Meningen gevraagd: reageer ik overgevoelig, egoistisch, bekrompen ..?

rotsituatie

Wat een verschrikkelijke rotsituatie. Ik kan me voorstellen dat je helemaal uit je dak gaat, ik zou dat ook doen.
In het verleden hebben man en jij dit niet goed uitgezocht met elkaar. Dat de andere vrouw "uit zijn leven" was is niet genoeg. Zodra ze in de buurt woont is het raak. Dit kan alleen maar goedkomen als je man werkelijk afstand van haar neemt en zijn energie in jou steekt en als jij heel duidelijk stelt wat jij van hem nodig hebt om de relatie te herstellen. Ook als dat betekent dat hij die vrouw helemaal niet meer ziet. Jij bent heel erg gekwetst en je kunt alleen maar verder met deze man als je daar zelf van overtuigd bent. Op dit moment niet dus. Laat hem dat voelen door afstand te nemen.

Begrijpelijk

Ik begrijp je reactie. Mijn man had in het begin van onze relatie een leuk meisje leren kennen, die verliefd op hem was geworden. Ik vond een briefje van haar, waar dat wel duidelijk door werd. Ze hebben een keer met elkaar gezoend, meer niet, het stelde niets voor en in ons geval was dat ook zo. Hij werd er door overvallen denk ik. Toch zou ik het nu niet prettig vinden als ze zonder mij, met elkaar in het buitenland zouden zitten.

Je bent absoluut niet egoistisch!

Ik denk dat je juist heel realistische gereageerd hebt. Juist in tijden van relatiecrisis en depressie/burnout moet hij dit zeker niet doen! Dit kan misschien ooit op een moment dat jullie relatie als een zonnetje loopt en jullie helemaal gek op elkaar zijn en JIJ er alle vertrouwen in hebt dat er niks gaat gebeuren. Nu is het de kat op het spek binden. Niet doen! Het is vragen om problemen. Of wil hij dat juist? Wil hij een reden om jullie relatie op te blazen?

Daarnaast vind ik dat hij jouw gevoelens moet respecteren, je niet onnodig moet kwetsen. Of zijn ontrouw nu 1, 5, of 30 jaar geleden was, als het voor jou nog pijn doet, moet hij dat respecteren.

Als het allemaal zo moeilijk gaat

Overgevoelig ben je zeker niet, en ik denk dat dit 100% zeker de kat op het spek binden is. Die aantrekkingskracht tussen hen is er nu eenmaal. En zeker als het tussen jullie allemaal zo moeilijk gaat...

Zelf beseffen

Hij moet wel zelf gaan beseffen dat dit niet kan. Als hij zich het laat verbieden is dat voor hem weer een puntje ten nadele van de relatie, en als hij toch gaat kan het niet anders dan dat jij daar gevolgen aan verbindt.
Waarom wil je eigenlijk bij hem blijven? Houd je nog wel van hem?

In reactie op Phryne

Phryne: "Waarom wil je eigenlijk bij hem blijven? Houd je nog wel van hem?"
Nog een vraag: Houdt hij nog wel van jou? Waarom overweegt hij zelfs jou dit aan te doen?

mijn two cents

Ik vind je niet kinderachtig of egoístisch. Ik vind eerder dat hij je niet in zo'n positie moet brengen. Het is nu een catch 22 toe voor jou: zet je je voet dwars en eist dat hij niet gaat: dan heb jij het gedaan kan hij zich beknot voelen, laat je hem gaan, dan voel jij je totdat hij terug is (in het geval er niks 'gebeurd is) toch rot en twijfelachtig. Als er wel wat gebeurd tussen hen (en zal je dat zeker weten?) dan ga jij je waarschijnlijk afvragen of je je voet niet dwars had moeten zetten. Je kan het niet goed doen. between a rock and a hard place. En hij maakt dat jij je in die positie bevindt. Hij zal er waarschijnlijk zelf naief over denken (moet toch kunnen we zijn gewoon vrienden) maar dat is niet realistisch en daarnaast niet erg lief of empathisch tegenover jou.

Ga mee

En als hij dat niet ziet zitten weet je ook genoeg.

nee,

meegaan daar heeft ze vast ook al helemaal geen zin in, kan vast ook niet om allerlei redenen.
Je vraagt wat we zouden doen. Nou, ik denk dat ik duidelijk naar mijn man zou zijn: "Nee, ik wil dit niet hebben.". En ook niet als hij zielig gaat doen en je over probeert te halen het goed te gaan vinden. Het lijkt mij ook helemaal geen goed idee om in het geval van een burn out/depressie naar het buitenland te gaan en dan nog wel met een betrekkelijk vreemde waarmee ook een behoorlijke aantrekkingskracht is. En dat op een moment dat je eigenlijk keihard voor je relatie zou moeten willen werken.
Hij vraagt in feite toestemming om vreemd te gaan.
Burnout is een van de vele factoren waardoor de kans op vreemdgaan groter is dan anders. Een niet lekker lopende relatie is nog een andere belangrijke en als er dan ook nog een vakantie geregeld wordt met een nieuwe spannende dame.... Hoe groot wil je je eigen temptation eilandje hebben?
Je hebt gelijk; het IS lomp en doorzichtig van hem en vreselijk empathieloos van hem om ook nog jouw begrip te eisen. Daarom zou ik wars zijn van zijn argumenten en halsstarrig weigeren. Uiteraard kan dat leiden tot een patstelling: misschien gaat hij dan toch. Wat mij betreft dan zou het geloof ik voor mij over zijn...
Maar hhij zit al helemaal op het verkeerde spoor: ik weet niet of je dit nog goed krijgt. Maar geef hem in elk geval niet je zegen: je zult later merken dat je je zelf wel de haren eruit kan trekken voor die stap. Gaat hij wel, dan is hij je in feite dan al ontrouw.

Maar goed

Ik ben van de leer dat iemand bij mij moet willen zijn omdat hij of zij dat fijn vindt. Niet omdat er allerlei regels of verboden aan zitten. Laat los. Kom hij terug? Fijn! Geniet voor hem.
Gaat het mis? Dan ging dat vroeg of laat toch gebeuren. Waar hou je dan aan vast? Een illusie?

ik kijk er heel anders naar

Ik kijk er geloof ik heel anders naar.

Je hebt het over een gebeurtenis ruim 20 jaar geleden. Na een paar weken verkering met jou heeft hij een nacht doorgebracht met een vrouw waar hij al tijden verliefd op was. Dat heeft hij aan je opgebiecht. Je schrijft dat je toen als absolute voorwaarde hebt gesteld dat hij geen contact met met haar had. Ik krijg daar eerlijk gezegd al een beetje kriebels van. Omdat je blijkbaar bang bent voor je (zeer prille) relatie verbied je je vriend om überhaupt contact te hebben met een andere vouw. Maar goed, dat is dus 20 jaar geleden.

Sinds 10 jaar in de buurt woont en er weer wat contact tussen haar en jouw man is ontstaan. Ook schrijf je dat jij nog steeds woest op haar bent. Na 10 jaar nog steeds woest over een slippertje in de eerste weken van jullie verkering? Ik vind het heftig hoor, dat je na zo’n periode nog zulke heftige emoties hebt. Het komt op mij eigenlijk niet heel gezond over.

En nu overlegt hij heel open met jou over het idee om een weekje weg te gaan. Niets stiekems, geen smoesjes, hij bespreekt het met jou. (Ondanks dat jullie al in een jarenlange relatiecrisis zitten en hij eigenlijk al een punt achter jullie huwelijk had willen zetten). Waarom ga jij daarvan compleet uit je dak?

Skik

En dat beantwoordt dan meteen alle vragen toch? De vraag stellen is hem beantwoorden. Blijkbaar is er geen vertrouwen. Dan ben je toch klaar of.....?

Wat zit er nog?

Ik kan de situatie natuurlijk niet goed inschatten. Is het burn out of midlife? Is de reden dat hij daarheen wil zuiver?
Waarom zit er na al die jaren nog zoveel pijn dat ts uit haar dak gaat?
Wil man desondanks toch gaan?
Allemaal zaken die wel relevant zijn.
Maar als ik het afpel naar de kern dan is het: of er is vertrouwen en een zuivere intentie. Dan: ga en geniet ervan.
Of er is geen vertrouwen: hmmmm ga met jezelf aan de slag.
Of: hij weet dat het gevoelig ligt en gaat toch. Dan is er geen respect, dan weet je ook genoeg.
Ik ben heel vergevingsgezind. Niet rancuneus. Niet jaloers. Dus er kan een hoop en in gesprek kan ik over een hoop heenkimen. Maar vertrouwen, gunnen en respect zijn key. Is dat er niet? Dan houdt het op.....

hysterische vrouw

Ik begrijp de emoties heel goed, ook dat ze twintig jaar na dato nog spelen. Nee, je kunt niks verbieden, hoogstens hopen op een beetje empathie... Die vrouw heeft toen haar ware aard laten zien. Het contact was verbroken, maar zodra ze er lucht van kreeg dat hij iemand had ontmoet, wilde ze de banden weer aanhalen. Opeens werd hij weer aantrekkelijk... maar waarschijnlijk heeft dat meer te maken met de onbeschikbaarheid en het gevoel om hem dan toch te krijgen. Hoewel ze wist dat hij een pril vriendinnetje had, had ze er geen problemen mee om de nacht met hem door te brengen. En je man had spijt, het was hem vast 'overkomen'. Een stukje slap karakter. En dat gaat samen weer op reis.

Zolang ze niet zijn geweest en er niks is gebeurd, wordt jij gezien als een hysterische vrouw. De vriendin weet heel goed wat haar voorstel in jullie relatie teweeg brengt, maar doet of haar neus bloedt. Waarschijnlijk bespreken ze zelfs samen hoe overtrokken jij hebt gereageerd... op zich ook een vorm van verraad.

Relatieperikelen on hold

Jullie hebben de relatieperikelen 'on hold' gezet om externe redenen: de psychische en bedrijfsmatige problemen van je man en de ziekte van je moeder. Nu komt je man met een mogelijkheid waardoor hij denkt weer wat meer energie te krijgen, collega's te ontmoeten en een leuke week te hebben.
Ja man investeert in jullie relatie, door het eerst met jou te bespreken. Maar het plan komt van iemand die 20 jaar geleden een rivale was voor jou.
Ik zou dan nagaan wat de verschillende scenario's zijn. Het beste scenario zou zijn: man heeft een leuke week, doet weer wat energie op, ontmoet collega's waardoor hij wellicht ook voor zijn eigen bedrijf weer wat nieuwe inspiratie krijgt. Man komt fris en met goede moed terug en heeft ook weer goede energie voor jullie relatie, omdat hij beseft dat jij de ware bent.
Het ergste scenario: man en vroegere liefde groeien naar elkaar toe, hebben een onstuimige week, man beseft dat jij niet de ware bent en jullie relatie is over.

Volgende vraag dan: zal jullie relatie het redden? De echtscheidingsperikelen en de relatietherapieën lopen nog steeds. Het verhaal van 20 jaar geleden zit nog vooraan in je hoofd en daardoor is er nog steeds boosheid bij jou. Niet naar hem, zeg je, maar naar haar.

Groot voordeel: als je man een week weggaat en vreemd gaat met vroegere vriendin, dan ben jij de verlaten vrouw en is hij de schuld van de scheiding. een riante positie, veel beter dan tot de conclusie moeten komen dat je man de waarheid sprak toen hij zei dat hij niet meer van je hield.

Tsjor

Dubbele agenda

Ik zou geen enkele moeite hebben als man met een gemeenschappelijke kennis/huisvriendin die wel van Muse of klimwanden houdt, iets gaat ondernemen. Betreft het een langer tripje met ook nog een onbekende vrouw dan zou ik me best even achter de oren krabben en misschien eerlijk toegeven dat ik wat minder ruimdenkend ben dan ik zou willen zijn. Zo iemand zou dan in mijn fantasie ook meteen 20 jaar jonger en 20 kg lichter zijn.

In jouw situatie kan ik me moeilijk inleven. Als ik me bij een bibliotheekboek al door de eerste bladzij heen moet worstelen, ga ik het niet verlengen of bij Bol bestellen. Man gaat in de onbestendige eerste fase van een relatie met een ander naar bed. Jij kunt je daar niet overheen zetten - niet onlogisch, want het betreft geen onbeduidende dronkemansscharrel, maar een onbeantwoorde liefde - maar zet toch de relatie door. Als de bewuste dame later weer opduikt reageer je weer halfhartig: inplaats van contact toe te staan, had je beter eerlijk kunnen toegeven dat je dat niet trekt, of de dame tot gezamenlijke kennis kunnen promoveren.

Zijn de externe problemen geen voorwendselen om een beslissing uit te stellen? Durven jullie de knoop toch niet door te hakken, ook al zijn de kinderen groot? Ik kan me zo slecht voorstellen dat je nu zoveel levensgeluk ontleent aan zo'n onzekere, woelige relatie waarin therapeuten meermaals de zaak op de rit moeten houden.
Zou het soms kunnen dat man dit tripje aangrijpt om een doorbraak te forceren? Misschien is het het overwegen waard om de eer aan jezelf te houden.