Nieuwe relatie na overlijden partner

Wat bijzonder

dat jullie beiden je echtgenoot tijdens de zwangerschap/bevalling zijn verloren en elkaar gevonden hebben. Van beide heeft de overleden echtgenoot het jongste kind niet gekend. Mijn mans broer is 2 weken voor de geboorte van zijn jongste kind overleden. Zijn vrouw is na 5 jaar nog steeds alleen, ook geen relatie gehad in de tussentijd. Ik denk dat zoiets je ook moet overkomen en omdat jullie beiden in min of meer dezelfde situatie verkeren begrijpen jullie elkaar als geen ander. Mijn oudste neefje was al ouder toen zijn vader overleed (8) en dan is het toch anders. Jullie kinderen zullen nauwelijks herinneringen aan de overleden ouder hebben, hoe triest dat ook weer is natuurlijk, maar dat maakt een nieuwe relatie vermoedelijk wel makkelijker, misschien moet je voor de kinderen ook niet te lang wachten. Aan mijn jongste neefje zie ik dat de situatie gewoon een feit is, al vanaf heel jong geeft hij de foto van zijn vader een kusje voor hij naar bed gaat en gaat hij regelmatig naar de begraafplaats. Nu hij naar de basisschool gaat begint hij te beseffen dat zijn vader ook een levende man is geweest. Hij had een foto meegenomen naar school en aan alle ouders laten zien, om te laten zien dat hij wel degelijk ook een vader heet. "Dit is mijn vader en die is dood" zei hij tegen iedereen of die het nou wel of niet wou horen. Als familie van de vader zouden we het heel fijn vinden als er voor de jongens weer een man in huis zou komen. Maar zou het voor jullie zelf niet te snel zijn? Van mijn schoonzus weet ik dat ze het eerste jaar alleen maar door ging op de automatische piloot. Je hebt geen keus, dat kind moet er toch uit en het moet ook eten en een schone luier. Pas na een jaar ofzo begon ze echt te beseffen wat het betekende en heeft ze een psycholoog bezocht. Zelfs ik (maar een schoonzus) dacht tot een jaar na dato nog regelmatig dat ik mijn zwager zag lopen, dat hadden zijn moeder en zijn zus ook weet ik. Zeker als het onverwacht is geweest (en er komt een baby waar al je aandacht naar gaat) heb je eerst een jaar ofzo nodig om te beseffen dat het echt zo is en pas daarna begint het rouwen. Ik wens jullie veel geluk, sterkte en wijsheid toe.

Ervaring

heb ik gelukkig niet met jouw situatie. Maar het klinkt alsof de puzzelstukjes in elkaar passen en de kindertjes alleen maar baat hebben bij de samenvoeging., Dus puzzel lekker samen verder zou ik zeggen!

Ooit gelezen

dat een leven met een nieuwe liefde na het verlies van partner vaak veel makkelijker gaat dan na een scheiding. Dat zou komen omdat je het geloof in een relatie en samenleven niet verloren bent, zoals na een scheiding. Als je een goede relatie had kun je ook makkelijker weer een goede relatie starten..

Ik kan mij er wel iets bij voorstellen. Las het ook na dat ik hoorde over iemand die volgens omgeving veel te snel weer iemand anders had. Gaat nog steeds heel goed.

Mijk

Allemaal

allereerst heel erg bedankt voor de lieve reacties. In ons dagelijkse leven hebben wij vooral afwijzende, niet begrijpende reacties gekregen, wat op zich voor een deel natuurlijk ook wel uit angst voortkomt dat het niet goed zou lopen tussen ons en dat de kinderen daar dan uiteraard weer de dupe van zouden. Maar zoals Koentje zegt, die mensen zitten niet onze situatie en weten (gelukkig ook maar) niet wat het echt betekent om zo jong weduwe te worden.
Tante: het is idd zo dat het voor onze kinderen nu als vanzelfsprekend is, en ik geloof ook wel dat het moeilijker zou zijn als de kinderen ouder zouden zijn. Voor mijzelf is het eigenlijk niet zo dat ik het eerste jaar op automatische piloot leefde. Mijn man is niet echt plots overleden, wel veel sneller dan verwacht, maar toen ik net zwanger was van de derde hadden wij al het nieuws gekregen dat hij ongeneeslijk ziek was, maar op dat moment gingen de artsen er wel vanuit dat ze zijn leven nog op een zinvolle manier konden rekken voor op zijn minst een jaar of vijf... Helaas bleek dat niet het geval en is hij vier maanden na de diagnose overleden. Mijn huidige partner heeft dit proces ook meegemaakt, ik was toen goed bevriend met zijn vrouw en zij stond dag en nacht voor mij en de kinderen klaar. Mijn partner heeft zijn vrouw wel heel erg plots verloren, en hoewel dat idd nog maar heel erg kort geleden is, voelt het niet echt verkeerd. Ik was aanwezig bij de bevalling van hun jongste (die zes weken te vroeg geboren is, en mijn partner zat in het buitenland voor zijn werk). Hij is in allerijl naar huis gekomen en heeft gelukkig nog eventjes met zijn vrouw kunnen praten voor ze overleed. En ook zij, net als Kaatjes' man, heeft gelijk gezegd dat ze wilde dat hij verder ging met zijn leven, en snel een nieuwe vrouw moest zoeken, ook in het belang van de kinderen. Dat geeft hem ook wel de rust om nu in een nieuwe relatie met mij te kunnen stappen, de wetenschap dat hij haar zegen heeft. Ons schuldgevoel zit dus niet zo zeer naar onze overleden partners als partners toe, maar meer in het feit dat onze kinderen hen nu nog veel sneller lijken te vergeten. Alleen onze oudsten hebben enige herinneringen aan hun papa/mama, maar we merken dat die herinneringen toch snel verwateren. En buiten dat het ons erg verdrietig maakt dat de kinderen nauwelijks eigen herinneringen gaan hebben, voelen we ons schuldig dat we door onze relatie dit proces versterken. Anderzijds is het ook zo dat de kinderen nood hebben aan een 'normaal' gezinsleven. Want ik geloof dat het ook Kaatje was dit het schreef, LAT'ten kost ongelooflijk veel energie. Wij blijven op dit moment nog niet bij elkaar slapen, zijn kinderen slapen wel eens hier, omdat mijn partner wel eens naar het buitenland moet voor zijn werk en dan blijven ze liever hier dan dat de oppas bij hen thuis komt.
Pelle vroeg of we al over de praktische kant hadden nagedacht, en ja dat hebben we. In mijn huis wonen is geen optie, hier is het te klein, met drie slaapkamers en geen mogelijkheid om meer kamers te maken. Mijn partner woont wel in een groter huis, daar zijn nu ook drie slaapkamers, maar met een grote zolder waar makkelijk nog twee kinderkamer kunnen gemaakt worden. Er zouden dan twee kinderen samen moeten slapen, maar mijn twee oudsten (twee jongens) slapen nu ook op een kamer. Nog een andere mogelijkheid is om allebei ons huis te verkopen en helemaal opnieuw te beginnen in een ander huis. Maar eigenlijk vinden we dat op dit moment te ingrijpend, het lijkt ons beter om de kinderen (voorlopig toch) op een plek te laten opgroeien waar ze zich al thuis voelen. Want mijn kinderen kwamen al zo vaak in zijn huis, ook voordat zijn vrouw overleed. Hhet blijft een moeilijke keuze en er is toch ook wel een beetje de angst om zo'n grote stap als samenwonen te zetten.

Sam

Mooi

Wow ik ben echt onder de indruk hoor van jullie verhaal, alles lijkt voorbestemd, jullie moeten ook gewoon samen verder. Als ik het goed begrijp is het vooral de omgeving waar jullie moeite mee hebben. Hoe goed is de band van je partner met zijn schoonouders? Als die erg goed is zou ik uit pieteit met hun toch nog even wachten tot er een jaar voorbij is. Ik zie dagelijks het intense verdriet van mijn schoonouders, die mensen zijn totaal gebroken. Ze zijn echt wel wat gewend hoor, Jappenkamp overleefd, ouders jong verloren aantal broers en zussen, maar dit is echt te erg. Ze leven hun leven, hebben gewoon hun feestjes en uitstapjes en genieten er ook wel van, maar echt gelukkig zijn ze niet meer. We wonen in een klein dorp waar veel mensen elkaar kennen, ik word er vaak op aangesproken dat mensen mijn schoonvader naar de begraafplaats hebben zien gaan (dagelijks) en dat hij zo oud is geworden, helemaal krom loopt hij, honderden kilo's levenslasten draagt hij mee. Maar echt hoor, ze hopen wel met heel hun hart dat mijn schoonzus weer iemand tegen komt. Ze weten dat ze het er moeilijk mee zullen hebben (confronterend iemand op zijn plek te zien), maar uit liefde voor haar en de kinderen hopen ze het echt van harte. Maar ik denk eerlijk gezegd dat ze een half jaar na dato niet hadden getrokken.
Wat je zegt over de herinneringen die vervagen kan ik me voorstellen dat dat erg hard is, dan is iemand pas echt weg als iemand hem/haar niet meer herinnert. Mijn dochter was 6 toen haar oom overleed, ze zei laatst ook dat ze zich hem eigenlijk niet meer echt herinnert (ze is nu 11), het gekke is dat ze zich de bewuste avond nog tot in detail herinnert, wat we aten, welke ringtone iemand had die even langs kwam etc. Maar jouw kinderen en zijn kinderen waren zo jong, dat kan niet anders en of het nou sneller gaat als jullie samen gaan wonen betwijfel ik hoor. Alle kinderen hebben een ouder verloren, dus onderling wordt er dan misschien juist sneller over gepraat en jullie kennen elkaars partners ook, met name de kinderen van jouw partner kunnen denk ik heel veel aan jou hebben, want ik neem aan dat je haar erg goed kende als je bij de bevalling was. Zeker als hij dochters heeft lijkt me dat heel fijn voor ze, jij weet meer echte vrouwendingen van hun moeder.
Ik vind het echt heel mooi dat jullie samen zijn krijg er gewoon een brok van in mijn keel, zulke verhalen geven mij ook weer hoop, hoop dat er voor mijn schoonzusje ook weer geluk is weg gelegd.

Rodebeuk

We hebben wel al voor elk kind een herinneringendoos gemaakt, met foto's van henzelf met de overleden ouder, met foto's van elk gezin en familie en ook een schrift waarin we hun mama/papa beschreven hebben. Maar het is idd wel een heel leuk idee om ook anderen hierin te betrekken, daar heb ik nog niet aan gedacht, dank je wel!

Tante

Raar maar waar, is het eerder mijn omgeving die vol onbegrip reageert dan de zijne. Op de een of andere manier begrijpt iedereen prima dat een man behoefte heeft aan een partner, vooral in verband met de zorg van de kinderen. De algemene opinie is blijkbaar dat je als vrouw beter in staat bent om de opvoeding van de kinderen alleen op je te nemen, omdat het nu eenmaal zo is dat in de meeste gevallen de moeders de praktische zaken regelen in een gezin. Dus het wegvallen van vader heeft volgens velen een veel minder grote impact... Ik kan er behoorlijk pissig om worden , het lijkt ook alsof ik er vooral ben om hem te helpen bij de praktische dingen.
Dus het zijn vooral mijn schoonfamilie en ook wel mijn eigen familie die hun oordeel klaar hebben. Ze begrijpen echt niet dat ik er nu al aan toe ben om een nieuwe relatie te beginnen.
Zijn schoonouders waren de eerste om ons te feliciteren, haar moeder is naar me toe gekomen, heeft me vastgepakt en gezegd dat ze zo blij is dat ik er ben voor de kinderen en dat ze zeker weet dat haar dochter zich geen betere stiefmama voor de kinderen kon wensen. Dat vond ik zo hartverwarmend en zo knap van haar. Ik weet dat ze het heel erg moeilijk heeft met het plotse verlies van haar dochter, maar ik heb er bewondering voor hoe moedig zij ermee omgaat.
Ik kende mijn partners' vrouw nog niet zo heel erg lang, we hebben elkaar leren kennen via onze oudste kinderen, die samen naar de kleuterschool gingen. Dat ik bij de bevalling was, was een samenloop van omstandighedigheden. Haar vliezen zijn gebroken toen we samen koffie zaten te drinken nadat we de kinderen naar school hadden gebracht. Het logische vervolg daarop was dat ik haar naar het ziekenhuis bracht en omdat haar man in het buitenland was en ook ouders en zus te ver wonen om er meteen te kunnen zijn, ben ik bij haar gebleven. Doordat ik bij de bevalling aanwezig was, heb ik wel een speciale band met hun jongste zoontje, aangezien hij zes weken te vroeg geboren is, moest hij meteen naar de neonatalogie en mijn vriendin vroeg of ik bij hem wilde blijven. Uiteindelijk bleek het ventje prima in orde, hij ademde zelfstandig, had een goed gewicht, en na twee weken in het ziekenhuis mocht hij naar huis.. Helaas heeft mijn vriendin een aantal uren na de bevalling fluxus ontwikkeld, een ernstige bloeding van de baarmoeder. Daardoor verloor ze ook heel erg veel bloedplaatjes, wat dan weer heeft geleid tot het falen van enkele vitale organen. Twee dagen later is ze dan ook overleden.
Hun oudste is een dochter, ik merk idd nu al dat zij met vragen over haar mama meer naar mij komt. Zoals je zegt, ik weet toch een aantal vrouwendingen waar hun vader niet veel van afweet.

Ik hoop in ieder geval dat ook jouw schoonzusje weer iemand tegen het lijf loopt, die haar weer wat gezinsgeluk kan geven.

Sam

Leuk dat je er wat mee kan! Ik zit te denken, doordat de kinderen een of meer broer/zus delen is het naar verhouding ook minder werk dan bij enigst kinderen ...

Het mooie is dat mensen van buiten heel andere dingen zien, en vaak gaat het niet alleen om de manier waarop de ouder heeft geouderd maar ook hoe hij/zij in het leven stond. Dat zijn dingen die pas vaak later in de belangstelling komen te staan, op een moment dat de herinneringen alweer aanzienlijk verbleekt zijn.

Herinneringen

Sam,
Mijn zoontje was ook nog erg jong (3,5) toen zijn vader overleed. Ik heb altijd geprobeerd de herinnering levend te houden, door veel te vertellen over zijn vader. Nu is mijn zoon twaalf en ik merk dat hij meer belangstelling krijgt voor zijn vader; hoe hij als kind was, wat hij leuk vond, waar hij goed in was en welke humor hij had. Doordat mijn kind nu ouder is, lijkt het alsof het voor hem ook makkelijker is om over zijn vader te praten (eerder wilde hij dat niet gauw uit zichzelf). Dus ik denk ook dat dit bij jonge kinderen met de jaren komt.
Doordat er bij ons ook geen nieuwe partner in beeld is (zou iets zijn voor een nieuw draadje want ik vraag me zo langzamerhand wel af of ik "overblijf") denk ik dat het wel eenvoudiger was om die herinneringen zo levend te houden. Ik wens jullie in ieder geval veel geluk samen!
Groetjes, Esther

Als ik eerljk ben...

Als ik eerlijk ben... dan vind ik het wel heel erg snel. Binnen een half jaar na een plotselinge dood zet je al hele grote stappen. Je kinderen zijn nu nog klein en rouwen dat stukje wat ze aan kunnen maar hoe kijken zij na verloop van tijd terug op deze geschiedenis. Dat je kinderen zaken nu vanzelfsprekend vinden, zegt niet dat het ook vanzelfsprekend is. En ja, vanuit dat perspectief heb ik wel ervaring. Als kind maar ook als betrokkn persoon bij kinderen die kort geleden een ouder hebben verloren. Vanuit dat perspectief durf ik te zeggen dat het niet gezond is voor kinderen om in korte tijd te worden geconfronteerd met het overlijden van een ouder, een nieuwe partner, veerhuizen, etc.

Mijn man en ik heben het er weleens over gehad. Ik hoop werkelijk waar dat hij weer gelukkig wordt als ik morgen overlijdt. En zonder een termijn te noemen, denk ik dat het goed is als hij eerst door het rouwproces gaat en niet meteen op zoek gaat naar een vrouw-moeder-minnares. Hij kent mijn ervaringen als kind, hoe mij dat gevormd heeft, etc en ik hoop dat hij die ervaring meeneemt. Eén wens heb ik uitgesproken (heb niet de behoefte om over mijn graf te reageren) dat hij psychische hulp zoekt om deze fase door te komen. voor hem maar ook voor de kinderen.

Ik begrijp best dat jullie naar elkaar toegegroeid zijn. Jullie delen verdriet, jullie kennen elkaars partner, etc. Ik geloof ook wel dat het prettig is om weer een gezinsgevoel te hebben, ervaringen te delen, etc. Maar vormt dat het fundament voor je relatie dan is wel magertjes.

Eerlijk?

Wat is er ongezond voor een kind? Op jonge leeftijd één van je ouders verliezen is dat soms gezond? Ik merk dat ik erg kribbig wordt van je opmerking over de ongezonde situatie voor de kinderen. Je schrijft dat je betrokken bent bij het plotseling overlijden van een ouder. Is dit jouw oordeel over het handelen van de achtergebleven ouder?
Sam is niet op zoek gegaan naar vervanging voor haar man. Het leven heeft haar tot tweemaal toe in een zeer uitzonderlijke positie geplaatst. Eerst door het verlies van haar echtgenoot en vervolgens doordat zij dit van zeer nabij van een ander nogmaals moest meemaken. Een dergelijke intense ervaring met iemand delen is heel bijzonder en uitzonderlijk. Ik denk dat als je leven een dergelijke radicale wending neemt regeltjes over gezond en ongezond niet van toepassing zijn. Het gaat over echte mensen en echte kinderen en niet over algemeenheden.

Marieke

Jij verwoordt in een een paar zinnen wat ik in mijn vorige posting probeer te zeggen, waarvoor dank

Ervaring kind van gestorven vader

Mijn vriendin's man heeft op zeer jonge leeftijd zijn vader verloren. Hij was de oudste (ik denk toen 7) en zij heeft daarna geen partner meer gehad. Dit juist heeft hem zeer belast. Hij was de oudste, ook nog een jongen, en heeft altijd het gevoel gehad dat zij hem als een soort vadervervanging zag, hij voelde ook de verantwoordelijkheid dat hij als 'man' dingen voor zijn moeder moest oplossen. Met andere woorden, er valt denk ik niets over te zeggen, je roeit met de riemen die je hebt en doet de dingen die je doet omdat dat voor jou binnen de gegeven omstandigheden zo goed mogelijk voelt.
Ik vind het juist bijzonder speciaal dat je op deze manier weer een partner vindt, iemand die je ook nog eens goed begrijpt. En idd, het feit dat je een nieuwe partner hebt betekent ook helemaal niet dat je niet meer rouwt, het feit dat je lacht betekent ook helemaal niet dat je geen verdriet meer hebt.
OOit was hier op het forum iemand die tijdens een vakantie haar man verloor door een ongeluk. Ik meen dat zij ook 'snel' weer een nieuwe partner vond, dat was de beste vriend van haar overleden man. Zij heeft hier toen veel over geschreven, haar forumnaam is Lente. Haar verhaal is mij bijgebleven omdat ik het zo ontroerend en mooi vond. Misschien kun je in het archief iets over haar vinden.

Lente (ot)

Fijn om te lezen dat het goed gaat met jullie 3-tjes!

Praktisch

Misschien kun je je ouders en schoonouders vragen om herinneringen op te schrijven/jeugdfoto's te kopieeren etc? Ik kan me voorstellen dat dat een praktische manier is om hen te laten zien dat je man echt niet vergeten wordt omdat je een nieuwe relatie hebt.

Zelf heb ik als 8-jarige mijn vader verloren. Ook nu nog (ik ben 37) vraag ik mijn moeder om details over zijn leven, hoe hij was, etcetera. Ik heb zelf dus wel dat iedere mijlpaal (eindexamen, afstuderen, trouwen, een kind krijgen) moeilijk voor me is. Ik ben boos en verdrietig en moet steeds opnieuw het (steeds kortere, dat wel) rouwproces door.

Zo te lezen geven jullie je kinderen juist heel veel steun op dit gebied. En jullie zullen logischerwijs beiden veel begrip hebben voor elkaars gevoelens, dus ik zie niet in waarom je niet samen verder zou mogen. Gewoon rustig de kinderen voorbereiden en ervoor gaan. Ik ben blij voor jullie!

(Overigens heeft mijn moeder nooit meer samengewoond, maar wel relaties gehad. Voor mij was dat nog redelijk vanzelfsprekend, maar voor mijn drie jaar oudere zus, die tegelijkertijd moest rouwen en puberen, was dat moeilijk te verkroppen. Wat dat betreft is het voor jullie kinderen wellicht niet zo'n heftige overgang.)

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Misschien zijn er wel filmpjes / super8 ofzo van je man die je schoonouders op dvd kunnen laten zetten voor je kinderen? Ik weet dat er zoiets bestaat in de vriendenkring van mijn ouders, en probeer het al jaren te pakken te krikgen. Gewoon om te zien hoe mijn vader bewoog...

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Lente

Wat een bijzonder verhaal, dat geeft me dan toch ook wel weer de bevestiging dat wij niet zo abnormaal zijn
Ondertussen zijn we er voor het eerst een paar dagen op uit getrokken. Het was heerlijk, de kinderen hebben genoten en wij ook.
Wat jij ervaart met je zoon dat hij X papa wil noemen, speelt hier niet zo. De kinderen vergissen zich regelmatig omdat mijn kinderen mij mama noemen en zijn kinderen Sam, mijn kinderen noemen hem Max (niet zijn echte naam hoor, net als Sam ook mijn naam niet is en zijn kinderen noemen hem papa. Maar af en toe flapt er wel eens eentje van mijn kinderen: Sam uit, of papa tegen Max.. Ik denk dan ook dat het onvermijdelijk is dat na verloop van tijd onze voornamen naar de achtergrond gaan verdwijnen. Zeker ook de twee jongsten, die gaan niet beter weten dan dat wij mama en papa zijn.
En ja, wij herdenken onze partners ook niet op de 'aangewezen' data, maar omdat ze allebei hier in de buurt begraven liggen, gaan we wel regelmatig langs. En als ik alleen ga, ga ik ook sowieso even langs bij mijn vriendin haar graf en mijn partner gaat ook altijd even naar het graf van mijn man. En het gebeurt ook wel dat we met alle kinderen gaan, of ik met de mijne, of hij met de zijne; het is maar net hoe het uitkomt en waar we behoefte aan hebben. Ik denk dat we door er op zo'n natuurlijke manier mee omgaan, en zo ook erkennen dat we elk al een vorige partner hebben gehad, dat het voor de kinderen zo natuurlijk aanvoelt. Ik geloof dat jij wel weet wat ik bedoel.
Dank je wel voor je verhaal !
Sam

Valkyre

Mijn man had bij ons huwelijk een fotoboek van kindertijd en jeugd meegekregen van zijn ouders, dus die heb ik al. Aan de schoonmoeder van mijn man hebben we het nog niet gevraagd, maar aangezien zij heel erg van de foto's is, ga ik er wel vanuit dat zij fotoboeken van haar dochter als kind/jonge meid heeft. Die herinneringen opschrijven vind ik een prima plan, ik hoop dan ook dat ze dat allemaal willen doen.

Ik begrijp ook dat de meeste mensen het moeilijk krijgen rond iedere mijlpaal, ik verwachtte dit ook. Maar bij elke mijlpaal tot nu toe blijkt de terugval mee te vallen, maar misschien dat het dan onbewust wel sluimert om dan bij een alledaagse situatie naar boven te schieten.. En idd dan ga ik weer een stapje terug in mijn verdriet en rouwproces. Maar ik merk ook dat het naarmate de tijd vordert makkelijker wordt om daar mee om te gaan.

Groetjes,
Sam