Mishandeling

Jeetje wat een heftige situatie.
Wat denk je zelf als je diep in je hart kijkt?
Ik denk dat je het wel weet. Maar je vindt het zo moeilijk want je gunt je kindje zijn/haar vader en je bent diep in je hart ook bang om het alleen te doen. Ondanks dat je ouders je steunen en je weet dat je op hen kan vertrouwen. Maar eigenlijk wil je het ook graag zonder ze kunnen want ze kunnen je niet zo goed loslaten. Ze willen je wel helpen maar dan moet je het wel op hun manier doen.

Mijn advies? Laat deze man los. Het gaat hem echt niet worden. Hij kan jou en je kind echt niet de stabiele toekomst bieden die jullie straks nodig hebben. Die je kindje nodig heeft om veilig en gelukkig op te groeien. Die agressie zit in hem, dat gaat er niet zomaar even uit.

Het is NIET jouw schuld dat je 'vriend' je moeder zo heeft mishandelt dat ze naar het ziekenhuis moet. Agressie is nooit goed, ook al ben je het nog zo oneens met elkaar.
Je bent nu 32 weken zwanger. Je vriend is buitengewoon onbetrouwbaar, eerst weer bij hem wonen dan wil hij je weer weg na de geboorte want hij denkt dat dit niet gaat werken. Hij kan zijn agressie niet onder controle houden en benadert je negatief. Je bent dik en je moet sporten, tegen een vrouw die zwanger is ?!
Ik denk dat het wel goed is als je zelf ( dus ook los van je ouders) sterker wordt. Dat is voor nu heel lastig want je leven staat nogal op zijn kop. Is er iemand met wie je kunt praten of je meer begeleiding kan geven. Spreek er eens over met je verloskundige. Je kunt ook eens kijken naar de FIOM of , dat is een organisatie die helpt bij ongewenste zwangerschappen en tienerzwangerschappen. Voor jou is de zwangerschap natuurlijk niet ongewenst maar wel erg ongepland en is wel ongewenst door je vriend. Ik vermoed ook dat je nog niet zo oud bent. Zoek maar eens op hun site. Je zult ook hulp nodig hebben bij de vraag hoe je omgaat met je kindje en de vader. Wil hij het kind nog zien? of denkt hij "zoek het maar uit". Gaat hij mee betalen? of wil je dat juist niet? Kortom er komen heel veel vragen op je af. SIRIZ is een christelijke organisatie die ook veel expertise heeft met dit soort zaken. Daar heb ik in mijn vorige werk ook positieve ervaringen mee gehad, je hoeft overigens zelf niet gelovig te zijn wil je hulp van hen krijgen. Kijk ook eens op hun site.
Gelukkig heb je ouders die je helpen maar ik denk dat je ouders niet de meest geschikte personen zijn om nu met hem afspraken te maken, gezien de voorgeschiedenis.  Daar moet iemand van buiten bij komen. 
Echt zoek hulp je hebt nog een week of 8 voordat je gaat bevallen. Ik hoop zo dat je iemand vindt die jou kan bijstaan. En ik hoop zo dat je door dit alles heen sterker wordt en met meer zelfvertrouwen keuzes kan maken

Luister vooral naar je ouders, fijn dat je bij hun mag wonen en dat zij willen helpen met je kindje straks. Zoek ook hulp voor je eigen problemen. Laat vooral jezelf niet aanpraten dat de mishandeling van je moeder jouw schuld is. De schuld ligt bij je vriend (en heel verstandig van jouw ouders dat ze jou niet zomaar met hem mee willen laten gaan).

En denk goed na over erkenning en gezag. Al moet je er rekening mee houden dat als je ex dat wil hij het uiteindelijk wel zal krijgen. Het lijkt me rust geven als je in elk geval qua gezag de eerste periode het alleen zelf voor het zeggen hebt. Het lijkt alles bij elkaar niet iemand waar je jullie kind straks zonder zorgen bij achter kunt laten.

Deze "vriend" ben je beter kwijt dan rijk, dat lijkt me wel duidelijk. Ik denk ook (dat schreef iemand anders ook al) dat het een goed idee is om zelf te proberen sterker te worden en meer op eigen benen te staan, zodat je uiteindelijk zelf je leven en dat van je kind kan vormgeven. Want ik krijg een beetje de indruk dat je ouders nu nogal veel voor je bepalen (maar mogelijk zit ik er naast). Contact met het FIOM is inderdaad geen gek idee denk ik.

Ik ben het eens met Daglichtlamp: pas op met erkenning en gezag. Ik leg even wat uit over de juridische kanten van dit verhaal (ik ben jurist), dan weet je iets beter waar het over gaat. 
Je bent niet getrouwd met je vriend. Als je kindje geboren wordt, dan moet de geboorte worden aangegeven. Dat kan je zelf doen, als je fit genoeg bent, of je kan aan je vader of moeder vragen om dat te doen, ik zou het niet aan je ex vragen. Er wordt dan bij de aangifte een geboorteakte van je kind opgemaakt en er wordt in de geboorteakte vastgelegd dat jij de moeder bent. Het kindje krijgt ook jouw achternaam. Wie de vader is, staat nergens. Jouw kindje krijgt pas een juridische vader als een man hem/haar erkent. En dat kan in principe alleen met jouw toestemming.
Ik zou na de geboorte je ex (dan hopelijk ex) op de hoogte brengen en verder even afwachten wat hij gaat doen. Begint hij er zelf over dat hij een vader wil zijn voor je kindje, of doet hij zo weinig mogelijk? Vraagt hij om je kind te mogen erkennen, of niet? Mij advies zou zijn om niet over erkenning te beginnen als hij dat zelf ook niet doet. Als hij erkent, wordt hij de juridische vader. Dat geeft hem bepaalde rechten en plichten. Dat kan soms een hoop gedoe opleveren waar je niet op zit te wachten. Dus ik zou zeggen: wacht maar rustig af. Als hij zich tot een fijne vader ontpopt dan kan je altijd nog naar die erkenning toewerken. Ook als hij wel zelf over erkenning begint, zou ik daar niet meteen mee akkoord gaan en even afwachten. Wat Daglichtlamp zegt, klopt: als hij die erkenning per se wil dan komt die er uiteindelijk wel. Maar ik zou eerst maar eens aankijken of hij het echt wel wil. 

Begin niet over een financiële bijdrage. Strikt genomen is er geen éen op éen verband tussen erkenning en betaling, maar als jij een bijdrage eist dan kan je er bijna zeker van zijn dat hij dan het kind wil erkennen en een omgangsregeling wil. Als je ouders erop aandringen dat je om geld moet vragen, leg dan uit dat je liever rust hebt dan geld. 

Gezamenlijk gezag moet je al helemaal niet goed vinden op dit moment. Er kan pas gezamenlijk gezag komen als je ex het kind heeft erkend. Gezamenlijk gezag geeft een hoop mogelijkheden voor gedoe die je nu kan missen als kiespijn. Ook voor gezamenlijk gezag geldt dat hij dit via de rechter kan proberen te regelen als jij niet meewerkt, maar zover is het nog lang niet.

Kortom: breng hem op de hoogte van de geboorte en wacht dan hoe hij zich gedraagt. Wil hij contact, kan je goede afspraken maken, gaat hij goed met het kind om? Dan kan je kijken of erkenning een goed idee is. Blijkt hij alle kanten op te schieten en onbetrouwbaar te zijn, of laat hij niks van zich horen, dan zou ik vooral niet aan hem gaan trekken. Alleen red je het uiteindelijk ook wel, en je kind is beter af zonder vader dan met een vader die er een puinhoop van maakt en jou een hoop narigheid bezorgt. 

Heel veel sterkte gewenst

Temet

Ik denk niet dat het feit dat jij hem alleen op de hoogte brengt van de geboorte maakt dat er een probleem is in een zaak die er tegen hem loopt (zo begrijp ik je tekst tenminste, er lijkt wat te zijn weggevallen), maar als je je daar zorgen over maakt zou ik even contact opnemen met de politie, of, als je daar al contacten hebt lopen, met Slachtofferhulp om te vragen hoe je dit het beste kan aanpakken. 

Het lijkt me niet verstandig om hem niks te vertellen, dat maakt het voor hem makkelijker zich t.z.t. als zielig te profileren, en het vergroot ook het risico dat hij zelf op zoek gaat naar informatie als jij die niet geeft. Ik denk dat het goed is om het initiatief hierin te houden. 

Groeten, 

Temet

Heel terecht dat je moeder beschermend is. Jullie wonen beiden nog thuis toch? Ik zou hem niet rechtstreeks op de hoogte brengen (in de zin dat jij hem gaat appen of bellen). Het lijkt me beter dat je iemand vraagt die net wat verder van de hele situatie af staat om dat te doen (dus ook niet je ouders). (of schriftelijk, in elk geval niet op een manier dat hij je weer direct onder druk kan zetten).

Inky, deze jongen is alleen maar bad news. 
Hij wijst je steeds af, om je daarna weer aan te trekken. Dat is een bekende methode om iemand (jou) psychisch uit balans te brengen en kapot te maken. 
Je moeder weet dat, vandaar dat ze als een leeuwin tussen jullie in gaat staan. Ze wil jou en je baby beschermen, en heel terecht, hij is gevaarlijk!
Breek met hem, definitief. Blokkeer hem overal. Laat iemand anders na de geboorte met hem bellen dat de baby er is, maar zoek zelf geen contact, nooit. Serieus, zo'n man maakt je kapot. Als hij met tranen in zijn ogen en vol excuses op je stoep staat, weet dan dat dat het volgende toneelstuk van aantrekken en afstoten is. Trap er niet in! Hij heeft zijn ware aard al laten zien, hij verdient echt geen plaats in jullie leven. En jullie verdienen het niet om zo iemand in je leven te hebben. 
Jij verdient een partner die van je houdt zoals je bent, met of zonder wat extra kilo's, en die jouw mening even belangrijk vindt als de zijne. En je kindje verdient rust en liefde. Veel liefde.

Zoek hulp om zelf sterker te worden, te leren om nee te zeggen dat wat niet goed voor jou is en ja tegen wat wel goed voor je is. Aangezien hij je zo afgekraakt heeft, zal dat wat moeite kosten. Maar ik beloof je, je bent veel sterker dan je denkt.

Succes met de laatste loodjes van je zwangerschap.

Inky2000 schreef op 09-12-2021 om 13:45:

[..]

Ik hield denk ik de hoop dat hij wel bijdraait nadat ze geboren is, (hij praatte bijvoorbeeld tegen mijn buik en vroeg ook naar de echo's of ze gezond was, maar een andere keer zei hij weer "ik kan het niet aan, we hebben beide geen geld en een eigen huis").

Ik hoopte dat hij na de geboorte in januari dan wel gewoon bij mij thuis wilde komen (wilde hij niet meer vanwege de ruzie die hij heeft met m'n ouders). Na de mishandeling komt dat sowieso nooit meer goed denk ik .

Zijn plan was dat ik met de baby naar hem kom en hij niet bij mij (heen en weer gaan tussen 2 huizen dus) ik zat daar sowieso niet op te wachten want dat leek mij niet goed voor een baby?

Ook werkt hij nog steeds 3 uur per dag en zoekt niks anders, terwijl hij daar ook niet tevreden over is. Hij moet wel, hij word 26.

Jij moet dus met de baby heen en weer reizen? Daar zou ik dus niet aan beginnen. Als hij echt iets wil, dan zal hij toch moeite moeten doen en dat lijkt er niet echt in te zitten.