Man vermoeden asperger

Geen diagnose hier, maar

wel herkenning en een sterk vermoeden. Een paar maanden geleden ben ik precies dit draadje gestart, je vindt het in het archief:
http://www.ouders.nl/cgi-bin/TMMforum/FRshowpost.cgi?template=4&actueel=0&usrkey=44984237034328556474&archief=1&thread=141270&zoek=dagarada&forumsel=28&forum=28&post=2259425
Hier zitten vast ook al reacties bij waar je wat aan hebt. Ik heb het boek "Als je partner -syndroom heeft" van Maxine Aston gelezen, dat was een helder en praktisch boek. Maar er zijn veel meer titels, tips en links te vinden hoor.
Ik kan niet voor mijn man spreken, weet niet goed hoe hij het ervaart (het is hier inmiddels nl. kort ter sprake gekomen), ik zelf ben echt heel verdrietig geweest. Ondanks dat we geen officiële diagnose hebben (die zal er ws. nooit komen), ben ik er voor mezelf van overtuigd dat bij hem Asperger speelt. En dat inzicht zorgde voor een periode van rouw, rouw om wat nooit meer zal gebeuren, verwachtingen en hoop die niet vervuld zullen worden, angst om de kinderen etc. etc.
Inmiddels gaat het redelijk, maar dat komt ook een beetje doordat er nu een paar andere verdrietige zaken spelen. Het is een beetje weggezakt, zeg maar.
Hoe ervaar jij het (samen)leven met je man? Ik herken je opluchting ook, hoor. De gedachte "hij kan het niet" is oneindig makkelijker te verdragen dan alle machteloze vragen die ik me over zijn gedrag heb gesteld.
Sterkte, ook voor je man!

(ik hoop dat bluf ook nog reageert, ik vraag me vaak af hoe het met haar gaat).

Hier adhd

Mijn man heeft adhd.Dat weten we sinds 1 jaar ongeveer Ik heb het er moeilijk mee dat hij dus bepaalde dingen gewoon nooit zal kunnen/doen. Zich aan afspraken houden, meevoelen met verdriet, rekening houden met het gezin en niet impulsief zijn eigen gang gaan....
Een rouwproces, ja zo kan je het noemen, en ik zit er nog volop in. Helemaal niet leuk.

Ja, dat is zo

ja, je hebt helemaal gelijk. Het is natuurlijk heel anders als je man het niet kan of wil inzien dat er toch wel iets is, of dat hij dat gewoon accepteert. Ik had even niet goed opgelet en zat maar al mijn ongenoegens te spuien...sorry.

Dank je voor de reacties!

Lieve allemaal,

Dank jullie wel voor jullie reacties. Het draadje van Dagarada had ik inderdaad al gevonden en ik vond het heel heftig om te lezen.
Het grote verschil wat Fladder inderdaad al aangeeft is volgens mij dat mijn man het inziet en er wat mee wil.

Ik ben niet zo aan het einde van mijn latijn als ik van jullie lees, want ondanks gebrek aan inleven in mij, de kinderen (6 en 3 jaar) en moeizame communicatie, hebben wij tot nu toe wel een bevredigende relatie.
Hoewel ik toegeef dat ik me geregeld zeer eenzaam voel en vaak ook het begrip mis. Ik het ook wel heel lastig vind dat ik degene ben die in opvoedkundige, kerkelijke, school etc. zaken het voortouw moet nemen en hij nooit enig initiatief in deze vertoont.
Maar mijn man is superbehulpzaam en heel liefdevol. Ik moet het echter altijd wel vragen . En nu ik weet dat hij het uit zichzelf niet kan, is mijn tegenzin om te vragen voor een groot deel verdwenen. Baalgevoel blijft wel, omdat het in mijn huwelijk dus nooit anders gaat worden...maar hij is het zo ontzettend waard om voor te knokken....daar wil ik wel een stapje harder voor doen.

Ik zit zelf ontzettend goed in mijn vel, dat is ook wel anders geweest. Ik geloof dat ik deze tegenslag daarom ook wel het hoofd kan bieden. Maar ik weet niet waar ik nog tegenaan ga lopen.
Op dit moment is het zover dat we vrijdag naar de huisarts gaan voor een doorverwijzing, omdat mijn man helemaal down wordt van het niet zeker weten. Hij is van plan hulp te zoeken bij het verwerken. Ik zal daar bovenop blijven zitten, want anders duurt het lang voordat hij die stap ook echt gaat nemen.

Ik vind het op dit moment vooral lastig voor hem en ben zoekende hoe ik hem het beste kan steunen.

Bedankt voor lezen en meedenken!

Agchie

Steunen

"Ik vind het op dit moment vooral lastig voor hem en ben zoekende hoe ik hem het beste kan steunen."
Dat is ook erg lastig, ja. Het hangt natuurlijk van je man af (geen mens met Asperger is gelijk), maar ik merk zelf wel dat de "gebruikelijke" manieren van steunen hier niet werken. In je eerste posting zeg je ook dat hij het lastig vindt om te praten over hoe hij zich voelt. Ik zou eens goed nagaan of hij daar überhaupt wel behoefte aan heeft. Mijn man in ieder geval niet, dat is geen kwestie meer van "moeilijk vinden", maar hij gaat er zich absoluut niet beter van voelen. Hier speelt bijv. op het moment dat mijn schoonvader heel ernstig ziek is. Bij uitstek iets om je man bij te steunen, maar dat vind ik ook heel moeilijk. Hij heeft er nog het meeste aan als ik hem wat met rust laat, zijn gang laat gaan, evt. iets overneem, zodat hij eruit kan, om ergens even alleen te zijn. Of bellen met zijn familie, zodat hij dat niet steeds hoeft te doen. Het zit hem hier dus in praktische dingen. Misschien kun je iets dergelijks voor je man bedenken, dat je hem wat ontlast? Bij hem is het misschien ook zo dat hij maar een beperkte hoeveelheid stress aankan, en dit wachten op de diagnose is natuurlijk heel stressvol. Heeft hij een hobby, iets waardoor hij zich ontspant? Maak daar even wat meer ruimte/tijd voor, zoiets.
Groet en sterkte weer,
Dagarada

Steunen

Dank je Dagadrada. Het is inderdaad wel eens een goed idee om na te gaan of hij er wel behoefte aan heeft om erover te praten. Het gaat altijd van mij uit.

We hebben een tijd geleden de Marriage Course gedaan. Daarin gingen we in op de 5 liefdestalen. De twee belangrijkste voor hem zijn: lichamelijk contact en dienstbaarheid. Dat laatste merk ik echt heel sterk bij hem, dat hij het fijn vind als ik dingen voor hem doe. Hij kan het heel erg waarderen als ik bijvoorbeeld 's avonds vast de tafeldek als hij nog even ergens mee bezig is. Normaal gesproken doen we dat samen.

Ik denk dus dat ik hem inderdaad het beste kan steunen door praktische dingen te doen.

Jammer genoeg zijn zijn eerste twee liefdestalen mijn laatste twee en omgekeerd. Voor mij staan positieve woorden en samen zijn voorop.....helaas, dat zal ik toch meer ergens anders moeten zoeken.
Ik kan daar erg verdrietig om worden, hoewel ik een fijne (moeder)groep om mij heen heb staan. Het blijft een gemis.

Agchie

Agchie

Er spreekt veel liefde voor je man uit je mailtjes. Ik hoop dat jullie dat vast kunnen houden. Voor je man hoop ik dat hij zichzelf zal gaan accepteren zoals hij is. Dat hij zijn eigen beperkingen beter ziet, maar ook kan inzien dat hij nog steeds ook sterke punten heeft. Soms kan zo'n diagnose ertoe leiden dat de aandacht alleen gericht wordt op zijn onvermogen en niet op zijn kunnen.
Op http://www.benkuijpers.nl/ kun je de ervaringen lezen van iemand die zijn autisme juist tot zijn kracht heeft gemaakt.

Dat je man in staat en bereid is tot zelfreflectie is een heel positief punt. Dat betekent dat hij zich ook wat zal kunnen aanpassen en ook nog één en ander kan bijleren.

Aan de andere kant: praten over wat hij voelt zal vast moeilijk blijven (zoals dat overigens voor veel mensen (mannen) moeilijk is) en misschien heeft hij dat helemaal niet nodig. Als je hem wilt steunen moet je kijken wat híj nodig heeft. Ik vermoed dat hij eerder gebaat is bij informatie, en liefst informatie die geschreven is door lotgenoten. Op het internet zijn legio sites voor en door mensen met Asperger, en er zijn heel veel boeken geschreven door mensen met Asperger.

Lezen

In de Volkskrant-boekenbijlage van 10 april wordt een aantal boeken besproken die misschien voor jou of je man interessant zijn. Positief gerecenseerd zijn: "De wijde lucht omvatten - een verkenning van de grenzen van het brein" door Daniel Tammet (zelf gediagnostiseerd met een autistische stoornis). Ik heb van hem "Op een blauwe dag geboren" gelezen (toen ik nog niet wist dat hier zoiets speelde) en vond het boeiend. Verder: "Autisme en Aspergersyndroom" van Simon Baron-Cohen, een psycholoog gespecialissserd in autisme/asperger.

Wb. die liefdestalen: dat is heel herkenbaar, hier zouden we denk ik op hetzelfde uitkomen. Ik merk wel dat ik, als ik me echt inzet om voor hem iets te doen (in een van zijn talen om in jouw termen te blijven), hij meer geneigd is, ws. onbewust, om mij iets tegemoet te komen. Voor mij is een goede, warme sfeer en knuffelen heel erg belangrijk, en dat kan hij makkelijker opbrengen als ik me duidelijk aan hem heb aangepast. Nou ja, het staat er een beetje raar zo, maar misschien snap je t wel. En dat kan alleen als er verder geen stressvolle zaken spelen, want als dat zo is, is er voor mijn behoeften helemaal geen ruimte meer.

Sippie (ot)

Mijn partner heeft ook adhd maar ik herken niet veel van wat je schrijft.
Het klinkt wel heel makkelijk dat hij zich niet aan afspraken kan houden en geen rekening kan houden met het gezin. Jij vind dat hij hier niks aan kan doen omdat hij adhd heeft en dat het hierdoor ook nooit beter zal worden.Ik ben het hier absoluut niet mee eens.
Wel zijn sommige dingen voor een adhd-er lastiger. Zo is het lastiger om iets te onthouden en je aan afspraken te houden als je heel druk bent in je hoofd waardoor je makkelijker dingen vergeet. Hiervoor zijn echter wel hulpmiddelen zoals een agenda of eventueel een telefoon waarvan je continu de timer zet als je een afsrpaak hebt of iets moet doen, of briefjes die je op plaatsen neerlegt waar je ze zeker ziet. Wat er in het huishouden moet gebeuren ziet hij niet altijd maar wat ik hem vraag doet hij gewoon en daarnaast kan hij door overal een vaste structuur voor te hebben veel in trainen.Rekening houden met het gezin zie ik als een vereiste. Adhd vind ik een excuus om dit niet te hoeven doen. Mijn man kan wel eens iets impulsiefs doen maar indien dergelijke acties achteraf niet zo handig blijken te zijn dan lost hij het ook zelf weer op. Haalt hij dus ons huis vol kinderen en belooft hij heel impulsief dat ze allemaal wel mogen blijven eten terwijl ik daar geen zin in heb dan zorgt hij er zelf ook maar voor dat ze allemaal eten krijgen, gezellig blijven en dat de rotzooi 's avonds weer is opgeruimt. Daarnaast zal hij nooit dingen doen waarvan de kinderen de dupe zijn. Rekening houden met het gezin is voor mij een vereiste. We hebben samen kinderen dus zorgen we er ook samen voor,net zoals we samen voor het inkomen zorgen en samen voor het huishouden zorgen.
Natuurlijk zijn er wel eens dingen die me storen en is het best wel eens vermoeiend om getrouwd te zijn met een adhd-er maar ik vind het voornamelijk leuk. Ik snap dat dat bij anderen anders kan zijn en dat niet iedereen hetzelfde is maar ik vind het wel erg makkelijk om het dan maar aan de adhd te wijten en meteen er bij te denken dat hij er daarom maar niks aan kan doen. Mijn man heeft ondanks zijn adhd een hbo-opleiding afgerond, een baan op hbo niveau en een gezin en huishouden waar hij goed voor zorgt. Sommige dingen waren een langere en moeilijkere weg als voor niet adhd-ers en veel dingen zullen hem meer energie kosten en lastiger voor hem zijn maar als je dingen wil er voor gaat en er echt je best voor doet dan kan er veel, ook met adhd.
Ik zou in elk geval echt niet zomaar vanalles accpeteren en vooral eisen aan je man blijven stellen. Met of zonder adhd, er zijn gewoon dingen die gedaan moeten worden, afspraken die moeten worden nagekomen en kinderen waar goed voor moet worden gezorgt.

Zon

Ik heb het eigenlijk opgegeven. Ik probeer het al zoveel jaar, en nog blijft hij steeds zijn eigen gang gaan. En moet ik hem er aan zijn haren bijtrekken om aandacht voor mij of het gezin te krijgen.
Uit elkaar gaan vindt hij geen optie.
Briefjes, timers, afspraken, het werkt allemaal niet.
We zijn bij een relatietherapeut, maar daardoor verandert er eigenlijk ook niet veel. Ik zit er echt een beetje doorheen.
Als ik iets voorstel reageert hij vaak als een dwarse puber: hij doet het niet of hij heeft er geen zin in.

Doet ie dat ook op z'n werk?

Sippie en andere dames met een man met asperger of adhd,

Gedragen jullie mannen zich ook zo op hun werk? Komen ze daar mee weg bij hun baas? Als ze zich op hun werk niet zo gedragen dan betekend dat dat er voor thuis ook mogelijkheden zijn voor sociaal aanvaardbaar gedrag.
Ik ben benieuwd.

Eigen bedrijf

Hij heeft een eigen bedrijf, een eenmanszaak zonder personeel. Dus als ie zich niet aan afspraken houdt, of te laat komt oid dan ondervindt hij daarvan zelf de gevolgen en weet ik het niet.

Verbazing

Ik lees altijd met verbazing dat mensen met een partner samen kunnen leven die zo weinig rekening houdt met jou en de kinderen. Mijn respect hiervoor. Ik zou het niet kunnen en willen.
Sippie, ik vind je verhaal (en dat van alle anderen) erg naar klinken. Het lijkt me erg moeilijk te leven met een parnter zoals die van jou. Ik blijf er echter bij dat je dit gedrag niet aan zijn adhd moet wijten. Voor jou maakt het misschien niet uit waar zijn gedrag vandaan komt (omdat je er voor jou gevoel toch mee moet leren leven) maar het stoort me dat door zulke verhalen de beeldvorming van mensen met adhd zo negatief wordt. Natuurlijk speelt het hebben van adhd een rol bij het gedrag van je man maar ik vind het geen oorzaak en zeker geen excuus. Je hoeft namelijk niet zo te functioneren met adhd.
Mijn man schaamt zich absoluut niet voor het feit dat hij adhd heeft maar door de verkeerde beeldvorming die mensen van adhd hebben houdt hij het vaak voor zich. Voornamelijk uit angst toch onterecht hierop beoordeeld te worden. Daarom vind ik het altijd zo jammer als mensen negatief gedrag weiten aan adhd. Ook worden vaak de negatieve dingen gezien en verteld hierdoor ontstaat een verkeerd beeld. Ik realiseer me terdegen dat dit voor jou nu eenmaal de realiteit is maar ik zou toch ook graag de andere kant willen laten horen.

Eigen bedrijf

Sippie,
Vooral als je een eigen bedrijf hebt zul je je aan afspraken moeten houden anders lopen je klanten weg dus ik denk dat die man van jou jou mooi in de maling zit te nemen en jij geeft hem daar de ruimte voor.

Sippie

Uit elkaar gaan vindt hij geen optie, natuurlijk niet, het gaat toch goed zo? Dat is het probleem met auti's, zij hebben geen probleem, maar jij wel en dus ligt het aan jou en moet jij maar een oplossing bedenken. Waar hij natuurlijk niet aan meewerkt, want hij heeft geen probleem dus hoeft dat niet. Het klinkt misschien hard, maar zo werkt het wel. Het is niet voor niks zo dat veel partners-van therapieën volgen, medicijnen slikken en weet ik wat om het maar vol te houden. Als jouw man niet inziet dat er een probleem is, en dat dat bij hem ligt, is het vechten tegen de bierkaai. Ik heb helaas ervaring. En iemand vroeg hoe dat met werken ging. Daar zijn ook problemen natuurlijk, maar dat ligt immers niet aan hem. Mijn inmiddels ex is iemand van 12 ambachten 13 ongelukken, maar het lag nooit aan hem, meestal deugde het bedrijf niet of waren er andere redenen.
Relatietherapie werkt trouwens ook niet mocht ie echt auti zijn. Dan moet je een auti-gespecialiseerde therapeut hebben. Eentje die erdoorheen prikt en hem wel aan kan.
Succes, Jacci

Dagarada

Bedankt voor de boekentips, ik ga ze zeker lezen. Op dit moment begint steeds meer door te dringen dat ik hier wel de rest van mijn leven mee om moet gaan. Dat vind ik nog erg moeilijk te verhapstukken.
Ik vind het zelf altijd erg lastig om open te zijn over wat ik denk en voel, maar stond voor mijn man daarin wel heel open. Kreeg alleen bijna nooit thuis op dat gebied. Nu begrijp ik dat beter.
Dus ook voor mezelf moet ik op zoek naar een vorm waarin ik toch meeleven, betrokkenheid etc krijg....
Het scheelt al heel veel dat mijn man dat begrijpt en ook dat ik zie dat het hem verdriet doet, dat hij me niet alles kan geven wat hij en ik allebei willen.
We gaan dus zo spoedig mogelijk in therapie, om hier zo goed mogelijk mee om te leren gaan.

Weet je, wat betreft jouw laatste alinea over knuffelen en de juiste omstandigheden daardoor creeren, daar ben ik de afgelopen jaren ook achter gekomen. Maar hoe doe je dat dan als je wel heel veel behoefte hebt aan een goed gesprek, omdat je niet lekker in je vel zit, en dus ook even niet de ruimte hebt om eerst de juiste omstandigheden te creeren.
Als ik lekker in mijn vel zit....dan loopt het eigenlijk altijd heel goed tussen ons. Waar het misgaat is als ik in de put zit of even niet zoveel ruimte voor hem....en dat vind ik wel heel erg belastend!

Groetjes,

Agchie

Zon

Zon , kijk eens op het forum van adhd-xtra.
Dan zie je dat ik echt niet de enige ben die problemen in haar relatie heeft met een adhd-partner:
(wel even opgeven voor het partnerforum) http://www.adhd-xtra.nl/forum/index.php

Heeft jouw partner medicijnen?

Sippie

Dat kan best maar ik vind dat je wel erg makkelijk stelt dat het gedrag van je man door zijn adhd komt. Adhd is geen excuus om als partner nergens rekening mee te hoeven houden, niks te doen, je eigen gang te gaan en je egoistisch te gedragen. Ik ondervind ook wel eens problemen van mijn adhd-er maar dat is dan voornamelijk op het gebied van even geen zin hebben in de drukte die mijn man verzorgt of me ergeren aan een impulsieve actie zonder te overleggen. Het gedrag van jou man vind ik van heel andere orde, gewoon behoorlijk asociaal.
Wat medicatie betreft. Mijn man gebruikt op werkdagen waarbij concentratie is vereist concerta en als hij 's avonds nog even moet werken of studeren neemt hij een ritalin. Hij gebruikt medicatie puur ter bevordering van zijn concentratie bij werk of studiemomenten. In het weekend, vakanties of op rustige werkdagen neemt hij niks.

Tips?

Nou, als je tips hebt? Hoe krijg ik mijn man zo ver dat hij wel beloftes nakomt , niet alles op het laatste ogenblik doet of zover uitstelt dat het er niet meer van komt, geen impulsieve lompe opmerkingen maakt, etc?
Hij wil geen medicijnen omdat hij het een dag geprobeerd heeft en toen zoveel bijwerkingen kreeg dat hij het nooit meer wou proberen..
we zijn bij therapie ,maar er verandert niet cht iets. Waar ik de laatste tijd het meest onder "lijd" is dat hij overal kritiek op heeft. Hij is zelf perfectionistisch en ziet dus alle kleine dingetjes die volgens hem niet goed genoeg zijn en kan het niet laten om er opmerkingen over te maken. Gek word ik er van.

Nou Sippie als ik dat zo lees dan denk ik dat het niet zozeer een kwestie van 'stoornis' is bij je man maar meer het behept zijn met een minder prettig karakter,

Fladderbeestje

Dat is in het algemeen waar wat jij zegt, door het niet begrijpen van de stoornis wordt het gedrag negatief uitgelegd. In het geval van Sippie denk ik dat het gewoon een uiting is van een minder prettig karakter maar dat baseer ik alleen op wat ze geschreven heeft. Kan zijn dat de situatie anders is. En er zijn gewoon mensen met meer of minder prettige karaktereigenschappen door wat voor reden dan ook. Is dat erg? Als je er mee kan dealen niet. Wordt je levenskwaliteit ernstig aangetast door de karaktereigenschappen van je partner dan denk ik dat je gewoon daar consequenties uit moet trekken. Of vervelende eigenschappen door een stoornis ontstaan of door een minder prettig karakter maakt eigenlijk niet zoveel uit, het gaat allebei niet over.

Stoornis/karakter

Mieke: "Of vervelende eigenschappen door een stoornis ontstaan of door een minder prettig karakter maakt eigenlijk niet zoveel uit, het gaat allebei niet over."
Dat het niet uitmaakt ben ik niet met je eens. De ongemakkelijke en nare aspecten van mijn mans gedrag jegens mij zijn veel beter te dragen nu ik vermoed (voormezelf eigenlijk zeker weet) dat hier het Asperger syndroom speelt. Ik denk nu steeds: hij kan niet anders, ipv "waarom doet hij zo, ziet hij dan niet hoe ik hieronder lijd, hoe kan hij zo egoïstisch zijn" etc. etc..
Natuurlijk kun je je afvragen in hoeverre iemand met een "naar karakter" daar verantwoordelijk voor is. Maar dat is een meer filosofisch/psychologische discussie die voor mijn dagelijke praktijk niet zo relevant is. Overigens denk ik ook nog dat je na een diagnose handvatten kunt krijgen, aanpassingen waardoor het leven makkelijker wordt. Bij een doorsnee egoïst zie ik dat niet zo snel gebeuren.

Agchie

Je schrijft: "Maar hoe doe je dat dan als je wel heel veel behoefte hebt aan een goed gesprek, omdat je niet lekker in je vel zit, en dus ook even niet de ruimte hebt om eerst de juiste omstandigheden te creeren."
Daar heb ik zelf ook geen oplossing voor. In de praktijk ga ik dan ook soms heel ver over mijn grenzen heen. In hoeverre dat slecht is voor mezelf, kan ik niet goed inschatten. Soms denk ik wel: dit is zo over mijn grens, ik sta nu zo ver af van wie ik ooit was, dat kán niet goed zijn, daar moet ik wel ooit ziek van worden, of depressief. Maar toch levert dat ook iets op: harmonie, rust in huis, voorkomen van een crisis. Ach, ik weet niet of ik er goed aan doe. Wat in "mijn" draadje wel werd gezegd, en wat denk ik zeker ook voor jou opgaat: de liefde die wij toch voor onze man voelen, zou onze redding kunnen zijn. Ik voeg me niet omdat hij een tiran is, ik voeg me omdat hij sommige dingen niet aankan. En dat maakt uiteindelijk, ook voor mijn zelfbeeld, toch een verschil.
Als ik me goed herinner, hebben jullie vrijdag een gesprek gehad? Wil je vertellen hoe dat verlopen is?

Geen stoornis, mieke?

Hier word ik dus best chagrijnig van. Hoezo geen stoornis? De diagnose is door een psychiater gesteld, niet door mij hoor. Maar jij weet het blijkbaar beter?
Geef me dan maar tips hoe ik met zijn onprettige karakter kan omgaan.
Juist door de ADHD kan hij zich wsch moeilijk veranderen/ aanpassen en zit er dus niet veel anders op voor mij om het of te accepteren en ermee om te leren gaan of uit elkaar te gaan. En nee, ik wist het niet vantevoren, het bleek pas toen we een hele moeilijke periode doormaakten dat hij ADHD had en dus heel anders reageerde dan iemand zonder ADHD zou doen.

Natuurlijk

Natuurlijk had hij het wel altijd al, maar heb ik het nooit herkend omdat ik het er eerst nooit van gehoord had, en later alleen wist dat het bij kinderen voorkwam

Excuses sippie

Sippie,

Excuses bij teruglezen zie ik dat jij niet topicstartster was, dat heb ik door elkaar gehaald.

Sippie

Ik snap dat je graag tips wilt om met het onprettige karakter van je man om te gaan. Je schrijft echter zelf al dat je man zijn gedrag niet kan veranderen en dat de enige optie is om zijn gedrag te accepteren en er mee om te leren gaan. Kan je dat?
Ik zou het niet kunnen accepteren om de rest van mijn leven met een man te moeten samenleven die zich zo onprettig gedraagt. Overigens snap ik idd wel dat een diagnose bij kan dragen aan het begrip voor je partner. Ik vind de diagnose van een ass overigens niet te vergelijken met adhd. Vanuit een ass is mijns inziens beter het geen rekening houden met.. en egoistisch gedrag te verklaren. Ik zie minder het verband met adhd. Wat dat betreft ben ik het wel met Mieke eens dat gedrag net zo goed vanuit een onprettig karakter verklaard kan worden. Wel is het zo dat adhd vaak verband houdt met een andere psychiatrische stoornis. Je kan hierbij denken aan een oppositionele gedragsstoornis (vooral bij kinderen), persoonlijkheidsstoornis, angststoornis, depressie of een ass. Misschien is het zinvol hier eens verder naar te kijken? zodat je hier gerichter iets mee kan doen. Al lijkt het weinig zinvol indien jou partner toch niet open staat voor behandeling of medicatie. Sterkte.

Gesprek afgelopen vrijdag

@ Dagarada

Inderdaad had mijn man vrijdag een gesprek. Maar dat had nog niet zoveel om het lijf....hij ging alleen naar de huisarts. Maar onze huisarts is nogal nurks, hij zegt alleen maar mmm, eh, ja, mmmm....etc.
Dus moeten we zelf eigenlijk maar gewoon zeggen wat we willen. Dus mijn man heeft een doorverwijzing gevraagd en gekregen voor het Riagg.

We wachten dus nu op een uitnodiging van het Riagg, dan ga ik wel mee.

Ik heb het afgelopen weekend een flinke dip gehad. Het vloog me even aan dat dit wel voor de rest van ons leven is. Juist omdat ik even niet lekker in mijn vel zat en mijn man dat dus totaal niet zag. Gelukkig krabbelde ik in de loop van de zondagmorgen weer bovenop. Ik voel me nu wel prima, en probeer maar niet te veel te denken over de toekomst. Laten we eerst maar eens zien wat de diagnose precies is, daarna gaan we wel op zoek naar wegen om er samen mee om te gaan.

Ik denk dat inderdaad onze liefde voor elkaar (wederzijds!) de redding zal zijn voor onze relatie. Mijn man hoorde mij bellen met een vriendin, hij was in de tuin, maar dat had ik niet door. Daarna was hij wel erg ontdaan dat ik er de gevolgen ook van zal moeten dragen...drong toen pas tot hem door.

Hij leest nu een boek over autisme en partners en kwam gisteren thuis met de opmerking, dat hij het toch wel naar voor me vond dat ik in ons gezin de "pineut" was. Zelf heb ik dat gevoel niet zo, maar hij dus wel. Overigens vermoeden we bij onze oudste (bijna6) ook een stoornis in het autistische spectrum...we zijn in gesprek met school.

Nog een leuke anecdote: Gisteren was ik op zolder de was aan het ophangen. Belde mijn man. Zoonlief nam de telefoon op en liep direct naar mij toe. Man vroeg zoon waar mama was. Zoon zegt: Op zolder de was aan het ophangen. Manlief: o, dan bel ik later wel terug. Terwijl zoonlief gewoon naast me staat. Dan moet ik wel lachen en denk: ach twee autisten aan de foon....