Mijn vader wil niks
Mijn moeder is overleden en nu is mijn vader depressief. Echt alles wat ik voor hem wil doen wordt getorpedeerd. Eerst zegt hij dat hij naar een aanleunwoning wil, maar als alles geregeld is gaat hij toch niet. Ik wil langskomen, maar hij wil slapen (en zoveel tijd heb ik niet). We spreken af dat hij een alarm gaat dragen, maar het formulier raakt steeds kwijt. Zelfs op Sinterklaas kwam hij niet opdagen.
En ondertussen word ik platgebeld door mensen van thuiszorg enz. die vinden dat hij te alleen is, dat er meer zorg nodig is, dat hij hierheen moet en daarheen...Dat speelt allemaal heerlijk op mijn schuldgevoel in, maar wat moet ik ermee? Hij wil niks.
Maar ergens denk ik: als ik het nou op de juiste manier zou vragen, of meer druk zou uitoefenen, of juist minder...zou dat beter zijn? Vandaar mijn vraag hier. Heeft iemand ervaring?
Mijn moeder
Mijn moeder is ook zo. Het is nu 3 en een half jaar geleden dat mijn vader is overleden, maar volgens mij is ze nog steeds depressief. Wij (broer, zus en ik) hebben al zoveel geprobeerd en voorgesteld, maar ze wil helemaal niks. Nu is het ook zo dat ze lichamelijk snel achteruit is gegaan, maar ze ziet dus ook echt alleen maar wat ze niet (meer) kan en wil niets weten van welke suggestie dan ook waardoor ze wel iets zou kunnen.
Eerlijk gezegd word ik er wel een beetje gek van. Ik heb wel eens tegen haar gezegd dat er ook therapie is of wellicht medicijnen waardoor ze zich beter zou kunnen gaan voelen maar dan zegt ze heel theatraal: "oh nee, bij mij werkt dat toch niet".
Ze heeft ook nergens meer belangstelling voor, niet voor haar kinderen, niet voor haar kleinkinderen... En ze is pas 69! Maar goed, ik vrees dat ik geen tips voor je heb. Ik weet het zelf ook echt niet. Ik lees en leef mee!
Depressief
Je vader is depressief en eigenlijk langdurig in de rouw. Hoe lang geleden is je moeder overleden? Bij de meeste mensen is het vreselijk moeilijk om na vele jaren huwelijk het verliezen van een geliefde een plekje te geven. Je vader voelt zich eenzaam en weet zich misschien geen raad met zijn verdriet. Het is moeilijk om hem daarbij te helpen. Heeft je vader een fijne, begripvolle huisarts die hij vertrouwt? Soms kan een "buitenstaander" meer doordringen dan "eigen."
Pas geleden
het was nog geen half jaar gelden, dus misschien moet ik nog wat geduld hebben - als hij zo lang in leven blijft, natuurlijk. Als ik kijk hoe hij nu bezig is, heb ik er een hard hoofd in. Echt moeilijk! En dan bellen er dames die roepen "ik was bij je vader en het kan zo niet langer. Dus ik dacht: ik bel in elk geval u, zodat u het weet." Tja, en dan??
De huisarts weet het helaas ook niet.
Hulp zoeken
Toen mijn moeder plots overleed was onze pa pas 60,zijn wereld stortte als het ware helemaal in,want hij was nu alleen in dat enge kille huis,niets was nog hetzelfde,hij liep tegen de muren op,sloeg in paniek met momenten...
Mijn zus en ik deden ons best om hem zo goed mogelijk op te vangen,desondanks we een eindje verder woonden en zelf een huishouden,kinderen en drukke baan hadden.We gingen poetsen,alles een beetje op orde houden,maar we spoorden hem ook aan om zelf de handen uit de mouwen te steken zodat hij wat om handen had.Maar,het bleef moeilijk,hij kon zich na een jaar nog niet verzoenen met de situatie en het verlies.
Toen hij tijdens één van zijn paniekmomenten ons helemaal overstuur opbelde en wij hals over kop tegen honderd per u naar hem toe waren gereden,wisten we dat het tijd was om in te grijpen.
Wij hebben hem naar een zelfhulpgroep gestuurd in de buurt.Daar kwam hij bij lotgenoten terecht die hun verhaal konden doen.Eerst keek hij er ook tegenop,maar we hebben volgehouden en dat is zijn geluk geweest.Hij leerde er iemand anders kennen waarmee het klikte.Ondertussen zijn we 12 jaar verder en gaat het op een paar ouderdomskwaaltjes na,heel goed met hen.
Dankjewel
Ik ga zoeken. Dit lijkt me meer op een oplossing gericht dan wat de dames van de thuiszorg willen. Die willen dat hij naar een aanleunwoning gaat, maar dat is makkelijk gezegd. Om te beginnen doet hij dat echt niet. Bovendien vraag ik me af hoeveel dat nou echt toevoegt. Dan zit hij in zijn up in een klein kamertje i.p.v. in een redelijk grote flat, tja...hij gaat dan echt niet opeens wèl koffie drinken bij de buren of zo, of naar de bingo.
Maar een lotgenotengroep zou misschien kunnen werken. Dank!
