moedergevoel

Kennen jullie dat? Je kind vraagt of het bij X mag spelen, maar je hebt er een vreemd gevoel bij. Je kunt het niet precies duiden wat het nou precies is wat je niet aanstaat want concrete aanwijzingen zijn er niet. Het is dat vreemde, nare onderbuikgevoel wat je niet kunt verklaren. En 9 van de 10 keer blijkt dat gevoel te kloppen.

Zo bracht ik een keer mijn zoon naar een feestje van een klasgenoot. Ik had er een vreemd gevoel bij, maar ach, wat kan er nou mis zijn, er is toch een volwassene in de buurt? Ik bracht mijn kind en wilde nog zeggen dat hij altijd naar huis kon komen (maar ik liet dat na, want ach…wat kon er nou gebeuren). Oma was er immers ook. Maar die vertelde mij dat zodra de vader thuis zou zijn, dat zij dan weg zou gaan. Uhh, oke. Ik bleef dat vreemde gevoel houden. Ging weg.
Later bleek mijn zoon opgesloten te zijn geweest in een kelder door de andere kinderen. Op mijn vraag waar die vader dan was, zei mijn zoon dat die thuis kwam, oma ging weg, en vader ging zijn kantoor in om er na een uur of 2 weer uit te komen. In de tussentijd had de rest van de kinderen zich vermaakt met…..het pesten van mijn zoon. Die had een rottijd gehad. Hij snapte totaal niet waarom hij uitgenodigd was.
Achteraf kon ik mezelf voor mijn hoofd slaan, want ik had moeten luisteren naar dat onbekende moedergevoel.