Man is zo stil, word er gek van

Maar...?

Je bent ooit op hem gevallen, toch? Was hij toen nog niet zo stil? Het kan natuurlijk dat je het ooit aantrekkelijk vond, om thuis te komen bij zo'n rustige haven na al je drukke activiteiten? Mijn tip zou zijn om de drukte bij anderen te zoeken, maar zo te lezen doe je dat al. Tja... dan wordt het lastig, aangezien het blijkbaar ook niet iets is waar je man een probleem mee heeft. Hij ziet dit dus niet als verander-doel... Ik neem aan dat je toch ook niet zou willen dat hij een poging doet uit angst om je kwijt te raken... dat zou niet oprecht zijn. En dus kun je er alleen voor kiezen om het te accepteren of niet!

doen

"Ik ga al veel op pad met anderen zodat ik wel een gezellig leven heb, maar samen doen we weinig. Ga ik met hem wat eten, dan zitten we daar weer stil te zijn namelijk."
Ik zou niet samen gaan eten, maar samen iets gaan _doen_.
Squashen, hardlopen, geocache, iets waarbij je geen gesprek hoeft te voeren, maar wat wel verbindt.
Op survival/bootcamp/wildwaterkanoën of iets anders waarbij je moet samenwerken en op elkaar moet terugvallen schijnt ook een boost te geven (geen ervaring).

Ik begrijp je heel goed

Ik kan er ook zo slecht tegen: een zwijgende partner. Vooral als die ander zo in zijn eigen wereld zit dat er geen verbinding lijkt te zijn. Ik ken het ook wel dat je fijn samen stil kan zijn, in gezamenlijkheid, dat is een heel ander gevoel.
Mijn ergste nachtmerrie is met een stille partner op een terras zitten, ik verlangend naar verbinding en contact en hij niks zeggend (ook amper op vragen van mij) maar wel naar de jonge serveerstertjes zitten te loeren. Laatste vind ik niet zo'n punt als ik verbinding en contact voel, maar als dat er ook niet is word ik eigenlijk een soort wanhopig. Dan ben ik liever alleen zodat ik lekker dingen voor mijzelf kan doen. Ik voel me onvrij met zo'n man. En hij wil ook al niet leuke activiteiten doen zoals hierboven genoemd. Ik sta eigenlijk op het punt de relatie te verbreken hier om. Sorry, aan mij heb je niet veel maar zo ligt het hier

communiceren

Je kan ook communiceren zonder veel geklets. Andersom ook: iemand die heel goed kan babbelen maar kan in feite soms maar weinig zeggen.
Voel je je verder fijn bij hem?
Tip: kwek met je vriendinnen, daar zijn ze voor
Word je man dat gepraat van je niet zat? Misschien geldt voor hem hetzelfde, maar andersom.

Mijn jongste kan helemaal niet praten maar het is heel boeiend om naar hem te kijken en hij 'zegt' zeker een heleboel. Als je het zo kon zien zou je er geen punt van maken, maar misschien ben je sowieso al op hem uitgekeken?

allemachtig

Ik heb het ook wel te doen met je man. Stel je voor dat iemand er steeds op zit te letten of je wel genoeg praat. Je zou er stil van worden.

Ik denk dat je moet proberen je verwachtingspatroon te veranderen. Die man verander je niet. Zeker niet als je er om vraagt. Hij moet spontaan spontaan worden van jou. Onmogelijk.
En inderdaad, ga lekker dingen doen waarbij praten minder vanzelfsprekend is. Samen iets sportiefs doen of een bioscoopje pakken. relax!

Delen

Het is zeker waar dat hij niet spontaner wordt als ik erom vraag. Andersom: moet ik dan thuis maar doodstil worden omdat hij nu eenmaal niet praat? Waarom moet de hele aanpassing van mijn kant komen? Een gesprek voeren kun je namelijk niet alleen. Zeg ik er niks van, dan lijkt het net of ik reuzeblij ben met de zoveelste 'mmm, ja'.
Maar ik denk dat het gaat om iets te delen hebben inderdaad. Veel in ons leven is apart van elkaar. We hebben wel gezamenlijke hobby's, maar zelfs dat gaat vaak apart. En niet omdat ik nu zo graag only the lonely ben.
Ons kind, daar zijn we allebei dol op en daar praten we natuurlijk wél over. Maar dat voelt niet voldoende.
Mijn man weet allang dat ik iets wezenlijks mis, maar kan nu eenmaal niet veranderen. Ik zou het heel graag willen accepteren, maar ik weet niet of ik dan mezelf tekort doe. Nogmaals, ik hoef echt niet constant te babbelen, maar nu ben ik steeds maar 'een gesprek aan het opstarten of gaande aan het houden.'

Niet uitgekeken

Ik ben trouwens niet op hem uitgekeken, vindt 'm nog steeds aantrekkelijk. Word alleen heel erg moedeloos van het gebrek aan contact.

Samen voor ons eigen

Je kunt ook gewoon bij elkaar zijn waarbij je allebei stil je eigen ding doet. Met je laptop bijvoorbeeld. Kun je alsnog emailen, chatten en wat voor sociaal contact je behoefte aan hebt. En dan af en toe een opmerking naar je naaste over de koffie of zo.

Kan ook best bevredigend zijn. Het meest lastige is dat je maar iets blijft verwachten van iemand dat die niet kan geven.

Zou je nu niet meer zeggen maar ik had ooit ook een relatie waarbij partner mij verweet altijd zo kalm en ongeëmotioneerd te reageren, daar werd hij zelf zeer geëmotioneerd van.

Soms

mis ik ook wel contact met partner, hij is erg op zichzelf.
Maar ik word vooral moe van mensen die non-stop contact willen. Vaak werk ik urenlang close met mensen die over elke #*** contact aangaan en pppffft ik ga dan met een zwaar hoofd, in het gunstigste geval naar huis.

Hier in huis ben ik de persoon die het meest contactbehoeftig is. De kinderen veel minder.
Is vaak ook het eerste dat dochter tegen me zegt als ze me ziet: mam, nu even niet, alsjeblieft?
Ik hoor het heel vaak van beide kinderen: geen praten nu, please?
En ik vind mezelf al absoluut geen prater, haha.

Opposites attract?

Oei, herkenbaar.

Ik vrees dat jullie dachten "opposites attract", maar dat dat in de praktijk toch niet zo werkt.

Hoe was je man toen je hem leerde kennen?
Is hij de laatste jaren, misschien met name toen jullie kind (met alle bijbehorende drukte) kwam, stiller geworden?

Bij mij was het echt anders toen ik hem leerde kennen, dan nu, hoewel hij nooit een drukke kletsmajoor was.

"Waarom moet de hele aanpassing van mijn kant komen?" Oei, wat herken ik dat gevoel!
Als je qua karakter, in dit geval qua "behoefte hebben om af en toe samen te praten" erg ver uit elkaar ligt, zoals kennelijk bij jullie, dan moet er altijd eentje erg zijn/haar best doen om tegen zijn/haar natuur in niet of juist wel te praten.
Of je doet allebei je best: de ene zwijgt meer en de andere praat meer. Maar eigenlijk zijn jullie nooit allebei EN jezelf EN allebei helemaal gelukkig.

Ik vrees dat je man zich echt niet aan jou gaat kunnen aanpassen op een manier dat jij het wel gezellig vindt. Zelfs al voert hij af en toe een gesprek, dan zal het vermoedelijk nog niet echt een gezellig gesprek zijn en per definitie niet vaak genoeg plaatsvinden. Vanzelfsprekend kan je het aan hem vragen en misschien wil hij zijn best doen, maar ik geef je weinig hoop.

Alternatief is dat jij je dus inderdaad toch meer aanpast en dus niet of nauwelijks gesprekken met je man voert (behalve over je kind) en dat je daar (continu) een ongelukkig gevoel over hebt. Misschien helpen de hierboven gegeven tips om dingen samen te *doen*, misschien dat je daardoor voldoende "samen"-gevoel krijgt. Ik hoop het echt voor je.

Bij mij is het niet gelukt. Maar speelt er bovendien nog meer.

Maar ik heb het inmiddels geaccepteerd dat ik van mijn man niet krijg waar ik behoefte aan heb. Ik zoek het zoveel mogelijk bij vriendinnen, familie en in andere dingen, activiteiten. We delen weinig. Ik vind het verdrietig. Nog een paar jaar, dan zijn de kinderen het huis uit. Als ik het zo lang nog vol hou. En dan kies in denk ik voor vrijheid. Liever alleen zonder man, dan alleen met een zwijgende man waar ik me niet gelukkig mee voel.

Maar goed, ik denk dat jij zelf moet ervaren hoe ongelukkig je hieronder bent als de andere tips niet helpen (misschien goed om je geluksgevoel bij te houden). Op een gegeven moment voel je zelf wel of je dit niet meer wil.

Conclusie: balen als je zo verschillend bent en moeilijk oplosbaar. Dus veel sterkte ermee, ik leef met je mee. Ik zou nu nooit meer voor zo'n ander type kiezen. Klinkt echt leuker dan het is.

Het zwijgzame type

Ik herken je verhaal. Ik ben ook getrouwd met zo'n zwijgzaam type. Het is gewoon niet zo'n prater. Die ook dol is op zn mobiel. . Gesprekken met visite of de kinderen worden altijd door mij onderhouden. Ik ben praatgraag, mijn hele familue is praatgraag en druk, mijn kinderen kletsen gezellig. Man niet.

Vind ik het erg? Ja soms. Maar meestal niet. Ik zie hem als mijn tegenhanger; ik ben druk, hij rustig. Ying en yang. Hij zal mij wel eens te druk vinden, al hoor ik dat nooit.. het voordeel van de zwijgzame man is dat er ook nooit kritiek komt. En verder; ik weet dat hij heel anders opgegroeid is dan ik. In een groot streng gezin waar iedereen aan tafel zn mond moest houden. Die gezelligheid aan tafel, die ik gewend ben van vroeger, krijg ik er bij hem niet meer in. Ik praat met de kinderen, hij eet. En als we met zn tweeen eten zitten we vaak op de bank voor de tv.

Kortom ik accepteer -en waardeer- hem zoals hij is. Hij heeft nl ook heel veel goede kanten!

Hoe was hij toen je hem leerde kennen?

Hoe was hij toen je hem leerde kennen? Ook zo stil, of was het anders?

Fijne reacties

Ik vind jullie reacties erg fijn, heb er veel aan. Mijn man was toen ik hem leerde kennen ook al zo, maar inderdaad was ik benieuwd wat erachter die zwijgzame houding zat.

We hebben al heel wat dips gehad en ik ben er altijd kapot van. Gister knalde het weer eens (was eerlijk gezegd alweer een poosje terug) en dan ben ik zo van streek. Ik kwam net terug bij een vriendin vandaan en had een onwijs leuke dag met mijn zoontje gehad. Was helemaal blij en vrolijk. En toen vertelde ik iets over mijn werk en kreeg ik zo'n botte opmerking terug. En daarna was het stil. Toen heb ik er dus wat van gezegd en dat werd dus dikke vette bonje. Heel de nacht liggen stressen erom. Getver.

En dan is in de ochtend de sfeer wel weer okee. We kunnen wel aardig zijn voor elkaar. Maar dat botte en dat zwijgzame vind ik zo vreselijk akelig.

Die botte opmerking

Dat is natuurlijk weer een ander verhaal.

Bij mij is het wel eens zo dat ik noodgedwongen maar accepteer dat mijn man zwijgzaam is (dat is een ander soort zwijgen, want hij kan wel spraakzaam zijn ) en dan vergeet ik om van botte opmerkingen wel wat te zeggen. Misschien wel goed om dat voor jezelf dan uit elkaar te halen. Anders wordt het zo een hoop klachten die een verschillende behandeling nodig hebben, maar dat lukt dan niet meer.

Moeizaam

Mijn ex-man was ook zo, ik ben juist in de eerste instantie gevallen voor de rust de hij uitstraalde. Mijn vriend daarvoor was juist het tegenovergestelde, altijd druk maar ook altijd gedoe.
Dat zwjgzame vond ik moeizaam maar bij ons bleek er ook gebrek aan diepgang te zijn en daar werd ik soms boos over, zat ik me bijvoobeeld op te winden over een onderwerp bij een actualiteitenprogramma, zat hij achter de pc en had totaal geen belangstelling. Achteraf bleek het aan mij te liggen want met zijn 15 jaar jongere collega kon hij wél heel goed praten en zijn we uit elkaar gegaan. Ik vraag me nu wel eens af of hij nog altijd aan het praten is of weer zijn zwijgzame zelf is geworden.

Stil en stil

Zoals ik al eerder zei: ik vind het ene stil zijn, anders dan het andere... Het heeft voor mij te maken met 'being taken for granted'. Als iemand dus niet geinteresseerd is in jouw persoon of interesses, vind ik een stilte veel moeilijker. Als ik maar af en toe de emotionele, energetische 'horloges' gelijk kan zeggen: tegen elkaar vertellen wat je bezig houdt en ook echt mooi ontvangend luisteren naar wat de ander beleeft, kan het voor mij daarna dagen stil zijn, maar dan zit het 'goed'. Dan is er in die stilte juist een fijne gezamenlijkheid.

Dus Mieke, misschien is het een idee om te kijken, wat je nou zo stoort aan die specifieke stilte van je man?

zeggen = zetten

in bovenstaande posting

Waar

Ja, het klopt dat die botte opmerking weer een heel ander verhaal is. Of het een vloeit uit het andere voort. Ik kan inderdaad ook heel goed wél stil met hem zijn, dan is de sfeer gewoon goed want we zijn al die dag open naar elkaar geweest. Maar er is ook een soort stilte waar ik heel slecht tegen kan. Hij kan vreselijk in zichzelf gekeerd zijn en heeft dat niet eens door ook.
Maar goed, ik zal zelf toch wat meer moeten accepteren denk ik dat hij zo zwijgzaam is. Of het in ieder geval proberen. De stap om weg te gaan is veel te groot. Daarvoor hebben we ook te veel wel. Tja...

Ja, stil en stil

Daar ben ik het helemaal mee eens. Voor mijn partner hoeft het praten om het praten ook niet zo, hij zegt liever wat als hij iets zinvols te melden heeft. Zijn antennes staan echter wel aan en kan zich aanpassen als ik contact zoek. Kost hem soms moeite, merk ik. Ongemakkelijke stiltes hebben we gelukkig (niet) meer, hebben ons beiden aangepast.Ik hoop toch dat dit voor jullie ook kan, want als er zich alleen maar eentje steeds moet aanpassen, werkt dat toch ook niet.

Mieke

Je schrijft "Ik kan inderdaad ook heel goed wél stil met hem zijn, dan is de sfeer gewoon goed want we zijn al die dag open naar elkaar geweest. Maar er is ook een soort stilte waar ik heel slecht tegen kan. Hij kan vreselijk in zichzelf gekeerd zijn en heeft dat niet eens door ook."

Maar hieruit lijkt te blijken wat ik al dacht: het gaat niet zozeer om de stilte, het gaat er om dat de verbinding of de verbondenheid wegvalt. Wat ik me heel goed kan voorstellen. Maar misschien is dat op een goed contactmoment aan je man uit te leggen? Dat een blik of een aai over je rug al genoeg zou zijn? Ik zeg maar wat.

Bij mij is dat hele nare gevoel als partner zo afwezig is, een overblijfsel uit mijn jeugd: mijn vader was ook zo afwezig. Blijkbaar heb ik als jong kind de conclusie getrokken dat dat iets over mij zei, wat natuurlijk helemaal niet zo hoeft te zijn. Dat zie ik nu. Dus ik probeer die conclusie te herzien

Herkenbaar

Ook wat Maria hierboven zegt.
Mijn autistische-ex-partner was nooit stil. Hij was heel gevat, grappig en ondeugend.
Hij werd echter steeds stiller, botter, onattenter en na de kinderen was ik mijn partner kwijt.
Er werd soms in een week tijd niet meer gezegd dan: welterusten. Dat is niet overdreven maar de waarheid. Tegen de kinderen af en toe wat kletspraat. Na bv een discussie sprak hij uren niet tegen me.
Ik heb alles op mezelf vetrokken, mezelf overal de schuld van gegeven en draag daar nog steeds de gevolgen van, zo klein en waardeloos heeft het me gemaakt.
Ik ben weggegaan, het was niet te harden.

twijfel

Wat ik nu zo moeilijk vind is hoe je omgaat met de twijfel ook of je dit nu te doen vindt of niet. Ik herken ook zeker het verhaal van Stem dat je het op jezelf betrekt allemaal. Het maakt mij ook onzeker. Tegelijkertijd zie ik dat ik met anderen wel 'in een flow' kan zitten - heel makkelijk zelfs - dus het ligt niet aan mij.
Probeer net weer wat te vertellen, en het antwoord is weer 'mmm' en meneer kijkt verder op zijn telefoon. Dit terwijl hij nu inmiddels toch wel dondersgoed weet dat ik dat super irritant vind. Het zal misschien ook wel express dwarsliggen zijn, niet willen toegeven ofzo. Weet ik veel.
Probleem nu is dat ik bij elke irritatie steeds denk 'ik wil weg' en bij elk leuk contact 'ik wil wel blijven'. Lastig, lastig. Zet ik in op nog meer dingen voor mezelf doen, nog meer mijn eigen plan trekken, alleen op pad etc. Of moet ik juist werken aan de relatie?

Mieke

Werken aan een relatie doe je met zijn tweeën. Als jij aan een dood paard trekt houdt het snel op, lijkt me. Blijkbaar is het schermpje (wat kijkt hij eigenlijk) belangrijker dan zijn vrouw.

Ik zou als dit niet verandert mijn eigen plan trekken. Hij zijn schermpje, jij een echt leven.

Mieke

Ik ga nu ff heel psychologisch doen: zou het zo kunnen zijn dat er momenten zijn dat jij gedreven wordt in je contact zoeken door een oude pijn van niet gezien worden? (daar kwam ik voor mijzelf achter) En dat hij dat bijvoorbeeld haarfijn aanvoelt en zich juist terugtrekt omdat het hem doet denken aan iemand van vroeger die altijd maar alle aandacht van hem vroeg...
Het is psychologie van de koude grond maar daar zou nog een weg kunnen liggen: dat jij kijkt naar je eigen pijn.
Aan de andere kant kan ik me ook voorstellen dat je er gewoon genoeg van hebt omdat altijd maar het 'relatiewerk' te doen en contact te initieren.

Klinkt als hardvochtige verslaving,

Aan zijn mobiel.
Meteen de vraag waarom je hem vragen gaat stellen op tijdstippen waarop hij met iets anders bezig is? Bewaar de vraag voor tijdens het eten. Er van uitgaande dat hij dan zijn mobiel weg legt. En anders kan je dit van hem vragen.

We hebben ook vrienden die mobiel nieuws verslaafd zijn, superirritant. Ze hebben het zelf niet eens in de gaten. Ik denk niet dat je man het express doet!