Man is altijd chagrijnig
Ik wil even mijn verhaal kwijt op dit forum.
Ik ken mijn man al heel wat jaren. Een serieuze ietwat onzekere maar lieve man. In het begin van onze relatie hadden we vaak 'ruzie' om de kleinste dingetjes en was onze relatie weer over. Uiteindelijk zijn we toch weer bij elkaar gekomen en getrouwd. Samen hebben we kinderen gekregen.
Ik ben erg blij met mijn gezin. Ik geniet van de kleine dingen en vooral van mijn kinderen. Vaak denk ik dat mijn man dat niet doet. Vooral sinds de kinderen groter worden is hij eigenlijk voortdurend chagrijnig. De kinderen doen iets of zeggen iets wat hem niet zint en hoppa het is weer zover. Als een idioot begint hij dan te snauwen. Niks volwassen houding en proberen de boel bijeen te houden. Nee als een kind gaat hij het welles nietes spel met de kinderen of met mij aan. Als ik hem daarop wijs is het helemaal feest.
Hij verpest echt de sfeer in huis. De kinderen zeggen al pas op papa ontploft weer. Of oppassen papa komt er aan. Ook vergeet hij steeds dingen. Zou hij iets pakken vergeet hij het, zou hij de batterijen bijladen, vergeet hij het enz. Zo kan ik doorgaan. Als ik dan voorzichtig vraag of hij dat ene nog wil doen is het weer ontploffen. Waar de kinderen bij zijn schreeuwen dat ik steeds op hem zit te vitten en dat hij bij me weg wil etc. Een half uur later komt hij weer binnen en doet hij weer normaal en lijkt hij alles vergeten... Hij is nooit vrolijk, tenminste wij zien het niet. Hij heeft alleen zijn werk niks geen contacten daarom heen en hij leunt best zwaar op me. Op de een of andere manier sta ik op een voetstuk.
Ik kan zo doorgaan maar ik neem hem niet meer serieus. Ik irriteer me zelfs aan hem. Ik voel me als zijn moeder en van liefde voel ik niets meer.
Wat zou hij kunnen hebben: depressief? Als ik vraag langs de dokter te gaan wil hij niet want hij kan niet steeds vrij nemen op zijn werk voor een sessie bij amw of wat dan ook. (kan ik me trouwens voorstellen we moeten al zoveel vrij nemen omdat onze kinderen ziekelijk zijn en we vaak naar ziekenhuis moeten).
Wie geeft me raad. Alle raad is welkom.
Liefs Janne
Overspannen?
Janne:
"Als ik vraag langs de dokter te gaan wil hij niet want hij kan niet steeds vrij nemen op zijn werk voor een sessie bij amw of wat dan ook. (kan ik me trouwens voorstellen we moeten al zoveel vrij nemen omdat onze kinderen ziekelijk zijn en we vaak naar ziekenhuis moeten)."
Dit klinkt als chronisch overspannen door een mannelijke variant van 'dubbele belasting'; een fulltime baan en een veeleisende thuissituatie. Is minder werken een optie?
Kort lontje
Bedankt voor jullie reacties.
Mijn man heeft altijd een kort lontje gehad maar het lijkt nu de kinderen groter en dus ook mondiger worden hij er meer moeite mee gaat krijgen. Ook aan tafel zit hij werkelijk puur zijn eten naar binnen te schuiven. Vertelt niks, kijkt niet op alleen foeteren als iemand van tafel gaat of voor zn beurt praat. Als ik hem vraag wat te vertellen snauwt hij dat er al genoeg gesproken wordt aan tafel... gezellig.
Ik heb al heel vaak met hem diep gesproken. En op een tactische voorzichtige manier. Maar de vlam is al snel in de pan. Hij hoort me niet eens maakt er een beoodelingsiets van ofzo en explodeert direct en loopt de ruimte uit. Zo gaat hij meestal direct in bed liggen. Als ik dan na een poosje denk dat hij is afgekoeld en ik ga naar hem toe is hij nog steeds boos en draait hij zich af. Een uur later komt hij naar beneden of hij is pruillippend boos voor een paar dagen en ontwijkt me of hij doet of er niks meer aan de hand is. Kan twee kanten uitgaan.
Daaraan sluitend spreken we elkaar dan weer en dan zegt hij altijd dat hij zijn leven zal beteren. Gouden bergen maar die zijn na 2 dagen weer wat grijs geworden.
Hij zegt me altijd te begrijpen maar aan zijn lichaamstaal zie ik gewoon dat hij dat helemaal niet doet. Het kost me zoveel energie. Soms sein ik mijn kinderen tevoren al in van doe maar een beetje rustig want hij heeft een drukke dag gehad.
Het is zo heavy overal alleen voor te staan. Wat ik al schreef mijn kinderen zijn nogal ziekelijk. Mijn ouders dementerend, mijn schoonouders zijn erg begaan in hun eigen leven en hebben eigenlijk nooit tijd tenzij ik dringend vraag. Vrienden zijn er nog maar weinig die over de vloer komen. Kortom ik heb geen steunnetwerk waar ik me op kan beroepen. Ik vind het heerlijk om een paar dagen te werken. Dat voelt als een uitje.
Ik zie nog wel de zwakke plek van mijn man (hij heeft op zijn manier alles voor mij en de kinderen over) maar die gaat steeds meer in de schaduw staan van zijn chagrijnige houding. We hebben relatietherapie gehad maar daar kregen we te horen dat ik wel heel erg voor iedereen moest zorgen en dat ik dat niet vol zou kunnen houden. Ook dat man wat meer moeite moest doen voor zijn omgeving en het gezin om mij te ontlasten. Ja leuk maar daar kwamen we niet voor dit wist ik al.
Als ik nu weet wat dit kan zijn dan kan ik in die richting hulp gaan zoeken.
Liefs Janne
Overspannen2
Janne:
"Als ik nu weet wat dit kan zijn dan kan ik in die richting hulp gaan zoeken."
Nogmaals, ik heb de indruk dat ook je man overspannen is. Je schrijft zelf "Het is zo heavy overal alleen voor te staan." maar tegelijk schrijf je "Soms sein ik mijn kinderen tevoren al in van doe maar een beetje rustig want hij heeft een drukke dag gehad." Kortom, jullie zijn allebei chronisch overbelast, en bij je man komt dat er nu via chagrijnig gedrag uit.
Dan is de enige realistische oplossing op korte termijn: Draaglast omlaag. Desnoods via de ziektewet.
Hij heeft waarschijnlijk wat meer handvaten nodig
om zijn gedrag te kunnen verbeteren.
Gewoon "proberen te verbeteren" lukt niet.
Ik volg momenteel een cursus stressmanagement bij Bavo Europoort (omgeving rotterdam). Het zijn 10 bijeenkomsten en kost 50 euro.
Je kan meer info vinden bij:
bavo-europoort.nl Kijk onder wat bieden wij en dan preventie.
We zijn nu bijna klaar met de cursus en alle deelnemers zijn heel erg enthousiast.
Er zijn verschillende onderdelen, bijv. assertiviteitstraining, omgaan met conflicten, negatieve gedachten bestrijden. Misschien zijn er dergelijke cursussen ook bij jou in de buurt. Of moet je druk op je man uitoefenen om een goede therapeut te vinden.
Misschien kunnen jullie samen gaan, want jij hebt het ook te lezen vrij zwaar.
Sterkte!
Scheiden? erg kort door de bocht....
Ook bij mij enorme herkenning. De moeheid, desinteresse,kort lontje, chagarijnigheid....Ik kwam er na enige tijd achter dat echtgenoot financiële zorgen had die enorm op zijn verantwoordelijkheid drukten. Kortom, veel spanning.
Gelukkig vond ik echtgenoot nog zeker de moeite waard om hier samen uit te komen. Ik denk ook dat je man overspannen is, depressief en dus ergens mee zit. Het wordt tijd dat hij niet meer wegloopt en gaat praten. Of met jou of met een buitenstaander. Mijn eerste oplossing zou zeker geen scheiding zijn. Je zegt zelf dat hij je op een voetstuk plaatst. Dat kan ermee te maken hebben. Misschien wil hij jou voor een probleem beschermen? Angst om je kwijt te raken? Je schrijft dat je kinderen niet gezond zijn. Dat drukt heel zwaar op je gezin. Je kinderen willen natuurlijk niet dat je gaat scheiden. Die willen een lieve papa. Je zou door zijn buien de reden vergeten waarom je met hem bent getrouwd. Wat zijn zijn positieve kanten?
Advocaat van de duivel
Ik ga nu wel chargeren, maar misschien zit er toch een kern van waarheid in.
Mannen stellen hun partner op de eerste plaats, na zichzelf, een heel eind daarna komen kinderen, familie, vrienden, kennissen.
Vrouwen stellen kinderen op de eerste plaats, daarna familie, man, vrienden, kennissen en zichzelf.
Wat ik in mijn omgeving vaak zie is dat dat voor conflicten zorgt.
Manlief wil graag dat hij op de eerste plaats komt, dus de avonden zijn voor hem, zonder de kinderen, bij kiezen voor aandachtsvragen gaat de aandacht naar de kinderen en niet naar de man als ze gelijk aandacht vragen.
Als ik jouw situatie lees, ben je voor iedereen aan het zorgen; je ouders, je kinderen, je werk. Is er nog zorgtijd voor hem ? Heb je nog quality-tijd voor hem of duikel je na het brengen van het eten naar je ouders, je kinderen helpen met huiswerk en het heen en weer gerace naar het ziekenhuis en het 8 uur bezig zijn voor je baas, doodvermoeid het bed in ? Of kruip je bij manlief op de bank met de TV uit, PC uit, hapje/drankje erbij en de stekker van de telefoon eruit ?
Hier wordt manlief ook enorm skacherijnig en kribbig als hij te weinig tijd van me krijgt. Een soort jengelen om aandacht, net zoals kleine kinderen. Een goede actie ? Nee ! Begrijpbaar ? Ja !
Breng je kinderen ergens onder (voor mijn part een kinder vakantiekamp) en ga er zelf ook even tussen uit met je man.
Of vier de kerst met alleen je gezin, gordijnen dicht en ga eens niet naar ouders (schakel deskundige hulpverlening in) en schoonouders.
Oftewel, stel je eigen prioriteiten (man en kinderen) en probeer het opnieuwe.
(scheiden vind ik namelijk erg kort door de bocht, zonder te vechten; waar 2 kijven hebben namelijk 2 schuld. Altijd !)
Grtz.
Ardnax
Versterkt
Slechte eigenschappen worden vaak sterker in stress situaties. Zelf word ik bijvoorbeeld enorm ongeduldig als ik gestrest ben, terwijl ik dat normaal prima tot een aanvaardbaar niveau kan beperken. Kan dat ook bij hem het geval zijn?
Verder herken ik veel in je verhaal. Mijn man werkt veel te veel. En kan het ook niet los laten. De stress werd hem helemaal teveel. Altijd chagerijnig inderdaad, altijd moe. Elke zaterdag ochtend ruzie. En voornamelijk druk met zichzelf en zijn belangens. Pas toen hij besefte dat hij het (ons) werkelijk allemaal kwijt kon raken, ging hij er echt mee aan de slag. En binnen now time ging het een stuk beter.
Kan je relatie therapie voorstellen? Ook om hem echt duidelijk te maken dat het je hoog zit. En als jullie elkaar dan echt leren begrijpen, misschien kunnen jullie vanuit daar weer verder.
Ps: ook heel herkenbaar van het eten, zo respectloos voelde dat. Ik merkte dat mijn man baat had bij hele specifieke kritiek. Dus: doe eens leuk tijdens het eten, proef wat je eet, praat met je kinderen. En: kom vrolijk uit je werk, het is niet onze schuld dat je het zwaar hebt op werk. En die dingen heeft hij dus gedaan, heerlijk.
Succes
Hier ook!
Ik herken ook heel veel. Sinds we kinderen hebben is mijn man ook heel chagrijnig en dat is dus al 10 jaar zo. Leeft helemaal voor zichzelf, kinderen mogen geen lawaai maken, stil zitten tijdens het eten en hij onderneemt nagenoeg nooit iets met de kinderen of ik moet het vragen. Ook heeft hij geen aandacht meer voor mij. Het werd zo erg dat ik er niet meer tegen kon en ook hulp gevraagd heb. We zijn in relatietherapie gegaan. Veel kwam er niet uit. Hij deed zijn huiswerk nooit, geen tijd, kost hem teveel moeite.
Toen had de therapeut aan mij voorzichtig meegedeeld,(man ging inmiddels niet meer mee) dat mijn wel erg star en introvert was en misschien wel een autistische stoornis zou kunnen hebben. Dat had ik ook al eens gedacht. Zeker als er grote veranderingen zijn, zoals kinderen krijgen dan komt het autisme sterker naar boven. Ik ben gaan googelen en naar avonden over autisme gegaan en ik herkende echt heel veel daarin.
Ik wil niet zeggen dat jouw man dat ook heeft, maar misschien heb je hier ook wel eens aan gedacht? ppd-nos of Asperger. Depressies kunnen daarbij horen. Omdat ze zich de hele dag ongelofelijk moeten aanpassen, is de energie als ze thuiskomen op en kunnen depressief raken als er ook nog thuis vanalles van ze gevraagd wordt.
Geen gekrijs van kinderen of gezeur van hun vrouw aan de kop. Ik kon er ook niet meer tegen en had ook deed ook alles alleen.
Ik voel mer al heel lang een alleenstaande moeder. Het ergste is dat ik ook erg eenzaam ben. Je hebt een man voor de buitenwereld ben je een noramll gezin, maar eigenlijk heb ik al lang geen man meer.
Nu heb ik gekozen om niet te scheiden, te ongemakkelijk ook voor de kinderen, maar wel mijn eigen plan te trekken. Ik verwacht niets meer van de relatie. Is heel erg moeilijk, want ik moest afscheid nemen van de verwachtingen die ik had en ik ben daar nog steeds mee bezig. Maar ik wil liever energie steken in mezelf en de kinderen dan in hem. Ik weet hoe je je voelt. Vorig jaar had ik ook een moeder die erg ziek was en uiteindelijk is overleden en heb daar ook geen steun van mijn man van gehad. Ik denk wel dat je hulp moet zoeken, al is het maar alleen voor jezelf. Of misschien heel praktisch, een hulp voor de huishouding zou ook al wat kunnen verlichten. Sterke met alles, ik hoop dat je hier wat aan hebt.
Stress
Ik herken ook veel in je verhaal: man met kort lontje, weinig kunnen hebben van de kinderen.
En ik ben het eens met de oplossingen van Tinus en Ardnax. Mijn man heeft een andere baan genomen: minder status, meer werkplezier, meer rust, veel relaxter thuis. En ik probeer mijn aandacht ook beter te verdelen: man niet altijd achter de kinderen stellen, dus niet pas als iedereen naar bed is 'quality time' voor hem (kinderen zijn pubers, gaan dus niet vroeg naar bed: er blijft geen tijd over).
Chelonia
Relatietherapie
Morgana fata:
"Kan je relatie therapie voorstellen?"
Lijkt me zinloos en alleen maar extra stress.
