Mep opgelopen, en nu?

Zorgelijk

Ik vind je bericht zorgelijk. Er lopen verschillende zaken door elkaar heen die met elkaar verband houden: het fysieke geweld, je baan en studie, en het huishouden. Over die laatste 2 valt te praten denk ik, maar fysieke geweld is altijd onacceptabel. Dat moet écht onmiddellijk stoppen.
Je schrijft: "Een keer in het verleden was hij zo boos dat hij mij een schop voor mijn (weglopende) achterste wilde verkopen, hij raakte niet, maar hij en ik waren hier erg van geschrokken. Ik heb hem toen alles bedaard was verteld dat dit de eerste en de laatste keer was dat hij zo iets deed bij mij, anders zou ik weg gaan!"
Is er daarna nog een keer fysiek geweld voorgekomen, afgezien van de mep van gisteren? Je bent nog bij hem, waarom ben je niet weg? Ik snap dat het niet zo eenvoudig is als ik het hier opschrijf, maar het heeft geen zin om te dreigen met weggaan als je niet bereid bent daad bij woord te voegen.

Oh ja

Als je een besluit in die richting neemt: ga niet zelf weg, maar stuur hem weg.

Geschiedenis

Er is al een geschiedenis van geweld in jullie relatie. Je man heeft al zijn agressie afgereageerd op voorwerpen en al eens geprobeerd jou te raken. Nu heeft hij jou geslagen. Hij raakt blijkbaar erg gefrustreerd als jij dingen doet waar hij het niet mee eens is.

Niemand heeft het recht om jou te slaan en jouw vrijheid te beknotten. Voor een studie en een baan heb jij zijn toestemming niet nodig. Samenleven doe je samen, dus het hiushouden en de zorg voor de kinderen ook. Als jij niet wilt knuffelen is dat je goed recht. Dan hoeft hij je niet te slaan.

Als je nu niks doet is de kans dat het geweld escaleert heel groot. Dan wordt mishandelen en mishandeld worden een gewoonte in jullie relatie. Je kunt bij hem weggaan (of hem het huis uitzetten) of hulp inroepen. Als je hulp wilt omdat je samen verder wilt zou ik meteen een afspraak maken bij de huisarts voor jullie allebei en daar verdere hulp vragen. Als je wilt scheiden zou ik aangifte doen bij de politie en alleen naar de huisarts gaan.

Meegemaakt

Onze situeatie is erg vergelijkbaar, ook de omstandigheden. Het begon eens met een schop, toen eens een duw zodat ik tegen een muur viel, en toen eens echt geslagen. Ook hij bagetelliseerde het: ik sloeg niet hard, je hebt toch geen pijn (echt wel). Na die duw had ik al gewaarschuwd dat hij dat niet nog eens moest doen, en na de klap heb ik hem weggestuurd. Hij is naar boven gegaan om wat spullen te pakken, maar kwam toen huilend naar beneden en toen konden we even praten. Ik heb hem heel duidelijk gezegd dat ik echt geen geweld pik. Toen is het wel doorgedrongen. We zijn daarna samen naar de huisarts gegaan om erover te praten, alleen dan mocht hij blijven. Hij heeft inmiddels (een beetje) hulp geaccepteerd en er komen wel wat dingetjes naar boven. Het is een combi van karakter, omstandigheden en verleden. Een lastig probleem, maar inmiddels gaat het wat beter.
Tikkie

Moeilijk

Ik heb ook in zo'n relatie gezeten. Mijn ex kon regelmatig ontzettend kwaad worden en er zijn heel wat lichtknopjes en deuren gesneuveld in de strijd. Daarnaast schold hij me dagelijks uit voor de meest verschrikkelijke dingen. Hij heeft me nooit fysiek mishandeld, maar ik was daar wel eens bang voor. Ik had me namelijk voorgenomen hem direct het huis uit te zetten als dat zou gebeuren, maar dat wil je natuurlijk eigenlijk niet. Uiteindelijk is hij degene die de scheiding in gang heeft gezet omdat er met mij 'niet te leven viel'. Ik deed namelijk nooit wat hij wilde. Vanwege huisvestingsproblemen zijn we nog een tijd in hetzelfde huis blijven wonen. Daar is uiteindelijk een eind aan gekomen toen mijn ex in een vlaag van woede een spiegel naar mijn hoofd gooide, miste en ons kind raakte. Toen heb ik hem direct gevraagd om weg te gaan, in het belang van iedereen en vooral ons kind.
Gek genoeg heb ik er nooit aan gedacht om in therapie te gaan. Ik schaamde me er erg voor dat ik me zo liet behandelen en mijn ex was er van overtuigd dat ik die behandeling verdiende door mijn gedrag. Toch lijkt me therapie de meest logische stap. Zijn gedrag gaat niet zomaar veranderen en het wordt alleen maar erger.

Ja lastig, moeilijk enz

Tussen de keer dat mijn man mij wilde schoppen, en nu zitten een aantal jaren, jaren waarin we heel gelukkig met elkaar zijn geweest, waarin we heel veel met elkaar hebben meegemaakt, en jaren waarin onze relatie zich heeft verdiept. Ik wil dit gewoonweg niet kwijt om die stomme drift, ik hou heel veel van hem, en hij van mij.
Dat neemt niet weg dat er nu iets beschadigt is.
Zoals Tikkie zegt is het een combinatie van karakter, verleden, en situatie. Ik denk dat hij een hoop werk te doen heeft aan zichzelf, en nog een hoop moet verwerken.
Ikzelf ben echt niet vrij te pleiten, wanneer hij boos wordt, en ik daarvan schrik (omdat het vaak meteen zo heftig is) wordt ik sarcastisch, en dat is iets waar hij echt niet tegen kan.
Kortom er is een hoop werk te doen, want ik wil wel bij hem blijven, maar ik wil niet dat dit wegzakt, of makkelijk van de tafel wordt geveegd. Hoe ik mij gisteren en vandaag voelde is niet gewoon, en niemand mag mij zoiets aandoen! Verder wil ik ook niet dat het iedere keer een stukje erger wordt, en dat de grenzen steeds meer vervagen. Mijn grens ligt hier, en geen stap verder! Ik denk dat de berichtjes van jullie me daar ook wel in hebben gesterkt, dit is niet gewoon!
Ik denk idd dat relatietherapie goed zou zijn, maar ik ben bang dat we dit niet kunnen betalen, want zoiets zal niet gratis zijn. Doormodderen kan ook niet, dus hier moeten we ons goed over beraden.
Eerst maar eens een goede nacht slaap!

Relatietherapie

ik ben zelf psychotherapeut en dacht toen ik je verhaal las dat je 2 dingen kunt doen.
Je man moet iig gaan leren zijn emoties te leren controleren, zijn drift te beheersen, bv. in een agressieregulatietraining. Dat wordt vaak gegeven bij instellingen.
Verder kunnen jullie zoeken naar een relatietherapeut bij jullie in de buurt. Daarvoor kun je kijken op de site van de N.V.R.G..Vanaf dit jaar is relatietherapie in principe opgenomen in de het zorgvergoedingensysteem.Dus hoef je er niet voor betalen,dat doet je zorgverzekeraar, als je je tenminste aanmeldt bij een erkende N.V.R.G.relatietherapeut.
Ook kun je eventueel overleggen hierover met je huisarts, die zal misschien ervaringen hebben met relatietherapeuten in jullie buurt.
Let goed op: er zijn nogal wat mensen op de markt die zich therapeut noemen, maar dat niet zijn.
Verder: je man moet wel inzien dat hulp noodzakelijk is, ik hoop voor je dat dit het geval is.
Je veilig voelen in een relatie is een basisvoorwaarde!!
sterkte.

Zonnebril,

"Ikzelf ben echt niet vrij te pleiten, wanneer hij boos wordt, en ik daarvan schrik (omdat het vaak meteen zo heftig is) wordt ik sarcastisch, en dat is iets waar hij echt niet tegen kan."

Er is geen enkel, maar dan ook geen enkel excuus voor slaan.

Je zou je huisarts eens kunnen vragen i.v.m. verwijzing naar een relatietherapeut. Het kan dan zijn dat je verzekering e.e.a. dan wel vergoed (maar dan zou je eens even moeten bellen).

Sterkte!

Duur?

Via een verwijzing van je huisarts kun je (awbz) bij een goede ggz-psycholoog zonder enige eigen bijdrage terecht. Laat je dus door de kosten niet weerhouden, zelfs de kleine eigen bijdrage is afgeschaft.
Overigens, al zou je wel moeten betalen, 't is nooit zo duur (en ellendig) als een scheiding.

Glijdende schaal

"Ikzelf ben echt niet vrij te pleiten, wanneer hij boos wordt, en ik daarvan schrik (omdat het vaak meteen zo heftig is) wordt ik sarcastisch, en dat is iets waar hij echt niet tegen kan."

Hier schrik ik van. Dat hij slaat is niet jou schuld. Als jij (en hij) jezelf de schuld gaat geven voor zijn gewelddadige gedrag komt er nooit een oplossing. Geweld in een relatie is niet acceptabel. Dit was ook geen eenmalig incident, gezien zijn eerdere agressieve woedeuitbarstingen. Als jullie zo doorgaan wordt geweld een patroon.

De grens nu stellen

Een vriendin van mij zit ongeveer in hetzelfde schuitje als jij. Zij heeft een hele lieve leuke man, maar als het slecht met hem gaat en er ruzie is wordt hij soms agressief. Zij heeft de grens gesteld dat als hij zijn handen niet thuis kan houden hij het huis uit moet. Dit is in het verleden één keer een periode gebeurd.
Enige tijd geleden is het weer gebeurd en heeft zij weer haar grens getrokken. Toen heeft hij meteen hulp gezocht en is het bij één keer gebleven en is hij niet het huis uit gegaan
Mijn vriendin weet dat ook zijzelf niet foutloos is en wil best naar haar eigen rol kijken in de moeilijkheden. Ook heeft ze er begrip voor dat zijn reacties voortkomen uit zijn jeugd en onvermogen, maar de afspraak is dat fysiek geweld altijd onacceptabel is. Als haar man zich niet in de hand heeft moet hij weg.
Pas als jou man erkent dat hij fout is geweest door fysiek geweld te gebruiken is er een gesprek mogelijk over wat ieders aandeel is. Je kunt je pas kwetsbaar opstellen als je weet dat je veilig bent. Een open gelijkwaardig gesprek is onmogelijk als je weet dat je klappen kunt krijgen.
Lieve zonnebril, stel de grens nu. Er is geen enkel excuus voor fysiek geweld. Zolang jullie het daar niet samen over eens zijn is iedere gesprek zinloos. Als je man dit uitgangspunt in jullie relatie niet wil erkennen rest er maar één oplossing en dat is dat hij weg moet. Hoe lief hij de rest van de tijd ook is.

Het is af te leren

want

wie ben ik om een ander mens pijn te doen, fysiek of geestelijk, je bezit niemand, je hebt geen recht op een ander mens.

Hij moet zijn eigen emoties bij zichzelf laten als die te heftig worden en niet op jouw botvieren.

succes er zijn heel veel mensen die opvliegend van karakter zijn en een niet te positief verleden hebben met fysiek geweld.

Schuld marielle

Volgens mij geeft Marielle niet de oorzaak van die klap (ik ben sarcastisch en daar kan hij niet goed tegen) maar van ruzies tussen haar en haar partner. Daar zullen ze vast allebei een rol in hebben, zoals ze zelf ook eerlijk aangeeft.
Daarnaast speelt het probleem van de agressieve buien van haar partner. Dat is natuurlijk heel erg van belang.
Voor mij zou het wel verschil maken of man reageert op mondeling geweld of op een fysieke actie. Ze schrijft dat hij wilde knuffelen en zij weerde dat af. Hij reageerde daar extreem op met een klap.
Ja een klap hoort niet. Maar als primaire reactie op iets dat jou fysiek overkomt is wel veel begrijpelijker dan geweld als reactie op een woordenwisseling.
Dit alles klinkt niet als een man die het acceptabel vindt om te slaan (daarvoor zitten er te veel jaren tussen met het eerste incident) maar wel als een man die moet leren omgaan met zijn agressie.

Foute titel

Ik bedoelde natuurlijk niet 'schuld van Marielle' maar van Zonnebril

Schuld..

Het is inderdaad zoals Inge zegt, ik geef aan hoe ruzies ontstaan bij ons, en dat ze de neiging hebben om verbaal uit de hand te lopen, daarvoor zoek ik een deel van de schuld bij mijzelf. Dat daar dan fysiek op gereageerd wordt, en er dan dingen kapot worden gemaakt, of dus in het ergste geval ik een klap krijg, daarvan geef ik mijzelf niet de schuld, deze reakties zijn nooit ok.
Ik denk dan ook dat we samen aan onze manier van ruzie maken moeten werken, en hij zelf aan zijn buiten proportionele drift, die helaas ook soms buiten onze relatie voorkomt. (dan gelukkig wel verbaal, of hij loopt ergens weg, of hij scheld iemand stijf) In alle gevallen dat hij zo driftig wordt is het goed te verklaren waarom hij zo kwaad wordt, en soms is het ook zijn goed recht om kwaad te worden, alleen zoooooooo kwaad, en de acties die daaruit volgen zijn nooit ok, en soms ook slecht voor zijn baan, zijn familierelaties etc. Kortom de drift, en (verbale) agressie zijn een weerkerend probleem, ik vind dat dit het moment is om er iets aan te doen!
Ik heb gisteren met mijn man gepraat, hij was na een nacht slapen (nou ja vnl wakker liggen) weer gekalmeerd, en hij was erg berouwvol. Hij moest huilen en zei dat zoiets nooit meer voor zou komen. Ik vroeg hem hoe hij mij dit dan kon garanderen, en hij zei me voortaan tijdens ruzies ver van me af te gaan staan. Ik vond dit niet echt een structurele oplossing, en kwam met het voorstel van relatietherapie, en evt voor hem ook iets van agressiehantering, beetje afhankelijk van wat een relatie therapeut voorstelt. Tot mijn verbazing stemde hij meteen in, hij wil net als ik dit nooit meer, en is bereid daar alles voor te doen. In het verleden heb ik vaker therapie voorgestelt, en wilde hij daar nooit iets van hebben, dus ik denk dat dit een hele grote stap is! Ik hoop dat hij het waar gaat maken. Ik heb op me genomen te gaan kijken naar een therapeut in de buurt. Verder heb ik hem duidelijk gemaakt dat er voor mij echt een grens is bereik, en dat het tot hier en niet verder is, hij gaf aan dat dit voor hem ook een grens is, en dat hij niet/nooit verder wil afglijden.
Natuurlijk moeten we het allemaal nog afwachten en gaan meemaken, maar de eerste stap, het toestemmen, is genomen. Nu verder!

Hulp zoeken

Hallo Zonnebril,

de omschrijving van het opvliegerige, driftige karakter van je man is erg herkenbaar. Ook dat het uitbarstingen zijn en dat je normaliter het erg leuk hebt samen.
Is bij ons thuis precies zo, op het fysieke geweld na, dat is nog nooit gebeurt. Mijn man is nu zo ver dat hij in therapie is. Mensen die dit doen hebben hulp nodig, ze zijn zoals de medische wereld dat mooi zegt 'extreem impulsief' . Kijk eens op stichtingborderline.nl.
De therapie die mijn man nu krijgt helpt. Stap voor stap, het vraagt geduld, maar hij wordt zich bewust van zijn gedrag en het wordt leefbaarder. Bij ons thuis hebben we het jarenlang op z'n beloop gelaten, maar leuk was het niet. Ik zou willen dat ik eerder op m'n strepen was gaan staan. Mijn advies is dan ook: zoek hulp, of hij dat nu wil of niet, en informeer je omgeving (huisarts sowieso, je ouders en een paar goede vrienden), zodat je ergens heen kunt bellen wanneer het fout gaat.

Sterkte

Mindy

Bedankt voor je verhaal dat klinkt bemoedigend!
Overigens iedereen die heeft gereageerd bedankt, ik vind het fijn om hier mijn verhaal te kunnen doen!
Mindy geeft aan dat ik mensen in mijn omgeving moet inlichten, dat vind ik lastig. Ik schaam me omdat ik dit over me heen laat komen, en niet weg ga, hij schaamt zich omdat hij ook wel ziet dat dit geen acceptabel gedrag is. Ik vind het moeilijk om het niet te delen, normaal ben ik nogal extravert, maar ik durf het ook niet zo goed te delen. Ik heb ook het gevoel dat men mijn man dan anders gaat zien, en dat het leuke sociale contacten in de weg gaat staan. Misschien moet ik met mijn ouders beginnen, die zijn gek op hem, en weten al dat hij een moeilijk karakter heeft. Mijn vader is ook heel opvliegend, en mijn moeder heeft ook wel eens verteld dat hij in het verleden haar een keer een klap heeft gegeven. (Wie ziet hier nog meer een patroon ) Misschien dat ik de driftbuien daarom zolang heb geaccepteerd, ik was wel wat gewend van thuis. Hmmm nog iets om tijdens de therapie eens over te praten.

Verantwoordelijkheid nemen

Heel herkenbaar verhaal. Over het niet acceptabel zijn van geweld is al veel gezegd en daar sluit ik me bij aan. Dat er therapie gaat komen is hartstikke goed nieuws. Hij moet echt zijn verantwoordelijkheid gaan nemen voor zijn gedrag, niet alleen achteraf maar ook op het moment zelf. Hij moet geen excuses meer accepteren voor zijn gedrag.
Een ander punt waarop ik wilde reageren was dat je in je eerste posting vertelde dat je je afvroeg waar die man was gebleven die je zijn steun toezegde toen je aan baan en studie begon. Dat is voor mij heel erg herkenbaar. Daar zit volgens mij ook een deel van de crux. Mijn ex (helaas is het bij ons niet goed afgelopen) is een idealist die heel lief, aardig en zorgzaam denkt te zijn en daarover ook verklaringen aflegt. Maar als het puntje bij paaltje komt, kan hij bepaalde dingen helemaal niet aan. Daar komt nog bij dat hij compensatie verlangt voor dat wat hij geeft. Dat uitte zich op verschillende manieren: zeggen dat hij echt die hele verhuizing zou regelen(omdat ik twijfelde of we het er wel bij konden hebben met peuter en aankomende baby) en mij er uiteindelijk van beschuldigen op op mijn luie reet te blijven zitten. En op een gegeven moment begon ik ook te zien dat als hij eens een keer in een gesprek echt aandacht aan mij had gegeven en naar me had geluisterd we steevast binnen een week een knallende ruzie kregen met taferelen zoals die door jou worden beschreven. In mijn ogen forceerde man mijn zich om iets te geven wat hij eigenlijk niet te bieden had. Hij kon gewoon niet waarmaken wat hij beloofde. Dat genereerde natuurlijk bij hemzelf heel veel spanning en dat werd vroeger of later bij mij gedumpt.
Ik vind openheid ook een goed idee. Ik heb veel te lang gewacht met praten hierover, ook omdat ik niet wilde kwaadspreken, bang was dat mensen anders naar partner zouden gaan kijken, mezelf schaamde dat ik er zo'n puinhoop van maakte, etcetera. Maar een deel van het probleem is de geslotenheid van het systeem. Je zit met elkaar in een cirkeltje en dat in zichzelf veroorzaakt al spanningen.
Het struikelblok waar mijn relatie uiteindelijk over is gestruikeld is het verantwoordelijkheid nemen van mijn ex. Hij bleef zijn agressie gezonde emotionaliteit noemen en vond dat het mijn probleem was dat ik er niet mee kon omgaan. Ook vond hij dat zijn agressie ook mijn verantwoordelijkheid was: door wat ik deed, werd hij zo boos. Ik denk daarom dat in relatietherapie heel duidelijk moet zijn waar je mee bezig bent. Een relatietherapeut moet weten dat meneer ook persoonlijk kan worden aangesproken en/of meneer moet individueel in therapie. Als niet heel helder bent over de verantwoordelijkheid voor agressie en geweld, krijg je een heel wazig soort therapie waarin de ander altijd maar blijft wegkomen met zijn gedrag. Natuurlijk maken jullie samen ruzie maar híj gaat de grens over naar geweld. Dat is primair zijn probleem.
Succes & groet, Hannes