Man wil, kan, gaat niet praten
Wie kan me helpen? Ik zie het zo niet meer zitten met mijn man. Al jaren lopen we tegen dezelfde problemen aan. Ivm herkenning beschrijf ik liever niet waar die over gaan. Het grootste probleem is dat mijn man er niet/nooit over wil praten. Als ik erover begin wuift ie het weg. Als ik boos wordt omdat ie me negeert loopt ie weg. Als ik mn stem verhef zwijgt ie in alle talen en doet alsof ik niet besta. Hij komt er nooit op terug, en is vooral boos omdat ik boos wordt. We zijn al in therapie geweest, met veel pijn en moeite kreeg ik hem mee. Maar ook daar gaat ie alles uit de weg en ontwijkt de kern. Hij speelt het zo charmant dat zelfs de therapeuten erin trappen.
Hij praat nooit ergens over, benoemt nooit zn gevoelens, zegt nooit waar ie mee zit of geeft aan dat hij mijn zorgen snapt. En nee, het is geen autist (sorry voor de mensen mensen met autistische partners) of een gevoelsarme man. Maar hij heeft gewoon nooit geleerd om te praten en dat gaat ook gewoon niet meer gebeuren. Ik loop nu al jaren in hetzelfde rondje en wordt er doodmoe en verdrietig van. Ik voel me afgewezen en genegeerd, hij doet net alsof het probleem niet bestaat en daarmee voelt het alsof mijn gevoelsleven er niet toe doet, niet bestaat.
Ik wil niet bij hem weg, want daarvoor houden we nog teveel van elkaar. We zijn al meer dan 15 jaar samen en hebben jonge kinderen. Maar ik zie dit ook niet meer zitten. Geen idee wat er aan te doen. Ik kan het ook niet accepteren en net als hem het probleem gewoon negeren.
Zucht.
Alleen in therapie om dit voor mezelf op een rijtje te krijgen? Heb ik al eens geprobeerd maar toen gaf therapeut aan het om ons gezamenlijk probleem ging en hij er dus met ons allebei over wilde praten....
Wie heeft enig idee wat ik kan doen?
Ach tsjor
Ja Tsjor,
Tragisch was (en is) het vooral. Hij heeft het gered. De relatie niet. Na jarenlang knokken van mijn kant voor hem en het gezin heeft hij uiteindelijk de eerste stap genomen om het reële probleem op te lossen. Dat lukte. Maar zijn grondhouding kon hij niet meer veranderen en toen kwam al snel een ander ernstig probleem boven water, waarbij hij direct weer in de "Ik heb geen probleem!!!" houding stond.
Misschien zit daar mijn pijn wel. Jarenlang dacht ik: als dit is opgelost, dan wordt alles anders. Dan trekken we een streep onder dit gedonder en starten we met een schone lei. Pas toen het anders bleek, realiseerde ik mij dat hij zo tot in zijn ziel beschadigd was dat hij niet uit onwil maar uit pure onmacht alles ontkende. Dat is zijn overlevingsmechanisme. Bijzonder triest.
Zo maar eens
Wat heeft het mij gebracht?
Alleen,
Wat knap dat jij ziet dat je op die splitsing staat! Ik hoop ook dat het inderdaad een splitsing is. In mijn bericht aan Tsjor schrijf ik hoe ik dacht dat wij nog samen op de splitsing stonden ("Als dit voorbij is wordt alles anders, beter") maar nadat het reële probleem was opgelost, bleek ik al afgeslagen te zijn. Of hij. Of misschien hebben we nooit hetzelfde pad bewandeld en was dat alleen in mijn beleving zo, want hoe kun je een ander ooit helemaal kennen?
Wat het mij heeft gebracht? Afstand van het probleem in eerste instantie. Na de scheiding begreep ik pas écht hoeveel van mijn tijd, energie, gedachten, zorgen en zo in het probleem waren gaan zitten. Hoe we ons gezinsleven steeds meer om het probleem heen plooiden en hoe we daarmee het probleem ook meer kracht gaven. Het was een olievlek die zich steeds verder uitspreidde. Met meer afstand van het probleem kreeg ik meer ruimte om mezelf terug te vinden. Of eigenlijk: om te ontdekken wie ik ben, want het grootste deel van mijn leven was ik samen met hem en dus ook samen met het probleem (dat hij al in zijn jeugd had maar jarenlang verborgen wist te houden). Persoonlijke groei heeft het dus gegeven, ook voor de kinderen die niet direct bedreigd werden door het probleem maar die wel met de praktische gevolgen werden geconfronteerd. Het probleem van mijn exman blijft altijd een bron van zorg. Ik hoop met heel mijn hart dat het niet opnieuw escaleert want ik vraag me af of het de volgende keer goed af zal lopen. Als dat niet zo is, weet ik in ieder geval dat ik een stabiel thuis heb voor mijn kinderen. Dat ik zelf in balans ben en nu weer een goede ouder voor ze ben. En mijn exman is geen slechte ouder, hij houdt van de kinderen en is in heel veel opzichten een goede vader. Dat is wel een geruststelling. Zijn probleem heeft niet alleen hem veel gekost, ook mij. Ik heb uiteindelijk gekozen voor mezelf omdat ik hem niet kon veranderen maar mezelf wel kon genezen van de kwalijke invloed van zijn probleem, en uiteindelijk (hoop ik dan maar) hebben mijn kinderen nu in ieder geval één ouder die weliswaar littekens op haar ziel heeft, maar wel gezond is.
Zo maar eens
Alleen
Ik hoop eigenlijk dat je in het antwoord van Zo maar eens herkent, dat het eigenlijk niet eens zozeer om een communicatieprobleem gaat, maar om een ander probleem.
Met andere woorden: als je jarenlang ronddraait in cirkeltjes kan het zinnig zijn om twee dingen te doen:
- nog eens kijken naar de analyse van het probleem: wat is er nu echt aan de hand (bij de man van zo maar eens: het onvermogen van man om fysieke problemen te erkennen en zichzelf als patiënt te beschouwen - vul ik maar even in).
- nog eens kijken naar de manier waarop je er tot nu toe mee bent omgegaan, wetende dat dat een jarenlange frustratie is geworden. Waar liggen de obstakels om het anders te doen en wat is de waarde van die obstakels?
Wat betreft de analyse: je zegt: 'Zijn gedrag heeft direct consequenties op mijn leven en op dat van mijn kinderen. Als hij dat niet wil veranderen, doet dat mij en mijn kinderen pijn.' Vervolgens ga je verder over die pijn en het feit dat hij dat niet begrijpt of niet wil zien. Wellicht helpt het als je de direkte consequenties van zijn gedrag omschrijft (voor jezelf, hoeft niet hier op het forum), daarvan de problemen benoemt en daarover nadenkt welke oplossing je zelf zou kunnen organiseren.
Het probleem van communicatie is, dat het in heel vele situaties lastig is om het eens te zijn over de onderliggende vooronderstellingen van het doel van die communicatie. Voor jou (en voor veel vrouwen) is communicatie om gevoelens uit te wisselen, herkenning en steun te vinden al een mooi doel. Zie het begin van je eigen berichtje: 'Je situatie is zo herkenbaar. Dank daarvoor. Soms is het gewoon al fijn om te lezen/weten dat ik niet de enige ben die zo worstelt met de communicatie met haar man.' Weten dat je niet de enige bent, dat anderen je begrijpen, dat geeft al steun. Voor (sommige) mannen is dat helemaal niet van belang. Het interesseert ze geen moer of ze de enige zijn of niet, uitwisselen van ervaringen zonder dat het oplossingen met zich meebrengt is voor hen nutteloze bezigheid en het feit dat andere begrijpen hoe erg het met hen is maakt het probleem alleen maar erger in plaats van minder erg.
Wat betreft je eigen oplossingen tot nu toe. Je beschrijft het alsvolgt: 'Ik kan bij een enkele vriendin mijn zorgen wel kwijt, maar dat zijn vriendinnen die wat verder van ons afstaan en dus niet zo vaak spreek. En dat is bewust. Omdat mijn man voor de buitenwereld hardnekkig volhoud dat alles koek en ei is, durf ik dat niet te doorbreken en openheid van zaken te geven aan de mensen die het meest dichtbij staan. Ik wil hem niet afvallen of gezichtsverlies laten lijden– hoe loyaal is dat- terwijl ik soms zo het gevoel heb dat hij mij wel in de kou laat staan.' Daarin zitten een aantal beslissingen van jou in, die je eigenlijk met terugwerkende kracht bij je man in rekening brengt.
Hij zou jou moeten waarderen voor het feit dat jij ervoor kies om zijn beeld naar de buitenwereld in stand te houden. Waarschijnlijk is hij zo overtuigd van zijn beeld-naar-de-buitenwereld, dat hij helemaal niet ziet dat jij daarvoor enig werk verzet om dat in stand te houden.
Jij houdt bewust afstand tot bepaalde vriendinnen omdat je de vuile was niet buiten wil hangen. Dat brengt echter geen oplossing met zich mee en het vergroot je eenzaamheid.
Mijn eigen ervaring is dat het juist wel hielp toen ik op een dag besloot om niet meer te zwijgen, maar te praten met anderen. In mijn relatie bracht dat gelukkig enige verbetering tot stand. Het kan ook zijn dat iemand woedend wordt, omdat hij goed aanvoelt dat het perfecte beeld in gruzzelementen uit elkaar gaat vallen. Beide reacties zijn mogelijk, maar wat je in elk geval wint is dat je zelf uit die verlammende loyaliteit stapt en je man de kans geeft in een andere loyaliteit te stappen, namelijk een, waarin de problemen wel benoemd wordt.
Dit kun je communiceren naar je man toe door te zeggen dat je stopt met het ophouden van de mooie schijn, omdat je het niet meer volhoudt. Geen gesprek, geen ruzie, alleen een mededeling. Daarmee geef je kort de kern aan van wat het grootste probleem is voor jou. En je geeft hem te denken.
Stoppen met ophouden van de mooie schijn betekent dat je het probleem voortaan benoemt met een vanzelfsprekendheid alsof het om een bekend probleem gaat, wat het voor jou ook is. Voor dat benoemen kun je nadenken over een formulering: een kort zinnetje, waarin je de kern van het probleem kort en duidelijk omschrijft (mijn man is gok/sex/game/alcoholverslaafd, mijn man heeft diabetes, maar wil daarvoor niet behandeld worden, mijn man heeft een probleem met agressie, mijn man is een workalholic, mijn man gedraagt zich als een autist, mijn man is emotioneel labiel, mijn man is vrijgezel-met-een-gezin etc. etc.). Het helpt alleen al voor jezelf als je zo'n zinnetje kunt formuleren. Dus geen hele verhalen, waarin een vermenging plaats vindt van beschrijvingen van gedrag en je eigen gevoelens daarbij. Als je man niet wil hebben dat je zo over hem praat wordt het: mijn man is gokverslaafd (etc, naar eigen keuze) en hij wil niet hebben dat ik daarover praat. Dus geen discussies over de vraag of je er wel over mag praten of niet, maar simpele constateringen, oké, dan is dat het probleem: ...en ik mag er niet over praten. Met vriendinnen kun je uitvoeriger gaan praten over wat jij daar allemaal bij voelt etc., maar zo'n kort zinnetje kan functioneren in wat oppervlakkigere kontakten met familie en zo, mensen die wel nabij zijn en die wel van belang zijn, maar waarmee je geen eindeloze gesprekken voert.
Wat levert zo'n andere benaderingswijze op? In elk geval kom je dan uit je zelf-gecreëerde isolement, waarin alles verborgen moet blijven. En in elk geval zal er iets veranderen in de relatie. Of het goed afloopt kan ik niet voorspellen. Het kan zijn dat je man zich in de steek gelaten voelt door jou (wat niet helemaal waar is, je ondersteunt hem alleen niet meer in het ontkennen van de problemen) en zijn biezen pakt. Het kan ook zijn dat je man schrikt, door anderen aangesproken wordt, en zelf anders gaat nadenken. Er zal waarschijnlijk wel iets veranderen, dus het jarenlang doormodderen is dan afgelopen. Ik zou dit dus gaan doen als je er zelf klaar voor bent en eventuele stormen en veranderingen aan kunt.
Tsjor
Wijsheid
Deze wijsheid heb ik uit de theaterwereld: Boal-theater gaat altijd over zelf ervaren problemen. Het is ook altijd een drama, dus het loopt slecht af. In een tweede ronde mag het publiek inspringen op de rol van de onderdrukte, het slachtoffer. In die rol mag het publiek veranderingen aanbrengen, waardoor het beter af zal lopen. De overige spelers blijven rolvast. Kerngedachte is: je kunt de rol van de ander (onderdrukker, dader etc.) niet veranderen, je kunt alleen jezelf of je eigen rol veranderen.
Het is echt bijzonder leerzaam en verrijkend om dat op toneel te kunnen uitproberen en zeer leerzaam voor het echte leven.
Dat is dus een van mijn bronnen van wijsheid.
Tsjor
Alleen?
Hoe is het nu?
Reaktie
Lieve zo maar eens, dank dat je aan me denkt! Ik ben blij met je reaktie en heeft me aan het denken gezet. Is jouw keuze wellicht wat voor mij? Ik ben er nog niet uit. Ik wil het eigenlijk niet, maar soms als we escaleren snak ik naar rust en zie ik een doodlopend spoor. Voel ik me zo vervreemd van hem, voel ik zoveel spanniing en zie ik geen andere uitweg dan weggaan. Op andere dagen zie ik opeens weer licht in de tunnel, hebben we het gezellig, zijn we close en intiem en vind ik het absurd dat ik uberhaupt ooit aan echtscheiding denk! En dat duurt nu al een tijdje....
Tjor, dank voor je tijd en je moeite om mij op een ander spoor te brengen. Ik heb nog lang nagedacht over:
"Kerngedachte is: je kunt de rol van de ander (onderdrukker, dader etc.) niet veranderen, je kunt alleen jezelf of je eigen rol veranderen."
Stukje bij beetje realiseer ik me dat dit waarschijnlijk de enige optie is. Ik blijf alleen n beetje hangen in het gevoel dat dat 2 aanpassingen van mij vereist tegen 0 van die van mijn man: ik moet me aanpassen aan het feit dat hij een andere koers in het leven is gaan varen, en ik moet mijn natuurlijke drang/behoefe/verlangen om dat op een volwaardige, volwassen, directe manier met elkaar te kunnen bespreken laten varen....
Het is uiteraard geen wedstrijdje van wie doet wat, maar dit scenario vereist wel heel veel wijsheid, zelfopoffering, inschikken van mn eigen natuur om zijn onvermogen in goede banen te leiden terwijl hij er geen enkele gedragsverandering voor hoeft op te brengen - laat staat het inzicht te doen krijgen wat hij doet en wat ik er voor moet laten.
Het lijkt een beetje hoe ik met mijn kinderen omga: ik cijfer mn eigen gevoel weg, zak af naar hun nivo bij driftbuien, onredelijk kleutergedrag, verwend gezeur of eenvoudigweg kind-eigen niet in staat om oorzaak en gevolg in te zien. Ik masseer effenheden weg, maak een grapje, praat en leg uit en tel tot 10 als ik boos ben maar snap dat dat geen zin heeft.
Ik vind het lastig om te bedenken dat ik dat dan ook voor mijn man moet gaan opbrengen. Zo was het nooit, en ik wil best veranderen maar ik heb niet het gevoel dat deze verandering helemaal eerlijk is of mij wat brengt behalve de wetenschap dat ik ver wil gaan om ons huwelijk te redden en mijn man in zn eigen onvermogen mag/kan blijft ronddraaien. Ik weet wel dat deze emotie afleid van waar het werkelijk om gaat, maar puur en alleen focussen op het probleem an sich en de consequenties in kaart brengen en die proberen op te lossen, te verzachten of te omzeilen heeft tot nu toe niets opgeleverd....zucht.
Maar ik ga eerst eens - zoals je zegt- het probleem gewoon benoemen in mn omgeving. Ik ben bereid tot verandering, in ben het ook zat om deze kar in mn eentje te trekken.
Lieve groet,
Alleen
Niet meegaan
Je kunt alleen jezelf veranderen wil niet zeggen dat jij meegaand, begripvol etc. moet worden! Je bent ongelukkig met de situatie en met je eigen rol daarin. Die rol kun je veranderen. Het kan zijn dat dat betekent dat je hem juist niet meer beschermt en de hand boven het hoofd houdt. Dat weet ik niet, dat weet jij alleen zelf: je eigen leven kun je vorm geven, jezelf kun je neerzetten, je kunt zelf veranderen zodat je een rol in je eigen leven speelt die je wel bevalt.
Natuurlijk kan dat gevolgen hebben voor de relatie met je man. Maar het levert je in elk geval op dat je je eigen leven weer terug hebt. Daar heb je wel invloed op. Op het leven van anderen en hoe zij het leven heb je veel minder invloed of helemaal geen, zoals een ander dat ook niet op jouw leven mag hebben.
Dus in je nadenken over mijn bijdrage ben je even op een zijspoor gekomen: het gaat niet om aanpassen, juist niet, dat heb je al genoeg gedaan en daar word je ongelukkig van. Nu op zoek naar je eigen geluk en je eigen lijn. Als je hem niet meer wil beschermen doe je dat niet. Dat kun je veranderen. Snap je het nu beter?
Tsjor
ok tjor, ik snap m beter...
nu eens kijken hoe ik dat in de praktijk ga vormgeven... denk dat ik daar wel even tijd voor ga nodig hebben.
tnx again!
gr Alleen.
Steuntje
Neem er de tijd voor, want je wint er veel mee. Een steuntje in de rug is wellicht deze tip: zodra je denkt: 'ik zou wel willen, maar dan zou hij....' moet je stoppen. 'Maar dan zou hij...'schrap je weg. Blijft over: 'ik zou willen.' Dat is interessant. Nu nog wat creativiteit over hoe je dat dan voor elkaar zou krijgen. En als het echt afhankelijk is van 'zou hij' dan kan het niet en moet je ook stoppen daarover na te denken, want dan zit je eigenlijk teveel in zijn leven te willen.
Tsjor
Aanpassen
Aanpassen en hand boven het hoofd houden (mail tsjor) kan heel ver gaan. Toen ik daar mee stopte kreeg ik het verwijt dat ik zijn wekker niet hadgezet of dat ik hem niet had wakker gemaakt toen zijn wekker ging. Of dat dat ik niet had gezegd had dat ie naar de tandarts moest (stond in zijn agenda) en hij dus op zijn werk gebeld werd waarom ie niet geweest was. Ongemerkt vul je zoveel in en regel je zoveel. Ik heb de knop omgezet, maar daar moet je aan toe zijn en het kost strijd.
