Mishandeling

Geen aangifte maar melding doen

Maak een afspraak bij de politie om een melding van huiselijk geweld te doen. Je kunt dan alle feiten die hij heeft gepleegd laten vastleggen. De gegevens zijn NIET voor hem of andere instanties ter inzage.
Als het echt fout loopt en jij of iemand anders belt de politie, dan weet de politie van de situatie en daar zullen zij naar handelen (snel handelen).
Bovendien is het verstandig om bij een instantie als de politie een dossier op te bouwen. Mocht het tot rechtszaken komen voor voogdij en dergelijke dan sta je sterker.
Ik ben het met vorige posters eens dat het heel belangrijk is dat je iemand in je omgeving in vertrouwen neemt. Je kunt daar wellicht ook spullen of papieren in bewaring geven. Zo kun je zelf als het nodig is direct weg bij je partner. Het is belangrijk dat je van alle belangrijke papieren en documenten kopieën maakt en op een veilige plek bewaart. Regel alles wat nodig is om zó de deur achter je dicht te trekken. Wacht daar niet mee.
Laat je niet lijmen door "lief" gedrag. Bedenk waar je banger voor bent: je leven weer in eigen hand nemen(met hulp van anderen), of ZIJN woede.
Heel veel sterkte, Issey

Ik heb het wat mensen vertelt. In eerste instantie door een noodsituatie, maar nu heb ik het ook nog iemand vertelt. De papieren heb ik allemaal al in mijn handtas zitten. Op de computer ken ik mijn weg en weet hoe ik alles moet verwijderen wat hij niet mag lezen. Ik zit nu wel met angst achter de computer, omdat hij boven ligt te slapen. Ik heb het al zolang voor mezelf gehouden dat het erg moeilijk is het iemand te vertellen. Ik schaam me ook enorm namelijk. Ik laat het hier even bij.

Praktisch - wat kun je nu al doen

(1) Regel een bank of girorekening voor jezelf. Een waarvan hij het bestaan niet weet. Als je werkt, kun je regelen dat je loon op die rekening wordt gestort zodat hij daar niet bij kan.
(2) Ga op zoek naar juridische hulp voor dat wurgcontract waar je het over hebt. Misschien is je positie minder hopeloos dan je denkt.
(3) Schrijf je in bij een woningbouwvereniging
(4) maak een afspraak met maatschappelijk werk in je woonplaats
(5) Zet alle bestanden die voor jou belangrijk zijn op een USB stick - liefst beveiligd met een wachtwoord en stop die op een plekje waar hij niet zoekt
zet voor jezelf op een rij welke dingen je heel dierbaar zijn en probeer die als dat kan op een veilige plek onder te brengen (voor als je niet meer bij je spullen kunt). Foto's, objecten, knuffels.
(7) Zoek manieren om jezelf psychologisch en emotioneel van je partner los te maken. Noem hem voor mijn part "it" of "het" in je hoofd. Spuug stiekum in zijn eten. Whatever works.
(8) doe melding van huiselijk geweld bij de politie (zoals eerder gemeld).
Er zijn vast nog meer concrete dingen te bedenken. Blijf niet passief. Onderneem actie.
Lijst aan te vullen door anderen!
Issey

Lieve pijnlijke liefde,

Waarom zou jij je schamen? Jouw man is gewelddadig, jij niet! Schaamte is zinloos.
Ik denk dat je van je kinderen houdt. Zorg dan voor ze, en onderneem actie. Als je het niet voor jezelf doet, doe het dan voor je kinderen. Je mag ze niet in deze situatie laten zitten.
Heel veel sterkte gewenst, Bellefleur

Kom uit de kast!

Goed dat je begonnen bent het mensen te vertellen. Ja, het is moeilijk. Ik begrijp dat je je schaamt. Je hebt vast, net als ik destijds, het gevoel dat er iets aan jou moet mankeren dat je met zo'n man getrouwd bent, dat je het zover hebt laten komen, dat dit normale mensen niet overkomt. Je hebt altijd zo'n beeld (ik in ieder geval) dat huiselijk geweld iets is voor zwakke poppetjes, daarom noemde ik het ook niet zo en had ik nauwelijks in de gaten wat er aan de hand was. Stap over je schaamte heen en zie de realiteit. Je moet eens zien hoeveel kracht het genereert om gewoon te gaan staan voor jouw ervaring: dit is niet meer acceptabel! Natuurlijk ga je een klotetijd tegemoet. Er zal zowel emotioneel als praktisch heel veel met jou en je kinderen gebeuren. Juist daarom is het ook zo verschrikkelijk belangrijk dat je je kunt laten steunen door mensen die weten wat er aan de hand is.
Verder wil ik je nog een paar tips meegeven, dingen die ik heb gedaan en waar ik wat aan heb gehad.
1) Hou een dossier bij. Schrijf zoveel en zo gedetailleerd mogelijk op wat je je herinnert en wat er voorvalt. Zijn er verwondingen, ga ermee naar de dokter en vertel er vooral bij waar het door komt. Maak foto's van je verwondingen. Bewaar alles wat jouw verhaal ondersteunt.
2) Doe meldingen bij de politie. Wat iemand eerder ook al zegt: een melding is nog geen aangifte maar het ligt er toch maar mooi. Bij mijn weten kan een advocaat die meldingen gebruiken als het ooit tot een onaangename rechtzaak mocht komen. En inderdaad: als de politie weet dat deze meneer een lange geschiedenis van huiselijk geweld heeft, zijn ze misschien geneigd om wat sneller te reageren als de nood aan de vrouw is.
3) Zoek goede, liefst gespecialiseerde, professionele psychologische hulp voor jezelf. Je hebt iemand nodig die weet hoe het is om met dit bijltje te hakken en die je kan helpen de zaken helder te krijgen, heldere stappen te zetten en vooral ook, heldere grenzen te trekken naar je man. Hoe minder ruimte hij krijgt om jou te raken, hoe minder 'voldoening' hij zal hebben van dat gedrag. Er is een gerede kans dat het gedrag dan na verloop van tijd zal uitdoven. Maar dan moet je echt heel strikt zijn. En dat lukt je alleen maar als je je laat spiegelen door iemand die weet wat de dynamiek is. Want anders heb jij zo weer slappe knieen (ik weet er alles van, zucht)
Heel veel kracht en moed toegewenst! Ik denk aan je. Groet, Jo Hanna

Normaal

Pijnlijke liefde, helaas is al veel te vaak gebleken, dat er geen 'normale' manieren zijn om het op te lossen. Het grootste punt is, dat er een moment moet komen, waarop je afscheid neemt van de droom, dat jij het wel aankunt, of dat jij wel een weg weet te vinden en dat hij dan wordt wie jij hoopt dat hij kan zijn (n die hij soms ook is). Dan dringt het besef door, dat er twee dingen zijn: de lieve kant en de agressieve kant en dat die agressieve kant overheerst, gevaarlijk is en nooit weg gaat. Vreemd genoeg voelt dat als falen, als iets waar jij je voor moet schamen. Er blijft uiteindelijk nog maar één vraag over: als ik dit niet kan veranderen, kan ik hier dan mee leven? Als dat antwoord duidelijk is komt het moment waarop je een beslissing neemt.
Uit angst blijven moet je nooit doen, dat heeft nog nooit iemand tot inkeer gebracht, alleen de macht en controle vergroot.
Als je de stap neemt moet je ook niet uitstralen dat je bang bent voor geweld, maar dat je het een groot probleem vindt bij hem, en dat jij daar niet mee verder wil gaan.
Zodra je dat helder hebt kun je een volgende stap zetten. Omdat dat moment ook plotseling kan komen is het verstandig voorbereidingen te treffen. Ik hoop dat je weer aan het werk bent, want dan is je armslag iets groter. Inderdaad: inschrijven bij de woningbouw, aparte rekeningen, salaris op jouw rekening met eventueel een vaste overboeking voor de gezamenlijke kosten, pasje etc. op een veilige plek.
Er staat een telefoonnummer voor je klaar, als het moet kun je altijd bellen, maar ik heb inderdaad geen plek voor een hele stoet kinderen. Alleen is dat uiteindelijk het minste probleem. Als je veilig bent kun je overal slapen.

Tsjor

Alleen oplossen

Toen ik laatst iemand iets vertelde over mijn verwarring in mijn ex-relatie zei ik: "Ik dacht echt dat ik dat moest oplossen." Bij haar sprongen de tranen in de ogen en ze zei: "Dat klinkt zo eenzaam, alsof jij het helemaal in je eentje probeerde op te lossen." En zo was het natuurlijk ook. Het voelde inderdaad als falen dat ik het niet kon oplossen. Maar op een gegeven moment realiseerde ik me dat ik niet in mijn eentje een boot op het water kon houden waar mijn ex als een bezetene gaten in aan het hakken was. En toen heb ik het opgegeven.
Tsjor spreekt hele wijze woorden!
Groet, Jo Hanna

Moeilijk

om te beseffen dat ik er niets aan kan doen om het gezin (wat we vaak ook vormen) te kunnen behouden zonder zoveel pijn en verdriet. Het is inderdaad een droom die ik al te lang probeer vast te houden. Het is nu rustig thuis. Ik merk bij mezelf dat ik totaal niet meer met hem verder wil. Ik ben vooral bezig met praktische zaken. Werken voor wat extra geld, papieren uitzoeken enz.

Ik vraag me steeds af, hoe dit zover heeft kunnen komen. Ik was zo'n vrouw die altijd riep, dat zoiets mij nooit zou gebeuren. Bij de eerste klap zou ik mijn spullen pakken. Het werkt gewoon heel anders. Het is niet ineens een klap. Er gaan jaren aan vooraf van steeds een beetje meer over je grenzen heen gaan.

Tjor, ik vindt je heel lief reageren. Bedankt daarvoor. Ik moet dit gewoon zelf doen. Ik denk dat het juist in mijn situatie niet verstandig is een afhankelijke houding aan te nemen. Ik vind het wel heel erg fijn hier mijn verhaal kwijt te kunnen.

Jo Hanna, ik begrijp uit je verhalen dat jij ook lang mijn leven hebt geleefd. Jouw inbreng is ook heel bemoedigend om te lezen.

De sites en telefoonnummers ken ik allemaal. Het klinkt voor de meesten misschien belachelijk, maar liever ga ik niet naar een blijf van mijn lijf huis. Daar hoor ik ook veel slechte verhalen over. Misschien is dat nog een stuk ontkenning ?

Ik begrijp het

Ik bedoel dat ik die telefoonnummers allemaal bij de hand heb. Ook politienummers enz. Lange termijn hoeft voor mij geen lange termijn te zijn, omdat ik al heel lang ingeschreven sta. Ik heb eigenlijk meteen recht op een woning. Het is alleen een questie van inrichten. Iets wat geld kost en dat is dan weer wel een probleem. Ik heb mijn eigen bankrekening, maar die van mijn man staat op beide namen. Ooit zo geregeld onder het mom van, als hem wat zou gebeuren. Kan ik dat zomaar veranderen ? Op de een of andere manier wilde ik mijn rekening nooit op twee namen laten zetten.

Zelfde bijltje gehakt

Ik dacht dat ik dat een keer expliciet had gezegd. dat ik ook in een vergelijkbare situatie had gezeten, maar dat was in een ander draadje. Jouw beschrijving, dat dit sluipenderwijs gaat en dat je nauwelijks in de gaten hebt hoe je grenzen langzaam worden opgerekt, herken ik helemaal. Ik schreef in dat andere draadje ook: je denkt dat huiselijk geweld iets anders is dan het gefrustreerde gedrag van jouw partner. Ik had wel in de gaten dat er iets met hem niet in orde was en dacht: dat moet toch op te lossen zijn. Maar het draait allemaal om verantwoordelijkheid. Als die ander geen verantwoordelijkheid neemt voor zijn gedrag, valt er helemaal niks op te lossen. Ik denk dat het bij ons in een eerder stadium is gestopt. Bij ons was er (nog?) weinig sprake van fysiek geweld, niet meer dan wat geduw en getrek twee keer per jaar (daarom bagatelliseerde ik de situatie!). Maar verbaal/emotioneel ging het er in toenemende mate heel agressief aan toe. Dat is op een gegeven moment ook in de openbaarheid geescaleerd. Godzijdank want juist dat het zich in het verborgene afspeelt is zo fnuikend. Ik was zo blij dat andere mensen ook zagen hoe hij dat deed! Hij kreeg van die andere mensen ook reacties waardoor hij zag dat het niet normaal werd gevonden. En daardoor kon hij zich niet meer verschuilen. Al bleef hij volhouden hoor, dat het normaal was, of dat ik, of de ander tegen wie het gericht was, hem nou eenmaal zo ver bracht. Maar daar trapte niemand in behalve hijzelf. Het is zo ontzettend helend om andere mensen dezelfde reacties te zien hebben als jijzelf. Toen was ik heel snel van mijn twijfel verlost, al duurde het evengoed nog wel ruim een jaar voor ik echt zo met hem kon omgaan dat alle directe agressie stopte (= geen enkele rechtstreekse inhoudelijke communcicatie, ook niet over de kinderen).
Je schrijft "ik moet dit gewoon alleen doen. Ik denk dat het juist in mijn situatie niet verstandig is een afhankelijke houding aan te nemen." Ik denk eerlijk gezegd dat je het helemaal niet alleen moet doen, moet willen doen! Je laten helpen is iets anders dan je volledig afhankelijk opstellen. Jij houdt de regie, bepaalt welke hulp je accepteert en in welke mate. En je zou je eens kunnen afvragen of het niet juist je neiging is om alleen dingen op te lossen die je in deze situatie heeft gebracht, en niet (alleen) je neiging om je afhankelijk op te stellen. Ik heb het als helend ervaren om eindelijk eens uit dat isolement te stappen en me te laten steunen en helpen door mensen, om me echt kwetsbaar op te stellen. Om echt te voelen dat bepaalde dingen onverdraaglijk zijn terwijl ik ze toch al jaren incasseerde. Afijn, misschien bedoel jij iets anders. Maar ik zeg het toch maar even nog een keer heel duidelijk: laat je helpen! Als jij zover bent, dat je eraan toe bent om weg te gaan, voelt het zo ontzettend anders als er mensen om jou en je kinderen heen staan.
Dat jij gemakkelijk een huis kan krijgen is fantastisch! En wat anderen al hebben gezegd: dat inrichten is werkelijk het probleem niet. Ik zweer bij kringloopwinkels. Mensen gooien ontzettend veel mooie en bruikbare dingen weg! Als je begint met oude troep van zolders van familie, vrienden en kennissen, kun je die langzaam vervangen door leuke, mooie dingen die je in de loopt der tijd bij kringloopwinkels bij elkaar scharrelt.
Het emotionele stuk is het moeilijkst, ook nog nadat je weg bent. Je zal moeten leren om zijn gedrag (hopelijk) te begrenzen. Zeker omdat je kinderen hebt, kun je niet zomaar radicaal met hem kappen. En ik weet niet of jij ook nog bang bent voor je kinderen? Dat vond ik nog het allermoeilijkste stuk. Helemaal zonder kleerscheuren hebben we het niet gered maar gelukkig veel minder dan ik in mijn angst vreesde. En zelf zul je waarschijnlijk nog lang moeten strijden tegen je neiging om de dingen 'in orde te maken'. Maar, weg is weg, en zodra je de deur achter je dichttrekt, is hoe dan ook het leven veel, veel, veel beter dan in die beklemmende situatie! Dat is het goede nieuws!
Succes met de voorbereidingen en groet, Jo Hanna

Pijnlijke liefde

Hoe gaat het nu? Ben je een stukje verder in je proces gekomen? Zie je nu meer mogelijkheden om weg te komen?

Praktisch vraagje

pijnlijke liefde, ik heb je draadje gelezen en hoop dat je de kracht kunt vinden om de juiste beslissing te nemen. Mocht je op heel korte termijn een huis kunnen betrekken of ergens iets op kunnen slaan, dan heb ik nog wat meubelstukken die je gratis mag komen of laten ophalen. Ik hoop dat afstand geen bezwaar voor je is, spullen staan opgeslagen in Limburg. Ik woon al een tijdje in het buitenland en zoek een goede bestemming voor wat spullen. Mail me maar prive als ik iets voor je mag betekenen.

Hoe gaat het nu met je?

ben benieuwd.....

Waar?

Waar ben je? Ik hoop dat het uit vrije wil is dat je niet meer reageert. Denk aan je.

Idd hoe gaat het???waar ben je gebleven?

jammer dat we niks horen...hopelijk is dat vrijwillige keuze en niet omdat het niet goed met je gaat...

je verhaal raakte me en ik denk aanje.

Ja ik mis je ook

Je wordt hier gemist, hopelijk kun je iets laten horen... ik hoop zo dat het goed met je gaat.