M'n hart luchten
Jaren geleden werd ik verliefd. Op een man die om verschillende redenen voor mij onbereikbaar was en altijd zou blijven. Tranen met tuiten heb ik gehuild om de man die nooit de mijne zou zijn. Iemand die hem vrij goed kent zei mij ooit eens dat als de omstandigheden niet waren geweest hoe ze waren dat hij dan verliefd op mij had kunnen worden. Ik heb nooit de moed gehad het hem te vragen of te vertellen wat ik voor hem voelde dus ik weet tot op de dag van vandaag niet of de woorden van die persoon misschien een kern van waarheid bevatten..
De jaren gingen voorbij en ik bleef lang alleen en ook hij had weinig geluk in relaties. Hij had er vele en stuk voor stuk liepen ze op niets uit. Soms moest ik aan de woorden van mijn kennis denken, zou het dan toch? Zouden we beiden het geluk niet kunnen vinden omdat we gevoelens hadden voor elkaar? Maar het kon niet dus probeerde ik m'n gevoel uit te schakelen.
Uiteindelijk kwam ik mijn man tegen, werd verlief en we gingen samenwonen. Langzaam verdween mijn gevoel voor die ander naar de achtergrond maar een klein speciaal hoekje van mijn hart bleef voor hem. Ook hij vond eindelijk de ware en ik was blij. We hadden allebei een fijne relatie, het was goed zo.
Tot vorige week het bericht kwam dat zijn vrouw plotseling was overleden. Hij is gebroken en mijn hart huilt voor hem. Ik wil niets liever dan er voor hem zijn, hem vasthouden, troosten maar het kan niet. Het enige wat ik heb kunnen doen is hem een klein berichtje sturen om hem te condoleren en te zeggen dat ik aan hem denk. Meer kan ik niet doen zonder mijn gevoel te verraden.
Sorry als deze post warrig is, ik ben heel erg in de war en verdrietig op het moment.
Zonde
Ik denk dat je vooral jezelf erg voor de gek aan het houden bent. Hoe écht verliefd kun je zijn op iemand die je nooit in het dagelijks leven hebt meegemaakt? En als die man zo gebroken is door het verlies van zijn vrouw vermoed ik dat bij hem die liefde in ieder geval wél heel erg echt was. Dit misschien itt wat jij voelt voor jouw man?
Als ik jou was zou ik eens met een coach of zo gaan praten, hoe komt het dat jij je jarenlang vasthoudt aan een fata morgana? Daar zou ik wel benieuwd naar zijn. Vooral ook omdat je schrijft dat hij ook nooit bereikbaar zal zijn voor jou, krijg ik het gevoel dat dit zo'n 'het mag niet dus kan ik het niet weerstaan'-dingetje is. Zoals dat je op het moment dat je hebt besloten hebt te gaan afvallen ineens écht niet meer van die zak chips of plak chocola af kunt blijven, terwijl je dat daarvoor wel kon. Het zit tussen je oren, en dat betekent dat je er ook vanaf kunt. Al zal dat best hard werken zijn. Maar je bent er al jaren mee bezig, en nu hij 'vrij' is zul je er weer/nog jaren mee bezig blijven, en daardoor zie je niet wat je nu al aan moois en liefdevols in je leven hebt. En dat is eeuwig zonde.
Het is niet eerlijk tegenover jezelf maar ook zeker niet tegenover je man als je op deze manier bezig blijft met die ander.
Fantasie
Als je het voor jezelf kunt houden is het ook wel een mooi beeld, de 'beautifull sadness' waardoor het leven wat opfleurt al is het fantasie. De herinnering aan een mooie liefde die niet had mogen zijn of die er uiteindelijk niet was. Wat mij betreft kan dat bestaan naast de meer aardse relatie die je in het dagelijks leven hebt. Het hoeft je leven verder niet in de weg te staan.
Ja, mits je dat kunt relativeren zoals in het bericht van Pluis. Maar je hoeft het niet te ontkennen.
Zelf denk ik ook nog wel eens aan oude liefdes, met weemoed, wat had kunnen zijn, maar niet is. Maar tegelijk ben ik blij met wat er wel is.
Fantasie werkelijkheid laten worden kan het verhaal heel anders maken.
Maar dat je niet ziet wat je hebt omdat je denkt aan wat je had kunnen hebben is niet vanzelfsprekend.
Ik begrijp je
Ik heb ook een liefde in mijn leven die onmogelijk is. Niet omdat een van beiden partners is. We zijn ook tijden in elkaars leven geweest dus het is niet op afstand.
We houden allebei nog van elkaar, zijn beiden alleen en toch is, door bepaalde zaken niet mogelijk. We hebben al het mogelijke uit de kast getrokken om het te laten werken maar het kan niet. Ik huil er nog elke dag om en ik weet hij ook.
Het is super schrijnend maar ik begrijp heel goed dat je een heel speciale connectie met iemand kan hebben die niet door kan vloeien naar het dagelijks leven. Het is tragisch maar ook ik zal moeten aanvaarden dat dit het leven is.
sterkte en probeer het los te laten.
AnneJ
ik zie niet zo goed hoe sadness, ook al issie beautiful, je leven op kan fleuren. Maar goed, dat kan aan mij liggen natuurlijk.
Ik kan ook met weemoed terugdenken aan een bijzondere vroegere liefde, maar dat was wel een echt beleefde liefde. Geen gezwijmel vanuit de verte. Sorry, maar ik vind het nogal onvolwassen klinken. Vooral omdat TS schrijft heel erg in de war en verdrietig te zijn. Omdat de vrouw van een kalverliefde is overleden en zij hem graag zou willen troosten. Maar ze weet niet eens of hij dat wel zou willen! Tja, ik vind het een verregaande vorm van zelfkastijding en zwelgen. Niet gezond.
correctie
"Niet omdat een van beiden partners is. We zijn ook tijden in elkaars leven geweest dus het is niet op afstand."
moet zijn
Niet omdat een van beiden een partner heeft. We zijn ook tijden in elkaars leven geweest dus het is niet een verliefdheid op afstand.
Je houdt jezelf voor de gek
"Tot vorige week het bericht kwam dat zijn vrouw plotseling was overleden. Hij is gebroken en mijn hart huilt voor hem. Ik wil niets liever dan er voor hem zijn, hem vasthouden, troosten maar het kan niet. "
Wees eens eerlijk: je ziet een buitenkansje.
Niks verdriet en oh wat erg, maar: is dit mijn kans?
Je bent niet eerlijk, leeft in een droomwereld en maakt bijna misbruik van zijn verlies.
Houd de eer aan jezelf, wees eerlijk, laat die man met rust en ga verder met je huidige leven. Als je huidige leven niet bevredigend is dan moet je dáár iets aan doen.
Kwetsend
Nee, ik zie dit absoluut niet als buitenkansje en heb zeker de intentie niet om misbruik te maken van de situatie. Joker, ik vind jouw reactie erg hard en kwetsend.
Ik heb een man waar ik zielsveel van hou en die ik nog nooit, op wat voor gebied dan ook tekort heb gedaan en wat mij betreft gaan we samen het bejaardenhuis in.
Dat neemt niet weg dat ik wel degelijk oprecht verdrietig ben om de situatie waar die andere man nu in zit, zoiets wens je niemand toe. Ik was blij dat hij ook de ware had gevonden en dan dit. En natuurlijk wil je zo iemand dan troosten en er zijn, is dat dan zo raar? Hoe je het went of keert, hij blijft speciaal voor mij.
En wat betreft het met rust laten, al wat ik heb gedaan is een kort berichtje gestuurd en daar blijft het bij. Ik laat hem verder helemaal met rust, zoals ik altijd heb gedaan.
Seriously
Dit is ouders.nl, dus als het goed is heb je ook nog kinderen. Droomde je ervan om die mee te nemen naar die nieuwe man?
Grow the fuck up...
Heyyyy
Heyyyy lekker Ad, en nu aan de kerstdis met je ge’fuck’, Frohe Weihnachten 👍
Nou....
Misschien is Ad z’n taalgebruik niet echt kerstwaardig maar ik snap het verhaal ook niet zo goed en het komt op mij ook weinig volwassen over lindas schrijft.
Als je 100% voor je man hebt gekozen; waarom ben je dan zo in de war?
Ik denk dat veel mensen naast hun levensgezel nog wel iemand hebben die een speciaal plekje heeft voor ze. Niks mis mee zolang je het een beetje laat voor wat het is maar jij maakt er een ding van. Je lijkt te zeggen dat je accepteert dat deze man nooit de jouwe zal zijn en dat je content bent met je echtgenoot maar alles in je bericht ademt dat je niks liever wil dan in galop naar hem toe gaan. Ik vind het mega lullig voor je man trouwens; hoe zou hij zich voelen als hij je berichten hier las?
Zeg dan eens eerlijk
Waarom je hem in vredesnaam wilt vasthouden, troosten met een huilend hart? Het lijkt wel een bouquetreeks, ik ben echt verbaasd dat je je gevoel al zolang laat leiden door fantasieën.
Troosten kan toch met een berichtje als je niks van hem wilt?
En als je man het helemaal is, waarom blijf je dan met hem bezig met een speciaal plekje in je hart?
Ik vind het emotioneel heel overtrokken, dubieus, onvolwassen en ergens ook oneerlijk.
Dat kun je hard vinden, maar ik lieg er geen woord van.
