Mijn ouders hebben geen actieve rol als oma en opa. In hoeverre heb ik hier een rol in?
Hoi iedereen,
Zoals de titel zegt, mijn ouders zijn niet echt heel actief met mijn kinderen. Ik merk dat ik het van mijn moeder beter kan hebben dan van mijn vader. Mijn moeder komt nooit bij ons, maar als wij bij haar komen is ze altijd liefdevol naar de kinderen. Ook stort ze af en toe een flink bedrag op hun rekening. Maar dagjes weg of echt een activiteit doen met de kinderen komt zelden voor. Mijn moeder heeft de zorg van mijn zus haar dochter jarenlang voor een deel op zich genomen, en daarom snap ik het ook wel een beetje dat ze 'klaar' is met bepaalde zaken.
Mijn vader woont een uur rijden van ons vandaan en toont eigenlijk heel weinig interesse in mijn kinderen. Hij woont samen met een leuke vrouw die me af en toe wel vraagt hoe het met ze is, maar mijn vader doet dit dus echt zelden.
Vroeger gaf hij als hij mijn dochter zag nog wel een knuffel, maar sinds corona is dat verwaterd en merk ik dat het contact tussen mijn dochter en mijn vader meer oppervlakkig is geworden. M. a.w., er is geen band. Mijn vader heeft mijn dochter ook nog nooit een dagje uit genomen, of een ochtend/middag. Gewoon helemaal niet. Komt ook eigenlijk zelden bij ons langs. Ik kom daar vaker over de vloer. Niet vaak, maar vaker dan hij hier komt.
Ik vraag me af of ik hier ook een aandeel in heb. Ik ben ook niet zo van het contact, maar we sturen weleens foto's van de kinderen in de groepsapp en daar wordt dan wel op gereageerd, maar gesloten. Voor de rest zoek ik weinig contact en hij dus ook. Ik vraag me weleens af of ik meer contact moet zoeken zodat hij misschien meer toenadering zoekt tot de kinderen of moet ik er gewoon mee leven dat het geen leuke opa is?
Graag wat licht op de zaak 
Hoe oud zijn je ouders en hoe oud zijn je kinderen?
Hoe oud zijn de kinderen?
En bij sommige mensen zit het er gewoon niet in. Ik zou in ieder geval niet meer contact gaan zoeken met een bepaalde hoop. De kans lijkt me dan erg groot dat je teleurgesteld wordt.
Temet schreef op 04-04-2022 om 20:34:
Hoe oud zijn je ouders en hoe oud zijn je kinderen?
Mijn moeder is 70 en mijn vader is 64. Kinderen zijn 7 en 1.
Mijn opa's en oma's gingen ook nooit met ons op stap en we knuffelden ook niet met ze. Ze waren fysiek ook niet meer in staat om meer dan een kaartspel met ons te doen.
Afstand speelt ook wel mee denk ik. Mijn ouders wonen dichtbij, mijn zus woont verder weg. Ze zien mijn kind vaker dan haar kinderen omdat we gewoon dichterbij wonen en het ook makkelijk even tussendoor kan zonder dat je er meteen een dagdeel voor uit hoeft te trekken.
De vraag is vooral of jij en je kinderen ongelukkig zijn met de situatie of dat je het graag anders zou zien. Je kunt natuurlijk ook vragen of ze een keer mee willen of een gezinsuitje of dat je dochter een keer iets wil doen wat daar in de buurt is en of zij dat dan willen doen.
Mijn vader en zijn vrouw waren ook weinig geïnteresseerd in mijn kinderen. Er was ook een wat ambivalente relatie altijd (met mij). Ik hield wel erg van mijn vader dus ik vond het wel echt jammer. Ze kwamen trouw op de verjaardagen, en wij gingen ook heel af en toe die kant op, maar er kwam vrijwel geen band tot stand. De enkele keer dat het er zijdelings over ging (nooit in directe woorden) gooiden ze altijd alles op de afstand. Die is nog geen 80 kilometer (een uur rijden) en ze zijn prima fit. Nu grotendeels nog steeds, nu mijn kinderen jongvolwassen zijn.
Ik ben wel iemand met verwachtingen en hoop. Onhandig natuurlijk, want daaruit volgt teleurstelling en verdriet.
Gelukkig zijn mijn andere ouders wel top-grootouders, maar dan nog blijft het wat knagen.
Langs mijn kant zijn ze ook niet altijd happig op de kleintjes, onbegrijpelijk vind ik. Ze zullen er wel zijn als ik ze nodig heb (om eens op te passen ofzo), maar ze is spontaan mee naar een dierentuin, speeltuin of dergelijke meenemen zit er niet in. Of is spontaan vragen of ze komen logeren of een keertje binnenspringen ook niet. Vind ik opzich wel erg. Ook voor de kleintjes.
Lijkt idd wel "probleem" in meerdere families aks ik het zo lees
Egel. schreef op 04-04-2022 om 22:08:
Mijn vader en zijn vrouw waren ook weinig geïnteresseerd in mijn kinderen. Er was ook een wat ambivalente relatie altijd (met mij). Ik hield wel erg van mijn vader dus ik vond het wel echt jammer. Ze kwamen trouw op de verjaardagen, en wij gingen ook heel af en toe die kant op, maar er kwam vrijwel geen band tot stand. De enkele keer dat het er zijdelings over ging (nooit in directe woorden) gooiden ze altijd alles op de afstand. Die is nog geen 80 kilometer (een uur rijden) en ze zijn prima fit. Nu grotendeels nog steeds, nu mijn kinderen jongvolwassen zijn.
Ik ben wel iemand met verwachtingen en hoop. Onhandig natuurlijk, want daaruit volgt teleurstelling en verdriet.
Gelukkig zijn mijn andere ouders wel top-grootouders, maar dan nog blijft het wat knagen.
Net of ik onze situatie lees. Verjaardagen en Sinterklaas vieren we altijd wel samen, Maar buiten dat is het voornamelijk stil.
Met enige regelmaat gaan ze op visite bij haar familieleden die 15 minuten bij ons vandaan wonen en ze rijden nog bijna niet langs ons huis wanneer ze er naartoe gaan. Toch zien we ze zelden en dat vind ik echt heel jammer.
Ik ben eigenlijk al zover dat ik het nut niet meer ervan inzie om mijn vader uit te nodigen op bijvoorbeeld een verjaardagen van de kinderen. Het voelt zo geforceerd.
Tegelijkertijd ben ik ook onzeker over de situatie. Moet ìk niet meer doen om het contact meer te laten werken? Ze af en toe op de koffie vragen? Of vragen of ze eens komen eten? Misschien heeft dit ook wel een wisselwerking en ligt het ook aan mij.
Aan de andere kant zit ik daar wel vaker op de bank dan vice versa en moet ik met een kind van 1 een semilange autorit maken, heen en terug.
Even in zijn algemeenheid: contact moet uiteraard van twee kanten komen. Gaan zitten wachten tot de andere kant eens initiatief toont levert zelden wat op. Dus inderdaad, nodig ze uit, neem ze zelf eens mee op een dagje dierentuin of pretpark, zodat ze kunnen zien hoe leuk dat is, vraag eens of de kinderen (samen of apart) kunnen logeren. Misschien willen ze zichzelf niet opdringen, misschien bedenken ze het allemaal zelf niet, misschien hebben ze er geen behoefte aan, kan allemaal. Maar als jij het initiatief neemt moeten ze actief nee zeggen, dat is weer een stap verder. En als het antwoord inderdaad nee is, dan weet je dat ook weer. Maar nu manoeuvreer je jezelf in een afhankelijke, afwachtende positie. Dat doe je echt jezelf aan. Ga in de actiestand! Beter spijt van iets dat je wel hebt geprobeerd maar niet is gelukt, dan spijt omdat je iets nooit geprobeerd hebt...
Jonagold schreef op 05-04-2022 om 10:41:
vraag eens of de kinderen (samen of apart) kunnen logeren.
Dat zou ik alleen doen als ze ook leuk omgaan met de kinderen, en als je weet dat ze dat ook 24 uur volhouden.
Het lijkt me vreselijk voor een kind als het ergens moet gaan logeren bij mensen die er niet op zitten te wachten, die geen klik hebben met kinderen, en die niet weten wat ze al die tijd met een kind moeten doen.
Verschillende verwachtingen
JIj ziet de rol van een opa of oma op de ene manier. Zij zien het anders.
Ik merk dit omdat je het erover hebt dat ze je kinderen nog nooit een dagje uit hebben genomen. Dus blijkbaar vind jij dat dit bij de rol van een grootouder hoort. Maar dat staat nergens, dat is jouw invulling.
Je zou een gesprek aan kunnen gaan met hoe zijn hun rol zien en óf zij dat anders willen. Misschien is er sprake van onvermogen (maar wel wens), misschien hebben ze geen behoefte aan contact.
Valeria schreef op 05-04-2022 om 11:13:
[..]
Dat zou ik alleen doen als ze ook leuk omgaan met de kinderen, en als je weet dat ze dat ook 24 uur volhouden.
Het lijkt me vreselijk voor een kind als het ergens moet gaan logeren bij mensen die er niet op zitten te wachten, die geen klik hebben met kinderen, en die niet weten wat ze al die tijd met een kind moeten doen.
Niet direct logeren nee, maar opbouwen. Een dagje mee naar de dierentuin, wat vaker koffie drinken/eten, dan bouw je vanzelf meer een band op dan op een verjaardag. En als dat werkt kun je het gaan hebben over logeren.
Opa's en oma's kunnen een enorm waardevolle aanvulling zijn in het leven van kinderen. Ik vind het zelf, ook terugkijkend, heel erg fijn dat wij de band tussen de grootouders en onze kinderen actief hebben bevorderd. Ik had liever spijt gehad van het wel in stand proberen te houden dan dat ik nu spijt zou hebben gehad van het niet doen.
Concreet: mijn schoonmoeder heeft opgepast op onze jonge kinderen. Dat vond ik wel moeilijk want mijn band met haar was niet heel best. Maar ze was een fantastische oma voor ze. Ze is jong overleden, maar de kinderen hebben hele fijne herinneringen aan haar. Mijn schoonvader (ze waren gescheiden) was al oud en had een zwakke gezondheid, is overleden toen oudste 2 was en jongste nog niet in de maak. Oudste heeft dus geen herinnering aan hem, maar andersom was schoonvader zo trots als een aap dat er een kleinkind naar hem vernoemd was (hij had er al 12). Mijn moeder is een verhaal apart, maar ook als oma wel geslaagd, zeker toen de kinderen klein waren. En mijn vader is een fantastische opa. Had ik het contact vanwege mijn moeder willen beperken (en geloof me, daar had ik alle reden toe) dan hadden ze ook mijn vader niet als opa gehad. Dus ik heb er echt mezelf wel voor opzij gezet. Absoluut geen spijt van.
Maar je weet pas of het iets oplevert als je er moeite in hebt gestoken om die band te verstevigen. Dan kun je alsnog concluderen dat het niks is of wordt, maar nu weet je (TO) dat niet.
Je ouders zijn opa en oma, geen actieve rol? Ik heb zelf hele lieve grootouders gehad en mijn ouders waren heel lief en leuk met onze kinderen, maar geen uitjes en elke week oppassen of langskomen. Dat is toch helemaal niet nodig? Er is toch niet een soort model waar een opa of oma aan moet voldoen?
Jonagold schreef op 05-04-2022 om 11:36:
[..]
Niet direct logeren nee, maar opbouwen. Een dagje mee naar de dierentuin, wat vaker koffie drinken/eten, dan bouw je vanzelf meer een band op dan op een verjaardag. En als dat werkt kun je het gaan hebben over logeren.
Maar oudste kind is al 7. Jij bent denk ik wel eerder actief begonnen? Als het oudste kind al 7 is zie ik meer zo'n trekken aan een dood paard scenario voor me, als je ze er nu in feite nog moet op gaan wijzen dat er kleinkinderen zijn.
Het kan natuurlijk wel dat een of meerdere grootouders meer hebben met een ouder kind en dat corona ze ook in de weg heeft gezeten.
EmmaT schreef op 05-04-2022 om 11:50:
Je ouders zijn opa en oma, geen actieve rol? Ik heb zelf hele lieve grootouders gehad en mijn ouders waren heel lief en leuk met onze kinderen, maar geen uitjes en elke week oppassen of langskomen. Dat is toch helemaal niet nodig? Er is toch niet een soort model waar een opa of oma aan moet voldoen?
Het gaat er ook om dat er nauwelijks interesse is.
En je hebt gelijk dat opa en oma verplicht maar dingen moeten ondernemen met hun kleinkinderen. Maar elke keer wanneer een ik bij een uitje grootouders op stap zie met hun kleinkinderen, dan knaagt het toch wel een beetje. Ik zou dat graag ook voor mijn kinderen willen. En het speelt ook mee datijn ouders de enige grootouders zijn die ze nog hebben. Als de ouders van mijn man nog geleefd hadden had ik er misschien niet zo zwaar aan getrokken.
Nova1982 schreef op 05-04-2022 om 13:05:
[..]
Het gaat er ook om dat er nauwelijks interesse is.
En je hebt gelijk dat opa en oma verplicht maar dingen moeten ondernemen met hun kleinkinderen. Maar elke keer wanneer een ik bij een uitje grootouders op stap zie met hun kleinkinderen, dan knaagt het toch wel een beetje. Ik zou dat graag ook voor mijn kinderen willen. En het speelt ook mee datijn ouders de enige grootouders zijn die ze nog hebben. Als de ouders van mijn man nog geleefd hadden had ik er misschien niet zo zwaar aan getrokken.
Dit is nog steeds jouw visie op hoe een opa&oma zich zouden moeten gedragen. Voor elke grootouder die je ziet met kleinkinderen, zijn er misschien 10 die dat niet doen.
Er zijn ook grootouders die standaard oppassen en daarvoor ook weer heel veel die dat niet doen. Allemaal eigen invulling wat bij hen en hun kinderen past.
Grootouders zijn niet essentieel in een leven, ze kunnen een aanvulling zijn - mits zij dat willen. Wil jij een hechtere band tussen grootouders en kleinkind, dan zul jij daar vaker langs moeten gaan.
Het is ook allemaal nieuwerwets gedoe in mijn ogen (maar dat is een mening), mijn grootouders van de ene kant waren al overleden toen ik geboren werd. De grootouders van andere kant woonden op een uur rijden afstand en kwamen vrijwel nooit bij ons, althans niet dat ik mij kan herinneren. Ook niet op mijn verjaardag. Dat was gewoon zo. Ze hadden een hoop kleinkinderen. Ik heb volgens mij ook nooit bij hen gelogeerd.
Toch denk ik met liefde aan ze terug, het waren lieve mensen die hard gewerkt hebben. Maar ze waren dan ook altijd wel heel lief voor ons als wij er waren.
MIjn beste vriendin woonde naast haar grootouders, dus die had een heel andere band.
