Man wil dochter niet wegbrengen
Mijn man en ik hebben 2 kinderen van 14 en 16 jaar.
Mijn man doet weinig met de kinderen. Hij doet vaak zwaar lichamelijk werk en maakt lange dagen. In zijn vrije tijd wil hij uitrusten. Heb ik best begrip voor maar we hebben ook 2 kinderen.
Hij rijdt bijv nooit als wij aan de beurt zijn om te rijden voor een uitwedstrijd van de kinderen. Ik ga altijd mee omdat ik het wel gezellig vind. Als ik een keer niet zou kunnen neemt hij het niet van mij over. Dan moet ik met iemand ruilen, hij wil er niets mee te maken hebben. Als ik er tegen in ga wordt het ruzie en dan moeten de kinderen maar van hun sport af, vindt hij.
Nu wilde onze dochter naar een teenageparty 15 km verderop. Ik had met haar afgesproken dat ze moest proberen met iemand vervoer af te spreken, dus de 1 brengen en de ander halen. Nu is dat niet gelukt dus ik vroeg mijn man of hij haar wilde brengen en ik zou haar dan halen.
Hij werd heel boos en had er geen zin in om zo laat (19.45 uur!) nog weg te moeten. Ik had die dag daarvoor toch gezegd dat hij niets hoefde te doen. Ik moest haar maar brengen en halen. Hij zou het veel gemakkelijker hebben als ik. Om 20.15 uur is hij er weer en kan met bier voor de buis. Ik moet tegen 23.00 uur nog de deur uit.
Aan tafel nam hij een groot glas wijn en zei dat het mijn schuld zou zijn als hij zijn rijbewijs kwijt raakte. Als onze dochter pillen zou krijgen en dood zou gaan zou het mijn schuld zijn. Toen ik hier tegen in ging sprak hij mij honend na. Omdat de kinderen er gewoon bij zaten hield ik mij redelijk in.
Hij heeft onze dochter weggebracht. Thuis hebben we nog ruzie hierover gemaakt en zijn elkaar uit de weg gegaan.
Uitpraten lukt niet want hij ziet helemaal niet in dat zijn gedrag belachelijk is.
Wie herkent dit? En hoe ga je hiermee om?
Eigen wasmand
Ik zou zelf woest zijn en hem voortaan zijn eigen was laten doen.
Bijzonder kinderachtig om jou een schuldgevoel aan te praten.Trap er niet in !
Damajo
Groot kind
mijn eerste reactie: je hebt geen 2 maar 3 kinderen!
wat een vreselijk kinderachtige en puberale onverantwoorde reactie van je man,om express wijn te gaan drinken terwijl hij zijn kind moet wegbrengen.
is je man altijd zo geweest mbt de kinderen?en hoont hij wel vaker tegen jou?en is het normaal dat hij s,avonds om kwart over 8 met bier voor de buis zit? of is dat incidenteel?
Als je man altijd zo geweest is,vrees ik dat er heel veel werk aan de winkel is,ik zou in elk geval dit gedrag nooit pikken van mijn man.
Als het iets van de laatste tijd is ,is er misschien iets aan de hand met je man? problemen op het werk?probeer er dan achter te komen wat er speelt.
in elk geval moet er bij jullie gepraat worden,want dit is wel heel bizar gedrag voor een volwassen kerel.
Damajo?
eigen wasmand????? huh?????
Susanne
Ik heb inderdaad de laatste jaren het gevoel dat ik 3 kinderen heb. Ik heb hem dit ook vaak gezegd.
Hij zit iedere vrijdag en zaterdagavond met bier om 20.00 uur voor de buis, dat is zijn manier van ontspannen. Door de week drinkt hij geen druppel. Dus omdat hij dat gewend is, is 20.00 uur laat voor hem om nog de deur uit te moeten.
Hij hoont tegen mij als hij zich onder druk gevoeld zet door mij. Toen ik hem vroeg onze dochter weg te brengen accepteerde ik geen "nee" omdat ik vind dat ik niet alleen de lasten moet hebben en hij de lusten. Het is ook zijn kind voor wie hij best wat over mag hebben. Het gevolg is dan een puberale kinderachtige reactie.
Met hem erover praten kan ik niet omdat zijn reactie dan weer onredelijk is.
Mijn vraag aan jullie; hoe kan ik hem duidelijk maken dat ik dit niet pik zonder dat het dreigend of chanterend over komt. Ik zei hem die avond dat hij er maar eens over na moest denken of hij nog wel zin in mij en de kinderen heeft. Het antwoord was dat hij zich niet laat chanteren.
Susanne, jij schreef dat je dat niet zou pikken van je man. Maar als hij het helemaal niet inziet dat zijn gedrag verkeerd is, wat doe je dan?
Damajo
Bedoel je dat als hij niets voor mij en onze dochter overheeft dat ik dan wraak kan nemen door zijn was niet meer te doen?
Geen gelijkwaardige partners
Het is niet eenvoudig om deze vraag te beantwoorden.
Toen de kinderen er net waren pikte ik veel voor de lieve vrede.
Een paar jaar geleden is dit veranderd. Ik heb meer zelfvertrouwen gekregen en geleerd voor mijzelf op te komen.
We zijn geen gelijkwaardige partners omdat het vaak lijkt dat ik 3 kinderen heb. Dit komt door dingen die gebeuren zoals ik schreef in de 1e posting.
Ik regel alles rondom de kinderen. Ik vind het belangrijk en hij vindt het wel best. Hij toont vrij weinig interesse en doet nooit iets leuks met ze. Hij is vooral bezig met opvoeden op zijn manier. We zitten maar zelden op 1 lijn. Omdat ik zijn reacties vaak kinderachtig, onredelijk en dom vind, hecht ik wat betreft de opvoeding niet veel waarde aan zijn mening.
Ik ben meer van luisteren, overleggen en samen tot een oplossing komen en mijn man is ongeduldig en zo moet het anders krijg je straf.
Dus praten is hierdoor heel moeilijk. Het worden vaak verwijten over en weer en het eindigt in stilzwijgen.
Moet is misschien toch duidelijk zeggen dat ik wil scheiden als hij niet volwassen en redelijk wil worden?
Maar hij heeft nu met teveel op je dochter weggebracht?
en jij hebt dat toegelaten?
Ook al zou ik hebben afgesproken dat hij zijn dochter weg zou brengen, als hij expres teveel zou drinken zou ik toch zelf gereden hebben.
Daarna zou ik hem de deur uitgezet hebben en een slotenmaker gebeld hebben om de sloten te veranderen.
Wat een idioot, sorry dat ik het zeg
Ik bedoel
Het is niet zijn wérk, het is zijn instelling.
Je hebt die kinderen samen. Moet je er ook samen voor zorgen. Daar hoort af en toe wegbrengen ook bij.Ik ken genoeg mannen met zwaar werk die zich heel anders opstellen.Ik kan me wel voorstellen dat je elkaar af en toe ontziet, wederzijds dan.
Voor iemand die mijn bijdrage niet waardeert en zich honend naar mij uitlaat zou ik minder overhebben.Vandaar die wasmand."Zoek het uit!" zou ik denken..
Kiki
Tussen het drinken van het glas wijn en het wegbrengen van onze dochter zaten bijna 2 uren.
Als hij het vlak voor vertrek had gedaan had ik het niet toegelaten. Ik heb nog wel even getwijfeld, maar omdat er nog een tijd tussen zat toch maar niet aan hem toegegeven.
Ik dacht als ik nu onze dochter ga wegbrengen heeft hij gewonnen.
En om hem nou er uit te zetten en nieuwe sleutels in de deur te zetten gaat me net iets te ver.
Iedereen schrijft dat ik het niet moet pikken.
Maar hoe gaat dat dan "niet pikken".
Hij geeft zijn ongelijk toch niet toe.
Damajo
Ik heb hem inderdaad al vaak gezegd dat we de kinderen samen hebben. En dat liefde geven en nemen is.
En ik ontzie hem al vaak.
Ik heb hem gevraagd onze dochter weg te brengen en dat ik haar dan ophaal.
Hij kan dus even na 20.00 uur op de bank met een fles bier, ik stel mijn glaasje wijn nog even uit en moet tegen 23.00 uur nog weg.
Dus ik neem het minst leuke gedeelte al op mij en ontzie hem dus.
Ik heb dat graag 1x per 2 maanden voor onze dochter over. Mijn man niet en dus ook niet voor mij.
Kiki
Hij is soms inderdaad een idioot.
Maar hij heeft ook zijn goede kanten.
Dat maakt het zo moeilijk om er een punt achter te zetten.
Hebben jullie tips voor mij om hem gewoon echt duidelijk te maken dat ik dat niet pik en gewoon idioot vind zonder dat het overkomt als "als je niet verandert ga ik scheiden"
Ja maar digi...
Je zegt:
"Omdat ik zijn reacties vaak kinderachtig, onredelijk en dom vind, hecht ik wat betreft de opvoeding niet veel waarde aan zijn mening."
En ook:
"Ik ben meer van luisteren, overleggen en samen tot een oplossing komen en mijn man is ongeduldig en zo moet het anders krijg je straf."
Jullie lijken meer op elkaar dan waar je bang voor bent. Allebij luister je niet naar de ander, jij gooit zomaar zijn mening van tafel en waarschijnlijk niet alleen met betrekking tot de opvoeding. Hij voelt dat en denkt ook: barst maar.
Misschien heeft je man wel het gevoel dat hij er alleen maar is om voor het geld te zorgen en voegt hij daad bij woord: je krijgt je geld en verder niet zeuren, plicht voldaan.
Je geeft zelf al aan dat er over en weer verwijten worden geuit als je wilt praten, kortom: het praten functioneert niet. Je man ziet een uitspraak over mogelijk uit elkaar gaan als chantege. Het lijkt erop dat jullie geen van beiden meer iets voor de ander over hebben. Dingen doen of laten voor de lieve vrede levert alleen maar wrok verderop op.
Ik zou zeggen: werk aan de winkel, voor jullie alletwee. Komen jullie er (met hulp) niet uit, dan kun je altijd nog concluderen dat het samen niets meer wordt. Maar eerst eens even puinruimen aan twee kanten.
Angie
Digi
je zegt dat je de laatste jaren het gevoel hebt 3 kinderen te hebben.
er is dus een tijd geweest dat het anders was bij jullie?en er is iets scheefgegroeid de laatste jaren.
uit je berichtje maak ik op dat jullie met weinig respect met elkaar omgaan,jullie doen alles op je eigen manier en trekken geen duidelijke lijn samen.
ik denk dat het hoog tijd wordt voor relatie therapie,dat kan heel verhelderend werken.
geef aan bij je man dat je graag op een andere manier met elkaar om zou willen gaan,en dat je graag hulp daarbij wil zoeken,omdat je anders bang bent dat jullie relatie stuk gaat,en dat je dat absoluut niet wilt.
communicatie is belangrijk!
Moeilijk
Lara10 schrijft: "Zoals je het beschrijft gaan jullie allebei je eigen gang zonder overleg. Jij bent het beu zoals je man reageert en je trekt je eigen plan, jij doet de kinderen op jouw manier"
Klopt helemaal. Heel veel dingen bespreek ik helemaal niet met hem maar deel het hem gewoon mede.
Dat komt omdat hij nooit veel interesse in de kinderen heeft getoond en nooit leuke dingen met ze doet. Ook verdiept hij zich nauwelijks in de kinderen en vindt hij het vaak maar lastig en lawaaierig als ze bezoek hebben.
" Hij is het niet met je eens en bemoeit zich er niet mee"
De waarheid is, ik ben het niet met hem eens en bemoei me er wel mee. Ik ben het met zijn manier van opvoeden vaak niet eens. Hij is erg opvliegend en dreigt constant met computer en tv verbod als de kinderen niet meteen luisteren. Soms is het gewoon lachwekkend omdat de kinderen zijn dreigement al uitspreken voordat hij dat heeft gedaan.
"Zo krijg je wel twee kampen in een gezin, een beetje van mama met de kinderen tegen papa. Want jij doet de leuke dingen en papa bemoeit zich nergens mee."
Het kamp wat wij hier hebben is mijn dochter en ik tegen papa. Ik doe leuke dingen en papa heeft er geen zin in!
Mijn dochter kan haar vader niet uitstaan en snapt niet dat ik met zo'n vent getrouwd ben. Natuurlijk zeg ik dat ik dat niet wil horen en dat ze zo niet over haar vader mag praten. Ik vind het heel triest voor beide. Mijn zoon snapt ook niet waarom ik met hem getrouwd ben maar ze hebben wel een beetje dezelfde humor en mijn zoon vindt zijn vader soms erg grappig.
Ik moet er zeker aan werken meer naar zijn mening te luisteren maar het is zo moeilijk omdat hij er vaak van alles uitflapt zonder na te denken of goede argumenten voor zijn mening heeft. Ik vind het dan moeilijk om respect voor hem te hebben.
Ik denk dat we qua opvoeding betere afspraken met elkaar moeten maken en zo veel mogelijk of 1 lijn moeten zitten.
Ik ga er proberen over te praten dit weekend.
Ook zal ik zeggen dat ik vind dat we het samen moeten doen.
Angie
Jij schrijft: "jij gooit zomaar zijn mening van tafel en waarschijnlijk niet alleen met betrekking tot de opvoeding."
Dat klopt helemaal. Dat komt zoals ik in de vorige posting schreef doordat hij er snel van alles uitflapt zonder goed na te denken of er goede argumenten voor te hebben. Ook luistert hij erg slecht naar de kinderen en laat ze niet uitpraten.Ik vind de mening van de kinderen ook belangrijk en misschien kan je samen met je kind tot een afspraak komen.
Ik kijk graag naar opvoedprogramma's over pubers en lees er veel over. Mijn man verdiept zich helemaal niet in dat soort dingen.
Je schrijft dat je denkt dat mijn man en ik niet veel meer voor elkaar over hebben. Ik denk dat mijn man heel weinig voor de kinderen overheeft en dat stoort mij enorm.
Als ik gezegd had "dan blijft onze dochter maar thuis als jij geen zin hebt om haar te brengen" dan was ze niet naar de teenageparty gegaan. Daarvan ben ik 100 % overtuigd.
Ik ga proberen er dit weekend met hem over te praten.
Over het samen doen en proberen op 1 lijn te komen wat betreft de opvoeding.
Susanne
"uit je berichtje maak ik op dat jullie met weinig respect met elkaar omgaan,jullie doen alles op je eigen manier en trekken geen duidelijke lijn samen."
Klopt helemaal. Ik ga proberen hier over te praten komend weekend.
Normaal gaan we wel respectvol met elkaar om alleen als we een meningsverschil hebben doen we dat niet.
"Geef aan bij je man dat je graag op een andere manier met elkaar om zou willen gaan,en dat je graag hulp daarbij wil zoeken,omdat je anders bang bent dat jullie relatie stuk gaat,en dat je dat absoluut niet wilt"
Ga ik doen. Alleen relatietherapie wordt hem niet omdat het regelmatig voorkomt dat mijn man de hele week van huis is of 's avonds pas tegen 20.00 uur thuis komt.
Iedere week vrij nemen is ook geen optie.
Mijn man heeft waarschijnlijk problemen met mij en ik met hem, daar moeten we aan werken. Maar vinden jullie (Angie, Susanne en Lara) dat dan een excuus om zich zo te gedragen zoals ik in mijn 1e posting schreef?
Tot zover, bedankt voor jullie reacties.
Digi
Of het gedrag goed is of niet, doet er niet toe. Het is een signaal, een symptoom. En dan denk ik eerder een signaal van onvrede dan iets anders. Jullie schieten alltwee bij alles wat je zegt of doet of laat in de verdediging. Het gaat niet om gelijk hebben of krijgen, als je dat idee laat varen in de hele discussie, dan sta je open voor echte communicaite. Je zegt dat hij er argumenten uitflapt zonder na te denken. DAt geeft helemaal niet: zijn argumenten, hoe raar of ondoordacht ze ook lijken voor jou, geven aan dat hij het ergens niet mee eens is. Wie weet heeft hij het wel nodig om langer en rustiger over iets na te denken om een met een goed argument te kunnen komen. Een goed argument is dus niet iets waar jij het mee eens kunt zijn, het is iets waar hij een gedegen mening mee uit. En die mening kan best haaks op die van jou staan, maar a;ls je er open voor staat en hij staat open voor jou meningen, dan is de kans groter dat jullie elkaar ergens in het midden kunnen ontmoeten.
Angie
Wat ik me afvraag
Je man werkt veel, lang en hard. Jij regelt alles rondom de kinderen. Werk jij daarnaast ook nog veel?
Want als jij een beduidend lichtere werkweek hebt, kan ik me ook best voorstellen dat je man (vermoeid) geirriteerd raakt als er naast al zijn werk ook nog extra dingen moet doen.
Een eerlijker verdeling van de taken kan dan helpen.
Tihama
Angie
Ik denk dat je gelijk hebt dat het een signaal is.
Ik zal hem ernaar vragen of hij ontevreden is over hoe wij hier thuis met elkaar omgaan. Misschien komt er wel heel veel uit.
Je schrijft "Wie weet heeft hij het wel nodig om langer en rustiger over iets na te denken om een met een goed argument te kunnen komen. Een goed argument is dus niet iets waar jij het mee eens kunt zijn, het is iets waar hij een gedegen mening mee uit."
Helaas is dat niet zo. Ik zou het geweldig vinden een man te hebben die over dingen nadenkt en zijn mening kan onderbouwen met goede argumenten.
Bij ons is het probleem dat we er niet meer op terugkomen als er iets gebeurt is. Het zijn ook vaak hele kleine meningsverschillen of irritaties. Na een half uurtje zakt het geïrriteerde gevoel weer weg en doen we weer normaal tegen elkaar.
Ik denk dat het belangrijkste is dat we met meer respect met elkaar omgaan. Helemaal als de kinderen erbij zijn want ouders hebben toch een voorbeeldfunctie.
Hij heeft mij die avond heel respectloos behandeld in bijzijn van de kinderen.
Een ander voorbeeldje; hij kwam niet op de naam van de beste vriendin van onze dochter en noemde haar "die dikke". Dat vind ik echt respectloos en dan kan ik het mijn dochter niet kwalijk nemen dat ze niet zo dol op haar vader is.
Fladderbeeste
Zo,n ontploffing komt gelukkig niet zo heel vaak voor.
Anders waren we denk ik niet meer bij elkaar.
Wat wel vaak voorkomt is dat hij geen zin heeft om bijv naar ouderavonden te gaan, mee naar uitwedstrijden, rapportvergaderingen, thuiswedstrijden, een voorstelling op school etc...
Hij heeft de instelling dat hij de dingen die hij als vader moet weten wel van mij hoort.
Deze strijd heb ik een paar jaar geleden al opgegeven.
Het gevolg hiervan is dat ik nog maar weinig waarde aan zijn mening hecht als het over bovenstaande dingen gaat.
Over het drinken. Hij is bijna iedere vrijdag en zaterdagavond iets aangeschoten, gelukkig niet dronken.
Het stoort mij erg en dat weet hij ook.
Een aangeschoten mens reageert toch anders op bepaalde dingen.
Tihama
Mijn man werkt tussen de 38 en 50 uur per week.
Als hij over ver werkt, werkt hij wel 50 uur per week.
Maar 's avonds staat zijn warme eten in het pension klaar en daarna kan hij in bed tv kijken.
Ik werk 18 uur per week maar doe daarnaast het huishouden, alle boodschappen en de administratie.
Ook help ik de kinderen met hun huiswerk en overhoor ze. Mijn man doet hier helemaal niets in.
Hij is niet zo goed in theorie en heeft er ook geen zin in.
Verder regel ik ook alles thuis bijv. afspraken met vrienden, contacten met school over de kinderen, het kopen van kadootjes, het kopen van kleding met de kinderen.
Ook heeft onze zoon PDD-NOS (gelukkig een milde vorm) wat soms veel energie kost.
Van mijn man verwacht ik in het huishouden bijna niets. Hij is wel eens een hele vrijdag vrij. Als ik dan werk tot 13.00 uur vind ik het fijn als er thuis even gestofzuigd is (we hebben een hond die erg veel verhaard) dat het bed is opgemaakt en de ontbijttafel afgeruimd is. Is dat te veel gevraagd?
Verder hebben we de afspraak dat hij de achtertuin netjes houdt en ik de voortuin.
Het enigste dat ik van hem vraag is dat hij de opvoeding van de kinderen samen met mij doet. En daar hoort het wegbrengen en halen van de kinderen ook bij. Waarom moet ik het doen als hij geen zin heeft? Ik vind dat niet heel eerlijk. En het ging maar om een half uurtje, heen en terug 30 km.
Maar misschien zit er meer achter zijn extreme reactie. Ik zal proberen er dit weekend achter te komen.
Samen
Dat klinkt zo makkelijk, maar dat is het niet. Je hebt allebei je eigen verhaal als je een gezin begint, maar je staat er niet altijd zo bij stil dat de bagage uit je jeugd heel verschillend is. Wat jij als moeder normaal vindt in de opvoeding, vindt je man weer heel anders.
Hoe zijn je eigen herinneringen? Hoe ging het bij jou thuis en hoe voelde je je daarbij?
Wat voor plannen had je voor je eigen gezin, of had je daar niet zoveel beeld bij?
't Lijkt me dat je eerst eens terug moet naar je eigen leven, allebei.
Dat je man na zo lang en zo zwaar werk geen zin heeft in al die verplichtingen die je noemt (sportwedstrijden, rapportavonden, dat soort dingen) kan ik me best voorstellen. Hij is moe en zo leuk is het allemaal niet.
Wij gingen met kinderen van die leeftijd ook nauwelijks naar wedstrijden hoor, het is hún hobby, niet de mijne.
Wegbrengen naar feestjes gebeurde zelden, ze gingen zelf, een groepje fietsers. Waarom niet?
Je vindt dat je man geen 'leuke dingen' met de kinderen doet. Wat voor 'leuke dingen' had je in gedachten?
Goed trouwens dat je hiermee aan de slag gaat; pas als je een beetje gaat begrijpen wat er in iemand omgaat, kun je samen verder.
tonny
Tonny
Het is goed dat je over herinneringen begint.
Mijn ouders deden veel samen maar hadden ook hun eigen hobby's.
Mijn vader bracht en haalde ons als dat nodig was, mijn moeder heeft geen rijbewijs.
Hij was sinterklaas bij scouting (wat ik toen natuurlijk vreselijk vond) en hij ging bij de voetbalwedstrijden van mijn broer kijken. S' avonds was hij in de schuur bezig om voor mij een schildersezel te maken.
Naar rapportvergaderingen gingen ze altijd samen en als er iets geregeld moest worden deed mijn vader dat.
Hij was/is dus een betrokken vader die veel voor zijn kinderen over had.
De vader van mijn man is het tegendeel. Hij werkte ook overver en in de weekenden kwam hij naar huis om uit te rusten. Mijn schoonvader is eigenlijk een vreemde voor mijn man. We zien elkaar misschien 6x per jaar en dan wordt er gepraat over het werk, de auto ect. Dus allemaal vrij oppervlakkig.
Dus het voorbeeld dat mijn man heeft gehad van een vader is niet al te best. Zijn broer daar en tegen is een hele andere vader, ook betrokken en geïnteresseerd.
Ik vind het dus te makkelijk om je opvoeding de schuld te geven. Je hebt nu juist de kans om het zelf anders te doen.
Met leuke dingen doen bedoel ik bijv. een potje tafeltennis, een spelletje, een potje darten, een spelletje op de computer. Maar hij heeft nergens zin in. Wat hij leuk vind is met mij naar de film gaan of winkelen. Hij heeft een hele slechte band met zijn dochter. Ik heb hem gezegd dat hij die band kan verbeteren door samen iets te doen. Maar het lijkt dat het hem helemaal niet stoort dat zijn eigen dochter hem niet mag en blij is als hij een week weg is.
Mijn zwager doet wel leuke dingen met zijn zoon, ze gaan regelmatig (als mijn schoonzus in het weekend moet werken) samen iets leuks doen. Terwijl hij het uit zijn jeugd ook niet kent.
Ik ben bang dat mijn man gewoon heel veel op zijn vader lijkt.
Maar goed, in 1e instantie ging het mij hier om zijn extreme reactie. Ik probeer er dit weekend achter te komen wat hier achter zit.
Dat hij geen zin heeft in verplichtingen als hij moe is kan ik mij voorstellen. Maar het hoort er nou eenmaal bij als je kinderen hebt. Maar hem interesseert het gewoon niet echt.
Ik zou niet willen dat mijn dochter van net 14 15 km 's avonds naar de teenageparty fietst en om 23.00 uur weer terug. En al helemaal niet in de winter.
Praten...
Het is typisch vrouwelijk om alles te willen overleggen en uitpraten. Daarmee beland je erg vaak in een discussie, die uitmondt in een machtsstrijd. Iemand gaf mij ooit het advies om nou eens te stoppen met praten. Een gouden tip! Probeer eens simpelweg mee te delen wat je van hem verwacht, zo concreet mogelijk. Dus dochter wegbrengen in dit geval. Op protesten en gezeur ga je niet in. En je straalt alleen maar uit dat er geen andere keuze is.
Wat je hiermee bereikt zijn 2 dingen. Je accepteert dat de relatie is zoals die is. Scheelt bakken met negatieve energie en teleurgestelde verwachtingen, om nog maar te zwijgen over het dreigende drama van een relatiebreuk. (De overgebleven energie gebruik je door zijn leuke kanten weer in het vizier te krijgen.)Bovendien kun je met deze aanpak zijn aandeel in het huishouden plus kinderen weer meer recht krijgen. Ook als voorbeeld voor de kinderen kan dat geen kwaad!
Groet,
Onyx, ervaringsdeskundige.
Zonnetje
Je eerste zin klopt hoor!
Hier thuis is het geen pension, daar zorg ik wel voor!
Onyx
Wat jij schrijft heb ik dus gedaan.
Ik heb hem gevraagd of hij onze dochter kan brengen en dat ik haar dan kan halen.
Hij weet dat ik in dit geval geen nee accepteer, omdat ik vind dat hij ook een aandeel heeft.
Het gevolg was de reactie die ik beschreven heb in de startposting. Geen goed voorbeeld voor de kinderen!
Digi
deze zin valt me op:*Bij ons is het probleem dat we er niet meer op terugkomen als er iets gebeurt is*.
niet elk klein akkefietje hoeft te worden uitgepraat,maar als je nooit iets uitpraat is de kans groot dat jullie beiden dingen gaan opkroppen ,wat tot gevolg heeft dat je steeds sneller geirriteerd bent.
dat geeft stress met ruzie tot gevolg.
probeer eens wat vaker op dingen terug te komen,en dan niet :jij hebt dit of dat verkeerd gedaan,maar:ik vind het vervelend dat je zo reageerde op mij.
praat vanuit jezelf,dan krijgt je man niet het gevoel dat hij aangevallen wordt.
Ruzie waard
Ik zit me ook en beetje blind te staren op die verdeling:hij 50 uur zwaar werk en jij 18 uur en daarnaast het huishouden en de kinderen. Ik denk dat je man denkt, dat hj met die 50 uur werken zijn bijdrage al levert aand e opvoeding: hij zorgt dat er geld op tafel komt voor huis, gas, water, licht, voor de teenage party's en de auto die moet halen en brengen. Het is in relaties niet gebruikelijk om elkaar daarvoor te bedanken. Zijn visie op vaderschap/man is anders dan wat jij van hem verwacht. Vraag is of het daarmee onleefbaar wordt, of schadelijk, of iets anders ergs. Of is het alleen maar een principieel punt, en is het praktisch gezien hooguit een beetje lastig.
Andere beslissingen neem je ook: dochter kan niet gaan fieten; dochter mag wel naar de party. Was hij betrokken bij die beslissingen?
Misschien moet je het anders gaan benaderen en hem eens vragen hoe hij vader wil zijn en of je hem kunt helpen om dat zo goed mogelijk te doen. Misschien zou hij wel liever minder willen werken (ik denk het niet) om dan meer thuis te kunnen zijn en zou hij het dan geen probleem vinden om 's avonds dochters rond te rijden. Misschien vindt hij zijn rol op dit moment prima ingevuld en blijft aan jou de vraag over of je daarmee kunt leven en dat moet je de argumenten alleen bij jezelf vandaan halen en niet bij de kinderen. De kinderen zijn groot genoeg om eventueel zelf aan te geven wat ze van vader willen en als het moet zelf het conflict aan te gaan.
Tsjor
