Mijn ex heeft autisme, naar vragen?
Ik lees af en toe op de blog van de vrouw van mijn ex. Die is openbaar en hij had een paar keer genoemd dat ze hem schreef, dus ik had bedacht dat dat wel kon (plus ik wilde zeker weten dat de privacy van mijn kinderen bewaard werd). Ze schrijft over haar autistische kinderen, en onlangs stond erin dat haar man ook de diagnose heeft gekregen.
Dat kwam wel even aan, want ik heb altijd gedacht dat hij narcistische trekken had. Tja, je verzint wat. Ons huwelijk was een hel, met dagelijkse woede-uitbarstingen, manipulatie, dwang, en iedereen was gek (vooral ik) behalve hij. Sinds de scheiding is ons contact overigens prima en functioneel.
Zou ik nu eens kunnen noemen dat ik de blog heb gelezen, of kan ik alles beter laten zoals het nu gaat? De erkenning (excuses?) waar ik jaren op gehoopt heb, toen ik alleen de kar trok ook na de scheiding toen hij de kinderen nog even niet aan kon, ga ik waarschijnlijk toch niet krijgen. En hij heeft nu wel het excuus voor zijn gedrag, dat is wat oneerlijk.
lastig
Ik weet uit directe ervaring dat autisme bij sommigen ook kan leiden tot de zaken die jij beschrijft. Hij heeft blijkbaar ook weinig zelfinzicht.
Er wordt door de professionals wel eens gezegd dat er in sommige gevallen een overlap kan zijn naar narcisme.
Anyway, het labeltje is leuk voor eventuele behandeling en zo, maar in de praktijk zal er niet veel veranderen. Iedereen was gek, vooral jij, en hij zeker niet. Verwacht dan ook geen erkenning van hem. Haal de erkenning uit het feit dat er blijkbaar echt iets aan de hand is.
Hoe vervelend ook dat hij er niets aan kan doen, jij hebt een rottijd gehad, maar die tijd kan ook niet veranderd worden, het is gebeurd.
Ik denk dat het goed kan zijn bij het verwerken professionele hulp te zoeken en hem los te laten, voor zover mogelijk want er zijn kinderen in het spel. Laat ook de verwachtingen los. Hij kan je niet geven wat jij nodig hebt, toen niet en nu niet. En waardoor dat komt, en of het hem te verwijten valt of zijn autisme, dat maakt niet uit.
Jij moet verder. En dat is al moeilijk genoeg als je dit hebt meegemaakt. Maar mijn ervaring is dat dat pas echt kan als je stopt je verwachtingen los te laten.
Noem het ook niet oneerlijk. Hij heeft genoeg om mee te vechten. Autisme is niet leuk, het is alsof je in China wordt gedropt zonder woordenboek of wegwijzertje. En een aantal autisten worden dan zoals je man. Dat is al rot genoeg voor hem.
En voor jou, omdat jij er dagelijks mee geconfronteerd werd.
Hou jezelf voor ogen: dit is voorbij, ik hoef er niet meer mee om te gaan, dat mag zijn vrouw nu.
En nogmaals, zoek hulp, liefst iemand die in traumatische gebeurtenissen is gespecialiseerd. Want ook al vindt de buitenwereld dat misschien overdreven, het doet heel veel met je als vrouw en moeder van zijn kinderen om zo behandeld te zijn.
Hortensia
Voor mezelf had ik het al afgesloten, de scheiding is 13 (!) jaar geleden. Mijn zelfbeeld is ook alweer bijna zoals het moet zijn 
Af en toe komt er dan toch ineens weer eens iets naar boven dat me aan die tijd doet terugdenken, zoals deze ontdekking. Moet ik dat weer een plek gaan geven, nou ja het is niet anders.
Blog
Hij heeft zelf gezegd dat zijn vrouw een blog schrijft toch? Misschien wilde hij op die manier dat je het te weten zou komen? Of in elk geval kan hij bedenken dat jij het wel zal weten.
Of is dat te ingewikkeld denken voor iemand met autisme?
Autisme en narcisme
Ja, ik heb ook van een in autisme gespecialiseerde gehoord dat autisme (asperger) en narcisme vaker samengaan, dus kan goed kloppen.
Ik heb regelmatig ook wat te stellen met mijn man die ik daarvan verdenk en herken meteen wat je schreef.
Wel verrassend en fijn dat het contact na de echtscheiding prima en functioneel is. Dat is ook wel eens anders. Dus prijs jezelf wat dat betreft gelukkig.
En inderdaad: hij kan er niet veel aan doen, is ook maar zo geworden door zijn autisme en - vermoedelijk - onkunde/onbegrip in zijn jongere jaren. Ook naar voor hem.
Maar ook heel vervelend voor jou.
Hoe lang houdt hij het al met zijn nieuwe vrouw uit? Zijn haar kinderen ook van hem? Zo gaat het vaak: autisme bij kinderen geconstateerd en daarna pas bij de partner.
Ik zou vooral niets maar dan ook niets van hem verwachten in de zin van erkenning/excuses. Je kan hooguit uit pure interesse (nieuwsgierigheid) vragen wat hij er zelf van vindt dat er nu geconstateerd is dat hij autistisch is.
