik zou wel graag horen van anderen in zo'n situatie hoe zij ermee omgaan...
Ook al probeer jij hou jij
jezelf iets anders voor: door bij hem te blijven vertel je jezelf iedere dag opnieuw dat jij het niet waard bent om trouw aan te zijn. Waarom zou je anders aan deze man blijven plakken?
Nee,
ik praat niet vanuit ervaring op dit specifieke gebied; maar het lijkt mij hetzelfde als bij iemand blijven die jou en jouw gevoelens op welke andere manier dan ook niet serieus neemt: je zelfrespect neemt gewoon af!
Ervaring en eens...
Ik heb ervaring met een dergelijke relatie waarin vriend me bedonderde, ik wist hoe en wat en desondanks er toch bij bleef.. Ik hield zo veel van hem en hij ook echt van mij (.....) En achteraf zeg ik inderdaad dat het te maken had met mijn onzekerheid en overtuiging dat ik niet meer waard was. Me emotioneel afhankelijk van hem opstellen etc..
Op een gegeven moment was de maat vol... Toen ben ik er (goddank!!!) uit kunnen stappen.
Inmiddels jaren verder en nu lekker in mijn vel en na nodige ups en downs nu in een heerlijke gelijkwaardige, innige en wederzijds liefdevolle relatie. Volop vertrouwen, het zou niet zo kunnen zijn als een van ons de ander zou bedonderen. Die exclusiviteit en het wederzijds op elkaar kunnen leunen indien nodig.. Ja, dit is wat ik verdien. En de Greet van toen, bezie ik met liefde. Ik omarm haar, veroordeel haar niet en snap nu dat ze het toen nodig had, zich zo te voelen.. Ik heb verdriet om haar die zichzelf niet toestond het aan te gaan, die niet haar pijn en verdriet onder ogen durfde zien en in plaats van daarvan willens en wetens in een destructieve relatie bleef zitten.
Steun, als jij hier voor kiest, prima maar zie het wel voor wat het is. En besef dat het een keuze is om in deze situatie te blijven waarin je niet krijgt wat je verdient... Goed dat je er over begint hier, een eerste stap naar bewustwording misschien.. Het is heel lastig en ik had toen nooit gedacht dat ik zonder hem zou kunnen.. Maar zo blij dat ik de stap heb durven zetten!!
Groetjes Greet
Steun
Heb zelf ervaring met wantrouwens binnen mijn relatie en een vriendin zit momenteel in dezelfde situatie als jij.
Het vreet inderdaad energie en waarschijnlijk sta je dagelijks van jezelf te kijken. Ven de kracht die je soms toch ervaart bij jezelf maar ook verbazing over het feit dat je dit "pikt".
Het is iets waarvan je van tevoren denkt: als..... dan.....
Als je kinderen hebt (en dat neem ik aan binnen dit forum) verandert daarin erg veel. Je grenzen zijn veel rekbaarder dan je ooit gedacht had.
Ik denk dat je dit trekt zo lang je het trekt. Op en dag word je wakker en is het genoeg geweest. Zodra je jezelf niet meer recht in de ogen kunt kijken, is het klaar. Dan neem je maatregelen, wat die ook zullen zijn. Ontrouw hoort gewoon niet thuis in een fijne relatie. Het is toch een teken van gebrek aan respect, vind ik. Dit wil je niet voor jezelf, toch?
Als je vriend stopt met zijn buitenechtelijke activiteiten en jullie besluiten samen verder te gaan wil ik je wel aanraden om hulp te zoeken met z'n 2-en. Wij hebben dat niet gedaan en dat breekt je uiteindelijk toch op.
Heel veel sterkte en blijf zo dicht mogelijk bij jezelf!
Snap het niet
Steun, je schrijft in je reacties dat je eigenlijk geen probleem hebt met de ontrouw van je man. Maar waarom stel je dan hier toch een vraag?
"Ik wil krijgen wat ik 'nodig heb', niet waar ik 'recht op heb'. En ik krijg wat ik nodig heb. Voor zover ik weet, maar ik zal wat dieper graven bij mezelf of dat echt wel zo is."
Ik ben benieuwd wat je tegenkomt als je dieper graaft.
Chris
Reactie
Hoi Steun,
Het is natuurlijk lastig voor anderen om via een forum precies aan te sluiten bij jou. Iedereen antwoordt vanuit haar eigen ervaringen, letterlijk "als ik jou was.." In die zin zal nooit iemand precies zeggen wat op jouw situatie slaat en bij jou past. Het enige wat ik kan doen, is spiegelen vanuit mijn situatie en vanuit algemeen geldende "modellen"..
Ik heb je openingsbericht nog eens gelezen en ook je reactie op mijn stukje.
Jouw eerste vraag "ik zou wel graag horen van anderen in zo'n situatie hoe zij ermee omgaan... ".
Ik ben ermee om gegaan door welbewust struisvogelpolitiek toe te passen. Ik deed net alsof ik een gewone, volwaardige relatie had. Mooi weer spelen en er zelf ook in proberen te geloven. Verder veel scenes tussendoor, huilen, gillen, vechten, eisen, vragen, chanteren etc. De 'mijne' ging ook echt vreemd en achter de vrouwen aan. Ik probeerde me er boven te stellen. Ik stelde mijn normen bij: tongzoenen en tegen elkaar aanrijden is geen vreemdgaan... En ach wat stelt nou neuken voor? Ik vond het minder erg als hij alleen ergens anders ging wippen en niet daarna leuk ook nog de dag doorbracht met die ander. Ik maakte het allemaal kloppend voor mezelf...
Een andere vraag van je: "Maar misschien is het probleem dat ik niet vind dat ik iets 'hoor' te krijgen?"
Wat mij betreft sla je hiermee de spijker op zijn kop... Je geeft aan dat je krijgt wat je nodig hebt en niet waar je recht op hebt. Ik denk overigens dat je in relaties nooit kunt spreken van recht hebben, je zit op vrijwillige basis in een relatie en 'mag' geven wat je wil. Of de ander dat genoeg vindt, is aan de ander... Maar wat betreft het krijgen wat jij nodig hebt: je bent waarschijnlijk in de overtuiging dat je krijgt wat je nodig hebt? Daar zit hem volgens mij de kneep. Ik denk dan dat je onbewust niet vindt dat je meer nodig hebt (of verdient). Om een parallel te trekken: mensen die als kind fysiek mishandelt zijn, komen vaak ook in relaties terecht waarin ze mishandelt worden. Daar zit natuurlijk een heel uitgebreid verhaal onder maar komt er op neer dat de situatie van mishandelt worden, vertrouwd (in de zin van bekend) is. Als kind hebben deze mensen een overlevingsmechanisme ontwikkelt om een samenhangend zelfbeeld te kunnen handhaven. Dat mechanisme werkt onbewust en heeft ze het leven gered (in psychologisch opzicht) omdat ze zo niet de pijn hoeven te voelen van het (kennelijk) niet waard zijn (anders wordt je immers niet geslagen?). Op een gegeven moment komt iemand in de situatie dat eea niet meer houdbaar is, of dat de grens is bereikt. Dat is het moment om je bewust te worden van je overlevingsmechanisme. Door je ervan bewust te worden kun je er uiteindelijk voor kiezen het al dan niet in te zetten, dan kun je er een strategie van maken. Maar goed, dat is dus heel angstig want je moet loslaten en je angst, verdriet en pijn onder ogen zien. En je weet niet wat er daarna komt.. Deze vergelijking kun je denk ik ook trekken naar relaties waarin niet zozeer fysiek mishandelt wordt maar wel nder grensoverschrijdend gedrag plaats vindt. Dan is de vraag: waar trek je de grens? Hij is alleen niet vertrouwen, verder houdt hij heel veel van me.. Hmhm...
"Ik heb niet het gevoel dat ik me emotioneel afhankelijk van hem opstel, maar ja, hoe weet je dat dan zeker?"
Dat weet je nooit zeker, denk ik.. Stel je jezelf zonder hem voor. Zou je dat trekken? Ik kon mezelf helemaal niets voorstellen zonder de betreffende man. En de behoefte eruit te stappen had ik dus ook niet. Integendeel!! Dat 'goddank' is achteraf gepraat, vanuit mijn huidige situatie.
"En het wederzijds op elkaar kunnen leunen ervaar ik wel , wat heeft dat met exclusiviteit te maken?"
Dit zal wel een invulling van mijzelf zijn. Ik kon echt niet op de ander leunen, hij was helemaal niet op mij gericht, was alleen maar met zichzelf bezig. Ik vond toen vast van wel en ik vond wel dat hij van me hield. Vond hij ook maar dat kwam voort uit heel andere waarden en normen dan ik hanteer(de). Ik vond vast wel dat ik op hem kon leunen, maar zoals ik dat nu onvoorwaardelijk kan doen op mijn partner, dat is een verschil van dag en nacht.
In het verlengde hiervan ligt voor mij ook waar je het in reactie op Fauz over had.
Fauz: "Want als je echt van iemand houdt, dan houdt je rekening met de gevoelens van de persoon waar je van houdt. Als je dat niet doet, dan is er sprake van een gebruikersrelatie. Er zitten dan bepaalde aspecten in de relatie die je nodig hebt van de ander. Over en weer."
Steun: "dat zijn twee verschillende dingen volgens mij. Dat je rekening moet houden met degene waarvan je houdt geldt wat mij betreft niet onbeperkt, je moet je eigen leven leiden en je eigen beslissingen nemen. "
Dit zegt wat mij betreft iets over hoe jij een relatie definieert. Ik ben het met je eens dat rekening houden met elkaar niet onbeperkt geldt. Of misschien ben ik het niet ermee eens.. Momenteel houd ik altijd rekening met mijn partner en ik kan ervan op aan dat hij dat ook met mij doet. Dit betekent niet dat we niet onze eigen levens leiden en niet onze eigen beslissingen nemen. Dit betekent dat we ervan op aan kunnen dat de ander meeneemt in zijn/haar overwegingen wat de partner wel/niet wil of vindt. Dus stel dat mijn partner op stap wil met zijn vrienden en ik wil dat liever niet ivm bv een half verslapen volgende dag, dan kan ik ervan op aan dat hij dat meeweegt. Als hij dan toch besluit te gaan dan kan ik erop vertrouwen dat hij mijn inbreng heeft meegewogen. Ik kan daar op vertrouwen. En daarna ook geen scheve gezichten of wat ook. Kennelijk heft hij dan zo veel zin/behoefte of weet ik veel wat, dat hij er toch voor kiest. We hebben het er wel over dan, maar soms misschien ook niet. En dat is het vertrouwen wat voor mij met exclusiviteit te maken heeft. De diepe verbinding die je hebt en het kunnen leunen en vertrouwen dat de ander het beste met je voor heeft en van uit een goede bedoeling (samen als basis) handelt. Dat is dus iets anders dan altijd doen wat de ander wil. Je houdt rekening met de ander maar vergeet daar zeker niet bij om rekening met jezelf te houden..
De vraag is of je het aandurft met jezelf? Of je verdriet er mag zijn? Of je los durft te laten dat je niet meer waard bent dan alleen wat jij nodig hebt.. Ik ken jouw situatie niet maar dat kan wellicht ook heel goed binnen je relatie. Ga het eerst maar eens aan misschien kunnen jullie dit heel goed samen.. Misschien durft je man het ook met zichzelf aan te gaan, eerlijk en oprecht de pijn (die er volgens mij altijd onder zit) van niet goed genoeg te voelen. Voor hem geldt waarschijnlijk hetzelfde? Ook hij liegt, draait en doet om zo geen volwaardige relatie aan te gaan. Ik veroordeel het niet, kennelijk is dat wat je (jullie) nu nodig hebben. Veel sterkte!!
Groetjes Greet
Wat wil je nu echt?
"Wat ik met mijn posting wil geloof ik is meer grip krijgen op het stukje in deze relatie dat niet voor mij klopt (en daar dan wat aan gaan doen) en dat is lastig als de 'normale normen'(je hoort elkaar altijd 100% seksueel trouw te zijn, bijvoorbeeld) niet als argument voor je voelen. Ik vind dat gewoon niet, en hoef dat ook niet. Maar ik wil wel openheid. Of erkenning van het gelieg. En van mijn behoeftes. "
Ik vind het moeilijk om te zien waar precies jouw probleem zit. Je schrijft hier dat je het niet nodig vind elkaar sexueel trouw te zijn. Maar je man is niet sexueel trouw en liegt daarover. Waarom liegt hij hierover? Meestal liegen mensen hierover als ze denken of weten dat hun partner een probleem heeft met sexuele trouw.
Mijn vraag is: heb je echt geen probleem met sexuele trouw of wil je graag denken dat je daar geen probleem mee hebt?
Ik heb er echt geen probleem mee. Sterker nog: ik geniet er van om te zien hoe mijn man sex heeft met een ander. Als mijn man dit graag wil, dan hoeft hij daar dus niet over te liegen, want hij kan het gewoon met mij delen. De andere kant is dat ik enorm gekwetst zou zijn als hij erover zou gaan liegen. Ik heb geen probleem met die sex zolang en omdat het open is. Ik wil deelgenoot zijn.
Komt de volgende vraag: waarom zou jouw man liegen als jij er werkelijk geen probleem mee hebt? Heeft je man diep van binnen het idee dat hij iets verkeerd doet en probeert hij door te liegen het voor zichzelf te ontkennen?
Of heb je er diep van binnen wel een probleem mee en probeer je, zoals Greet omschrijft, jezelf te vertellen dat je er geen probleem mee hebt om de pil te vergulden?
Herinneringen en innerlijk kompas
.. door dit topic weer meer nagedacht over die foute man in mijn leven. Het voordeel van zo jong (begin 20) een foute man, is dat je die les geleerd hebt en als eind-dertiger niet in de verleidingskunsten van dit soort mannen trapt. Ik scheer jouw man niet over een kam hoor, Steun, maar die van mij was er een met bindingsangst tot en met. Hij leek verslaafd aan vrouwelijke aandacht (en sex). Aandacht van deze man was hemel op aarde. Als vrij onzeker meisje voor hem gevallen (wauw, wil hij mij??) en al wist ik van tevoren wat voor smeerlap hij eigenlijk was... Ik ben er vol in gegaan: als ik maar hard genoeg mijn best zou doen, zou hij inzien dat ik degene was die hem gelukkig kon maken. En de tijden dat hij me aandacht en liefde gaf (onverdeeld) was ik in de zevende hemel.
Maar ik moest niet teveel willen praten of serieus willen doen. Achteraf gezien iemand (hij) die totaal niet in staat was een emotionele band met iemand op te bouwen. Voor zover ik weet is hij nog steeds alleen en zoekende naar lol en avontuurtjes (waarschijnlijk nog steeds met meisjes van begin 20
.
Die van mij loog er niet over. Stond gewoon voor me en zei: ik ga vannacht met haar mee. Dan kon ik hoog en laag springen, hij ging.. Kon ik alleen naar huis.. Oh, oh oh, arm Greeetje toch... Wat heb ik veel pijn gehad door alles wat ik maar liet gebeuren. Emotioneel afhankelijk, dat was ik tot en met...
Wat betreft dat 100% trouw moeten zijn. Ik vind dat niet per definitie dat dat moet. Wel denk ik dat je als partners hetzelfde hierin moet vinden. Het moet een soort relatienorm zijn. Mijn partner en ik willen allebei die monogamie in onze relatie, dus lekker makkelijk. Ik zou het zelf ook niet kunnen of willen, vreemd gaan. ook al komt hij er niet achter.
Met die van toen, ging ik ook gewoon vreemd. Lekker makkelijk maar wel zoals Fauz schrijft, alleen mogelijk doordat ik zelf een stukje afstand nam, onverschilliger werd.
In een latere relatie (met een eerder te lieve man)) had ik het ook dat de afstand tussen ons toenam naarmate ik genoegen nam, met dingen of gebeurtenissen, die niet aansloten bij mijn behoefte binnen de relatie. Dat had niets met vreemdgaan of liegen te maken maar me het stuk niet overeenkomen van wat je van een relatie verwacht. "Oke, dat goede gesprek heb ik dan wel met mijn vriendinnen" bv. Doordat ik mijn normen steeds aanpaste aan mijn relatie kwam de relatie en partner steeds verder af te staan van wie ik was, wat ik belangrijk vond. Om te overleven, stopte ik dus allerlei stukjes (gevoelens/behoeftes) van mezelf weg. En omdat ik niet meer op mijn gevoel kon varen, werd ik steeds rationeler en ging ik varen op wat ik dacht dat goed was.
En dat is volgens mij wat zoveel energie slurpt. Je kunt namelijk niet meer op je innerlijke kompas varen...
Sterkte weer!
Groetjes van Greet
Ja, maar..
Stein: "Komt het dan simpelweg neer op je kompas volgen en maar zien wie er dan overblijven, want dat zijn je echte geliefden?"
Ja in wezen wel denk ik. Maar er zit een dikke maar aan vast wat mij betreft. Mijn innerlijke kompas houdt namelijk rekening met mijn kinderen en mijn relatie. Dat heeft te maken met het rekening houden, gevoelsmatig doe je dat denk ik vanzelf. Het vervelende is alleen dat veel kompassen niet meer helemaal zuiver zijn. Wil/voel ik dit omdat ik het echt zo voel of wil, of is dit mijn gekwetste ik die mijn kompas ontregelt en me doet denken dat ik dit wil/voel. Het verschil tussen iets echt willen of voelen en iets willen willen of willen voelen (in het kader van die eerdere overlevingsmechanismen).
Voor mij weegt mee wat mijn partner wil (van mij) en ook dus mijn kinderen. En mijn waarden en normen, verantwoordelijkheidsgevoel etc. De hele mikmak zullen we maar zeggen. Ik vraag me bij twijfel af waarom ik iets wil, wat het me brengt en wat ik erbij voel.
Dus op je kompas varen pakt dus niets af van je kinderen of van je relatie. Als je op je kompas kunt varen, heb je juist veel te brengen aan je relatie en aan je kinderen. Het kan echter wel zo zijn dat mensen in je omgeving niets kunnen met jou op je kompas (omdat je bv niet meer aan hun verwachtingen beantwoord) en dat ze dan afhaken. Dat zou dus ook je relatie kunnen zijn. Voor sommige mensen is het lastig om om te gaan met veranderende mensen in hun omgeving. Dat kan bedriegend of lastig zijn. Moeten zij namelijk ineens ook anders met jou omgaan en dat vraagt wel wat. Als jouw geliefden afhaken omdat jij veranderd en dichter bij jezelf komt, kun je je afvragen of je ze dan als geliefden wil hebben. (en dan bedoel ik niet kleine kinderen)
