Mannen en opruimen en verandering
hallo,
het is een veel voorkomend probleem: ene partner wil een netjes huis en de andere partner is een sloddervos. Ik hoor het wel vaker maar weet eigenlijk nog steeds niet of mensen hier wel eens uitkomen?
Mijn man is een sloddervos en 'vergeet' ook nog mee te doen met opruimen in het weekend ( als ik vind dat we samen thuis zijn en dus klusjes samen delen)
Zo gebeurde het dit weekend weer, er kwam familie van hem op bezoek, hij sliep uit, en nam daarna plaats achter zijn computer om zogenaamd met een zwaard rond te rennen. Ondertussen maakte ik drie verdiepingen schoon, steeds bozer wordend.
Hij zag mij bezig maar voelt zich totaal niet geroepen deel te nemen aan de snelle opruimactie-voorafgaand-aan-familiebezoek. Ik weet het, vraag het hem dan! Als ik het hem vraag doet hij wel even mee en neemt dan zo snel mogelijk weer plaats achter de computer, om daar weer met dat zogenaamde klote zwaard te gaan rondrennen.Als ik daar wat van zeg, 'past hij op de kinderen' waarvoor hij dan de tv heeft aangezet.
Natuurlijk is dit niet de enige ergernis. Het lukt hem ook niet onderbroeken in de wasmand te gooien enzovoort enzovoort.
Ik vind eigenlijk dat hij zich als een kind gedraagt, ook al omdat ik hem moet vragen mij mee te helpen. Gisteren was ik pissig erover en hij bleef maar volhouden, waarom wordt je liever boos, dan mij te vragen mee te helpen? ( waarbij meehelpen mij in de oren klinkt alsof het eigenlijk mijn job is, en hij mij helpt.) Dat was onze afspraak. Ik zei, ik wil die afspraak niet meer! Ik wil afspreken dat jij een volwassene bent die familie bezoek verwacht in een huis met troep en dat je dan zelf even bedenkt, als je mij met een stofzuiger de trap op ziet zeulen, goh zal ik even wat doen?
Maar , zegt mijn man dan, we hadden toch afgesproken dat jij mij zou vragen mee te helpen?
Hij zegt troep niet te zien. Hij "denkt daar anders over" maar als ik aan het vraag mee te helpen , ziet hij de troep wel. Mysterie.
Nou een lang verhaal, maar ik wordt er zooooo pissig van. Waarom nou toch? Wat is er nou toch zo moeilijk je vrouw, waar je toch vrienden mee bent, bij te staan? Wat is er zo moeilijk aan je troep een beetje opruimen? Ik heb echt geen smetvrees maar ik wil geen werkster meer zijn terwijl hij heerlijk ronddobbert in zijn stomme World of Warcraft. Wat hij denk ik niet beseft is dat ik dagdroom over een huis zonder hem, een gezellig huis, terwijl hij in een berg ongewassen sokken achter zijn computer zit.
Valeska
En nu verder...
toch nog even een vervolg.
Hier wat gesprekken gehad en gedoe, over het huishouden en andere dingen. Want er zijn natuurlijk ook de andere Dingen...zoals iemand al opmerkte, gaat het ook over computerspelletjes....World of warcraft in dit geval. Ik heb het idee dat ik wel erg vaak tegen een rug aankijk. Als ik iets vraag, moet ik altijd eerst wachten ( wacht, ik ben even een quest aan het doen...we zijn samen dit of dat aan het doen, over een kwartiertje, goed?)
Man blijft erbij dat hij het niet belangrijk vindt hoe het huis eruit ziet. Hij wil wel iets doen maar dan moet ik het vragen. Verder na een gesprek over andere dingen, ook het gamen, stelde hij voor overdag niet meer te gamen.Vond ik een heel goed plan! Maar dat lukte niet, want de volgende dag mocht ik uitslapen en zat hij toch achter de computer toen ik beneden kwam. En smiddags om vier uur had hij een afspraak met wat andere wow mensen. Omdat vier uur nog erg ver weg was, moest hij toch om halfdrie vast beginnen. Dus tja. Hij weet niet wat hij anders moet denk ik. Toch was het minder dan anders die dag en het was fijn zijn gezicht wat vaker te zien.
blijf het moeilijk vinden! Ik werd er heel vrolijk van dat hij voorstelde minder te gamen maar toen dat voor hem niet haalbaar bleek zakte die blijdschap wel.
Ik blijf het lastig vinden om hem te 'dwingen'dingen te doen of laten, het is zijn keus, alleen bij bepaalde keuzes voel ik van hem vervreemden. je kan een mens niet veranderen denk ik, dus er aan wennen?
Voorlopig ga ik het er met hem in elk geval niet meer over hebben want ben helemaal moe van de discussies die uitmonden in ruzies en een beurs verdrietig gevoel. Misschien is er nog een andere manier.
trouwens, therapie hebben we al gehad! Hielp een tijdje heel goed, vooral omdat we ons herinnerden hoe leuk we elkaar vonden. Misschien nog een keer....
groetjes, Valeska
Goed verdelen
Hoi,
Heel herkenbaar, wow is hier internetschaken, maar de overeenkomst is dat er altijd even iets afgemaakt moet worden waardoor meneer niet aanspreekbaar is. Ook hier is het zo dat hij een heel andere smaak van schoon heeft en de meeste dingen niet ziet. Alles wat gebruikt wordt blijft staan etc. Ook heb ik een man die niet kan klussen, zelfs geen spijker in de muur slaan, dus op dat punt maakt hij het ook niet goed. Ik doe dus bijna alle huishoudelijke klussen en hang boekenplanken op, verf een muur en fix dingen die kapot zijn gegaan (zoals fietsen)etc. Dit terwijl hij zogenaamd op de kinderen past, zodat ik de kinderen soms het hele weekend niet zie omdat het tuinhuis geverfd moet worden en hij lekker met ze in een speeltuin hangt. Dit gebeurt niet zo vaak gelukkig....
Wat hier goed werkt is toch bepaalde vaste klussen, die hij ook belangrijk vindt en waar hij niet omheen kan, naar hem toeschuiven (boodschappen, vuilnisbak, kattenbak, vaatwasser, bepaalde klussen in de tuin, de administratie, hij kookt vaak). Verder doe ik de hele was en het schoonmaken, maar dan vraag ik hem te stofzuigen. Ik doe vooral veel dagelijkse dingen die je moet "zien" om ze te gaan doen, en opruimen. Al met al doe ik veel meer (maar werk ook een dag minder) maar er is een balans die niet continu onvrede wekt. En daar gaat het om.
Ik denk dat wow een groot probleem is. Ik zou me ook doodergeren aan een partner die continu in een virtuele wereld rondrent, alsof er in de echte niet genoeg te doen is. Het is heel irritant als iemand er wel zit, maar er eigenlijk niet is. Dan zit hij al heel snel in de weg. Gaat het verder wel goed met hem, dat hij zo'n "escape" nodig heeft?
Eefje
