Check onze 10 slimme tips om geld te besparen op je volgende gezinsvakantie
Relaties Relaties

Relaties

neuroot

neuroot

11-10-2013 om 12:49

Maak ik me terecht zorgen?


Hanny61

Hanny61

11-11-2013 om 12:12

Sterkte

Je kunt in ieder geval zeggen dat je alles geprobeerd hebt om je huwelijk te redden. Maar zoals al eerder is gezegd: it takes two to tango. Nu kun je je energie steken in een goede afronding van jullie huwelijk en aan een leven waar je weer zelf de touwtjes in handen hebt.

MariaV

MariaV

11-11-2013 om 15:53

Je mag heel trots zijn

Je hebt je grenzen aangegeven en nu eens niet over je heen laten lopen. Daar is hij van geschrokken, dat was hij niet gewend, maar dat is zijn verdiende loon.
Natuurlijk ben je verdrietig en is het moeilijk, maar echt, je mag heel trots op jezelf zijn. En nu ga je verder: kom voor jezelf op. Wat anderen ook al schreven: praat met anderen, vorm een support network. Begin bij je beste vriendin, moeder of zus, iemand die je vertrouwt. Als je eenmaal bij een iemand een boekje hebt opengedaan, zal het op volgende plekken alleen maak makkelijker gaan. Die mensen zullen begrijpen waarom je hem eruit gezet hebt en dat heb je nodig.

Veel sterkte

MariaV

MariaV

11-11-2013 om 15:54

Reden

"...alleen maar omdat zij hem belde."?
Nee, omdat hij weigert 100% voor jou te kiezen!

Katniss

Katniss

11-11-2013 om 16:00

Sterkte

Ik vermoed dat deze beslissing je veel rust gaat brengen. Sterkte de komende tijd en met de kinderen.

vastberaden

vastberaden

11-11-2013 om 16:52

nou, ik wil het even nuanceren...

De beslissing om uit elkaar te gaan is niet mijn beslissing: mijn man heeft dit besloten, nadat ik aangaf dat ik alleen maar wilde praten als hij eerijk en duidelijk tegen me zou zijn. En als hij voor 100% voor mij zou willen en kunnen kiezen. Dat heeft hem doen inzien dat ik niet meer de vrouw ben voor hem, dat hij geen goed gevoel meer voor mij heeft, al jaren dus niet meer.
Hij kan en wil niet meer voor mij kiezen.

Dus ik heb mijn grenzen weliswaar heel duidelijk aangegeven, met deze verdrietige beslissing als gevolg.
Ik voel me verre van trots. Misschien nog een klein beetje over het feit dt ik mijn grenzen heb gesteld, maar verder niet echt. Maar daar moet ik dus nu een hele hoge prijs voor betalen.

Het geeft wel rust. Die knoop in mijn maag is weg.
Ik denk ook dat het een goede uitkomst is, hoe verdrietig ook.
Het was een (herhaling van) een kansloos traject geworden. Tot de volgende affaire.

Hanny61

Hanny61

11-11-2013 om 17:24

Hoge prijs

Je zegt dat je een hoge prijs moet betalen, omdat je grenzen hebt gesteld. Ik denk dat de prijs hoger was geweest als je het niet had gedaan. Je had dan nog langer in een huwelijk gezeten, waarin je heel erg ongelukkig was. Het blijkt maar weer, dat je terecht het gevoel had dat je emotioneel in de kou stond en blijkbaar al jaren.

Fransien

Fransien

12-11-2013 om 09:57

Scheiden is een hoge prijs

Scheiden is een hoge prijs, afscheid nemen van je op zich goed functionerende gezin, maar afscheid nemen van alle zelfrespect wat je nog hebt is een nog hogere prijs.
Het is gewoon ontzettend naar dat je man deze beslissing heeft gemaakt, dat hij nooit meer echt voor jullie is gegaan. Dat ligt niet aan jou, dat ligt aan hem. Hij heeft nooit afscheid willen nemen van de ander en van een geïdealiseerde ander kun je nooit winnen.

Het is nu een kwestie van je inschrijven bij de woningbouw, je beste vrienden en je ouders inlichten en een makelaar zoeken voor jullie gezamenlijke huis.
Bedenk of je hem nog terug in huis wil of dat hij bij zijn ouders in kan trekken, of een appartementje huren of desnoods een studentenkamer.

Heel veel sterkte.

vastberaden

Jouw intuïtie en gevoel zijn en waren helemaal goed. Dat is goud waard, echt! Je weet nu: ik kan op mijzelf vertrouwen, mijn gevoel wijst mij de goede weg. Ik weet zeker dat het goed gaat komen met jou!

Het is triest dat je man deze keuze maakt, maar eigenlijk wist je dat allang. Wees blij dàt hij de keus nu maakt en het niet aan jou overlaat. En nu doet hij er gewoon helemaal niet meer toe, gaat het alleen nog om jou en om je kinderen. Je bent een enorme ballast kwijt, je eerste gevoel (rust, knoop in de maag weg) is veelzeggend. Je lijf voelt dat dit de beste uitkomst is voor jou, vertrouw daar maar op!

geen kans op een andere uitkomst

Misschien kan je troost vinden in de gedachte dat je man op geen enkel wijze tot een andere beslissing was gekomen. Dat voelde je haarfijn aan. Het is jammer dat je geen beloning hebt, op dit moment, nadat je voor jezelf opgekomen bent. Dat komt omdat het er vanuit deze man niet in zat.
In dit soort situaties verlies je zo makkelijk het vertrouwen in je eigen grenzen, waarden, opmerkzaamheid vanwege het gedraai, gelieg, contra-beschuldigingen die nergens op slaan maar je ondertussen aan het twijfelen aan jezelf zetten. Dat is agressie an sich. Dat heb je zo lang geïncasseerd. Daar heb jij je grens aangegeven en je hebt voor het eerst sinds lang van deze man een eerlijke reactie gekregen. Je verdient eerlijkheid. Die heb je afgedwongen.
Het gevoel van bevrijding is nu dat je naar een andere fase gaat. Je zal nog heel veel heen en weer geslingerd worden tussen hoop en rouw, vertwijfeling, boosheid. Maar je bent nu wel uit dat keurslijf.

Knuffel

Lieve vastberaden, ik lees mee en wil je gewoon als moeder/ vrouw tot andere moeder/ vrouw een dikke knuffel geven. Ik ben bijna net zo oud als jou en volgens mij zijn onze kinderen ook ongeveer net zo oud. Ik leef met je mee en vind je echt heel dapper en moedig.

Ginny Twijfelvuur

Ginny Twijfelvuur

15-11-2013 om 21:45

Lieve Vastberaden

De hoge,prijs die je nu betaalt wordt niet veroorzaakt doordat je een grens stelde. Als je deze grens niet gesteld had was je man misschien nog wel een tijdje bij je gebleven, ondertussen etend van twee walletjes. En waarschijnlijk was het hoe dan ook wel op een scheiding uitgedraaid. Een relatie waar een van beiden niet voluit voor de ander kiest heeft geen stevige basis.

Je komt op mij over als een prachtig, intelligent mens. Je verdient zoveel beter dan een relatie met iemand die niet echt voor jou kiest. Je hebt zoveel kracht in je, jij gaat er echt wel komen.

En inderdaad: de hoogste prijs die je kunt betalen is het verlies van je zelfrespect. Geen enkele relatie is dat waard.

vastberaden

vastberaden

16-11-2013 om 10:32

the week after

We zijn inmiddels een week verder en we hebben ook aan de kinderen verteld dat we uit elkaar gaan. Dat vond ik het moeilijkste dat ik ooit heb moeten doen.
De nieuwe realiteit dringt langzaam maar zeker tot me door en ik voel me belabberd.
Het is wel fijn om de achterdocht los te kunnen laten en de hele situatie brengt ook een soort rust.
Maar het besef dat mijn man ervoor heeft gekozen om met de liefde van zijn leven verder te gaan en dat IK dat dus niet ben, vind ik heel moeilijk en pijnlijk. Na hun eerste ontmoeting, 7 jaar gelden, wist hij dat zij voor hem de ware was. Uiteindelijk was het dus wel geëindigd, dat geeft ook weer een soort verzachting. En ik hoop oprecht dat hij met haar wel het geluk vindt. Anders is alles voor iets geweest.

later meer...

Katniss

Katniss

16-11-2013 om 14:51

Denk je?

Het hoeft helemaal niet dat zij voor hem 'de ware' is. De affaire is destijds nogal plotseling geëindigd, eigenlijk zonder dat hij dat wilde. Ik heb het idee dat hij zich toen vooral kapot schrok van het feit dat hij ineens zijn schepen achter zich moest verbranden, en die beslissing op dat moment niet aan kon. Vervolgens is het blijven doorsudderen en heeft hij haar zeven jaar kunnen idealiseren. Zal hem rauw op zijn dak vallen als straks blijkt dat er helemaal niets makkelijker wordt, en hij niet alleen haar krijgt maar ook heeft te dealen met jullie pubers die de scheiding moeten verwerken, ongetwijfeld dwars gaan liggen, etc. etc.
Heeft zij eigenlijk ook besloten dat hij de liefde van haar leven is? Anders staat hij straks gewoon alleen. Dat is verder ook niet erg, en misschien ook wel het meest logische na een scheiding.
Jij komt er wel, Vastberaden. Je had die man allang niet meer, en nu is hij ook fysiek weg dus je hebt er ook geen 'last' meer van. Wat een rust zul je krijgen nu je niet meer op je tenen hoeft te lopen voor hem.

vastberaden

vastberaden

16-11-2013 om 16:32

de ware?

Voor zover ik begrijp is hij voor haar ook de ware.

Hij heeft destijds inderdaad alles nogal resoluut afgekapt en nu, na hun ontmoeting, heeft hij zich gerealiseerd dat zij de vrouw is waarmee hij oud wil worden. Dat gevoel van toen is er nog steeds, of weer. En dat is kennelijk zo intens en echt dat hij deze keuze maakt. Zij heeft een kindje en straks een ex-man.

De realiteit zal waarschijnlijk anders zijn dan in zijn fantasie. Ik hoop het niet voor hem en dat meen ik oprecht. Ook niet voor haar trouwens. Maar goed, dat is hun traject.

Het "mooie" is wel dat er nu een soort nieuwe openheid aan het ontstaan is en dat voelt goed. Het is voor mijn man heel erg wennen om open en eerlijk te zijn, merk ik. Voor ons beide is het een groeiproces. Dus waar aan de ene kant iets eindigt, is wellicht ruimte voor een nieuwe manier van communiceren. Dat si voor de toekomst wel belangrijk omdat we beide de intentie hebben om als vrienden uit elkaar te gaan. Geen idee of dat gaat lukken maar de wens is er.

Nou ja, ik voel me op dit moment gewoon wel behoorlijk verloren en een soort ingeruild voor een jonger exemplaar. En dat doet echt pijn. Daar kom ik wel weer overheen maar het is nu niet fijn.
Het gevoel van bevrijding en kracht moet nog komen, denk ik.

MariaV

MariaV

28-11-2013 om 13:44

Al een tijdje niks gehoord

Hoe is het nu met je, Vastberaden?

vastberaden

vastberaden

02-12-2013 om 09:11

moeilijk maar..

Op dit moment zitten we midden in de afrondende fase.
We hebben alle documenten (convenant, ouderschapsplan etc) laten opstellen en de procedure is in gang gezet.
Mijn man krijgt vrijdag de sleutel van zijn nieuwe huis en zaterdag trekt zijn nieuwe geliefde bij hem in. Dat was aanvankelijk niet de bedoeling maar zij is halsoverkop met al haar spullen, kind en hond bij haar man uitgetrokken en mijn man laat alle spullen hier achter. Haar spullen worden in zijn huis geladen.
Inmiddels ben ik over die boosheid heen maar ik kan nog steeds gewoon niet geloven dat hij zo naadloos letterlijk van het ene bed in het andere stapt.

Gelukkig lukt het me om niet in mijn boosheid te blijven hangen. Dat verbaast me eerlijk gezegd ook wel. Misschien komt het ook wel omdat ik een beetje gedissocieerd in het leven sta op dit moment want als ik echt voel wat ik voel word ik gek. Het is zo bizar allemaal, het gaat zo snel.
Hij heeft me ervan verzekerd dat het geen vooropgezet plan is zoals het nu gaat maar geen van mijn vrienden gelooft dat. En voor mij maakt het niet meer ut. Het is voorbij en ik ben blij dat we in goede harmonie uit elkaar gaan. Dat vind ik heel erg fijn.
Maar mijn hemel, dit is wel even een spoedcursus volwassen worden, zeg.

En ik ben zo trots op mijn kinderen. Ze gaan er goed mee om en de harmonie geeft ze ook veiligheid. Ze zijn zo wijs en positief.
Misschien zijn mijn (ex-)man en ik wel betere ouders dan liefdespartners. De tijd zal het leren.

Maar ik zie wel een beetje op tegen de toekomst. Ik vind het doodeng.

Ik ben trots op jou

En je gaat het redden samen met je kinderen.
Heel veel geluk en genieten samen, van je liefde voor elkaar en de rust in jezelf.

Angela67

Angela67

02-12-2013 om 10:16

wat een goede berichten!

"Gelukkig lukt het me om niet in mijn boosheid te blijven hangen. Dat verbaast me eerlijk gezegd ook wel."
Je hebt helaas een lange 'aanloop' gehad in dit traject, mijn idee is dat je daar misschien nu toch vruchten van aan het plukken bent. Dat wil niet zeggen dat er geen moeilijke momenten zullen komen als de 'druk' van het regelen minder wordt, maar je hebt natuurlijk toch veel denkwerk al verricht. Dat zal hopelijk ook richting je kinderen schelen, dat je je hoofd en hart ook open kunt blijven stellen voor hen. Veel sterkte en levensgeluk gewenst.
Angela

Katniss

Katniss

02-12-2013 om 11:49

Bizar inderdaad

Joh, wat gaat dat snel! Het heeft weinig zin om te gissen in hoeverre dit een vooropgezet plan was, maar hij heeft de schijn tegen. Dat is verder ook eigenlijk niet meer relevant. Ik hoop dat je snel alles op orde hebt en kunt 'genieten' van je rust en je hervonden vrijheid. Het komt allemaal goed!

nonono

nonono

02-12-2013 om 16:08

je komt er wel

Een lieve vriend van me, en ervaringsdeskundige, zei tegen me, toen ik worstelde met de angst alleen verder te moeten 'er is leven na je relatie'. En dat klopt, vrees niet het komt goed. Succes!

vastberaden

vastberaden

03-12-2013 om 12:06

het komt goed...

Dat is wat ik van iedereen hoor, ervaringsdeskundigen en niet-ervaringsdeskundigen. Dus ik hou hoop.
En ik zie het verdriet van mijn kinderen en dat snijdt door mijn ziel.

En ik heb er zo'n moeite mee dat mij man zo makkelijk de overstapt naar zijn nieuwe leven en de kinderen en mij achterlaat met de puinhopen. Hij gaat straks gezellig zijn nieuwe liefdesnestje opbouwen (met een ander kind nota bene) en ziet niet dagelijks kun verdriet en de boosheid.
Ik weet dat ik het ga redden en dat ik in staat ben om ze een liefdevol nest te geven.
Maar ik kan nog steeds niet geloven dat hij dit zomaar doet. Natuurijk snap ik wel dat hij al aan het einde van een jarenlang proces zit en wij pas aan het begin. Maar het voelt zo oneerlijk.

Angela67

Angela67

03-12-2013 om 12:58

hij zit ook aan het begin van een proces

maar hij ziet het niet.
hij zal misschien spijt krijgen als hij de ontwikkeling van zijn kinderen niet meer echt meemaakt, maar bij hem zal dit pas later als kwartje vallen. Volgens mij moet je dus ook niet in de valkuil stappen dat je voor hem gaat invullen hoe hij die rol moet invullen en evt gaat compenseren naar je kinderen. niet dat je dat gaat doen , maar het lijkt me een risico... jij bent volgens mij beter voorbereid op de nieuwe situatie dan hij . . .
Angela

Griet

Griet

03-12-2013 om 20:24

Angela heeft gelijk

Ook ik denk dat jij veel beter bent voorbereid dan je ex en dat jij veel beter in de gaten hebt wat er op dit moment gebeurd en wat er nodig is.
En jij bent de laatste die zijn situatie moet romantiseren. Na 10 jaar dromen komen zij straks met een harde klap in de realiteit en dan is het nog maar afwachten hoe warm dat liefdesnestje nog is. Jij staat nu met twee benen in de harde realiteit, maar jij ziet je situatie onder ogen en handelt er naar. Jij gaat er wel komen en straks lacht het leven jou weer toe.

vastberaden

vastberaden

03-12-2013 om 21:43

beter voorbereid? ik weet het niet...

Op dit moment overheerst een gevoel van twijfel, verdriet, onzekerheid, angst.
Ik weet dat ik het kan, samen met mijn kinderen. Maar ik zie er zo tegenop om straks alleen die verantwoordelijkheid te dragen. Ik vind het doodeng om straks (vanaf dit weekend) een alleenstaande moeder te zijn. Dat heb ik nooit gewild.
Overigens heb ik een afspraak gemaakt met een psycholoog om mezelf een beetje bij zinnen te houden. Om de boel wat beter te kunnen relativeren. Mijn grootste angst is dat ik een cynische vrouw word. Verbitterd en rancuneus past totaal niet bij me maar ik wil mijn boosheid en mijn gevoel van gekrenkte trots in goede banen leiden, zodat ik mijn kinderen hier doorheen kan loodsen.

Mijn man en ik hebben nu hele open gesprekken, meer dan we ooit hebben gehad. Over zijn angst, zijn onzekerheid, zijn gevoel van zwakte. Hij is enorm onzeker over zijn nabije toekomst, zijn leven met zijn geliefde, haar kind, haar ex-man. Ze kennen elkaar alleen maar vanuit een overspelsituatie en straks komen ineens de banaliteiten van alledag om de hoek kijken. Op die manier kennen ze elkaar niet dus dat zal nog een hele klus worden, ook met alle bagage die zij meeneemt (gewelddadige ex). Maar goed, dat is mijn probleem verder niet, ook al waardeer ik enorm zijn openheid.
Terwijl ik het opschrijf denk ik dat ik straks in mijn leven een stuk meer ruimte heb voor positieve energie.

Ik weet ook dat het uiteindelijk wel weer goed komt en dat de zon ooit weer zal schijnen. Maar nu voel ik me enorm verloren en alleen.

Het komt goed

Het komt goed

03-12-2013 om 21:59

Ik begrijp waar je bent....maar ook dat het een begin is...

Ik ben twee keer gescheiden, één latrelatie zien mislukken en nu voor de derde keer, sinds 1,5 jaar, op 52 jarige leeftijd, getrouwd met een ontzettend lieve zorgzame man, attent en eentje die helemaal voor mij gaat.
Samen hebben we 8 kinderen uit eerdere relaties.

gesprekken

Ik zou er wel voor waken een soort van klankbord voor je ex te worden. Gaat het over de kinderen? Prima, maar gaat het over hem en zijn angsten/onzekerheid/enz. dan zou ik dat echt afkappen. Ook al voelt het wellicht als prettig om nu met hem te kunnen praten, in feite gebruikt hij jou alleen maar (weer!). Ik zou hem zeggen: "Sorry, maar daar ga ik niet meer over, en het interesseert mij ook niet meer, vertel dat maar aan je nieuwe vrouw"

MariaV

MariaV

04-12-2013 om 10:31

Eens met Jippox

Maak ruimte voor positiviteit en groei. Hij mag ergens anders schoon schip maken, niet bij jou. Mijn ex kwam na onze scheiding op de proppen met NOG een dame met wie hij een paar keer de koffer in was gedoken (ze waren al niet meer op 1 hand te tellen). Dat was dan mooi van zijn hart, hij zei dat zelfs zelf, maar ik zat weer met boosheid.
Laat zoiets jou niet gebeuren. Stel grenzen. Zijn problemen zijn nu zijn problemen, niet meer de jouwe. Jij kunt niet meer zijn klankbord zijn.
Verder wil ik herhalen wat ik al eerder zei: bouw een steunnetwerk op van een paar familieleden en/of vrienden die je in vertrouwen neemt. Waar je terechtkunt als je je een avond eenzaam voelt. Waar je je verhaal steeds weer kunt vertellen. En plan leuke dingen. Waar genoot je voorheen van? Ga dat (weer) doen. Positiviteit, dat heb je nu nodig.

Fransien

Fransien

04-12-2013 om 11:44

Ach, het is nu wel duidelijk

Voor jou, voor hem, voor haar, voor haar man, voor vrienden en familie. Hij heeft gekozen voor een nieuwe relatie.

Zorg nu goed voor jezelf, neem afstand van hem, probeer niet teveel tegelijk te doen en wees lief voor jezelf.
Je bent nu niet meer zijn vrouw, je bent nu gescheiden, dus verantwoordelijk voor jezelf en de kinderen maar niet voor hem.

Als je het nog niet geregeld hebt, probeer er toch nog een leuke sinterklaas van te maken. Je hebt nu gezelligheid nodig, en nieuwe tradities, en oude tradities die anders worden.

Wat je niet moet doen is nu nog voor hem zorgen. Hij is een volwassen vent, hij heeft gekozen. Dat hij tegen de gevolgen van die keuze opziet is logisch, maar het is een gevolg van zijn handelen en dat moet hij met zijn nieuwe vrouw oplossen. Jij hebt weinig met zijn problemen te maken.
Hij is de vader van je kinderen en je ex-man, niet meer je man/vriend/maatje, zijn keuze, de gevolgen zijn voor hem.

Sterkte, en een grote knuffel.

Anoniempje2

Anoniempje2

04-12-2013 om 16:40

Jaaa!

Lieve Vastberaden,

Misschien is mijn reactie wat ongepast, maar ik zeg het toch: jippie!! Wat ben ik blij voor je dat de kogel door de kerk is. Ik volg je al zo lang je hier schrijft en ik weet dat dit een positieve wending aan je leven gaat geven waarvan je de vruchten nog heel lang zult kunnen plukken. Natuurlijk is het verdrietig, ook voor je kinderen, zeker voor jou en ook voor je man. Maar er komt nu weer ruimte voor jou. En daar ben ik heel blij om.

Sterkte! Als je je alleen voelt weet dan dat er mensen aan je denken. En als dat niet genoeg is schrijf het dan hier van je af. je vindt altijd een luisterend oor.

vastberaden

vastberaden

05-12-2013 om 16:49

klankbord

Daar hebben jullie wel een punt: ik heb de neiging om zijn gesprekspartner te willen zijn over zijn nieuwe relatie en alle angsten en onzekerheden die hij daarbij heeft. Maar inderdaad, die rol heb ik nu niet meer.
En wat dat zorgen betreft: misschien geef ik nu wel meer dan menigeen zou doen. Maar ik doe nu de dingen omdat ik het wil. NIet omdat ik hoop op zijn dankbaarheid maar gewoon omdat het voor mij de meest hanteerbare vorm is om naar het afscheid toe te leven. En waarschijnlijk denk ik over een half jaar: ik leek wel gek! Maar nu helpt het me om het zo te doen, om mijn gevoel te volgen, om het te doen zoals het bij me past.
Ik vind het zo vreselijk moeilijk en ik kan het gewoon nog steeds niet geloven dat hij dit echt gaat doen. Maar het is over. Hij is mijn man niet meer en ik ben zijn vrouw niet meer.
Hopelijk komt daar een andere relatie voor in de plaats: als ouders. Ik denk dat we dat wel kunnen.

lieve groet

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.