liefdesverdriet
Hallo allen,
Sinds ik kinderen heb (inmiddels pubers) lees ik al mee op dit forum en in het verleden wat meer actief gereageerd dan nu. Maar nu heb ik een soort van hart onder de riem nodig.
Korte situatie schets: Sinds 5 jaar gescheiden na een huwelijk van 12,5 jaar. De eerste 4 jaar na de scheiding me gericht op de kinderen. Stabiele basis geven vond ik belangrijk. Sinds vorig jaar, beide op VO, durfde ik meer voor mezelf te kiezen. Onder licht dwang (zou het iets zijn?) een account op tinder gemaakt. Niet mijn medium om iemand te ontmoeten merkte ik al snel. Uiteindelijk gekoppeld aan iemand via een gezamenlijke vriendin. Rete spannend vond ik dat. Vind iemand mij wel leuk, ben ik niet te saai etc etc. Ging van alles door mijn hoofd. Ben in dat opzicht zo onzeker. Maar......ik werd verliefd en niet zo'n beetje ook. Nog nooit zo heftig meegemaakt, zelfs niet op mijn ex-man. Hij ook verliefd. Supertijd gehad, wat voelde ik me weer gezien, geliefd en bemind. We hadden heel veel overeenkomsten en dachten over heel veel dingen hetzelfde. Maar na de zomer kreeg hij het zo druk op zijn werk dat er geen ruimte leek voor mij in zijn leven. Met het feit dat hij ADHD heeft en alles in zijn hoofd blijft zitten kon hij het allemaal niet meer loslaten. Onze visie van het leven is daarin totaal anders. Ik werk om te leven, hij leeft voor zijn werk. Ik sta redelijk relaxt in het leven, hij maakt zich om van alles druk .Hij heeft heel goed zelf inzicht en weet dat het bij hem ligt, zegt hij ook. Dus hebben we besloten om er mee te stoppen. Maar nu. Ik heb die liefde intens beleeft maar ook het verdriet beleef ik nu intens. Zo ken ik mezelf niet, nooit zo geweest. En gelijk bij mij komt die zelfde onzekerheid keihard terug. Ik vind nooit meer iemand die mij zo aanvoelde, waar ik zoveel overeenkomsten mee had en bij wie ik in de armen kon slapen. Ter info, ik ben een slechte slaper en kan bijna niet naast iemand slapen omdat ik oren op steeltjes heb. Vandaar dat dit zo bijzonder voor mij was.
Het gaat mij niet zo zeer of hij wel of niet de juiste persoon voor mij was maar meer hoe ga ik om met dit intense verdriet. Ik ben een vrouw van 50 maar lijk verdorie wel een puber! Daarnaast wil ik mijn kinderen niet belasten met dit verdriet en mijn negatieve blik op de toekomst.
Wie kan mij vertellen hoe ik hier mee om moet gaan.
Dank voor jullie reacties.
Verdriet
Ach wat een verdriet. Ik herken het zo en ik heb echt met je te doen. Het enige dat helpt is jezelf af en toe (als de kinderen er niet zijn?) toestaan flink uit te huilen. Daar kun je je dan op instellen: nee, niet nu aan hem denken, vanavond om 20:00 weer bijvoorbeeld. Mij heeft het geholpen dingen op te schrijven. Niet mooi verwoord of literair verantwoord, maar echt non-stop de hele woordenbrij, en met een pen op papier, geen device. Muziek erbij, gordijnen dicht (fles wijn? Hangt van jezelf af). Zoiets moet je echt af en toe doen en dan zul je merken dat het verdriet iedere week een beetje minder wordt.
Ik wens je veel sterkte, en het gaat een keer over, heus!
Natuurlijk gaat het over
Maar je leven ook! 
Pfff, leven is echt super kort hoor!
Als hij zo goed voelt, waarom dan niet gaan voor hem?
En dan bedoel ik voor de dingen die je wel met hem kunt delen, niet die andere zaken.
Je hoeft toch niet alles te delen om het fijn te hebben?
De tijd geven.
Wat mooi, zo'n echte grote liefde in je leven. Je zegt het zelf al, een intense liefde loslaten geeft ook intens verdriet. Alles met je verstand beredeneren gaat nu niet, het verdriet overheerst voor nu. Geef dat de tijd, je bent 50, er liggen nog vele jaren voor je en niemand kan voorspellen wat er nog voor je in het verschiet ligt.
Je wilt je kinderen niet belasten met je verdriet, begrijpelijk, maar is er wel een luisterend oor in je omgeving, een arm om je heen?
Ooit kijk je met mooie herinneringen terug op deze relatie, kan je het afsluiten, maar nu, eerst uithuilen.
Van mij ook veel sterkte gewenst.
Dank
@Emma Bedankt voor je lieve woorden. Moet zeggen, toen ik gister het verhaal hier typte gaf me dat ook al een rustig gevoel dus misschien is het wel een goed idee om dingen van me af te schrijven.
Greet, het is wel iets gecompliceerder dan dat. Hij werd, na 8 maanden, een ander persoon. kort lontje, zeg maar gerust geen lontje. Kon zich aan alles irriteren, ook aan mijn kinderen terwijl ik toch fatsoenlijke kinderen heb dacht ik. Ik kon hem emotioneel niet meer bereiken en hij raakte me in geen maanden meer aan (terwijl we daarvoor geen genoeg van elkaar konden krijgen).
Het is meer dat ik weet hoe hij ook kan zijn maar hoe hij nu is, is niet de man waar ik verliefd op ben geworden. Hij zegt dat hij niet weet of en hoe hij terug kan naar dat ontspannen gevoel van de eerste 8 maanden. Zal voor mij dan altijd een soort van angst zijn dat, de man zoals hij nu is, terug komt.
Wil40, ik krijg tranen in mijn ogen na het lezen van jouw bericht. Ik weet dat je gelijk hebt, inderdaad, verstandelijk. Ik ben een sterk persoon zegt iedereen in mijn omgeving en dat ben ik ook, alleen nu even niet.
Ik heb een hele goede vriend waar ik altijd terecht kan 100%, is heel fijn.
Dank
Dit lijkt enorm op mijn ervaring: jaren alleen omdat kind een stevige basis wilde geven. eenmaal op het VO toch maar aangedurfd maar rete onzeker. Hetzelfde als jij; het was geweldig, voelde me gezien we hadden zoveel gemeen, het was een soulmate. Ik was ook nog nooit zo diep en zo totaal verliefd geweest. Leek idd wel een puber.
Maar na een paar maanden: ineens was alles anders, hij irriteerde zich zichtbaar aan mij terwijl ik hetzelfde was gebleven. Natuurlijk, als je de andere meer leert kennen zijn er altijd dingen die je wat ergeren, maar dit was een totale omslag.
er gaan bij mij alarmbellen rinkelen als ik dit lees:
`Hij werd, na 8 maanden, een ander persoon. kort lontje, zeg maar gerust geen lontje. Kon zich aan alles irriteren, ook aan mijn kinderen terwijl ik toch fatsoenlijke kinderen heb dacht ik. Ik kon hem emotioneel niet meer bereiken en hij raakte me in geen maanden meer aan (terwijl we daarvoor geen genoeg van elkaar konden krijgen).
Het is meer dat ik weet hoe hij ook kan zijn maar hoe hij nu is, is niet de man waar ik verliefd op ben geworden. `
Ik ben jaren bezig geweest te proberen die man die ik van die eerste tijd kende, terug te halen. Ook gaf ex toe dat het bij hem lag en dat hij daar aan wilde werken.
Dat werd een hele cyclus van een knipperlicht relatie waar even die lieve man terug was en steeds sneller die geìrriteerde kwade man terugkwam, wat ik niet pikte en het uitmaakte. Maar dan had ik zooooo´n verdriet dat het weer opnieuw begon.
Tot we er achter kwamen, door therapie dat hij een narcistische persoonlijkheidsstoornis had en dat dit onderdeel is van een narcistische cyclus in relaties: diep contact aangaan of ophemelen, devalueren en dumpen.
Ik zeg niet dat je ex narcist is. Maar die diepe pijn die jij hebt, lijkt op hoe ik me voelde: je hebt je heel diep gehecht en je systeem begrijpt niet waarom hoe dat van de ene dag op de andere kan omslaan. Voor mij was dat een traumatische ervaring,
Ga op zoek naar informatie. en ik zou zeggen:Misschien probeert hij je weer voor hem te winnen. Dat zou dan ook onderdeel van de cyclus zijn: het zogeheten hoovering. Met wat ik nu weet, zou ik dat een extra red flag vinden en weten dat de cyclus zich steeds zou herhalen maar dan steeds sneller. En ik zou ook weten dat ik zo graag van dat liefdesverdriet af zou willen dat ik maar al te makkelijk ja zou zeggen en als het ware verslaafd zou raken aan dat contact.
Ik moest dit even schrijven omdat een aantal dingen me opvielen en leken op mijn ervaring. Misschien heb ik het helemaal mis, dit is immers een heel ander persoon. Maar een gewaarschuwd mens telt voor twee.
Voor de rest wens ik je heel veel sterkte. Ik weet hoe verterend liefdesverdriet, ook op latere leeftijd kan zijn
Mari
Mari,
Dank voor je bericht.
Het lijkt er idd op dat we hetzelfde meegemaakt hebben. Voor jou een traumatische ervaring, pfff. Hoe is het nu? Is het lang geleden? En hoe ben je er overheen kunnen raken?
Ik denk niet dat hij een narcist is maar ik houd het zeker in gedachten. Ik ben me ervan bewust, dat als hij terug wil, ik voor mezelf goed moet bedenken of IK wel terug wil. Hij heeft een hele sterke persoonlijkheid en naarmate hij sterker werd, werd ik steeds kleiner. De gelijkwaardigheid was weg die er in het begin wel was.
Het gemis is, denk ik, het gevoel van gezien en geliefd te worden. Iemand die jou geweldig vindt en alle dagen bij je wil zijn. Dat was zooooo lang geleden dat iemand dat voor mij voelde en waar ik het ook voor voelde. Maar goed.
Zou toch wat zijn. Eerst jaren getrouwd met een autist en dan nu een relatie met een narcist. Ik zoek we ze wel uit zeg!
Groet,
Het is best al een tijd geleden, zo´n vier jaar. Ik heb daarna geen andere relatie gehad. en in mijn geval slijt het maar heel langzaam, ik kan er nog verdriet om hebben omdat ik weet hoe mooi het ook eventjes kon zijn.
Maar... ik heb het veel langer aan laten slepen dan jij. Telkens maar opnieuw proberen of er niet iets mogelijk was want hij was toch óók zo´n lieve vent. Ver over mijn grenzen gegaan vandaar dat ik dacht ik wil je toch waarschuwen.
Overigens zijn er ook zogeheten verborgen narcisten, die niet opscheppen en zelfvoldaan zijn maar eerder kwetsbaar en niet zelfverzekerd maar evengoed manipulatief en op zichzelf gericht, in tweede instantie dan, als ze denken de buiten binnen te hebben. Mensen die lang alleen zijn geweest en dus behoefte hebben aan een arm om hen heen, hebben een grotere kans tegen een narcist aan te lopen.
Maar goed, een diagnose doet er eigenlijk niet toe. Het gaat om gedrag en hoe jij je daar bij voelt. Want dit ` Hij heeft een hele sterke persoonlijkheid en naarmate hij sterker werd, werd ik steeds kleiner. De gelijkwaardigheid was weg die er in het begin wel was.` is natuurlijk geen goed teken.
sterkte hoor, het is echt rot als je eerst lang alleen bent, dan denkt een superpartner te hebben gevonden en vervolgens ineens weer alleen staat. Ik ken het gevoel
Mari
Bedankt voor je verhaal. Het heeft me wel aan het denken gezet. Ik neem het mee.
Ik hoop dat de tijd snel mijn verdriet heelt.
Groet,
JB
heb iets vergelijkbaars
maar beiden hebben partner.
Intens, intens verliefd. gekust, maar verder niets.
diverse berichtjes heen en weer.
en o wat een pijn doet het.
want we willen niet en kunnen niet van onze partner af.
Lieve JB
Dat had ik 10 jaar geleden kunnen posten (volgens mij heb ik dat ook onder een andere nick).
Ik was 44 en mijn eerste relatie na mijn scheiding was een grote roze smoorverliefde wolk, voor ons allebei. Maar die relatie is ook ongeveer na 8 maanden gaan haperen. Vriend trok zich ook terug en alles veranderde. Dat kwam keihard aan na die mooie periode. Al met al heeft het bijna een jaar geduurd voordat ik er overheen was. In dat jaar zat ik vaak in tranen op kantoor en reed huilend naar huis.
Helaas kan ik je geen tip geven hoe je je snel weer beter voelt, maar geloof me: het gaat over!
Nu, 10 jaar, diverse dates en 1 serieuze relatie later, heb ik af en toe contact met hem. En weet je wat? Ik kan me niet meer voorstellen dat ik zo weg ben geweest van deze persoon. Niet dat het een eikel is, maar zo helmaal niet mijn type.
Misschien was het een reactie op mijn huwelijk of scheiding. Wees lief voor jezelf en probeer je niet meer met hem, zijn problemen of reacties bezig te houden maar concenteer je op jezelf. Je kan je verdriet analyseren, maar het gevaar bestaat dat je dan toch weer verstrikt raakt in weemoed.
Sterkte en virtuele knuffel,
Fely
Fély
Dank je wel voor je reactie.
Hij nam het weekend contact met me op maar heb gezegd dat het voor mij moeilijk is. Het gemis is nu nog te groot. Hij verdween langzaam uit beeld in mijn whats-app gesprekken en dat vond ik wel fijn. Nu hij weer contact zocht kwam hij weer bovenaan.
Hij voelt dat heel goed aan en nam zelf al de conclusie niks meer te sturen en het bij mij te laten. Hij respecteert mijn beslissing hierin.
Wie weet dat ik ooit in de toekomst voor een vriendschap kan gaan want ik denk idd ook dat hij niet de juiste voor mij is, hoeveel ik ook van hem genoten heb.
Lieve groet,
JB
