Mijn vrouw heeft een online affaire

Bij voorbaat excuses voor de lange post…maar ik ben heel benieuwd naar jullie mening.

Ik ben een man van rond de 40, getrouwd, kinderen. Mijn vrouw, met wie ik 20 jaar samen ben, is sinds een half jaar verslingerd aan een multiplayer spel, waar ze enkele uren per dag aan besteed (ze werkt momenteel niet en is thuis met de kinderen). Ze vindt het spelen geweldig en wordt er erg blij van. Ze heeft veel contact met andere spelers in het spel en op FB groepen over het spel. Ik heb er niets mee, maar so far so good, ieder zijn hobby

Een paar maanden geleden ben ik erachter gekomen dat ze met één speler, een buitenlandse man, een meer bijzonder contact heeft via Facebook en in het spel zelf. Het contact is persoonlijker, maar ook flirteriger en seksueler van aard. Buiten het feit dat ze veel lol hebben samen in het spel en bij het chatten, hebben ze seksueel getinte gesprekken (dubbelzinnige grapjes maar ook fantasieën over sex met elkaar). Ze chatten dagelijks en ook bellen ze af en toe via videochat. Ze houdt het voor mij zo veel mogelijk verborgen maar ik krijg er genoeg van mee.

Toen ik er achter kwam was ik in eerste instantie behoorlijk in de war en wist ik niet of ik kwaad moest zijn of niet. Ik heb haar er mee geconfronteerd en zij gaf het direct toe.
Sindsdien hebben we er veel gesprekken over gehad die steeds op hetzelfde neerkomen. Ze verdedigt haar gedrag en ziet er niet echt iets verkeerds in.

Haar redenering: omdat hij aan de andere kant van de wereld woont zal er nooit iets gebeuren, het geeft haar een heel goed gevoel dat iemand haar aandacht geeft en begeert, en het is absoluut geen bedreiging en staat niet in verhouding tot wat wij samen hebben. Die seksuele gesprekken zijn spannend voor haar, maar ze is geenszins verliefd en verlangt er ook niet naar om bij hem te zijn (is fysiek ook niet echt haar type). “ Het zijn zijn woorden waar ik naar verlang, niet hemzelf”.

Wat er verder achter zit, en dit is iets wat schijnbaar heel vaak een reden is bij met name vrouwen die vreemdgaan, is dat ze jaren lang zichzelf op de tweede plek heeft gezet en alles in het teken heeft gestaan van de opvoeding en het gezin. Toen ze dan plotseling aandacht kreeg van deze man, die haar mooi en sexy vindt en haar complimenten geeft (net als ik overigens, daar ligt het niet aan), kwam het fijne gevoel van jaren geleden weer terug en dit doet heel veel voor haar zelfwaardering.

Ik snap dat wel, en het ironische ervan is dat ze voor mij ook aantrekkelijker is geworden. Ze was (met name in het begin) opgewekt, zelfverzekerd, meer zin in seks, is afgevallen, zit veel beter in haar vel. Dat is natuurlijk ook positief voor mij en voor onze relatie .

In het begin kwam ik dan ook tot de conclusie dat ik het moest gaan accepteren, om bovenstaande reden. En omdat ik eigenlijk ook wel vind dat er ruimte moet zijn in een relatie om een beetje te flirten en te fantaseren (ook al ben ik er zelf helemaal niet van…helaas?). Dat heb ik dus ook aangegeven, dat ik haar niet zou vragen er mee te stoppen. En geloof me, ik heb het geprobeerd.

Maar het probleem is, ik kan het maar niet van me afzetten. Het doet me pijn dat ze de (intieme, seksuele) woorden van een ander nodig heeft om zich goed te voelen. Ik heb er veel last van, en dat weet ze ook. Ik sta er mee op en ga er mee naar bed, en raak geobsedeerd door de gedachte dat zijn met hem wil chatten, sexten, bellen, dat ze blij van hem wordt. Ik ben de laatste tijd vaak heel boos op haar. Omdat ze er niet voor kiest om er mee te stoppen ondanks dat ze weet hoeveel last ik er van heb.

Als ik haar vraag om te stoppen, geeft ze aan dat dat zou betekenen dat ze helemaal moet stoppen met dat spel, en dat ze dan waarschijnlijk (weer) heel slecht in haar vel gaat zitten. Ik vind dit eigenlijk een vorm van chantage. Het klopt waarschijnlijk wel, maar ja, nu ben ik degene die zich miserabel voelt.

Uiteindelijk vind ik haar gedrag egoïstisch, en dat geeft ze ook toe. Ze vindt echter dat ze het recht heeft om (eindelijk) voor zich zelf te kiezen, en dat ze niets doet wat afdoet aan wat wij samen hebben, dat het geen bedreiging vormt en dat ze gewoon hoopt dat ik zal kunnen wennen aan het feit dat ze dit nodig heeft om zich goed te voelen. Ze is altijd nogal flirterig geweest, maar (voor zover ik weet) altijd volledig onschuldig. Maar dit gaat voor mij een stap verder. Voor mij is er weinig verschil tussen wat zij doet en een fysieke affaire.

Ik heb voorgesteld dat ze open is over het contact (code van haar telefoon en dan liever chatten in mijn bijzijn), maar ik weet ook dat ze regelmatig berichtjes wist (omdat ze bang is dat ik ze te zien krijg), en ik vertrouw haar dan ook niet in dat ze dan zal stoppen met het intieme gedeelte van het contact. Ik denk dat ze er gewoon achter mijn rug mee door zal gaan. En eigenlijk vind ik het ook belachelijk om haar te moeten gaan controleren.

De twee oplossingen die we zien is dat zij het contact helemaal stopt of dat ik het contact accepteer.

De beste oplossing lijkt me dat ik het leer te accepteren, maar dat lukt dus erg slecht. Zij is voor mij, door haar gedrag, veranderd in een ander persoon, en ik vind het heel moeilijk om van die persoon te houden. Ik ben bang dat wanneer ik van haar vraag het contact te verbreken, dat zijn mij dit zo kwalijk neemt dat onze relatie daardoor nog slechter wordt.

Wat zouden jullie doen in mijn situatie?