Mensen steeds aanraken

Omdat je zelf erg anders bent

en het helemaal niet past in jouw manier van omgaan met elkaar.

Voor jou betekenen aanrakingen iets heel speciaals, voor haar is het veel gewoner, het hoort er in haar omgangsvormen per definitie bij. Beetje gevaarlijk, ze kan zo signalen rondstrooien die anders worden opgepikt dan zij ze bedoelt, zoals jij ondervindt.

Maak je geen zorgen. Doe je niet anders voor dan je bent, wees jezelf.
Je bent geen hark, je hebt je eigen manier van contact leggen en contact onderhouden. Daar is niks mis mee!

Ook zo

Ik ben over het algemeen ook nogal 'aanrakerig',ik strijk gauw mensen over hun arm, haar, rug of als ik iemand lief vindt over hun kin of pak hun hand arm of schouder.
Tjsa zo ben ik. En over het algemeen kan ik goed inschatten of iemand ervoor open staat ofzo. Het is niet dat ik mensen aanraak die het niet wíllen écht, wildvreemden op straat ofzo.
Maar ik zie wel eens dat anderen (dus mensen die het zien) het 'raar' vinden... Soms de 'vrouw' van...(vul in broer, kennis etc.) Of soms het kind van...(vul in) en soms zelfs als mensen er niks mee te maken hebben (als ik mijn vader aanraak ofzo) maar daar heb ik werkelijk lak aan. Als die er problemen mee hebben dat ik dat doe dan zoeken ze dat maar lekker uit met hun eigen man/vader of moeder. En als diegene daar mee eens is (de man van of de vader/moeder van) voel ik dat meteen wel aan. Ooit had ik een vriendin die er niet tegen kon dat ik haar zus wel eens aanraakte, zus had geen probleem, vriendin wel. Ja doei...dat zoeken ze samen maar mooi uit.
Dus vindt ik dat áls jij er problemen mee hebt, je dat met man moet overleggen en oplossen. Niet met vriendin.
En sommige mensen 'praten' gewoon zo...(zoals ik), w.s. is jouw vriendin ook zo.
Heel veel mensen vinden het juist wel prettig.
groeten albana

Minder bijzonder

Je voelt je minder bijzonder dan je dacht dat je voor haar was? Zoiets?

Misschien minder bijzonder

Misschien heb ik me wel even minder bijzonder gevoeld inderdaad... Ik heb daar niet zo lang bij stil gestaan, want onze gesprekken waren ook erg bijzonder. Hoewel... nu ik erbij nadenk.... ze vertelde me iets (en nee, dat had ze nog aan niemand anders verteld en lag ook gevoelig), maar dat hoorde ik haar een paar dagen later ook aan iemand anders vertellen (die ik dan overigens ook wel weer heel erg aardig vind).
Kortom: ze is nogal vrij denk ik

Haha dc

Dat heb ik dus in Marokko, ik word stijf van intrinsieke afkeer door al dat aanraken. Brrrr. Ik kan er ook maar niet aan wennen, Bij mij staan mensen bijvoorbeeld ook al snel te dichtbij als ze met me willen spreken. Ik heb het trouwens niet met mensen waar ik van houd - maar dat zijn er niet zoveel. O, en bij kinderen en tieners heb ik het helemaal niet (en dat is raar natuurlijk).
Ik zou dus misschien de kriebels krijgen van iemand als Annabels vriendin, al weet ik het niet zeker. Maar dat wij Nederlanders fysiek erg afstandelijk zijn: ja, dat weet ik wel zeker.
Groetjes
Massi

Nou,

volgens mij zijn Nederlanders in het algemeen inderdaad redelijk terughoudend in hun affectieve uitingen naar elkaar. En dan niet alleen wat betreft het aanraken, maar ook in wat men tegen elkaar zegt.
Ik heb een tijd in Noord Amerika gewoond en daar vond ik het eerst heel bijzonder hoe mensen daar met elkaar omgaan: de hugs, de armen om elkaar heen en het gemak waarmee gevoelstermen gebruikt worden. Voelde inderdaad ook alsof ik heel bijzonder was. Toch zag ik al gauw dat het niet de waarde had die ik er aan hechtte. Het gebeurt namelijk in zo veel situaties, dat het niet meer zo veel betekent. In mijn ogen dan he.
Toppunt was dat ik al lopend op straat eens twee vrouwen elkaar zag tegenkomen. Ze kwamen ieder van een kant, vielen elkaar even snel in de armen, hug links en rechts, zeiden 'bye bye', liepen een paar passen, draaiden zich toen allebei om en riepen nog even gauw 'I love you' naar elkaar om meteen hun weg te vervolgen. Het zag er zo oppervlakkig en betekenisloos uit en leek zo veel op al die andere hugs die ik overal zag, dat ik het meteen maar niet meer persoonlijk nam als ik weer eens een hug te pakken had, iemand me dear, of sweety noemde.
To the point, ik snap wel dat je het gevoel hebt dat het ineens niet meer zo speciaal is als die ander net alleen jou, maar ook allerlei anderen zo benadert. Ik ben zelf sinds die tijd op zoek naar evenwicht: aan de ene kant tegen de mensen die er toe doen voor mij benoemen wat ik voor ze voel, maar daar om me heen niet zo kwistig mee zijn dat het voor hen niet meer iets bijzonders is. Dus ik vertel mijn echt iedere dag wel een keer dat ik van hem houd, net als dat ik mijn kinderen erg vaak vertel hoe belangrijk ze voor me zijn. Ook bij anderen die echt belangrijk voor me zijn, laat ik dingen merken, al naar gelang dat binnen de betreffende vrienschap gepast is. Maar dat doe ik echt niet bij iedereen. Aanraken ben ik wat makkelijker mee, maar ook dan kijk ik heel goed naar wat ik binnen een situatie passend vind. En dat betekent dat ik niet iedereen zo maar te pas en te onpas aanraak. Anders verliest het weer z'n betekenis.
Vriendelijke groet,
Marie-Louise

Grappig, je schrijft:
'"ze is nogal vrij" Ze is gewoon normaal. Ik vind nederlanders juist extreem terughoudend met aanrakingen.'

Dat is hetzelfde. Als ze tenminste een Nederlander is. Voor een Nederlander is ze dus nogal vrij

Ik heb overigens hetzelfde als Massi Nissa, ook met kinderen als uitzondering. Ik word altijd een beetje schuw van aanrakingen van vreemden. Vooral als ze aan mijn gezicht zitten trouwens. Daar moet je gewoon vanaf blijven, vind ik.

Van een vriendin kan ik het wel hebben, maar nog steeds niet van harte. Ik zou haast blij zijn dat ze dat bij andere mensen ook doet, en niet alleen bij mij. Maar ik snap je gevoel wel hoor Annabel. Het speciale is er dan toch een beetje af. Kennelijk is zij zo. En jij niet. Dat had je al geconcludeerd. Vraag je af hoe erg dat is, en haal je schouders op.

Sluit me aan.

Ik weet nog dat mijn ouders en een zus heel erg ruzie stonden te maken op de bovenverdieping. Ik kon het letterlijk horen en moest huilen. Een vriendin van mijn zus was bij mij in de huiskamer en wilde mij troosten. Ik vond het heel lief, echt waar, maar ik was blij toen ze weer weer afstand nam. Nog steeds weet ik me niet zo goed een houding te geven als iemand mij net iets nadrukkelijker aanraakt dan per ongeluk. Binnen mijn gezin heb ik er ook geen enkele moeite mee, dus het probleem zit 'm echt in het intieme van een aanraking. Die intimiteit heb ik blijkbaar in het vakje 'mijn gezin' geplaatst, waardoor het van iedereen daarbuiten wat ongemakkelijk aanvoelt.

Aanraken als verkooptruc

Laatst nog gelezen dat verkopers die mensen heel licht aanraken tijdens een verkooppraatje meer verkopen. Ook als mensen zeggen dit eigenlijk niet zo prettig te vinden.

Elkaar aanraken is een diepmenselijke behoefte en een aanraking heeft onbewust veel meer invloed dan je zelf doorhebt. Inderdaad Nederlanders zijn niet zo aanrakerig. Ikzelf ook niet, maar zolang het niet al te nadrukkelijk gebeurt, vind ik het wel degelijk prettig als een ander mij aanraakt. Ik zou willen dat ik het zelf ook wat makkelijker kon.

Chris

Afstemming

Als mensen mij liefdevol en/of troostend aanraken en daarbij afgestemd zijn op hoe ik me voel en wie ik ben, vind ik dat een cadeautje.
Maar mensen die onafgestemd als een soort sociaal glijmiddel te pas en te onpas (vaak te onpas dus) mensen aanraken, daar gruwel ik van. Blijf van me af mens, denk ik dan.
Houd me ten goede er kunnen mensen zijn die haast nooit iemand aanraken en dan het alsnog onafgestemd doen. Voor mij hoeft dat niet dus. En er zijn mensen die heel aanrakerig zijn en toch afgestemd. Maar in mijn beleving zijn die toch in de minderheid.

Marianne

Annabel

Iemand aanraken doe ik ook vrij snel. Ik moet me soms echt bedwingen om het niet te doen. Maar als jij dat niet doet ben je daarom niet harkerig, alleen anders.
En als je met je vriendin ook hele goede gesprekken hebt, dan kan je er toch wel van uitgaan dat je voor haar wel iets extra's hebt, ook al raakt ze allerlei mensen aan.