Mijn ouders leven mijn leven en nemen mij mijn moederschap

te laat

Volgens mij had je dat al jaren geleden moeten doen. Maar je klinkt afhankelijk, nu weer van een man. Misschien heb je je ook erg afhankelijk opgesteld naar je ouders toe? Dan moet je daar nu mee dealen.
Je kunt je kinderen op deze leeftijd niet meer weghouden van je ouders. Maar grote kans dat ze zelf meer afstand gaan nemen door hun leeftijd. Zorg er vooral voor dat je er zelf zo weinig mogelijk last van hebt. Geef je ouders niet zoveel macht. Dat je kinderen je met minachting behandelen ligt tussen jou en je kinderen en ligt niet aan je ouders. Misschien speelt pubertijd ook mee.
Kijk vooral naar jezelf, hoe heeft dit zover kunnen komen en hoe wil je verder met je leven.

kwetsbaar

Het is niet te laat. Je moet nu verder. Zij hebben de ruimte ingenomen die jij om wat voor reden dan ook niet innam. Misschien was je kwetsbaar.
Om los te komen is het goed om te verhuizen en om in ieder geval geen sleutels te geven en ze niet alles te laten bepalen.
Misschien moet je professionele hulp zoeken om te leren goed je grenzen te gaan stellen. Ook al heb je het idee dat ze niet luisteren, het kan ook zitten in hoe je overkomt. Je bent nu volwassen en zelf verantwoordelijk, zoek dus niet schuldigen in het verleden maar ga met volle kracht vooruit!

dochters

Je dochters zijn 13 zeg je. Ik zou het er gewoon eens met ze over hebben.
Ze hebben een geweldige opa en oma, maar jij bent er ook nog. Het is niet eerlijk als jij alle kastanjes uit het vuur moet halen en opa en oma alleen maar van de leuke dingen 'genieten'.
Mijn bijna dertien jarige zal dat heel goed begrijpen.
Ik zou niet verhuizen, maar een gesprek met opa en oma aangaan.

Als je gaat verhuizen, kan het heel makkelijk dat ze juist in verzet gaan met zijn allen.

Ik zou voordat je de situatie echt aanpakt, vragen of een maatschappelijke werker je kan helpen om de zaken goed voor jezelf op een rijtje te krijgen. Wat wil je echt? Wat is je doel? (sleutel terug krijgen) Hoe ga je daar aan werken?

Volgens mij kunnen zij je ook helpen bij 'het gesprek' zelf met je ouders.

Ik zou de school inlichten dat jij de wettelijk vertegenwoordiger van je minderjarige kinderen bent en dat je een klacht in zou dienen, als zij je dochter met opa en oma bespreken of informatie over je dochters aan opa en oma verstrekken.

Ik zou bij elke kleine bemoeizuchtige ingreep in je huis, duidelijk zeggen: 'Dit is mijn huis, het is mijn thermostaat (bijv.) blijf daar af.'

druif

Ik ben het geheel met je eens op een punt na:
'' Volgens mij kunnen zij je ook helpen bij 'het gesprek' zelf met je ouders''

Dit lijkt me uit den boze. Ze moet juist zelf de regie pakken en niet deze nu bij de dochters gaan leggen. Het gevaar dat dit onduidelijk wordt door ze erbij te betrekken is veel te groot. Zij heeft iets uit te vechten met haar ouders en met haar dochters... Dat moet ze beiden alleen doen met hen. Of met een professionele hulpverlener. Nie met de betrokken partijen.

voorwaarde

Ja, dat is wel een absolute voorwaarde om je los te maken: dat je ze geen millimeter ruimte meer geeft om zich met jouw leven te bemoeien. Als zij dingen voor jou doen (je huishouden, oppassen) eigenen ze zich ook bepaalde zaken toe. Ik zie dat om me heen zo vaak: in het begin is het wel lekker gemakkelijk, en dan op een gegeven moment wordt de rekening geind. En dan is het zoo lastig om je daarvan weer los te maken. Pas als de verstandhouding genormaliseerd wordt en zij jou erkennen als moeder en opvoeder, kun je pas weer elkaar gunsten verlenen. Sterkte!

steun

Liza,

Het lijkt me dat je de juiste stappen onderneemt. Als extra steun in de rug; ik denk dat je met je verhuizing niet alleen jezelf, maar ook je kinderen redt uit de invloed van een narcist!

nieuw slot

Heb je nieuwe sloten op de deuren gezet?

Ik zou eerst

Als ik jou was zou ik eerst voor mezelf duidelijk willen hebben hoe dit zo ver heeft kunnen komen. Je ouders hebben deze rol gekregen nav een behoefte van jou, ergens zit /zat een voordeel voor jou dat je dit hebt laten ontstaan. Niet alleen hun dominantie telt, jij hebt je ook op een bepaalde manier opgesteld. En ik bedoel niet praktisch. What's in it for you? Welk element uit hun huidige gedrag heb jij nodig?
Als je dat niet voor jezelf ontrafelt zit je binnen no time in een ander patroon om de leegte te vullen.
Pas als jij jezelf kent en accepteert dat je zo in elkaar zit heeft het nut om de confrontatie aan te gaan. Je zult je sowieso dan veel sterker voelen.
In de tussentijd kun je wel kleine dingen veranderen en terugdraaien.
Maar voordat je grote stappen zet eerst jezelf doorgronden.
Denk ik.

Bella

Dat de kinderen haar minachtend behandelen kan wel aan de grootouders liggen. Kinderen zijn heel beïnvloedbaar en nemen ideeën over mensen over. Mijn neefjes en nichtjes praten heel minachten over hun oma. De dingen die ze zeggen zijn precies de woorden van hun vader. Letterlijk doen ze hem na. Verder zegt mijn man wel eens dat ik lui ben. Nou reken er maar op dat mijn zoon mij zegt "je bent lui" als hij boos op me is. Precies zoals zijn vader doet. Grrrrr tot grote ergernis van mij. Natuurlijk doen kinderen volwassenen na. Gooi daar nog een snufje puberteit bij en je wordt uitgescholden voor rotte vis . Diep ademhalen en als een volwassene reageren.

Slot

Ik denk dat Liza zich de kosten van nieuwe sloten wel kan besparen. Opa zal de nieuwe sleutels van zijn kleindochters even lenen en laten kopiëren. De ouders moeten leren dat ze niet ongevraagd en zonder noodgeval hun dochters huis kunnen betreden. Mochten ze moeite hebben zich daar aan te houden, dan kan Lize een schuifje aan de binnenkant van de deur zetten zodat ze in elk geval niet binnen kunnen komen als ze zelf thuis is.

Het is heel moeilijk om zo'n kwestie op te lossen, de gewoonten zijn ingesleten. Het is ongetwijfeld begonnen als welkome hulp en nu uit de hand gelopen. Ik denk dat je een aantal dingen kan doen.

Stel paal en perk aan een aantal privileges die je ouders zich toegeëigend hebben. Niet onaangekondigd binnen komen, ze kunnen gewoon aanbellen. Als je niet thuis bent komen ze er sowieso niet in.

Met school afspreken dat de grootouders geen contactpersoon zijn dus dat ze daar geen informatie aan mogen geven en ze geen gesprekken met die mensen houden. School mag niet eens informatie aan derden geven zonder jouw toestemming, laat school dat maar weten.

Laat aan je ouders zien dat je je eigen boontjes kan doppen. Vraag ze dus nooit om advies, geld, als oppas, wat dan ook. Spreek je waardering uit voor hun hulp destijds toen je het misschien nodig had als pas gescheiden moeder van twee kleintjes, maar dat je inmiddels zelf voor ze kan en wil zorgen. Houd ze voor dat jullie allemaal van die meiden houden, zij kunnen zich hopelijk voorstellen dat het voor jou naar is om ze zo vaak te moeten missen, dat zouden ze zelf ook vreselijk vinden. Spreek één of twee vaste momenten af waarop de meiden bij opa en oma zijn, maar maak duidelijk dat jij ook graag tijd met ze wil doorbrengen.

Het is natuurlijk lastig dat je dochters al 13 zijn. Formeel kan je ze tegenhouden om met de grootouders op vakantie te gaan, maar kleuters zouden zoiets makkelijker accepteren dan pubers. En het is lastig concurreren met mensen die meer tijd en geld hebben. Probeer het in elk geval thuis zo gezellig mogelijk te maken, verzin een leuke traditie, elke vrijdagavond filmavond met popcorn bijvoorbeeld.

skik

Weten hoe de situatie ontstaan is?

Ik lees hier steeds dat men Liza aanraad om na te gaan hoe de situatie ontstaan is, voor ons buitenstaanders een goed advies.
Kan Liza nagaan hoe de situatie ontstaan is?
Ik denk dat dat heel moeilijk is, Liza is opgegroeid bij haar ouders die waarschijnlijk altijd al het leven van hun dochter wilden beheersen, ouders die haar weinig ruimte boden een eigen ik te ontwikkelen. In haar jeugd viel het waarschijnlijk niet op dat Liza's ouders anders waren dan andere ouders. Ze is er van jongs af aan aan gewend.

Voorbeeld:
Ik had vroeger een collega van 30 jaar oud waar ook de ouders alles bepaalden. De kleren die ze droeg, de auto die ze kocht, wanneer het wel of geen tijd was om haren te wassen, echt alles. Zij was daar mee opgegroeid en vond dat heel normaal.
Door haar werkomgeving werd ze langzaam zelfstandiger, wij spraken vaak over hoe wij de dingen aanpakten. Uiteindelijk heeft ze zelf een huisje gehuurd en is op zichzelf gaan wonen. De druk van haar ouders werd iets minder, ze werd vrolijker.
Op een middag wilde ze graag een paar uur eerder naar huis, omdat haar ouders 's avonds een kopje koffie kwamen drinken. Omdat ik dan haar late dienst moest overnemen vroeg ik waarom ze daar een paar uur voor nodig had.
Bijna in tranen kwam het verhaal er uit. Gisteren had ze met een vriendin gewinkeld op haar vrije dag en niets in huis gepoetst, ze moest het sanitair doen, de was strijken en vouwen, de stofzuiger erdoor slingeren en de afwas nog doen.
Ik snapte dat ze een schoon toilet wilde hebben voor het geval dat.. Maar waarom de was gestreken en wel in de kast moest liggen? In mijn idee trek je de deur van het rommelkamertje dicht waar de strijkplank staat en opgeruimd is je huis.
Haar moeder bleek elke week op de koffie te komen om haar huis te controleren op schoon en opgeruimd en dat vond de collega heel normaal, haar oma deed dat ook tenslotte. Ze vroeg nog verbaasd of mijn moeder dat niet deed.

Dus hoe is zo'n situatie ontstaan? Gewoonterecht van de ouders en een dochter die niet anders weet.

Liza, zet vooral door de situatie zoals die nu is is niet gezond. Niet voor jou maar ook niet voor je dochters.

LiesK

Is mij net voor maar ik denk ook dat de ouders al zo waren in de opvoeding.

tijd

Het heeft m.i. niet zoveel zin om al teveel in het verleden te wroeten maar door nu stapje voor stapje haar plek als moeder weer in te gaan nemen.
Is het echt nodig om te verhuizen? Kinderen raken dan niet alleen contact met hun grootouders kwijt, maar ook van hun vrienden en school. Dat kan nog meer problemen geven.
Nieuwe sloten, contact met school, vaker nee zeggen zijn de eerste stappen. Het kan niet allemaal van de 1 op de andere dag veranderd worden. Schrijf anders een brief naar je ouders als praten niet lukt met je voornemens. Vanaf nu worden zij grootouders en jij de ouder. Dat wordt tijd!

nu pas?

je meiden zijn 13! Nog een jaar of vijf, zes en ze wonen op zichzelf, en gaan dan sowieso niet meer zo vaak voor gezelschap naar opa/oma. Dat is een kwestie van tijd (en dat zal opa en oma zwaar vallen).

Kan me niet voorstellen dat pubers het leuk blijven vinden als volwassenen (of dat nou ouders of grootouders zijn) hen zo close volgen.

Ben het met vele schrijfsters voor mij eens, het is langzaamaan zo gegroeid in een tijd waarin je als alleenstaande ouder je handen vol had aan je tweeling. Het heeft zich ontwikkeld tot een jou benauwende situatie.

Iemand die de verwarming lager draait - hm, dat vind ik niet schokkend. Als het ergens voor mijn gevoel te warm is, heb ik die neiging ook, zéker in een huis waar ik heel vaak kom. En die sleutel heb je zelf gegeven toch? Je zou kunnen afspreken eerst te bellen (dat zijn wij in onze familie waar velen elkaars sleutel hebben zo gewend) zodat je weet dat er iemand aan komt. Niemand wordt graag overlopen.

Investeer in een-op-een-tijd met je dochters, sowieso van belang met pubers. Wees sterk en roddel dan niet over een ander familielid.

Zie ook je relatie niet als de gewenste hemel op aarde - ook hij is een gewoon mens Jullie hebben nooit samengewoond in deze voorbije acht jaar, alle kans dat je dan deukjes opmerkt. Deukjes die het leven sjeu geven.

Sterkte ermee. En niet verhuizen met deze twee dertienjarigen, dan kom je van de regen in de drup!!

Carina

Natuurlijk ' ligt' het niet aan grootouders als je een probleem hebt met je kinderen, dan stel je je wel heel afhankelijk op van hen. Als je kinderen je minachtend behandelen moet je een grens stellen, dat staat los van andere mensen. En kijken hoe je dit zelf kunt oplossen.

Positief bekijken

Ik bedacht me net dat je het ook positief kunt bekijken. Jarenlang heb je blijkbaar in een soort wolk geleefd waarin je het over je heen hebt laten komen. Inderdaad uit gewoonte. En langzamerhand is die wolk opgetrokken en zie je wat er werkelijk gebeurt. Je bent er aan toe om het heft in eigen hand te nemen! Beter laat dan nooit. Doe het nu ook echt. Als je toch weer wegzakt in een afhankelijke rol, is het des te moeilijker bij een volgend moment om hier uit te komen.

Jouw huis is jóuw huis. Tot aan de thermostaat aan toe.

Bromvlieg

Ik zou het wel erg vinden als mijn schoonouders (mijn ouders komen hier nooit) opeens de temperatuur lager of hoger zouden zetten in ons huis. Dat is niet aan hen. Ze mogen het wel vragen natuurlijk. En daar draait het om. De ouders van Liza vragen niets. M.i. volslagen respectloos gedrag, maar ik ga er vanuit dat ze zich daar niet van bewust zijn.

gezellig juist

Ik zou het gezellig vinden als anderen zich hier zo thuis voelen dat ze aan de thermostaat gaan zitten. Voor mij dus zeker niet respectloos...(zolang ik de regie heb, zolang de mensen die dat doen niet te veel en te lang hier in huis zijn..)

'taakjes'

Mijn moeder kan ook zo zijn. Als ik geen tegengas geef, zou ze zo mijn leven overnemen. Ze bedoelt het goed, maar ik moet wel blijven opletten dat ik de grens duidelijk blijf aangeven. Haar moeder (mijn oma) was overigens nog veel erger. Die woonde in een flatje en mocht toen ik klein was in ons huis-met-tuin als wij met vakantie waren. Kwamen we terug, dan waren de planten verpot en verplaatst, het meubilair stond anders en er lagen bijvoorbeeld nieuwe badmatjes. Omdat oma het 'armoedig' vond zoals mijn ouders het hadden ingericht.
Wat hier wel goed werkt is om onbenullige taakjes aan mijn moeder te geven. Dingen die mij echt niet boeien. 'Jij kunt zo goed bloemen in het water zetten, mam.' Of 'Ik heb een blouse waar een knoop af is, jij kunt hem er veel netter aanzetten dan ik, mam, wil jij dat doen?' Mijn moeder voelt zich dan nuttig en nodig en ik houd de regie over de rest. Zo houden we het een beetje gezellig. Zij heeft ook erg de neiging om zich met de opvoeding van dochter (15) te bemoeien. Dat kap ik vriendelijk af met 'wat fijn dat jij niet meer hoeft op te voeden, mam. Jij mag gewoon lekker oma zijn.' Dochter is inmiddels natuurlijk zo oud dat ze lief glimlacht naar oma en vervolgens doet wat wij samen hebben afgesproken. (Of niet, maar dat is dan mijn probleem.)
Probeer het eens, Liza. Vriendelijk maar duidelijk zeggen dat je iets voortaan zelf doet (ouderavonden en zo), maar dat je het fijn vindt als je ouders iets anders doen (een afgebakend onbenullig taakje). En dan voet bij stuk houden. Dat is hartstikke moeilijk, weet ik uit ervaring. Wij hebben hier regelmatig de grootste drama's en mijn moeder kan drammen als een klein kind als ze haar zin niet krijgt. Blijven herhalen als een kapotte grammofoonplaat en geen ruimte geven waar je die niet wilt geven.
Succes!

Liza

Je spreekt met minachting over je ouders. Geeft ze labeltjes, maar ondertussen hebben zij al die tijd blijkbaar vader en moeder gespeeld over je kinderen. Waarom, als je dat niet wou? Je hebt het zelf uit de hand laten lopen, zelf geen regie genomen over jouw leven jouw kinderen en ze alle ruimte gegeven. Dat kun je niet alleen je ouders verwijten.
Het is niet raar dat je kinderen geen respect meer voor je hebben, je bent nooit een moeder voor ze geweest. Een echte moeder is er voor haar kidneren en laat zich niet zo opzij zetten.
De hele situatie is zeer ongezond maar jij bent er medeschuldig aan, het is aan jou om grenzen te stellen. Dat je dat niet eerder gedaan hebt en nog niet doet zegt veel over jou. Misschien moet je hulp zoeken want dit is wel serieus ongezond.

mark

Heb je dit draadje wel gelezen?

goed zeg stoepkrijt

Slimme oplossing heb jij gevonden zeg stoepkrijt. Zelf heb ik helemaal niet zo'n moeder: de mijne was altijd zodanig van mij onder de indruk dat ze mij eerder de regie over haar leven gaf. Wat ik dan weer lastig vond natuurlijk. Ik moest echt glimlachen om je bericht.

Mark

Daar heeft Liza echt wat aan wat je daar schrijft ahum. Je praat Liza nog een erger schuldgevoel aan, daar zit ze nou net niet op te wachten. Heb je het hele draadje gelezen? zo nee, doe dan nog even.