Man en werk
Hallo forum,
Hoewel het in feite niet mijn probleem is, begint het toch langzamerhand een probleem voor mij te worden. Het zit zo:
Mijn man heeft een probleem met autoriteit: hij kan er niet tegen dat mensen hem vertellen wat hij moet doen. Als ik bijv. zeg dat hij op moet schieten omdat het al laat is (is maar een voorbeeld), dan gaat hij bij wijze van spreken extra langzaam doen. Ik weet inmiddels hoe ik hem moet benaderen, dus tussen ons is dat geen echt probleem. Op zijn werk echter, heeft hij te maken met superieuren. Hijzelf geeft ook leiding aan mensen, maar heeft ook chefs boven zich. Naar beide kanten toe is er een probleem: hij wil niet dat zijn chefs hem vertellen wat hij moet doen en van zijn ondergeschikten vindt hij dat ze niks kunnen, niks doen en vooral niet doen wat hij zegt. Iedereen maakt stomme fouten, maar als hij een fout maakt dan bagataliseert hij dat of geeft hij de schuld aan gebrek aan hulp of gebrek aan tijd.Hij vindt dat hij erg goed werk levert. Gevolg is een constante conflictsituatie en hij baalt dan ook verschrikkelijk op zijn werk. Helaas gebeurde hetzelfde bij zijn vorige banen: altijd dezelfde soort problemen.
Natuurlijk ben ik er niet bij op de werkvloer, dus ik gan eigenlijk niet echt een mening hebben. Maar als ik zie hoe hij in zijn privé-tijd is, dan kan ik me wel voorstellen dat hij op de werkvloer ook fouten maakt: hij vergeet veel dingen, is snel afgeleid, heeft geen kaas gegeten van diplomatie enz. enz. Als ik voorzichtig aangeef dat hij misschien ook wel een rol speelt in de conflicten, verwijt hij mij dat ik hem niet steun en wordt hij kwaad. Hij heeft slechts één keer toegegeven dat hij moeite heeft met "bevelen" (maar hij ziet een verzoek al als een bevel).
Ik bemoei me er niet mee verder, want het is niet mijn pakkie-an, maar het is wel zo dat hij steeds chagarijniger wordt thuis. Bij zijn dagelijkse telefoontjes krijg ik eerst een hele tirade van wat ze nu allemaal weer fout gedaan hebben en er blijft steeds minder tijd over voor mijn dingen of gewoon dingen van thuis. Dat begint toch wel een probleem te worden maar ik zou niet weten wat ik er aan moet doen. Zijn fouten zijn geen fouten en andermans fouten blaast hij vreselijk op. En dat is al de zoveelste keer. Hij zal wel weer een keer van baan veranderen en dan begint hij vol enthousiasme, maar na een paar weken begint het al.
Heeft iemand enig idee hoe (en of) ik dit kan aanpakken?
Bedankt alvast.
Joma
Poeh
Klinkt als een narcistische persoonlijkheid met puberale trekjes en/of een minderwaardigheidscomplex: naar beneden trappen om er zelf beter uit te komen en de eigen fouten te verdoezelen. Iets van controlefreak zie ik ook wel in je beschrijving. Best kans dat er ook iets van ADHD in het spel is en/of een vorm van burnout. Is hij altijd zo geweest?
Hoe dan ook, hij heeft idd een groot probleem, maar loopt er voor weg. Uiteindelijk keert de wal het schip en zal hij er niet meer omheen kunnen, zeker bij de huidige situatie op de arbeidsmarkt. Of hij dat bij voorbaat van jou aanneemt is de vraag en of zijn superieuren deze boodschap constructief zouden willen overbrengen eveneens. Maar zou hij nu zelf nog steeds geen patronen en overeenkomsten zien? Zou een coachingstraject iets voor hem zijn?
Ik wens je sterkte, want naast zo iemand moeten leven is verschrikkelijk moeilijk.
Zelfstandige
Los van alle problemen: waarom wordt hij geen zelfstandige? Geen baas boven zich, stomme collega's zijn maar tijdelijk. Voor sommige mensen is dit een uitkomst.
Narcistische persoonlijkheid
Ik dacht ook meteen aan een narcistische persoonlijkheidsstoornis, misschien gecombineerd met adhd en/of borderline.
Wat kan helpen is gedragstherapie. Je man moet inzicht krijgen in zijn eigen handelen en leren om zijn reacties aan te passen. Maar mensen met narcistische trekken willen meestal niet in therapie.
Een eigen bedrijf zorgt voor allemaal nieuwe problemen, dat lijkt mij geen oplossing. Denk aan: administratie, planning, organisatie, klanten die vragen en verzoeken hebben en soms ook harde eisen, een slechte markt voor starters (als je man lastig doet, gaat de klant snel naar een andere zelfstandige).
Goh
Knap dat mensen hier een diagnose stellen op basis van een beschrijving van iemands echtgenote.
Joma, ik zou deze diagnoses verder niet te serieus nemen.
Neemt niet weg dat je man mij niet echt leuk lijkt: noch om mee te werken, noch om mee te leven.
Het enige concrete wat ik kan verzinnen: schrap het dagelijkse telefoontje, blijkbaar is het voor jou alleen belastend.
Liora
Liora!
Jemig, wat reageer jij meteen fel. Er worden een paar eerste indruk(ken) gepost van wat eventueel achter een karakteroschrijving kan schuilen en meteen zie jij dit als een stempel. Pfff..er wordt enkel een probleem voorgezet waar de schrijfster graag reacties op wilt hebben. Klaar. Ze zal wel oud en wijs genoeg zijn om te zien wat ze ermee wilt doen.
Zwelgje
Bespottelijk zeg...
Ik zeg het maar gewoon zoals ik het nu voel: ik vind het ronduit bespottelijk om op basis van 1 verhaal allerlei psychiatrische ziektebeelden te gaan veronderstellen.
En dan nog, stel dat Joma's man inderdaad voldoende kenmerken heeft om een dergelijke diagnose te rechtvaardigen, wat schiet dat op voor Joma?
De belangrijkste vraag lijkt mij wiens probleem het nu is en hoe het probleem er dan uit ziet. Heeft Joma last van het geklaag en gezanik van haar man? Dan zal ze dat moeten zeggen. Zoiets als: Bespaar me dat soort verhalen of vertel op z'n minst ook iets leuks over je werkdag. Maakt Joma zich zorgen over de carriere van haar man? Over de mogelijk bedreigde bron van inkomsten? Ook dat zal ze dan moeten melden aan haar man. Eigen baas worden is inderdaad de meest gekozen oplossing voor mensen die zich niet happy voelen in een bevelsstructuur. Of dat in dit geval een wijs besluit is kan ik niet beoordelen. Een deskundige meedenker lijkt me een uitkomst in deze situatie. Kijk daarvoor bijvoorbeeld eens op de Volkskrantbanen-site. Daar kan je een carrierecoach inschakelen via mail.
Groetjes, Onyx
Hallo zeg
Iemand kan karaktertrekken hebben,die minder handig zijn in bepaalde omstandigheden.Ik vind het nogal wat om daar allerlei diagnoses op los te laten!
Bastet
Eens... maar
Er zijn toch ook wel voldoende dingen aanleiding om wel hulp te zoeken. Dit los je zomaar niet op, het is een proces van jaren met ingesleten patronen. Communiceren kun je leren, omgaan met hierarchie ook. Het zou in mijn ogen niet slecht zijn om eens contact te zoeken met een (arbeids)psycholoog om een en ander in het leven te stroomlijnen.
Groet Terpi
Eens
Ik ben het ook volkomen eens met Liora, Onyx en Bastet. Dames, we horen hier 1 kant van het verhaal. Als ik over mijn man vertel in een chagrijnige bui (of mijn man over mij) willen jullie ons ook misschien wel de psychiatrische inrichting inpraten 
Joma: postitief stimuleren, wat bv. Onyx oppert, lijkt me ook het handigst.
Het zelfreinigend vermogen
van dit forum is weer hoog. Niet dat ik me aangesproken voel - ik heb immers geen diagnose gesteld - maar wel wat termen laten vallen. Het punt is dat je dat al snel krijgt bij dit type vraag. Helaas hebben de meeste reacties meer betrekking op de eerste reacties dan de vraag zelf. Jammer.
Wendelien
Hoi Wendelien,
Nee je stelt geen diagnose, dat kan alleen een therapeut, maar je komt wel met allerlei ziektebeelden!
Dus voel je zeker aangesproken door mijn reactie.
En dan nog wat: ik ga daarnaast wel degelijk in op de vraag, en dat doet bijna iedereen die ook aangeeft dat wij niet zomaar kunnen zeggen wat er mis is met deze man.
Dus in jouw geval zou ik zeggen: kan niet lezen, denkt diagnoses te kunnen stellen op basis van verhaal uit tweede hand, pleit zichzelf snel vrij van kritiek....
Liora
Liora
wordt dit niet erg meta?
Beemer
Volgens mij kan Liora het best zelf af, maar dank je.
Ik blijf het jammer vinden dat er geen discussie nalv de vraagstelling op gang is gekomen en dat iemand zich vastbijt in een vermeende fout van een andere deelnemer en het bovendien nodig acht daar nog het een en ander aan beledigends aan diens persoonlijke adres aan toe te voegen. Een emoticon doet daar niets aan af. Ik wilde daar verder geen energie of tijd meer aan verspillen, vandaar mijn bondige reactie. Noem dat voor mijn part maar lekker laf, als je je daar beter bij voelt, ik vind dat tov Jona eerlijker.
Ik laat hier dus bij.
Reactie
Dank voor alle reacties. Nee, een narcistische persoonlijkheidsstoornis heeft hij niet (even gegoogled en hij voldoet niet aan alle "eisen" 
.
Niet leuk om mee te leven? Ach, dat valt wel mee... iedereen heeft wel wat hoor. Ik zei al dat ikzelf wel ongeveer weet hoe hem aan te pakken.
Hijzelf wil ook eigenlijk niets liever dan zelfstandige worden. Maar ik denk inderdaad ook dat hij niet beseft wat daar allemaal ook bij komt kijken. En ook hier heb je enige vorm van diplomatie bij nodig: ruzie met je boehouder of de belastingdienst is bijv. niet aan te raden .
Hem in wat voor therapie dan ook te krijgen, is dus niet mogelijk. Hij doet immers niets fout en heeft geen hulp nodig. Aan de andere kant denk ik ook wel dat hij zich wel bewust is van fouten die hij maakt, maar door zijn perfectionisme dat niet wil toegeven. Dat laatste heeft hij trouwens meer dan vroeger, dat niet willen toegeven. Ik denk dat dit ook komt doordat hij nu veel meer verantwoordelijkheid heeft (niet alleen op zijn werk, maar in het leven in het algemeen), dan vroeger.
Groeten en nogmaals dank, Joma
Joma
Hoi Joma,
Wat fijn dat je zo goed om weet te gaan met je man, en dat je hem ook prettig vindt om mee te leven. Uit je eerste posting kreeg ik die indruk niet, maar prettig om te lezen dat het allemaal wel meevalt.
Groeten,
Liora
