Relaties Relaties

Relaties

alleen

alleen

10-08-2010 om 15:08

Man wil, kan, gaat niet praten

Wie kan me helpen? Ik zie het zo niet meer zitten met mijn man. Al jaren lopen we tegen dezelfde problemen aan. Ivm herkenning beschrijf ik liever niet waar die over gaan. Het grootste probleem is dat mijn man er niet/nooit over wil praten. Als ik erover begin wuift ie het weg. Als ik boos wordt omdat ie me negeert loopt ie weg. Als ik mn stem verhef zwijgt ie in alle talen en doet alsof ik niet besta. Hij komt er nooit op terug, en is vooral boos omdat ik boos wordt. We zijn al in therapie geweest, met veel pijn en moeite kreeg ik hem mee. Maar ook daar gaat ie alles uit de weg en ontwijkt de kern. Hij speelt het zo charmant dat zelfs de therapeuten erin trappen.

Hij praat nooit ergens over, benoemt nooit zn gevoelens, zegt nooit waar ie mee zit of geeft aan dat hij mijn zorgen snapt. En nee, het is geen autist (sorry voor de mensen mensen met autistische partners) of een gevoelsarme man. Maar hij heeft gewoon nooit geleerd om te praten en dat gaat ook gewoon niet meer gebeuren. Ik loop nu al jaren in hetzelfde rondje en wordt er doodmoe en verdrietig van. Ik voel me afgewezen en genegeerd, hij doet net alsof het probleem niet bestaat en daarmee voelt het alsof mijn gevoelsleven er niet toe doet, niet bestaat.

Ik wil niet bij hem weg, want daarvoor houden we nog teveel van elkaar. We zijn al meer dan 15 jaar samen en hebben jonge kinderen. Maar ik zie dit ook niet meer zitten. Geen idee wat er aan te doen. Ik kan het ook niet accepteren en net als hem het probleem gewoon negeren.

Zucht.
Alleen in therapie om dit voor mezelf op een rijtje te krijgen? Heb ik al eens geprobeerd maar toen gaf therapeut aan het om ons gezamenlijk probleem ging en hij er dus met ons allebei over wilde praten....

Wie heeft enig idee wat ik kan doen?


Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
Tinus_p

Tinus_p

10-08-2010 om 16:27

En wat is het echte probleem?

Praten is geen doel, maar middel, om werkelijke problemen op te lossen. Dus wat is het onderliggende probleem? Waarover wil je met je man praten?

Maxime.M

Maxime.M

10-08-2010 om 16:32

Pfoe

Je verhaal is heel lastig te begrijpen op deze manier, maar ik snap dat je niet alles kan onthullen. Natuurlijk hoef je niet bij hem weg, maar misschien is een time-out waarbij je wel even een tijdje uit elkaar gaat een eye opener voor hem? Dat het hem duidelijk maakt dat er werkelijk wat veranderen moet? Hij kan het namelijk alleen zelf, en als hij zelfs de therapeuten weet te bespelen wil hij dus echt niet.
Dus misschien als hij een tijdje alleen is, dat hij dan echt beseft dat hij iets moet veranderen? Nogmaals heb geen idee wat er aan de hand is, dus het is wel wat lastig adviseren zo.

Sterkte,
Maxime

Toosje

Toosje

17-08-2010 om 14:20

Tinus

Begrijp je nu nog niet dat vrouwen willen praten om de gevoelens van de man boven tafel te krijgen. Om hem te begrijpen en te levelen (in goed Nederlands, hihi)? Het is niet alleen een middel, maar voor veel vrouwen ook een doel om aan te voelen dat het goed zit in de relatie...

Groetjes,
Toosje

Eventjes zonder naam

Eventjes zonder naam

19-08-2010 om 12:05

Ook alleen

Hoi, ik heb met je te doen meid, maar ik heb geen zinnig advies.
Ik heb namelijk ook zo'n man.

Dubbel ongelukkig

Toosje, maar als dat doel met zich meebrengt dat je dubbel ongelukkig bent: de vrouw omdat hij niet praat en hij omdat zij altijd wil praten, en zij dan weer omdat hij ongelukkig is en er niet over wil praten. Misschien bestaat die cartoon nog van twee vrouwen die op de bank naar elkaar toe zitten te kletsen en daaronder twee mannen die met de rug naar elkaar zwijgend staan te vissen. Ze gaan allebei over vriendschappen. Ik zou de cartoon van de twee vissende mannen uitknippen en opplakken op de wc, zodat ik er zelf steeds aan herinnerd word dat vriendschappen bij mannen ook mogelijk zijn zonder te praten.

Tsjor (vermijd al mijn hele leven kletsende vrouwen)

Marga

Marga

22-08-2010 om 10:10

Of beiden beetje gelukkig

Ja je kunt natuurlijk zeggen: " mannen willen niet praten en dan moet je je als vrouw daarbij neerleggen en en foto van vissende mannen op de wc neerhangen". Is dat dan de oplossing? Dat de vrouw net zo als de man wordt en daar wanhopig bij probeert te bedenken 'laat ik nou maar zo tevreden zijn"
Als de een honderd zinnen per dag wil zeggen en de ander nul is het midden nog altijd vijftig, toch? Het lijkt me dan niet opportuun om vrouwen maar te gaan dissen omdat ze willen praten (waar kwam de term kletsen ineens vandaan?) De man wil immers wel in de relatie zitten maar de relatie woordeloos langs zich heen laten voltrekken. Tja, een poging tot contact is toch niet te veel gevraagd? Vrouw in deze doet toch ook water bij de wijn.

Marga

Marga

Marga

22-08-2010 om 10:16

Maar eigenlijk ligt hier heel anders

dan de de invulling van vriendschappen door mannen en vrouwen. Ik lees in de beginposting dat man voornamelijk zwijgt als vrouw bepaalde problemen aansnijdt? Omdat hij daar niet op in wil gaan? Tja we weten natuurlijk niet de rol van de man in die problemen maar als hij daar maar enigszins een deel in heeft en er vervolgens niet over wil praten, dan vind ik dat eigenlijk een vorm van passieve agressie.

marga

Niet deelbaar

Was het maar zo simpel dat het deelbaar was. Maar meestal is het zo, dat één zin van hem gelijk honderd zinnen van haar oplevert. Mijn oma kletste honderduit en mijn opa zei nauwelijks één zin. Toch waren ze gelukkig. Mannen onder elkaar hebben hiervoor wel een oplossing: haar altijd gelijk geven. Dat redt menig relatie. De cartoon helpt om je eraan te herinneren dat relaties ook woordeloos kunnen bestaan, zonder dat het daarmee slechte relaties zijn. Het helpt je om te beseffen dat er niet slechts één invulling van een goede relatie is. Dat een relatie niet zonder woorden zou kunnen en zonder het bespreken van emoties etc., dat is een vrouwenopvatting, niet erg, maar wel als je erin vast loopt. en dan is de oplossing niet deelbaar, maar accepteren en respecteren dat er twee mogelijke insteken zijn.

Tsjor

Marga

Marga

22-08-2010 om 21:48

Nee natuurlijk niet

Het gaat natuurlijk niet om deelbaarheid en dat er een midden gevonden moet worden tussen nul zinnen en honderd zinnen zeggen. Het gaat erom dat er van beiden een effort in een relatie verwacht mag worden. Dat betekent dus ook dat je van de vrouw mag verwachten dat niet haar opvatting van een relatie helemaal wordt ingevuld net zo min als de man de relatie helemaal zwijgend kan invullen.
Dat een relatie zonder woorden zou kunnen is een mannenopvatting, niet erg maar wel als je erin vast loopt. Accepteren en respecteren dat er verschillende insteken zijn ja, dat is de oplossing. Niet dan maar als vrouw de mannenoplossing moeten volgen. Of als man de vrouwenoplossingen.

Marga

Doe eens een voorstel

Marga. Hoe kan het probleem van alleen opgelost worden als zij niet zijn oplossing hoeft te kiezen (geen problemen zien en zwijgen) en hij niet haar oplossing (veel problemen zien en willen praten)?

Overigens is het in de beginposting niet de man, maar de vrouw die er erg in vast loopt.

Tsjor

Marga

Marga

22-08-2010 om 23:15

Tsjor

Ik heb al een paar postings hierboven opgemerkt dat het in onderhavig geval anders werkt: omdat manlief selectief zwijgt (namelijk als een bepaald probleem besproken wordt waar hij mogelijk deel aan heeft, mogelijk niet, maar dat vertelt stelster niet om begrijpelijke redenen: anonimiteit). Dit is dus geen man die vissend stil voor zich uit wil kijken maar die misschien zijn deel in een probleem niet wil erkennen. Mocht dat het geval zijn dan vind ik dat een vorm van passieve agressiviteit en passen er andere maatregelen, afhankelijk van het probleem. Mocht hij er eigenlijk part noch deel in hebben dan moet zij hem met rust laten en andere oplossingen zoeken.

Ik heb hierboven al gezegd dat het hier om een andere situatie gaat maar dan ga je mijn visie op een totaal zwijgende man en een naar contact snakkende vrouw daar op plakken. Dat komt wellicht doordat ik niet OT bij mijn postings heb gezet. Dat was dus wel zo bedoeld behalve bij de posting 'maar dit is een andere situatie'.

Marga

In het begin

las ik deze regel: 'Hij praat nooit ergens over, benoemt nooit zn gevoelens, zegt nooit waar ie mee zit of geeft aan dat hij mijn zorgen snapt.'

Zit je toch bij de vissende mannen.

Waarschijnlijk is haar probleem dus dat hij niet praat over zijn gevoelens en zorgen, maar hij vind dat geen probleem, dus daar wil hij niet over praten.

Een oplossing zou kunnen zijn:

- ga alleen een echt gesprek aan (waarbij je van hem echt een bijdrage verwacht) als je de vraag of het probleem zodanig kunt stellen dat er binnen een korte gesprekstijd (zeg een kwartier) een konkrete afspraak valt te maken over iets (en dan niet in de trant van: we gaan naar therapie, maar konkrete vragen die om een konkrete oplossing vragen).

- als hij er geen probleem mee heeft dat jij wel praat over je gevoelens, emoties en zorgen, doe dat dan, maar verwacht geen reactie van hem. Voor een tweegesprek met veel bevestiging voor jezelf kun je beter terecht bij vriendinnen, buurvrouwen of vrouwelijke familieleden.

- accepteer dat hij niet-praten geen probleem vind en zoek iets wat je samen zwijgend kunt doen.

- op een liefdevol moment kun je hem wel toefluisteren dat als hij echt ergens mee zit, dat je dat graag van hem hoort of met hem wil delen.

Ik zoek ook maar een compromisweg.

Tsjor

Passieve agressiviteit

Marga, hoe zou je het noemen als iemand anders vindt dat jij ergens een probleem mee moet hebben, terwijl je dat zelf niet hebt? Ik vind dat daar eigenlijk dezelfde term op kan passen als de term die jij gebruikt voor de man.

Tsjor

Mijn idee

is dat als degene waar je van houdt ongelukkig is omdat jij iets niet doet of wil je daar wel wat aan moet doen.

Ik doe verschillende dingen waar ik zelf niet zo veel mee heb of niet goed in ben omdat mijn vriend dat wel heeft en visa versa.

Ik vind als een partner in een relatie zijn of haar ogen sluit voor het verdriet van de ander er meer aan de hand is dan het probleem zelf.

Als jij van mij houdt dan zie je dat ik hier ongelukkig van wordt, wat kan je en wil je doen om dit voor mij te veranderen ? En als hij dan niet wil dan moet hij ook de consequentie dragen dat jij je daar ongelukkig over voelt en dus de relatie uit zou kunnen gaan.

Jij kwetst mij omdat je niet wil praten en ik vind dat je te weinig doet om dit te veranderen. Als jij wil dat ik met jou gelukkig blijf dan moet je hier iets aan doen.

alleen

alleen

23-08-2010 om 12:44

Spreken is zilver, zwijgen is goud?

Lieve dames, tot nu toe heb ik me even afzijdig gehouden omdat de posters vooral inzage in ons probleem vroegen om beter advies te geven. Ik kan en wil dat echt niet doen. Ik zocht meer naar handvaten om de stroeve communicatie met mijn man te verbeteren.

Tsjor en Marga, dank voor jullie gedachtenwisselingen.
Tsjor, ik lees je postings altijd met veel aandacht en bewondering voor je zienswijze, maar je labeltje "kletsende vrouwen" vind ik echt veel te kort door de bocht. Het voelt een beetje alsof ik "mannen komen van mars, vrouwen van venus" door je krijg aangeraden als leestip. Of dat ik nog maar eens moet nadenken over het oudhollandsche gezegde: spreken is zilver, zwijgen is goud.

In mijn leven is zwijgen niet goud. Zwijgen in mijn leven is een grote bron van zorg. Ik wil niet kletsen met mijn man. Dat doe ik wel met vriendinnen. Het gaat er niet om dat we de dingen van de dag bespreken of ditjes en datjes. Dat kan hij allemaal prima.
Maar het gaat om een probleem dat grote consequenties heeft voor ons gehele gezin waar hij debet aan is. Het feit dat hij daar de verantwoordelijkheid niet voor wilt nemen laat staan het met me te bespreken doet pijn, brengt grote zorg bij mij teweeg en een gevoel van 'zoek het maar uit' want hij geeft niet thuis. Ik voel me dus alleen hierdoor in onze relatie. Dit werkt voor mij ontwrichtend want ik kan deze zorg niet tot in lengte van dagen alleen dragen en het probleem gaat niet vanzelf weg. Hopenlijk begrijpen jullie dat dit niet gaat over dat ie zn teenagels niet wil knippen. Maar het gaat om ons leven en onze toekomstpersepectieven.
Ik probeer al heel lang te accepteren dat hij nu eenmaal anders is, vast zit en blijkbaar niet anders kan. Maar de stress sijpelt door: ik krijg eczeem, slaap slecht, loop al tijden met knoop in mn maag en voel soms hartkloppingen. Ik kan gewoon niet ook mn kop in het zand steken, dat werkt niet bij mij... En nogmaals, het gaat er niet om dat ik alleen maar wil dat we praten, maar dat we samen gaan zoeken naar oplossingen voor zijn, ons probleem.

Ik kan me dus veel meer vinden in Marga's visie:
"omdat manlief selectief zwijgt (namelijk als een bepaald probleem besproken wordt waar hij mogelijk deel aan heeft, mogelijk niet, maar dat vertelt stelster niet om begrijpelijke redenen: anonimiteit). Dit is dus geen man die vissend stil voor zich uit wil kijken maar die misschien zijn deel in een probleem niet wil erkennen. Mocht dat het geval zijn dan vind ik dat een vorm van passieve agressiviteit en passen er andere maatregelen, afhankelijk van het probleem".

Die passende maatregelen, daar ben ik dus naar op zoek. Dank voor de gespreks-tips Tjor, in een van je laatste postings. Daar kan ik zeker wat mee.

groet,
Alleen.

Manda rijn

Zo kom je er toch niet uit? Dit gaat toch twee kanten op: 'Als jij van mij houdt dan zie je dat ik hier ongelukkig van wordt, wat kan je en wil je doen om dit voor mij te veranderen ?'
Oftewel: 'Jij kwetst mij omdat je vindt dat ik moet praten en ik vind dat er niets is om over te praten. Als jij wil dat ik met jou gelukkig blijf moet je hier iets aan doen'.

En dat is dan even los van de situatie van alleen.

Tsjor

Alleen

uit je eigen posting ben ik meer ingegaan op dit stukje: 'Hij praat nooit ergens over, benoemt nooit zn gevoelens, zegt nooit waar ie mee zit of geeft aan dat hij mijn zorgen snapt.' Vandaar die veralgemenisering.

Het tweede wat me opvalt is dat je zelf het probleem steeds in termen van 'gevoel' en 'emoties' omschrijft (en heus het gaat er mij even helemaal niet om wat het probleem is). Bijvoorbeeld hier: 'Ik voel me afgewezen en genegeerd, hij doet net alsof het probleem niet bestaat en daarmee voelt het alsof mijn gevoelsleven er niet toe doet, niet bestaat.' Er even van uit gaand dat er een reëel en een groot probleem is, dan leg je de zwaarte toch vooral in je gevoelsleven. Of eerder al waar je aangaf dat je wilde dat hij je zorgen snapte.

Ik hoop dat je zelf het probleem in reëlere en concretere punten kunt neerzetten, waar afspraken over te maken zijn en waar je eventueel (hoe moeilijk dat soms ook is) consequenties aan die afspraken kunt verbinden.

Je beschrijft dat het gaat om een probleem waar hij debet aan is. Wellicht is die koppeling voor hem lastig: het probleem erkennen betekent ook 'schuld' erkennen. Is dit de enige manier waarop het probleem geanalyseerd of gepresenteerd kan worden? En komt dat dan omdat het zo helder is (ik denk dan bijvoorbeeld aan verslavingen)? Of is er soms een reële mogelijkheid dat het voor hem echt geen probleem is? Nogmaals het gaat er me niet om dat je het probleem omschrijft, maar ik hoop dat je ergens de cirkels waar je al jarenlang in rond loopt kunt doorbreken. termen als 'passieve agressiviteit' helpen volgens mij alleen maar om eventuele woede op te wekken. Mocht je dat nodig hebben, dan zijn ze hanteerbaar.

Tsjor

Tsjor

nou ik denk dat het toch meer van zijn kant moet komen dan van haar.

Hij klaagt toch nergens over zolang hij maar met rust gelaten wordt. Er is dus van alles aan de hand en hij graaft zich in. En jezelf ingraven is wel erg egoistisch. Zou ik nooit acccepteren, maar goed mijn relatie is ook heel anders denk ik. Hij moet veranderen en niet zij.

Consequent

'Hij klaagt toch nergens over zolang hij maar met rust gelaten wordt.' en ook als hij niet met rust gelaten wordt, maar steeds hetzelfde te horen krijgt klaagt hij niet. Hij praat er namelijk niet over, omdat hij het geen probleem vindt, denkt dat praten niks oplost en misschien geen ruzie wil (ik verzin maar wat).
Dit 'hij graaft zich in' zijn dan interpretaties, die leiden tot dit: 'En jezelf ingraven is wel erg egoistisch.'. Als je bij je eerste analyse blijft (hij praat niet over problemen) dan is hij alleen maar consequent. Niet dat het daarmee minder lastig is, maar je hoeft dan in elk geval niet uit te komen bij grote verwijten als egoïsme, passieve agressiviteit etc.
Het probleem voor haar wordt dan: ik weet niet hoe ik eruit moet komen zonder praten. Misschien levert zo'n andere benadering iets meer op dan een relatiecrisis met nog meer problemen.

Tsjor

Niet alleen

een mooie, heldere en herkenbare beschrijving van zo'n proces. Het laat zien hoe een probleem (het probleem) verloopt naar een relatieprobleem (je mist zijn steun en hulp bij dit alles) en hoe vervolgens (vanaf: je hebt al geprobeerd....) alle energie ingezet wordt op het relatieprobleem.
Maar in je eerste zin laat je ook zien waar het complex wordt: het probleem is er, je man weet het (etc.), maar je man zegt dat er geen probleem is. En even later zeg je dat het probleem niet weg gaat als je het negeert.
Je man negeert het wel. Hoe kan dat verschil ontstaan? Dat is een groot verschil in analyse van het probleem. Het kan zijn dat hij dat vol blijft houden, omdat de ernstige en onmiskenbare gevolgen van het probleem altijd tactisch en met hard werken en emotioneel veel inleveren door jou worden opgevangen. Of dat hij gewoon een andere inschatting heeft (negeren helpt wel, als jij het ook maar zou doen).
Dus dan toch maar terug naar het eerste punt: het probleem is er. Vraag is dan welk probleem en met name welk probleem, dat niet te negeren is zonder ernstige gevolgen (terwijl hij al jaren in staat is het te negeren, met alleen een relatieprobleem als gevolg, maar als zij op zou houden met erover zeuren zou ook dat weg zijn). Die analyse helder en op één lijn krijgen hoeft niet met praten. Soms is het verhelderend als je stopt met het opvangen van de gevolgen. Soms is het verhelderend als je het probleem heel kort en krachtig in één zin kunt benoemen in de vorm van een probleem dat om handelen vraagt. En jezelf voorneemt een minimum aan woorden eraan te besteden, niet gaan reageren op zijn bijdrages (ja, maar....), maar kort en duidelijk aangeeft of het acceptabel of voldoende is wat hij voorstelt. En eventueel zelf met konkrete voorstellen komt, liefst maar één, hooguit met een alternatief. Zonder dat je de onderbouwing erbij geeft.

Tsjor

Marga

Marga

25-08-2010 om 11:12

Andere koers

Wat Tsjor zegt 'Soms is het verhelderend als je stopt met het opvangen van de gevolgen" bedoel ik met 'dan passen andere maatregelen'. Of het nou passieve agressie is of niet (hij gebruikt zijn zwijgen in ieder geval om zijn deel aan het probleem niet aan te gaan)willen praten helpt niet meer, houdt misschien zelfs de situatie van het probleem in stand dus zul je een andere koers moeten gaan varen. Andere maatregelen, een andere koers. Er is een boek dat hier al vaker is aangeraden dat kan helpen in dit soort situaties. Het heet 'dans van woede'. Dat klinkt heel heftig maar de titel is eigenlijk een vlag die de lading van de inhoud niet dekt. Het is heel rationeel en verhelderend en het gaat over een andere koers kiezen als gesprekken of juist zwijgen steeds maar herhaald wordt terwijl er uiteindelijk niets verandert. Andere maatregelen dus dan maar steeds het probleem via gesprekken willen uitkauwen. Dat vraagt van de gespreksinitiator dus ook verandering: niet langer ondersteuner zijn van het probleemgedrag. Pittig maar de moeite waard en vaak relatiereddend zonder urenlange gesprekken.

Marga

Zo maar eens

Zo maar eens

25-08-2010 om 14:39

Niet alleen en tsjor

Niet alleen, wat heb je dat helder beschreven! En erg herkenbaar helaas ((
Tsjor, wat jij in je laatste bericht schrijft klopt ook. Maar wat kan/moet iemand doen als er maar 1 alternatief is, en die wordt afgewezen (want er is geen probleem!)?
zo maar eens

Zo maar eens

Zo maar eens

25-08-2010 om 14:47

Alleen

Jij schreef: "Maar het gaat om een probleem dat grote consequenties heeft voor ons gehele gezin waar hij debet aan is. Het feit dat hij daar de verantwoordelijkheid niet voor wilt nemen laat staan het met me te bespreken doet pijn, brengt grote zorg bij mij teweeg en een gevoel van 'zoek het maar uit' want hij geeft niet thuis. Ik voel me dus alleen hierdoor in onze relatie. Dit werkt voor mij ontwrichtend want ik kan deze zorg niet tot in lengte van dagen alleen dragen en het probleem gaat niet vanzelf weg".
Dit speelde in mijn relatie ook. Ik heb geen oplossing gevonden. Toen het moment kwam dat ik zei: "los het op of ik ga bij je weg" was zijn antwoord: "hou er over op of IK ga bij JOU weg". Wat uiteindelijk dus ook gebeurd is, we zijn niet meer bij elkaar.

Ik blijf er bij

als iemand weigert te praten of zegt dat hij/zij niet wil praten dan is zo'n persoon niet geschikt om met een ander mens een relatie te hebben.

Jee

Manda Rijn, met jou valt ook niet te praten (grapje). Als je het zo algemeen stelt komt de biodiversiteit van de menselijke soort in gevaar. Op persoonlijk vlak kun je natuurlijk je eigen keuzes maken.

Tsjor

Zo maar eens

Ik ben geen relatiedeskundige met kant-en-klare adviezen. Ik probeer soms alleen een ander licht op een kwestie neer te zetten om er wat beweging in te krijgen. Zo vraag ik me af bij jouw verhaal wat er was gebeurd als je je mond gehouden had en gebleven was. Waar was het dan vastgelopen? (Gaat me niet om gedetailleerde antwoorden)
Ondertussen heb ik in dit draadje geleerd/gezien hoe reële problemen relatieproblemen worden (voor vrouwen?), waarvan de oplossingen op relationeel/emotioneel vlak gezocht worden (hij moet mij steunen, mijn zorgen delen etc.). Terwijl het oorpronkelijke reële probleem waarschijnlijk ernstiger of konkreter of juist minder ernstig is dan dit relationele probleem. Mijn tegenwerping is dan, dat het de vraag is of het productief is om het reële probleem te herijken naar een relatieprobleem. Heel erg voorlopig en beperkt tot dit draadje lijkt het erop dat de problemen alleen maar erger en vooral destructiever voor de persoon zelf worden.
Misschien biedt het boek van Marga suggesties voor andere oplossingen. Al is het maar om valkuilen te vermijden voor een volgende keer.

Tsjor

Zo maar eens

Zo maar eens

26-08-2010 om 10:41

Helemaal waar tsjor

Tsjor,
Ik vind dat je juist op een goede manier meedenkt hier hoor, ik sta er versteld van. Heb je zelf ook soortgelijke ervaringen of ben je gewoon een wijs mens?
"Mijn tegenwerping is dan, dat het de vraag is of het productief is om het reële probleem te herijken naar een relatieprobleem" schrijf je. Ik denk dat het altijd goed is om bij de kern van het probleem ook de oplossing te zoeken. Helaas is het soms zo dat door het (wel of niet) kiezen van een oplossing voor het reële probleem ook de relatie beïnvloed wordt. Soms is die invloed zo groot dat ook de relatie voorgoed verandert. Voor beide partners. Ik vraag me sinds we uit elkaar zijn al af of ik het anders had kunnen of moeten doen.
"Zo vraag ik me af bij jouw verhaal wat er was gebeurd als je je mond gehouden had en gebleven was. Waar was het dan vastgelopen? (Gaat me niet om gedetailleerde antwoorden)"
Ja, ik had mijn mond kunnen houden. En ja, ik had kunnen blijven. Ik ben me er ook van bewust dat mijn situatie heel uitzonderlijk was. Wat ik uit de berichten van Alleen begrijp is dat haar situatie meer op die van mij lijkt dan ik tot nu toe ben tegengekomen, maar dat weet ik niet zeker omdat zij niet heel erg concreet is (wat ze ook niet hoeft te zijn!) en ik daar niet om ga vragen. Bij ons was het zo dat niets zeggen en blijven had betekend dat ik binnen afzienbare tijd weduwe was geworden, binnen 2 maanden. Dit is niet overdreven. Als een chronische aandoening niet gecontroleerd wordt ("ik heb geen probleem!") en plotseling acuut wordt, kan het heel snel gaan. Dan kun je zeggen: dat is ook een mogelijke oplossing van het probleem, maar dat was nou net de "oplossing" die ik probeerde te voorkomen.
Zo maar eens

Anneke

Anneke

26-08-2010 om 11:57

Herkenbaar en tip

Ik lees al een tijdje mee. Ik heb ook zo'n man. Wel praten over ditjes en datjes, over bijv. wie de vuilniszak buiten moet zetten, maar als het over mensendingen gaat dan kan hij ook niet (meer) praten. Vraagt nooit hoe het met mij gaat, hoe het met de kinderen gaat (hoezo, zegt hij dan, ik zie toch wel dat het goed gaat?) Ontwijkt vragen en loopt vaak weg tijdens gesprek.
Hoe moet het verder met onze relatie? Vroeg ik eens, en hij zegt dat hij ergens heen moet, naar bed moet, altijd ontwijken. Nooit een compliment, nooit een arm om me heen. Ik ben uiteindelijk wel gaan praten en ook mijn man moest mee. Omdat ik daarover niet kon praten met hem, heb ik hem een e-mail gestuurd met daarin o.a. de uitnodiging om samen met iemand anders over onze relatie/toekomst te praten. Probeer dat ook! Als woorden niets uithalen, dan maar een e-mail.
Het duurde een week voordat ik antwoord kreeg en hij is meegeweest. Maar helaas heeft het niets geholpen. Hij vond alles gezeur, gaf antwoord op vragen, voelde zich heel ongemakkelijk omdat hij niet weglopen, het was te confronterend, want hij moest over zijn gevoel praten en over zijn gevoel voor mij. En dat kon hij niet.
Maar ik ga nog wel steeds praten bij de therapeut, alleen. Hij wil niet meer mee en ik heb gewoon toch behoefte om erover te praten en niet tegen vriendinnen, maar tegen iemand anders en ik krijg ook wel tips hoe er mee om te gaan. Maar heel waarschijnlijk gaat het hier wel om autisme, hoewel dat niet gediagnosticeerd is. En naarmate hij ouder wordt is het sterker naar voren gekomen. Maar het blijft moeilijk en soms weet ik ook echt niet meer hoe het verder moet. Misschien is er gewoon geen oplossing hoe graag je dat ook zou willen. Ik weet wel dat onze relatie hierdoor behoorlijk ondermijnd wordt. Mijn man ziet het probleem niet, vindt zichzelf volkomen normaal.
Ik raad aan om zelf wel naar een therapeut te gaan, zonder man. Het erover praten met een deskundige is al heel prettig.

Tragiek

Tsja zo maar eens, wijs, ik weet het niet. Wel een relatie van twintig jaar huwelijk achter de rug, met veel problemen en uiteindelijk gescheiden. Dus nee, nooit de goede oplossing(en) gevonden. Wel heel veel ervaring met oplossingen die uiteindelijk toch maar tijdelijk werkten of helemaal niet. Misschien maakt dat wijs.

Ik vind je verhaal vooral tragisch, want uiteindelijk zijn jullie uit elkaar gegaan en kon je daarmee helemaal niet meer voorkomen dat het ergste wat je vreesde zou kunnen gebeuren. Tragisch ook voor hem, dat hij nooit begrepen heeft dat het juist zoveel liefde voor zijn leven was wat jou steeds maar bezig hield. Leeft hij nu nog?

Over mannen en dokters zou ook wel een boek geschreven mogen worden. Dat was een van de weinige zinnen die mijn opa produceerde naar aanleiding van een heel relaas van oma over klachtjes waarmee ze niet naar de dokter hoefde (maar al ik iets heb moet ik meteen gaan). Hij is overigens overleden in de zeventig, zij is ruim negentig geworden. Och ja, wat is wijsheid.

Tsjor

alleen

alleen

27-08-2010 om 23:56

Splitsing

Niet Alleen,

Je situatie is zo herkenbaar. Dank daarvoor. Soms is het gewoon al fijn om te lezen/weten dat ik niet de enige ben die zo worstelt met de communicatie met haar man. Ik kan bij een enkele vriendin mijn zorgen wel kwijt, maar dat zijn vriendinnen die wat verder van ons afstaan en dus niet zo vaak spreek. En dat is bewust. Omdat mijn man voor de buitenwereld hardnekkig volhoud dat alles koek en ei is, durf ik dat niet te doorbreken en openheid van zaken te geven aan de mensen die het meest dichtbij staan. Ik wil hem niet afvallen of gezichtsverlies laten lijden– hoe loyaal is dat- terwijl ik soms zo het gevoel heb dat hij mij wel in de kou laat staan.

Ik ben vooral benieuwd hoe er bij jullie verbetering is ontstaan. Tijd heelt alle wonden? Of geduld is een schone zaak? Of kom je toch heel langzamerhand bij hem binnen en wil hij aan zichzelf en het probleem werken? Hoe dan?

Zomaar eens:
Jouw situatie vind ik heel verdrietig en is ook precies datgene waar ik bang voor ben. Op een gegeven moment sta je schaak-mat, zoals je beschrijft: of jij verandert, of jij houdt ermee op. En dat kunnen beide niet…. Een echtscheiding is dan de mokerslag om het probleem in ieder geval buiten je gezichtsveld te doen plaatsvinden. Maar dan nog, je blijft verbonden met elkaar door de kinderen. Dan blijft het gedrag van je man toch een bron van zorg? En dan ben je toch nog met hem bezig? Want zijn manier van leven is dan buiten beeld, de consequenties ervan gaan je kinderen ervaren, en dus jij ook….. Hoe doe je dat? Ik vraag dit omdat ik soms ook nadenk over breken –hoewel ik dat echt zo niet wil-, maar me serieus afvraag of en zo ja wat het me en ons kan brengen. Wat heeft het jou gebracht?

Tjor:
Jouw tegenwerping: of het produktief is het reele probleem te ‘herijken” naar een een relatieprobleem dat alleen maar erger en destructiever voor de persoon zelf worden” -is in theorie een juiste vraag. Maar daarmee leg je in mijn ogen de verantwoordelijkheid voor het/osn relatieprobleem bij de verkeerde persoon: bij de vrouw/mij. Terwijl de/mijn man in deze een dubbele fout maakt.

Het zijn 2 problemen: het probleem A wordt een probleem B omdat manlief het ontkent. Produktief? Nee. Logisch? Ja. Een probleem los je op door erover te praten. Door het in kaart te brengen. Door het tegen het licht te houden en oplossingen te bedenken. Met mij, of met een therapeut of met vrienden. Maar dat wil hij niet. Als je dat niet wilt, kunt, doet, blijft het probleem bestaan. We leven samen. Zijn gedrag heeft direct consequenties op mijn leven en op dat van mijn kinderen. Als hij dat niet wil veranderen, doet dat mij en mijn kinderen pijn. Ik ben geduldig en liefdevol maar ook kritisch genoeg om niet lijdzaam te wachten, hopen todat manlief door een godswonder veranderd waardoor het eind goed al goed wordt.
Probleem A zou gewoon probleem A kunnen blijven als ie alleen woonde. In dit geval wordt het vanzelf probleem B: een relatieprobleem omdat zijn aanhoudende gedrag consequenties heeft niet alleen voor zichzelf maar ook voor de mensen om hem heen. Dat overkomt hem niet –ik trek namelijk al best lang (lees: paar jaar) tevergeefs aan de bel- maar dat is in mijn ogen een keuze. Je kunt het ook ‘passief agressief’ noemen, ik vind het vooral heel egocentrisch en teleurstellend.

We zijn dit paadje samen begonnen, hij nam opeens een zijweg. Ik heb hem geroepen maar hij liep door. Soms staat ie stil en kijkt ie om. En ik sta na lang roepen nog altijd op de splitsig. Ik kan hem achterna, ik kan mijn eigen paadje vervolgen maar nog veel liever heb ik dat hij naar de splitsing terugkomt om samen onze nieuwe koers te bepalen.

Alleen

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.